ตอนที่5

ในจวน ผู้คนพลุกพล่าน บ่าวรับใช้วิ่งเข้าวิ่งออกต่างวุ่นอยู่กับการจัดเตรียมงานแต่ง

ไม่มีใครสนใจเมิ่งอันหลานที่นอนอยู่ท่ามกลางหิมะหนาวเหน็บ นางลืมตาที่พร่ามัวมองดูทุกคนกำลังวุ่นวาย ได้ยินทุกคำพูดแต่ไม่มีเรี่ยวแรงจะขยับตัว นางหนาวสะท้านเข้ากระดูก แผลที่ถูกแทงคราวก่อนปริแตก แผลที่ถูกโบยข้างหลังเลือดไหลย้อมหิมะจนเป็นสีแดง ก่อนสติจะดับไปอีกครั้ง นางเห็นคนผู้หนึ่งในชุดสีน้ำเงินเดินตรงเข้ามาเหมือนครั้งก่อนที่นางถูกแทงที่ตลาด

เมิ่งอันหลานลืมตาขึ้นมา พบว่าตัวเองนอนอยู่ที่ใดไม่รู้ เห็นเพียงหลังของบุรุษในชุดน้ำเงินยืนอยู่

" ฮูหยิน ท่านฟื้นแล้ว"

หว่านเอ๋อเข้าไปประคองเมิ่งอันหลานที่พยายามลุกขึ้นให้นอนลง

" อย่าพึ่งลุกเลยเจ้าค่ะนอนลงก่อน แผลของท่านยังไม่หายดี หมอบอกว่าแผลเก่าอับเสบแล้วยังจะแผลใหม่อีก"

" หว่านเอ๋อ เจ้าก็บาดเจ็บเหมือนกัน"

" ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ ถึงข้าจะถูกโบยแต่ไม่ได้ตากหิมะนานเหมือนท่าน โชคดีหลังจากถูกนำมาโยนทิ้งไว้หลังจวนมีคนผ่านมาช่วย พอข้าได้สติก็ขอร้องให้เขามาช่วยท่านด้วย นั่นเจ้าค่ะ คนที่ช่วยข้ากับฮูหยิน"

" ท่านคือ"

" ข้าชื่อจางฮั่น เป็นหัวหน้าองครักษ์อินทรี "

" หน่วยอินทรี เป็นองครักษ์ของฟ่าบาท"

" อืม ข้าบังเอิญตามคนร้ายไปทางหลังจวนตระกูลจางเลยเจอสาวใช้คนนี้นอนบาดเจ็บอยู่ ข้าได้ให้คนพาส่งโรงหมอ พอนางฟื้นก็คุกเข่าขอร้องให้ข้าไปช่วยเจ้า"

" ขอบคุณท่านมาก นี่ใช่ของท่านหรือไม่"

เมิ่งอันหลานหยิบเอาป้ายหยกสลักรูปนกอินทรีที่พกไว้ออกมา จางฮั่นรับมาดู

" ป้ายหยกนี่ เป็นของข้าจริงๆ"

" ท่านทำตกไว้ตอนช่วยชีวิตข้าครั้งแรกที่ตลาด ตอนนั้นมีนักฆ่ามาจากที่ไหนไม่รู้ ช่วงชุลมุนข้าหลบไม่ทันเลยถูกมันแทงได้รับบาดเจ็บ เป็นท่านที่ช่วยข้าไว้ ป้ายหยกนั่นท่านทำหล่นเอาไว้ เป็นหว่านเอ๋อที่เก็บได้ ข้าตั้งใจจะนำมันมาคืนให้ท่าน แต่ยังไม่มีโอกาส "

" ข้าทำใหม่แล้ว อันนี้ให้เจ้าเก็บไว้ หากมีเรื่องอะไรให้ไปที่หน่วยอินทรี คนที่นั่นเห็นป้ายนี้จะช่วยเหลือเจ้าทันที"

" แต่ว่า"

" ข้ายังมีธุระต้องทำ เจ้าสองคนก็พักอยู่ที่นี่ไปก่อนจนกว่าจะหายดีแล้วค่อยว่ากัน"

พูดจบเขาก็เดินออกไปพร้อมกับหมอหลวงที่สวนเข้ามา หมอหลวงตรวจดูอาการของเมิ่งอันหลานและเอายาที่พึ่งต้มมาส่งให้นางกิน

