บทที่ 29 ปีศาจร้ายของมนุษย์

บทที่ 29

ปีศาจร้ายของมนุษย์

“ท่านแม่ เหตุใดจึงตัวร้อนเช่นนี้?” จินหมิงอันร้อนรนใจยิ่งนัก ไม่เคยเลยที่จะเห็นมารดาในสภาพเช่นนี้ โดยส่วนใหญ่นางจะเข้มแข็งทว่าอ่อนโยนและใจดีเสมอ แม้บ้างครั้งจะน่ากลัวเวลาดุตนก็ตาม

ฝ่ามือใหญ่ของบุตรสัมผัสผิวกายของมารดาด้วยความร้อนรนใจ ครั้นก่อนหน้ามีฮวาอิน ทว่านางลาคลอดไปหลายเดือนแล้ว เขาควรทำอย่างไรดี?

“ตัวร้อนหรือ? ข้าขอเสียมารยาท” ไห่ไท่หยางขยับเข้ามาใกล้และถือวิสาสะสัมผัสหน้าผากของนางอย่างแผ่วเบา “นางไม่สบาย”

“ไม่สบายหรือ เป็นอย่างไร ถึงแก่ชีวิตหรือไม่?”

จินหมิงอันไม่รู้เลย แม้ในวัยเยาว์จะเคยไม่สบายอยู่บ้างแต่ก็นานมากแล้ว ส่วนมารดาก็ไม่เคยเจ็บปวดให้ได้เห็น มีทั้งลูกแก้วจิ้งจอกช่วยฟื้นฟู และบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์

“หากได้รับการรักษาก็ไม่ถึงชีวิต”

ในสมัยนี้นั้นผู้คนล้มตายด้วยไข้หวัดธรรมดานั้นมีอยู่มาก เนื่องจากยาที่มิได้ดีหากมิใช่ยาดีจริงๆ ซึ่งมีราคาแพง อีกทั้งสมุนไพรยังเป็นยาดีเพียงเจ็ดส่วน พิษสามส่วนสะสมในร่างกาย หากเลือกได้ผู้คนก็ไม่ต้องการกินยาถูกๆ ให้เกิดผลเสีย

“ข้าต้องทำอย่างไร?”

“ต้องทำให้ร่างกายนางเย็นลง”

“เช่นนั้นจับแช่น้ำได้หรือไม่?”

“มิได้ ต้องค่อยๆ ลดความร้อนในร่างกายลง หากน้ำนางไปแช่น้ำ ความร้อนลดเร็วเกินไปจะทำให้นางจากไปเร็วขึ้น”

“เฮือก ไม่นะ ผู้มีพระคุณโปรดช่วยข้าด้วย!”

“ไม่ต้องห่วง ข้าไม่มีทางปล่อยให้นางจากไปหรอก”

…มืใช่แค่เพื่อเจ้า เพื่อนาง แต่เพื่อข้าด้วย…

เอ่ยเช่นนั้นก่อนจะเดินออกจากห้องไป แต่ก็ต้องเดินกลับมาแล้วเอ่ยว่า…

“ข้าว่าเจ้าไปเตรียมของให้ข้าดีกว่า คือว่าข้าไม่รู้ทางน่ะ”

“อ่า นั่นสิ ต้องต้องเตรียมอะไรบ้าง?”

“น้ำสะอาด ผ้าสะอาด”

“ได้!”

จินหมิงอันรีบวิ่งออกไปแล้วเตรียมผ้าสะอาดกับน้ำสะอาดเพียงแค่ไม่กี่จิบน้ำชา[1] ไห่ไท่หยางถึงกับมองด้วยความประหลาดใจ แต่ก็ต้องสะบัดหน้าไล่ความคิดพวกนั้นออก รู้อยู่แล้วว่าสองมารดาและบุตรคู่นี้มิใช่มนุษย์ เช่นนั้นแล้วหากมีสิ่งน่าตกใจเกิดขึ้นอีกก็อย่าได้ตกใจไปเลย

หลังจากจัดการเช็ดตัวให้นางจนร่างกายเย็นลงแล้ว แต่ไห่ไท่หยางก็มิอาจวางใจได้ บุรุษลืมไปเสียสนิทว่าตนเองออกมาเพื่อปราบโจรป่ากับไท่จื่อ ในหัวของเขามีเพียงอิสตรีที่นอนหลับมิได้สติ กว่าจะนึกได้ก็รุ่งเช้าวันต่อมาแล้วแล้ว…

