นางแต่งงานกับชายขาพิการ ดูแลเขาอย่างดีช่วยรักษาเขาจนหาย แต่พอเขาเดินได้ก็รีบไปหาคนรักเก่าที่ทิ้งเขาไป พวกเขาใส่ร้ายว่านางคบชู้เพื่อแต่งหญิงคนนั้นเข้ามาแทนที่ นางล้างมลทินแล้วจากไปมีสามีใหม่ ที่ทั้งรักและเอาอกเอาใจนาง แต่บิดามารดาเขารังเกียจนาง ไหนจะองค์หญิงเอาแต่ใจผู้นั้นที่จ้องจะแย่งสามีนาง ต่อมานางถูกใส่ร้ายว่าวางยาองค์หญิง เขามองนางด้วยสายตาผิดหวัง แล้วอุ้มองค์หญิงจากไป ปล่อยให้นางถูกทางการจับไปทรมาน นางฟื้นขึ้นมาพร้อมทรงจำที่หายไป แต่ได้สามีใหม่ที่หล่อเหลาและคลั่งรักยิ่งนัก
View More" แน่นอนว่าหม่อมฉันกำลังหาทางอยู่ หม่อมฉันเองก็ใช่ว่าจะเต็มใจให้สตรีไม่มีหัวนอนปลายเท้าคนนั้นพักอยู่ที่นี่ แต่ว่าอาฮั่นหน่ะสิ บอกว่าถ้าไม่ให้นางพักที่นี่เขาก็จะพานางไปอยู่ที่อื่น หม่อมฉันเองก็จนใจ"" ท่านป้าท่านจะยอมรับนางเป็นสะใภ้รึ ท่านรู้รึไม่ว่านางเป็นพวกหลอกลวง"" หลอกลวง"" ใช่แล้ว ข้าได้ข่าวว่าจางฮั่นเปิดจวนส่วนหน้าให้นางเปิดโรงหมอหลอกลวงผู้คน นางไม่ได้มีความรู้อะไรเลย แต่แอบอ้างว่าตัวเองเป็นหมอ ยังเรียกเก็บค่ารักษาแพงๆ ข้ารู้ข่าวเกรงว่าจะเสื่อมเสียชื่อเสียงมาถึงเสด็จพ่อ เพราะจวนนั่นเป็นจวนพระราชทาน หากมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้น แน่นอนว่าจางฮั่นจะต้องมีความผิดฐานสมรู้ร่วมคิดกับนาง พอข้าไปถึงก็พยายามเตือนเขาแล้วแต่เขาไม่สนใจฟัง เขาลุ่มหลงนางเห็นผิดเป็นถูก ยังไล่ข้ากลับเมืองหลวงอีก"" เหลวไหล เหลวไหลที่สุด ไม่คิดว่าเขาจะโง่งมมองคนไม่ออกถึงเพียงนี้"" ต่อมาชาวบ้านที่เคยมารักษากับนาง กินยาที่นางจัดให้แล้วเกิดเสียชีวิต พวกเขาเลยพากันมาเรียกร้องความเป็นธรรม แต่จางฮั่นก็ปิดจวนพานางหนีไปอยู่ที่อื่น พึ่งกลับมาได้วันเดียวก็ถูกชาวบ้านที่โกรธแค้นเผาจวน "" อะไรนะ ถึงกับเผาจวนเลยรึ"" ใช่ เขาเห็นว
ใช้เวลาหลายวันก็เดินทางมาถึงเมืองหลวงรถม้าจอดลงที่หน้าจวนตระกูลจาง จางฮั่นลงมาจากรถม้ายื่นมือรอรับเมิ่งอันหลานอยู่ข้างล่าง บ่าวรับใช้เห็นจางฮั่นกลับมาก็รีบวิ่งไปบอกข่าวดี" ฮูหยินขอรับนายท่านขอรับ คุณชายกลับมาแล้วขอรับ"" อาฮั่นกลับมาแล้ว ดี ดีจริง"" พวกเจ้ารีบไปทำอาหารเร็ว