All Chapters of สตรีเช่นข้าไม่มีหรอกสามีเดียว: Chapter 1 - Chapter 10

เมิ่งอันหลานหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ ห่าวตี้หลุนมองดูนางใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยก็เปิดประตูให้บ่าวรับใช้เข้ามา บ่าวรับใช้ถือถ้วยน้ำแกงคุมกำเนิดมายื่นให้นาง" ไม่กินได้หรือไม่"" เจ้าอยากมีลูกกับข้า เจ้าคู่ควรหรือ"" ท่านแม่ของท่านเร่งให้ข้ามีอยู่ทุกวันท่านไม่เห็นรึ "" รีบกิน"เมิ่งอันหลานไม่พูดอะไรต่อ รับถ้วยน้ำแกงคุมกำเนิดมายกซดจนหมด แล้วคว่ำถ้วยให้เขาดู" พอใจแล้วใช่ไหม"ห่าวตี้หลุนหันหลังเดินออกจากห้องไปไม่สนใจนาง เมิ่งอันหลานน้ำตาไหลด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ นางแต่งงานกับเขามาสามปีแต่เขาก็ยังหมางเมินเย็นชา สามปีก่อน ห่าวตี้หลุนได้เข้าร่วมกองทัพการรบครั้งนั้นทำให้เขาเสียขาสองข้าง เพราะพิการจึงถูกปลด หลี่หรูอี้คนรักก็ถอนหมั้นไปแต่งงานกับบุตรชายเสนาบดี เขามีชีวิตอยู่ไม่สู้ตาย สูญเสียหน้าที่การงานเสียขาสองข้าง ต้องนั่งรถเข็นตลอด และยังเสียคนรักอีก นางได้เจอกับฮูหยินผู้เฒ่าที่มาไหว้พระขอพรที่วัดเขาฝูกวงในเมืองหางโจว ฮูหยินผู้เฒ่าโรคประจำตัวกำเริบ นางจึงช่วยให้ยาระงับอาการแล้วยังฝังเข็มช่วยรักษา เมื่อรู้ว่านางเป็นหมอจึงบอกเล่าอาการของห่าวตี้หลุนว่าพอจะมีทางรักษาหรือไม่ ตอนนั้นนางพึ่งเปิดโรงหมอไ

จวนตระกูลหลี่หลี่หรูอี้หยิบขนมป้อนห่าวตี้หลุน เขาอ้าปากรับเคี้ยวตุ้ยๆ แต่สีหน้ายังบูดบึ้งไม่สบอารมณ์" พี่ตี้หลุน ทำไมทำหน้าแบบนั้นเล่า หรือขนมที่ข้าทำไม่ถูกปาก ถ้าเป็นแบบนั้นก็บอกข้าดีๆสิ"" ไม่ ไม่ใช่ ขนมอร่อยมาก ฝีมือของอี้เอ๋อดีไม่มีตก เพียงแต่ข้ามีเรื่องให้คิด"" เรื่องอะไรรึ บอกข้าได้ไหม เผื่อข้าจะช่วยท่านได้ "" อี้เอ๋อของข้าจิตใจดีจริงๆ ไม่มีอะไรมากหรอก ข้าแค่คิดว่าจะกลับเข้ากองทัพดีหรือไม่"" ท่านคิดจะกลับเข้ากองทัพรึ "ห่าวตี้หลุนพยักหน้า เขาว่างงานมานานแล้วไม่มีรายได้ กินใช้สมบัติเดิมของตระกูล ส่วนเงินชดเชยที่ได้จากการเสียขาครั้งนั้นก็หมดไปกับค่าหมอค่ายานานแล้ว อาศัยเบี้ยหวัดน้อยนิดจากบิดาของเขาก็แทบไม่พอค่าใช้จ่ายในจวน จริงอย่างที่เมิ่งอันหลานพูด หากไม่มีสมบัติเดิม จวนตระกูลห่าวคงไม่เหลืออะไร ทั้งมารดาของเขาเดี๋ยวก็ไปร่วมงานเลี้ยงที่จวนนั้นจวนนี้ น้องสาวของเขาวันๆก็เอาแต่เที่ยวเล่น กลับจวนทีก็ซื้อเสื้อผ้าเครื่องประดับกลับมาด้วยทุกครั้งโดยเฉพาะเสื้อผ้า เขาไม่เข้าใจว่านางจะซื้อมาทำไมนัก เท่าที่มีก็ใส่แทบไม่หมด แต่ละวันใส่ซ้ำกันซะที่ไหน ทุกวันนี้ต้องมีห้องสำหรับเก็บเสื้อผ้าเ