“ท่านจะไปไหน?” จินหมิงอันเอ่ยทักขึ้น เขาออกไปตรวจตราดินแดนอย่างที่เคยทำทุกวัน เนื่องจากกลัวว่าอาจจะมีข่าวลือว่าตนเองได้รับบาดเจ็บ หากว่าที่ประมุขได้รับบาดเจ็บผู้คนที่อาศัยอยู่ในดินแดนคงอกสั่นขวัญแขวนเป็นแน่ เมื่อกลับมาก็ทันได้เห็นไห่ไท่หยางกำลังจะไปจากที่นี่

“ข้าต้องกลับแล้ว”

“ท่านแม่ของข้าได้สติแล้วหรือ” จิ้งจอกหนุ่มเอยด้วยความดีใจ เพราะไม่เคยเลยสักครั้งที่มารดาของตนหมดสติข้ามวันข้ามคืนเช่นนี้

“ไม่…”

“แล้วทำไมท่าน…”

บุรุษดูกระวนกระวายใจ เนื่องจากไม่เคยดูแลคนป่วย กลัวว่าจะทำสิ่งใดพลาดไป

“จิ้งจอกน้อย เจ้ามีนามว่าอะไรหรือ?”

“จินหมิงอันขอรับ”

“อืม หมิงอัน ข้าและแม่ของเจ้าไม่ได้เป็นอะไรกัน จะให้ข้าอยู่เพื่อสิ่งใด อีกทั้งข้ายังคอยดูแลมารดาของเจ้าจนไข้ลดลงแล้ว ไม่มีสิ่งใดให้ต้องเป็นห่วง รอแค่นางฟื้นขึ้นมาเท่านั้น อีกอย่างข้าเป็นมนุษย์ส่วนพวกเจ้า… เป็นจิ้งจอกเก้าหาง ข้าสัญญาว่าจะไม่แพร่งพรายเรื่องของพวกเจ้าหรือดินแดนแห่งนี้ให้ผู้ใด ยามนี้ถึงเวลาที่ข้าต้องไปแล้ว”

“ดะ เดี๋ยว เอ่อ… ถึงอย่างไรท่านก็เป็นผู้มีพระคุณ ข้าขอทราบนามของท่าน”

“ไห่ไท่หยาง”

“ขอรับ ท่านไท่หยาง ข้ายังคงยืนยันคำเดิม หากท่านมีสิ่งใดให้ข้าช่วยก็สามารถบอกได้ทุกเมื่อ ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมาขอรับ”

แล้วไห่ไท่หยางก็เดินจากไป… จินหมิงอันถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปในตำหนักเพื่อดูอาการมารดา เห็นว่าสีหน้าของฟางเหนียงนั้นดีขึ้นแล้วก็โล่งใจ

ในช่วงบ่ายวันนั้นนางก็ฟื้นขึ้น เมื่อมองรอบกายไม่พบไห่ไท่หยางนางก็รู้ว่าเขาคงจากนางไปแล้ว…

หัวใจดวงน้อยรู้สึกเจ็บแปลบเหลือเกิน อดีตชาติเป็นจินหมิงเยว่ที่เจ็บปวดจากการมอบความรักให้นาง แต่ว่าชาตินี้เป็นนางที่เจ็บปวดจากการมอบความรักให้เขา เนื่องจากอีกฝ่ายกลับชาติมาเกิดเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาเท่านั้น มนุษย์ล้วนหวาดกลัวสิ่งที่แตกต่างจากตนเอง และไห่ไท่หยางคงเห็นแล้วว่านางแตกต่างจากเขา

สตรีตัวน้อยร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่หลายชั่วยาม นางพาร่างกายที่ยังไม่หายดีไปยังสวนบุปผา เดินโซเซไปยังใต้ต้นไม้ใหญ่ซึ่งเคยมีร่างของบุรุษฝังเอาไว้ ต้นไม้ใหญ่ต้นนี้ไม่ต่างไปจากตัวแทนของจินหมิงเยว่

“ท่านพี่… อดีตชาติที่ท่านคอยรักแต่เพียงข้า คงเจ็บปวดเช่นนี้ ข้ารู้ซึ้งแล้ว… แต่ท่านมันช่างโง่เขลายิ่งนัก หากท่านบอกกับข้า หากท่านทำให้ข้าเห็น ข้าก็คงรักท่านได้เร็วกว่านี้ เราก็คงมีความสุขกันได้เร็วกว่านี้ ท่านพี่… ข้าคิดถึงท่านเหลือเกินเจ้าค่ะ…”

นางสะอึกสะอื้นไห้จนตัวโยน นี่เป็นครั้งแรกนับจากคลอดจินหมิงอันที่นางร่ำไห้อย่างหนักหน่วงเช่นนี้ เป็นครั้งแรกในรอบหนึ่งพันปี