อย่าลืมของโปรดของลูกชายข้าหล่ะ"" เจ้าค่ะฮูหยิน"จางฮั่นพาเมิ่งอันหลานเดินเข้ามาในห้องโถงจางเหมยฮวาก็โผเข้ากอดบุตรชายด้วยความคิดถึง " กลับมาซะทีนะอาฮั่น แม่กับพ่อของเจ้าคิดถึงเจ้ามากรู้ไหม"" ท่านแม่ ท่านพ่อ"" อืม กลับมาก็ดีแล้ว"" เจ้านี่น้าได้ข่าวว่าเสร็จสิ้นภารกิจตั้งนานแล้วทำไมไม่ยอมกลับมา นี่ถ้าองค์หญิงฉิงฮวาไม่ไปตามเจ้าก็คงไม่กลับมาใช่ไหมหล่ะ"" ท่านแม่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับองค์หญิง ที่ข้ากลับมาเพราะ"จางฮั่นจับแขนเมิ่งอันหลานมายืนใกล้ๆจางเหมยฮวากับจางหัวเจี้ยนมัวแต่ดีใจที่ได้เจอบุตรชาย เลยไม่ทันได้สังเกตุว่าเขาพาใครมาด้วย" นี่คือ"" นางเป็นใคร"" นางชื่อเมิ่งอันหลาน เป็นคนรักของข้า"จางเหมยฮวากับจางหัวเจี้ยนมองหน้ากัน" คารวะฮูหยินจาง คารวะนายท่านจาง"" เจ้า เจ้าว่านางเป็นใครสิ"" นางเป็นคนรักของข้า ที่จ
หว่านเอ๋อเห็นเมิ่งอันหลานนั่งเหม่ออยู่ก็เข้าไปปลอบใจ นางมาถึงจวนช้าเพราะแวะซื้อของใช้ส่วนตัวที่ตลาดให้เมิ่งอันหลานอยู่พอกลับมาถึงจวนถึงได้รับรู้เรื่องขององค์หญิงฉิงฮวาจากที่เจียเหรินเล่าให้ฟัง" หลานเอ๋อ"" ข้าไม่เป็นไร"ตั้งแต่ออกจากจวนตระกูลห่าว หว่านเอ๋อก็คอยอยู่เคียงข้างนางไม่ยอมไปไหนทั้งที่เป็นอิสระแล้ว ทั้งสองจึงสาบานเป็นพี่น้องกันมีสุขร่วมเสพมีทุกข์ร่วมต้านจางฮั่นเปิดประตูเข้ามา" ค่อยๆคุยกันนะ"หว่านเอ๋อเดินออกไปแล้วปิดประตูให้ จางฮั่นสวมกอดเมิ่งอันหลาน" เรื่องของข้ากับองค์หญิงไม่มีอะไร เป็นนางที่ชอบข้ามาหลายปีต้องการให้ข้าแต่งงานกับนาง ถึงขั้นขอให้ฝ่าบาทพระราชทานสมรสให้ ยังดีที่ฝ่าบาทมีเหตุผลถามข้าก่อนข้าปฏิเสธไปแล้ว แม้ว่าจะมีอีกหลายๆครั้งที่ฝ่าบาทตรัสเชิงขอร้อง รวมทั้งฮองเฮาด้วยแต่ข้าก็ปฏิเสธไปทุกครั้ง "" ทำไมหล่ะ องค์หญิงฉิงฮวาทั้งรูปโฉมงดงามไร้ที่ติ ฐานะก็สูงส่งยังเป็นที่โปรดปรานทั้งฮ่องเต้และฮองเฮา หากท่านได้แต่งงานกับนางก็จะเป็นราชบุตรเขยที่ผู้คนต่างพากันเอาอกเอาใจ"" ข้าไม่ต้องการ ข้าไม่ได้รักนางไม่มีความรู้สึกแม้แต่น้อย ชีวิตของข้าในแต่ละวันในทุกครั้งที่ออกไปทำภารก