จวนตระกูลห่าวจัดงานแต่งงานใหญ่โตจัดเกี้ยว8คนหามไปรับหลี่หรูอี้ที่ตระกูลหลี่ ชาวบ้านต่างมาร่วมงานกันคับคั่ง เพราะตระกูลห่าวประกาศให้ผู้มาร่วมงานกินดื่มฟรีไม่อั้น

" งานแต่งครั้งนี้ยิ่งใหญ่กว่าคราวก่อนอีกเจ้าว่าไหม"

" เจ้าไม่รู้รึไงว่าครั้งก่อนคุณชายห่าวถูกฮูหยินผู้เฒ่าบังคับให้แต่ง ใครๆก็รู้ว่าเขาไม่ได้รักฮูหยินของเขาเลย แต่เจ้าสาวคนนี้หน่ะเป็นคุณหนูหลี่นะ"

" คุณหนูหลี่ที่เคยเป็นคู่หมั้นกันแล้วพอคุณชายห่าวพิการเดินไม่ได้ ก็รีบถอนหมั้นไปแต่งกับบุตรชายของเสนาบดีหน่ะเหรอ"

" ใช่ๆ คนเดียวกันนี่แหละ ว่ากันว่าตอนนั้นคุณชายห่าวเสียใจมากถึงขั้นจะฆ่าตัวตายเลยนะ ฮูหยินผู้เฒ่าเลยหาสตรีที่ใดไม่รู้มาแต่งงานด้วย แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ยอมตัดใจจากคุณหนูหลี่ พอเดินได้ก็รีบไปหาคุณหนูหลี่เลย "

"น่าสงสารฮูหยินน้อยนะ อุตส่าห์ดูแลลำบากลำบนมาเป็นปี พอเดินได้กลับทิ้งคนที่เคยทุกข์ยากด้วยกันไปหารักแรกซะได้ 

ตอนนั้นคุณนั้นคุณหนูหลี่หย่าร้างกลับมาอยู่ที่จวนตัวเองพอดีด้วย"

" ข้าก็ได้ยินข่าวเหมือนกัน คนแบบนี้มันน่าปล่อยให้พิการไปตลอดชีวิต"

" ว่าแต่งานแต่งยิ่งใหญ่แบบนี้แล้วแต่งเข้ามาในฐานะอะไรหล่ะ ถ้าเป็นภรรยารองก็ไม่น่าจัดงานใหญ่โตหยามเกียรติภรรยาเอกแบบนี้นะ"

" หรือว่าจะเป็นภรรยาเท่าเทียม เพราะฮูหยินน้อยเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดาไม่ใช่คุณหนูตระกูลร่ำรวย แต่คุณหนูหลี่เป็นถึงบุตรสาวรองเจ้ากรม"

" อาจเป็นอย่างเจ้าว่าก็ได้"

" โอ้ย พวกเจ้าไม่รู้อะไร สามวันก่อนฮูหยินน้อยถูกจับได้ว่าคบชู้ ถูกคุณชายของเราปลดให้เป็นแค่อนุ นี่ถ้าไม่เห็นแก่ที่นางเคยดูแลคุณชายมาก่อนก็คงหย่าขาดกับนางและไล่ออกจากจวนไปแล้ว"

" แต่งครั้งนี้คุณหนูหลี่เป็นฮูหยินเอกไม่อย่างงั้นหล่ะ พวกเจ้าดูสิ ใหญ่โตโอ่อ่าขนาดไหน ฮ่าฮ่า"

หยางหยางกับบ่าวรับใช้อีกคนเดินเข้าไปสนทนากับชาวบ้านที่จับกลุ่มนินทา

" ฮูหยินน้อยเนี่ยนะจะคบชู้ ข้าไม่อยากจะเชื่อเลย"

" นั่นสิ คนจิตใจดีอย่างนางหน่ะเหรอจะคบชู้ ข้าว่าต้องมีการเข้าใจผิดเกิดขึ้นแน่"

" ใช่ข้าเองก็คิดเหมือนกันกับเจ้า ข้าเคยเจอนางหลายครั้ง นางยังเคยช่วยรักษาลูกข้าที่พึ่งกลับมาจากเมืองหลวง แล้วล้มป่วยด้วยโรคติดต่อโดยไม่รังเกียจเลย ขณะที่หมอคนอื่นปฏิเสธที่จะรักษา ตอนนั้นถ้าไม่ได้นางช่วย ลูกข้าก็คงไม่มีชีวิตรอดมาได้ทุกวันนี้ ฉะนั้นเรื่องนี้ข้าคิดว่านางต้องถูกใส่ร้ายแน่"