ในจวน ผู้คนพลุกพล่าน บ่าวรับใช้วิ่งเข้าวิ่งออกต่างวุ่นอยู่กับการจัดเตรียมงานแต่งไม่มีใครสนใจเมิ่งอันหลานที่นอนอยู่ท่ามกลางหิมะหนาวเหน็บ นางลืมตาที่พร่ามัวมองดูทุกคนกำลังวุ่นวาย ได้ยินทุกคำพูดแต่ไม่มีเรี่ยวแรงจะขยับตัว นางหนาวสะท้านเข้ากระดูก แผลที่ถูกแทงคราวก่อนปริแตก แผลที่ถูกโบยข้างหลังเลือดไหลย้อมหิมะจนเป็นสีแดง ก่อนสติจะดับไปอีกครั้ง นางเห็นคนผู้หนึ่งในชุดสีน้ำเงินเดินตรงเข้ามาเหมือนครั้งก่อนที่นางถูกแทงที่ตลาดเมิ่งอันหลานลืมตาขึ้นมา พบว่าตัวเองนอนอยู่ที่ใดไม่รู้ เห็นเพียงหลังของบุรุษในชุดน้ำเงินยืนอยู่" ฮูหยิน ท่านฟื้นแล้ว"หว่านเอ๋อเข้าไปประคองเมิ่งอันหลานที่พยายามลุกขึ้นให้นอนลง" อย่าพึ่งลุกเลยเจ้าค่ะนอนลงก่อน แผลของท่านยังไม่หายดี หมอบอกว่าแผลเก่าอับเสบแล้วยังจะแผลใหม่อีก"" หว่านเอ๋อ เจ้าก็บาดเจ็บเหมือนกัน"" ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ ถึงข้าจะถูกโบยแต่ไม่ได้ตากหิมะนานเหมือนท่าน โชคดีหลังจากถูกนำมาโยนทิ้งไว้หลังจวนมีคนผ่านมาช่วย พอข้าได้สติก็ขอร้องให้เขามาช่วยท่านด้วย นั่นเจ้าค่ะ คนที่ช่วยข้ากับฮูหยิน"" ท่านคือ"" ข้าชื่อจางฮั่น เป็นหัวหน้าองครักษ์อินทรี "" หน่วยอินทรี เป็นอ

ห่าวตี้หลุนหันไปจ้องมองห่าวเหลียนฮวาที่เดินมาพร้อมกับหลี่หรูอี้และห่าวลั่วชิง" ไหนท่านแม่บอกว่าส่งนางไปอยู่เรือนเล็กยังตามหมอมารักษานาง"" ข้า "" ท่านรู้ตั้งนานแล้วว่านางหายไปแต่ไม่ยอมบอกข้า"" แม่ไม่อยากให้เจ้ากังวลกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง เจ้ากำลังแต่งงานกับอี้เอ๋อ เหตุใดต้องไปคิดถึงนังผู้หญิงแพศยาคนนั้นด้วย มันหายไปก็ดีแล้ว"" ท่านแม่ ถ้าท่านย่ากลับมาท่านจะบอกท่านย่ายังไง"" ไม่เห็นจะยาก ก็บอกไปตามตรงว่านางหนีตามชายชู้ของนางไป"ห่าวลั่วชิงเอ่ยขึ้นมา" เจ้าคิดว่าท่านย่าจะเชื่อไหม"" เรามีทั้งหลักฐานและพยานทั้งจวนไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ"" หลักฐานเท็จพวกนี้หน่ะเรอะ"เมิ่งอันหลานเดินเข้ามาพร้อมจางฮั่น ข้างหลังยังมีหว่านเอ๋อและลูกน้องของจางฮั่นตามมาอีกเป็นสิบ" ยังมีหน้ากลับมาอีกรึนังแพศยา"ห่าวเหลียนฮวาชี้หน้าด่าเมิ่งอันหลาน" ข้าก็ไม่อยากจะกลับมาหรอก แต่ถ้าไม่กลับมาก็ต้องถูกใส่ร้ายว่าคบชู้ไปตลอด"" หึ ใส่ร้าย ใครใส่ร้ายเจ้า เป็นเจ้าที่ทำตัวเองทั้งนั้น"" นี่เป็นคำสารภาพจากคนที่พวกท่านหาว่าเป็นชู้กับข้า แล้วก็บ่าวรับใช้ที่ท่านให้ใส่ร้ายข้า"เมิ่งอันหลานยื่นกระดาษสารภาพผิดให้ห่าวตี้หลุน ห่

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะฮูหยินผู้เฒ่าตบหน้าห่าวตี้หลุนไม่ยั้งมือ จนเลือดซิบมุมปากหน้าแดงเป็นรอยฝ่ามือชัดเจน" สารเลว หัวของเจ้ามันไม่มีมันสมองเลยรึไงถึงได้ไม่รู้จักคิดไตร่ตรองดูให้ดีก่อน เจ้าลงโทษนางอย่างงั้นได้ยังไง นางดูแลเจ้ามาหลายปีไม่รังเกียจที่เจ้าพิการ คอยป้อนข้าวป้อนน้ำเจ้าคอยเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้เจ้า ยอมลำบากฝ่าพายุหิมะขึ้นเขาไปเก็บหิมะพันปีมาปรุงยาให้เจ้า เป็นนางที่ขอร้องหมอเทวดาซูให้ลงจากเขามารักษาเจ้า หากไม่มีนางเจ้าคิดว่าเจ้าจะกลับมาเดินได้อีกไหมเจ้าบอกข้าซิ แล้วนี่คือสิ่งที่เจ้าตอบแทนนางเหรอ พอเจ้าเดินได้ก็รีบไปหาผู้หญิงที่ทิ้งเจ้าไปแต่งงานกับคนอื่น ข้าไม่อยู่พวกเจ้าก็รวมหัวกันรังแกนางใส่ร้ายว่านางคบชู้ แล้วยังแต่งนังผู้หญิงคนนี้เข้ามาในตระกูลห่าวของข้าอีก พวกเจ้าช่างไม่เห็นหัวข้าจริงๆ "ห่าวตี้หลุนคุกเข่าสำนึกผิด เขายอมรับความผิดทุกอย่างไม่โต้เถียงสักคำ" ไป ไปพาหลานสะใภ้ของข้ากลับมา หากเจ้าพาหลานเอ๋อกลับมาไม่ได้ก็ไม่ต้องมาเรียกข้าว่าย่าอีก"" ท่านย่า นางได้หย่าขาดกับพี่ตี้หลุนแล้วเหตุใดยังให้เขาไปตามนางกลับมาอีก"" หุบปาก เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาเรียกข้าว่าย่า "" แต่ข้าเป็นภรรย