กลับถึงกระท่อมกลางป่าก็พบกับเอ่อคังและเจียเหรินยืนเล่นอยู่หน้ากระท่อม กระท่อมหลังนี้จางฮั่นให้พวกลูกน้องช่วยกันตัดไม้ไผ่มาสร้างเป็นที่พักชั่วคราว ระหว่างอยู่ในเขาเพื่อหาสมุนไพรไปปรุงยา" หัวหน้า แม่นางเมิ่ง พวกท่านกลับมากันแล้ว"มองดูตะกร้าที่ว่างเปล่าไม่มีสมุนไพรสักต้นเอ่อคังกับเจียเหรินก็เผยรอยยิ้มแปลกๆ มองหน้าจางฮั่นกับเมิ่งอันหลานสลับไปมา" ฮ่าฮ่า ทางที่พวกท่านไปสมุนไพรคงหายากนะเจ้าว่าไหมเอ่อคัง ดูสิไปตั้งแต่เช้ากลับมาพลบค่ำยังหาไม่ได้สักต้นเลย"" อือใช่ๆ แต่พวกท่านไม่ต้องห่วงนะข้ากับเจียเหรินไปทางทิศใต้ได้สมุนไพรที่ต้องการมาเต็มตะกร้าเลย"" อะอ๋อ ก็ดี"เข้ามาข้างใน หว่านเอ๋อกับเซิ่งเทียนและอี้หยุนก็ช่วยกันยกอาหารมาวางบนโต๊ะ" พวกท่านมาแล้ว ไปไกลเหรอทำไมกลับมาซะค่ำเลย นี่ถ้ายังไม่กลับมาอีกข้าจะชวนทุกคนออกไปตามหาแล้วนะ"หว่านเอ๋อวางจานอาหารแล้วเดินเข้าไปหาเมิ่งอันหลาน" ในเมื่อมาแล้วพวกท่านก็กินข้าวกันเถอะ"" อ้าวพวกเจ้าจะไปไหนไม่กินด้วยหล่ะ"จางฮั่นเห็นอี้หยุนกับเซิ่งเทียนกำลังจะเดินออกไปข้างนอกก็ถามขึ้น" พวกข้ากินกันแล้ว พอกลับมาก็หิวทนไม่ไหว ช่วยกันทำอาหารเสร็จก็เลยกินกันก่อน ส
" เจ้าอยากเป็นใหญ่ในจวนนี้มาตลอดไม่ใช่เหรอ ข้ายกให้เจ้าแล้ว ตั้งแต่วันนี้ข้าจะไปถือศีลบวชชีที่วัดโหย่วกวงตลอดชีวิต"" ไม่ ไม่ ท่านแม่ข้าไม่อยากเป็นใหญ่แล้วท่านแม่อย่าไปเลยนะข้าขอร้อง ท่านจะทิ้งพวกเราในตอนที่พวกเราลำบากไม่ได้นะ"" ใช่แล้วท่านย่า อย่าทิ้งพวกเราไปไหนเลยนะ หากไม่มีท่านคอยดูแลจวนนี้ข้ากับท่านแม่ก็ไม่รู้จะทำยังไง พี่ใหญ่ก็เอาแต่เมามายไม่ได้สติ วันๆก็เอาแต่ตามหาเมิ่งอันหลาน"ฮูหยินผู้เฒ่านั่งลงจิบชา ก่อนถามบ่าวคนสนิทที่แก่ชราไม่ต่างกัน" เตรียมของเรียบร้อยหรือยัง"" เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ ขนของขึ้นรถม้าแล้วรอแค่ท่าน"" อืม ไปเอาของที่ข้าเตรียมไว้มา"บ่าวรับใช้หายไปสักพักก็กลับมาพร้อมกับหีบใบเล็ก" นี่เป็นทองที่ข้าเก็บไว้ในห้องเลยไม่ถูกขโมยไปด้วย เจ้าเอาไปทำทุน ชิงเอ๋อนี่เป็นห้องว่างในตลาด ข้าซื้อเก็บไว้เห็นว่าทำเลดีเจ้าชอบเสื้อผ้าเครื่องประดับก็เปิดร้านทำการค้าไป นี่เป็นตั๋วเงินสำหรับไว้ลงทุน ที่ข้าควรให้ก็ให้ไปหมดแล้ว ชี้แนะทางให้แล้วที่เหลือก็แล้วแต่พวกเจ้าแม่ลูกจะตัดสินใจ"" บ่าวทุกคนในเรือนมาแล้วเจ้าค่ะ"" ดี พวกเจ้าทุกคนต่างก็รู้แล้วว่าตอนนี้จวนของเราถูกคนทรยศขโมยทรัพย์สิ