" ใช่ๆ คนจิตใจดีอย่างนางจะคบชู้ได้ยังไงเรื่องนี้มีการสืบสวนดีแล้วหรือไม่"

" ข้ารู้แล้ว คุณชายของพวกเจ้าคงอยากจะแต่งคุณหนูหลี่เข้ามาเป็นภรรยาเอกแต่ไม่รู้จะทำยังไงกับฮูหยินที่มีอยู่ เลยหาทางใส่ร้ายหาว่านางคบชู้ เพื่อเป็นข้ออ้างในการปลดนางใช่ไหมหล่ะ"

" ใช่ ต้องใช่แน่เลย"

" โอ้ย พวกท่านนี่แก่แล้วเลอะเลือนรึไง การช่วยชีวิตคนกับการมีชู้มันคนละเรื่องกันท่านจะเหมาว่านางช่วยรักษาลูกท่านแล้วนางเป็นคนดีไม่คบชู้ มันไม่ได้ "

" ใช่ท่านป้า เรื่องนี้เรามีทั้งพยานและหลักฐานไม่ใช่มั่วๆอย่างที่พวกท่านเข้าใจ"

" หลักฐานก็ปลอมขึ้นมาได้ ยังไงข้าก็ไม่เชื่อหากเป็นเรื่องจริงเหตุใดจึงรีบตัดสินความแล้วรีบแต่งคุณหนูหลี่เข้ามา ทำไมไม่รอฮูหยินผู้เฒ่ากลับมาจากถือศีลก่อน"

" ใช่ๆ ทำไม ทำไมหล่ะ"

หยางหยางกับคนสนิทถูกรุมเถียงไม่ออกจนต้องพากันรีบเดินหนี

ห่าวตี้หลุนยืนอยู่ไม่ไกลได้ยินชัดทุกคำ ในใจเกิดความลังเลสับสนขึ้นมา

เสียงร้องบอกเจ้าสาวมาแล้วก็ดังขึ้น แม่สื่อจับจูงเจ้าสาวมาส่งและเริ่มทำพิธี เสร็จพิธีห่าวตี้หลุนพึ่งนึกได้ว่าเขาปล่อยทิ้งเมิ่งอี้หลานที่ถูกโบยจนสลบให้นอนตากหิมะอยู่

ห่าวเหลียนฮวาเห็นห่าวตี้หลุนชะเง้อมองไปที่ลานบ้าน ก็รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ จึงเดินไปกระซิบเบาๆ

" แม่สั่งให้คนพานางไปไว้ที่เรือนหลังเล็กแล้ว ยังให้หมอไปรักษานางด้วย เจ้าไม่ต้องห่วง"

ห่าวตี้หลุนพยักหน้ารับรู้ ห่าวเหลียนฮวาหุบยิ้มเปลี่ยนสีหน้าเป็นเยือกเย็น ก่อนหน้านางให้คนไปพาตัวเมิ่งอี้หลานไปไว้ที่ห้องเก็บฟืน คิดจะขังนางไว้ที่นั่น ไม่คิดว่านางจะหายไปไหนไม่รู้ นางบาดเจ็บขนาดนั้นต้องมีคนช่วยนางออกไปแน่ แล้วใครกันบังอาจเข้ามาถึงในจวนตระกูลห่าวช่วยนางออกไป 

บ่าวรับใช้ชายหลายคนยืนเรียงกันพากันก้มหน้า

" พวกข้าหาจนทั่วจวนแล้วไม่มีร่องรอยของฮูหยินน้อยเลยขอรับ"

" เจ้าเรียกใครฮูหยินน้อยนางไม่ใช่ฮูหยินน้อยอีกแล้ว นางถูกปลดเป็นแค่อนุเท่านั้น"

" ที่โรงหมอข้าก็ไปสอบถามมาแล้วไม่มีนางไปรักษาที่นั่น แม้แต่หมอทุกคนจากทุกโรงหมอข้าก็ถามแล้ว ไม่มีใครได้รักษานางเลย"

" พวกเจ้าแน่ใจว่าหมอพวกนั้นไม่ได้โกหก"

" แน่ใจขอรับ"

" ท่านแม่ หรือว่านางจะรักษาตัวเองเจ้าคะอย่าลืมสิว่านางก็มีความรู้วิชาแพทย์"