ในอีกด้านหนึ่งนั้นมีบุรุษสองคนเฝ้ามองนางด้วยความเจ็บปวดไม่ต่างกัน…

…ท่านแม่ เหตุใดท่านจึงร้องไห้เช่นนั้น…

จินหมิงอันอยากจะเข้าไปกอดปลอบเหลือเกิน แต่บุรุษกลับรู้สึกถึงเส้นบางอย่างที่ขีดกั้นระหว่างตนและมารดา ราวกับว่าการสร้างกำแพงขึ้นมาเพื่อมีให้ใครเข้าไปรบกวนช่วงเวลานี้

ส่วนอีกทางด้านหนึ่งนั้นอยู่ ณ เบื้องบน ที่ซึ่งสูงส่งกว่าที่ใด ดินแดนแห่งสรวงสวรรค์ หลี่ตงหยางมองดูน้องสาวด้วยความปวดใจ อยากจะยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือเกินแต่ก็กลัวทัณฑ์สวรรค์ หากถูกจับได้เกรงว่าจะยิ่งทำให้เคราะห์กรรมของน้องสาวและบุรุษที่รักหนักหนายิ่งกว่าเดิม

อีกทั้งในยามนี้หลี่ตงหยางมิใช่เทพน้อยอีกต่อไป แต่เป็นถึงเทพสูงสุดที่คอยดูแลทุกสรรพสิ่ง

เขามองเห็น… มองเห็นเคราะห์กรรมของฟางเหนียงและจินหมิงเยว่ และสุดท้ายแล้วทั้งสองคนจะมาบรรจบกัน แต่ระหว่างทางพวกเขานั้นต่างปวดร้าว

หลายฤดูผ่านไป หญ้าสีเขียวขจีถูกปกคลุมด้วยหิมะสีขาวโพลน ฟางเหนียงกำลังนั่งห่มผ้าอยู่บนเตียง นางไม่ชอบอากาศหนาวเอาเสียเลย ในยามนั้นเองฮวาอินวิ่งมาหานางพร้อมกับข่าวร้าย!

“ท่านประมุข! พวกมนุษย์กำลังบุกเข้ามาเจ้าค่ะ!”

“มนุษย์หรือ!?”

ฟางเหนียงลืมสิ้นซึ่งความหนาวเหน็บ นางหยัดกายขึ้นสวมใส่อาภรณ์กันหนาว แล้วรีบเดินออกไปดูนอกเขตแดน เห็นว่าพวกมนุษย์มุ่งตรงมายังที่แห่งนี้ราวกับรู้ตำแหน่ง

คิ้วเรียวงามขมวดเข้าหากันด้วยความประหลาดใจ ไม่มีทางที่พวกมนุษย์จะรู้ทางเข้าของตำรวจพันปีได้ หากแต่มีเพียงมนุษย์เพียงผู้เดียวเท่านั้นที่เคยเข้ามาแล้วออกไป

ไห่ไท่หยาง!!

…ไม่ เป็นไปมิได้…

อย่างสะบัดหน้าไร้ความคิดเลวร้ายนั้นออกไป นางเชื่อว่าไม่มีทางที่ไห่ไท่หยางจะเอาเรื่องราวของนาง และตำหนักพันปีแห่งนี้ไปพูดให้พวกมนุษย์ฟัง

“เจ้าไปบอกกับอันเอ๋อร์ว่าให้เตรียมตัวรับมือ รวมถึงชาวบ้านด้วย และถ้าหากข้าต้านไว้ไม่ไหว อย่าได้เป็นห่วงข้า ให้ปกป้องดินแดนต่อไป… เจ้าต้องกำชับอันเอ๋อร์ให้ดี เข้าใจหรือไม่?”

นางเองก็รู้สึกเสียใจเช่นกัน ลางสังหรณ์ของนางก้องร้องอย่างรุนแรง ว่านางอาจจะมิได้พบเจอกับจินหมิงอัน ทว่านางมิอาจชักช้าไปมากกว่านี้ได้แล้ว

“แต่ท่านประมุขน้อยคง…”

“อย่าให้ความพยายามของข้าต้องเสียเปล่า มันคงไม่เลวร้ายถึงขั้นนั้นเพราะเขาเป็นเพียงแค่มนุษย์ ข้าแค่พูดเผื่อเอาไว้ในกรณีที่มันเลวร้ายที่สุด เข้าใจหรือไม่?”