ห่าวตี้หลุนยกไหเหล้าขึ้นดื่ม คำพูดของมารดายังดังก้องหู" ความเหงามันไม่เข้าใครออกใครหรอกนะ หากความเหงามันฆ่าคนได้แม่คงตายนานแล้ว แต่เพราะมีหยางหยาง แม่ถึงได้ไม่รู้สึกโดดเดี่ยว เจ้าเป็นลูกของแม่ต้องอยู่ข้างแม่เรื่องนี้อย่าพูดออกไปให้ใครรู้เข้าใจไหม เรื่องที่เจ้ารู้เห็นก็คิดซะว่าไม่เคยเกิดขึ้น"ห่าวตี้หลุนรู้สึกผิดหวังกับมารดามาก ทั้งที่รู้ว่านางทำผิดแต่กลับทำอะไรไม่ได้ ยิ่งผิดหวังกับหยางหยางบ่าวคนสนิทที่เขาเห็นเป็นเพื่อนเป็นพี่น้อง แต่กลับทำเรื่องแบบนี้ หลี่หรูอี้รู้สึกตัวขึ้นมากลางดึกหันไปมองข้างๆว่างเปล่าไม่มีห่าวตี้หลุน นางรีบลุกขึ้นเดินออกไปตามหา เห็นเขานอนหลับกอดไหเหล้าอยู่ในสวน รอบตัวเต็มไปด้วยไหเหล้าตั้งแต่นางแต่งเข้าจวนตระกูลห่าวมาเขาก็ไม่เคยสนใจนางเลย ทุกวันเอาแต่ออกไปตามหาเมิ่งอันหลาน กลับมาก็เอาแต่ดื่มเหล้าเมามาย" ท่านพี่ ท่านพี่ ตื่นลืมตาลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ "นางเขย่าเขาอย่างแรง ห่าวตี้หลุนสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมา เห็นภาพตรงหน้าเป็นเมิ่งอันหลานก็โผเข้ากอดนางไว้แน่น" หลานเอ๋อ หลานเอ๋อของข้า เจ้ากลับมาหาข้าแล้ว เจ้ายกโทษให้ข้าแล้วใช่ไหม"หลี่หรูอี้ผลักเขาออก ตวัดมือตบหน้าดังเส
เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะฮูหยินผู้เฒ่าตบหน้าห่าวตี้หลุนไม่ยั้งมือ จนเลือดซิบมุมปากหน้าแดงเป็นรอยฝ่ามือชัดเจน" สารเลว หัวของเจ้ามันไม่มีมันสมองเลยรึไงถึงได้ไม่รู้จักคิดไตร่ตรองดูให้ดีก่อน เจ้าลงโทษนางอย่างงั้นได้ยังไง นางดูแลเจ้ามาหลายปีไม่รังเกียจที่เจ้าพิการ คอยป้อนข้าวป้อนน้ำเจ้าคอยเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้เจ้า ยอมลำบากฝ่าพายุหิมะขึ้นเขาไปเก็บหิมะพันปีมาปรุงยาให้เจ้า เป็นนางที่ขอร้องหมอเทวดาซูให้ลงจากเขามารักษาเจ้า หากไม่มีนางเจ้าคิดว่าเจ้าจะกลับมาเดินได้อีกไหมเจ้าบอกข้าซิ แล้วนี่คือสิ่งที่เจ้าตอบแทนนางเหรอ พอเจ้าเดินได้ก็รีบไปหาผู้หญิงที่ทิ้งเจ้าไปแต่งงานกับคนอื่น ข้าไม่อยู่พวกเจ้าก็รวมหัวกันรังแกนางใส่ร้ายว่านางคบชู้ แล้วยังแต่งนังผู้หญิงคนนี้เข้ามาในตระกูลห่าวของข้าอีก พวกเจ้าช่างไม่เห็นหัวข้าจริงๆ "ห่าวตี้หลุนคุกเข่าสำนึกผิด เขายอมรับความผิดทุกอย่างไม่โต้เถียงสักคำ" ไป ไปพาหลานสะใภ้ของข้ากลับมา หากเจ้าพาหลานเอ๋อกลับมาไม่ได้ก็ไม่ต้องมาเรียกข้าว่าย่าอีก"" ท่านย่า นางได้หย่าขาดกับพี่ตี้หลุนแล้วเหตุใดยังให้เขาไปตามนางกลับมาอีก"" หุบปาก เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาเรียกข้าว่าย่า "" แต่ข้าเป็นภรรย
" ท่าน ทำไมท่านต้องบอกว่าเงินทองพวกนั้นเป็นของน้องชายข้าด้วย"จางฮั่นรินชาส่งให้นางแล้วยิ้มก่อนพูดขึ้น" หากบอกว่าเป็นของข้าที่ให้เจ้า พวกเขาจะคิดยังไง"เมิ่งอันหลานหยุดคิด หากพวกนั้นรู้ว่าเงินทองข้าวของที่เอาไปคืนให้ ล้วนเป็นของจางฮั่น ทุกคนในตระกูลห่าวโดยเฉพาะห่าวตี้หลุนที่ไม่มีมันสมอง ต้องคิดว่านางมีความสัมพันธ์พิเศษกับจางฮั่น หรืออาจคิดว่านางขายร่างกายเพื่อแลกมาก็ได้ การที่เขาบอกไปแบบนั้นเป็นการปกป้องนาง แล้วยังยืนยันว่านางมีน้องชายจริงๆ" ขอบคุณท่านมากที่ช่วยเหลือข้า ขอบคุณที่ทำให้ข้าเป็นอิสระหลุดพ้นจากตระกูลห่าวข้าจะหามาคืนท่านแน่นอน แค่อาจจะใช้เวลาหน่อย"" ไม่ต้อง ข้าไม่ใช่ห่าวตี้หลุนที่คิดเล็กคิดน้อยเก็บเงินเก็บทองกับเจ้า"" แต่เงินทองพวกนั้นไม่ใช่น้อยๆข้ารู้ว่าท่านมั่งคั่ง เงินทองข้าวของพวกนั้นสำหรับท่านอาจเล็กน้อย แต่สำหรับข้าไม่ใช่ ข้าสัญญาว่ายังไงก็จะหามาคืนท่านแน่นอน"" ข้ายกให้ มันสมควรเป็นของเจ้า"นางขมวดคิ้วมองเขาอย่างไม่เข้าใจ" หลายปีก่อนที่เขาไท่ซานฝั่งตะวันออก เจ้าจำได้ไหมว่าเคยช่วยชีวิตใครคนหนึ่งไว้"เมิ่งอันหลานขบคิดอยู่พักใหญ่ หลายปีก่อนนางเคยช่วยใครไว้นะ ตอนนั้
ห่าวตี้หลุนหันไปจ้องมองห่าวเหลียนฮวาที่เดินมาพร้อมกับหลี่หรูอี้และห่าวลั่วชิง" ไหนท่านแม่บอกว่าส่งนางไปอยู่เรือนเล็กยังตามหมอมารักษานาง"" ข้า "" ท่านรู้ตั้งนานแล้วว่านางหายไปแต่ไม่ยอมบอกข้า"" แม่ไม่อยากให้เจ้ากังวลกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง เจ้ากำลังแต่งงานกับอี้เอ๋อ เหตุใดต้องไปคิดถึงนังผู้หญิงแพศยาคนนั้นด้วย