“เจ้าค่ะ”

ฮวาอินจำต้องน้อมรับคำสั่งนั้นแล้วรีบไปดำเนินการ ฟางเหนียงกลับมาให้ความสนใจกับพวกมนุษย์ที่มุ่งหน้าตรงมาไม่หยุด นางกำลังวางแผนจัดการกับมนุษย์พวกนี้โดยให้เสียเลือดเสียเนื้อน้อยมากที่สุด ไม่มีผู้ใดต้องการทำสงคราม โดยเฉพาะกับนาง!

ทันทีที่มาถึงทางเข้านางลุ้นเหลือเกินว่าพวกมันจะบุกเข้ามาหรือไม่ ที่นี่เป็นเพียงต้นไม้รกร้างในสายตาของมนุษย์ หากไม่รู้ไม่มีทางที่มนุษย์จะเข้ามา อีกทั้งในยามนี้ยังเป็นยามวิกาลอีกด้วย ทว่าหนึ่งในนั้นซึ่งดูเหมือนจะเป็นผู้นำของเหล่ามนุษย์ที่นำพาพวกเขามาที่นี่ ยกมือขึ้นเป็นสัญญาณก่อนจะเดินหน้ามาเพียงผู้เดียว มุ่งตรงสู่ทางเข้า

ฟางเหนียงตวัดฝ่ามือใช้อาคมดันร่างของมนุษย์ไร้อิทธิฤทธิ์ออกไปพ้นจากทางเข้า พร้อมกับการปรากฏตัวของนางอย่างองอาจ

สตรีโฉมสะคราญพร้อมทั้งหางทั้งเก้าแผ่สยายอยู่ด้านหลัง ราวกับทุกคนถูกมนตร์สะกดใดให้หยุดนิ่ง นางช่างงดงามทว่าก็น่าหวาดหวั่นไปในคราวเดียวกัน

“เฮือก!!”

“นางปีศาจ!”

“ปีศาจจิ้งจอกเก้าหาง!!”

มนุษย์ต่างตกใจราวกับไก่บินสุนัขกระโดด[2] ต่างชี้ไม้ชี้มือมาที่นางราวกับเป็นตัวประหลาด

“ข้าขอเตือนพวกเจ้า อย่าได้ก้าวเข้ามาอีกแม้เพียงก้าวเดียว!”

“นางปีศาจ!!”

“เป็นมันแน่ที่ล่อลวงลูกข้า!”

“เป็นนางแน่ที่ทำให้ลูกข้าตายไปหลายปีก่อน!!”

แล้วก็อีกหลายถ้อยคำที่ใส่ร้ายป้ายสีเอาความผิดผลักเข้าหาฟางเหนียง ผู้ซึ่งแตกต่างจากพวกเขา ความผิดและความแปลกประหลาดของการตายอันหาเหตุผลสมควรมารองรับมิได้ ล้วนแล้วแต่ความผิดของสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดไปจากตนเอง

“ฆ่ามัน!!”

เสียงหนึ่งดังขึ้น จากนั้นพวกมนุษย์ก็พุ่งเข้ามาพร้อมอาวุธครบมือ ฟางเหนียงไม่คิดจะทำร้ายพวกเขา นางใช้อาคมป้องกันและผลักพวกเขาให้ล่าถอยออกไป ทว่าบ้างก็ขว้างอาวุธมา บ้างก็ขว้างก้อนหินหมายจะทำร้ายนาง บางส่วนนางก็ป้องกันได้ แต่บางส่วนก็ยากที่จะป้องกัน

เกิดการต่อสู้ที่พวกมนุษย์ไม่บาดเจ็บแม้แต่น้อย มีเพียงปีศาจจิ้งจอกเก้าหางในสายตาของมนุษย์เท่านั้น ที่ได้รับบาดเจ็บไปทั่วทั้งตัว แม้ว่ามันจะมิใช่แผลใหญ่อะไร แต่ก็ใช่ว่านางจะไม่รู้สึกเจ็บปวด

“ข้ามิได้ฆ่าพวกเขา พวกเจ้าเจ้าใจผิดแล้ว!” ฟางเหนียงพยายามที่จะอธิบาย แต่มนุษย์หนอมนุษย์ ไม่ฟังสิ่งที่นางเอ่ยบ้างเลย ต่างหลับหูหลับตาพร้อมที่จะทำลายนางให้สิ้นซาก!

[1] จิบน้ำชา = ช่วงเวลาชั่วพริบ เป็นเวลาที่เร็วมากๆ ประมาณพริบตาเดียว

[2] ไก่บินสุนัขกระโดด = ความอลหม่าน ความวุ่นวาย