มันหายไปก็ดีแล้ว"" ท่านแม่ ถ้าท่านย่ากลับมาท่านจะบอกท่านย่ายังไง"" ไม่เห็นจะยาก ก็บอกไปตามตรงว่านางหนีตามชายชู้ของนางไป"ห่าวลั่วชิงเอ่ยขึ้นมา" เจ้าคิดว่าท่านย่าจะเชื่อไหม"" เรามีทั้งหลักฐานและพยานทั้งจวนไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ"" หลักฐานเท็จพวกนี้หน่ะเรอะ"เมิ่งอันหลานเดินเข้ามาพร้อมจางฮั่น ข้างหลังยังมีหว่านเอ๋อและลูกน้องของจางฮั่นตามมาอีกเป็นสิบ" ยังมีหน้ากลับมาอีกรึนังแพศยา"ห่าวเหลียนฮวาชี้หน้าด่าเมิ่งอันหลาน" ข้าก็ไม่อยากจะกลับมาหรอก แต่ถ้าไม่กลับมาก็ต้องถูกใส่ร้ายว่าคบชู้ไปตลอด"" หึ ใส่ร้าย ใครใส่ร้ายเจ้า เป็นเจ้าที่ทำตัวเองทั้งนั้น"" นี่เป็นคำสารภาพจากคนที่พวกท่านหาว่าเป็นชู้กับข้า แล้วก็บ่าวรับใช้ที่ท่านให้ใส่ร้ายข้า"เมิ่งอันหลานยื่นกระดาษสารภาพผิดให้ห่าวตี้หลุน ห่
เมิ่งอันหลานหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ ห่าวตี้หลุนมองดูนางใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยก็เปิดประตูให้บ่าวรับใช้เข้ามา บ่าวรับใช้ถือถ้วยน้ำแกงคุมกำเนิดมายื่นให้นาง" ไม่กินได้หรือไม่"" เจ้าอยากมีลูกกับข้า เจ้าคู่ควรหรือ"" ท่านแม่ของท่านเร่งให้ข้ามีอยู่ทุกวันท่านไม่เห็นรึ "" รีบกิน"เมิ่งอันหลานไม่พูดอะไรต่อ รับถ้วยน้ำแกงคุมกำเนิดมายกซดจนหมด แล้วคว่ำถ้วยให้เขาดู" พอใจแล้วใช่ไหม"ห่าวตี้หลุนหันหลังเดินออกจากห้องไปไม่สนใจนาง เมิ่งอันหลานน้ำตาไหลด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ นางแต่งงานกับเขามาสามปีแต่เขาก็ยังหมางเมินเย็นชา สามปีก่อน ห่าวตี้หลุนได้เข้าร่วมกองทัพการรบครั้งนั้นทำให้เขาเสียขาสองข้าง เพราะพิการจึงถูกปลด หลี่หรูอี้คนรักก็ถอนหมั้นไปแต่งงานกับบุตรชายเสนาบดี เขามีชีวิตอยู่ไม่สู้ตาย สูญเสียหน้าที่การงานเสียขาสองข้าง ต้องนั่งรถเข็นตลอด และยังเสียคนรักอีก นางได้เจอกับฮูหยินผู้เฒ่าที่มาไหว้พระขอพรที่วัดเขาฝูกวงในเมืองหางโจว ฮูหยินผู้เฒ่าโรคประจำตัวกำเริบ นางจึงช่วยให้ยาระงับอาการแล้วยังฝังเข็มช่วยรักษา เมื่อรู้ว่านางเป็นหมอจึงบอกเล่าอาการของห่าวตี้หลุนว่าพอจะมีทางรักษาหรือไม่ ตอนนั้นนางพึ่งเปิดโรงหมอไ...
Comments