ตอนที่2

ห่าวตี้หลุนถีบประตูดังปังด้วยความโมโห เมิ่งอันหลานนั่งอยู่หน้ากระจกให้หว่านเอ๋อหวีผม ก็ส่งสายตาให้หว่านเอ๋อออกไปก่อน ห่าวตี้หลุนเข้าไปกระชากแขนนาง

" อยากมีลูกกับข้าถึงกับต้องทำแบบนี้เลยรึเจ้าจงใจทำให้ข้าอับอายใช่ไหม"

" อาย อายทำไม ก็มีแต่คนในครอบครัวทั้งนั้น แล้วที่ข้าพูดมันผิดตรงไหน ขาของท่านเดินไม่ได้มาสองปีเป็นธรรมดาที่จะส่งผลกับ ตรงนั้น"

นางก้มมองต่ำ เขาผลักนางออกอย่างรังเกียจ

" ของข้าใช้การได้ดีหรือไม่เจ้าย่อมรู้ดี เจ้าเองก็ติดใจมันจนร้องครางไม่หยุดไม่ใช่รึ"

เขาพูดแล้วเดินเข้าหานาง นางถอยหนีจนชิดมุมแล้วแสยะยิ้ม

" ข้าก็แกล้งร้องไปอย่างงั้นเองแหละ เป็นกำลังใจให้ท่าน ไม่อยากทำให้ท่านต้องเสียหน้า"

" เจ้า นี่เจ้า"

นางผลักเขาออกแล้วเดินไปนั่งจิบชา

" ข้าว่าท่านควรเอาเวลาที่โต้เถียงกับข้าไปหางานทำดีกว่า ขาของท่านก็เดินได้มาเกือบปีแล้วเหตุใดยังลอยชายไปมาอยู่อีกไม่คิดจะหาเงินเข้าจวนบ้าง น้องสาวของท่าน แม่ของท่าน ล้วนแต่ใช้จ่ายเงินราวกับใบไม้ เสื้อผ้าเครื่องประดับซื้อได้ทุกวัน นี่ถ้าไม่มีสมบัติเดิมป่านนี้จวนจระกูลห่าวคงเหลือเเต่ชื่อ หรือว่าท่านคิดจะให้บิดาของท่านที่อยู่ชายแดนเลี้ยงดูไปจนตาย จิ๊จิ๊ ช่างเป็นลูกกตัญญูจริงๆ บิดาของท่านเป็นเพียงนายกองเล็กๆเงินเดือนนิดเดียว ส่งกลับมาเดือนนึงแทบไม่พอจ่ายเงินเดือนบ่าวรับใช้ "

ห่าวตี้หลุนได้แต่อ้าปากเถียงนางไม่ออกเพราะที่นางพูดมาล้วนเป็นเรื่องจริง พอเขาเดินได้ก็เอาแต่หมกมุ่นอยู่กับเรื่องของหลี่หรูอี้จนลืมคิดเรื่องนี้ไป 

" แล้วเจ้าเล่าดีกว่าข้าตรงไหน ท่านย่าซื้อตัวเจ้าด้วยสินสอดมากมายเพื่อให้มาแต่งงานกับข้า หลายปีมานี้เจ้ายังกินใช้ของตระกูลห่าวหมดไปตั้งเท่าไหร่"

นางลุกขึ้นเดินไปจ้องหน้าเขา

" ไม่ต้องห่วง ทั้งเงินสินสอดและค่าใช้จ่ายตลอดสามปีที่ข้าอยู่ที่จวนนี้ข้าจะจ่ายคืนให้ครบไม่ขาดแม้แต่นิดเดียว"

พูดจบก็เดินออกไป ห่าวตี้หลุนรู้สึกวูบโหวงแปลกๆกับคำพูดของนาง

เมิ่งอันหลานกับหว่านเอ๋อเดินเล่นในตลาดพากันแวะร้านนั้นร้านนี้ ดูของขวัญไปให้ฮูหยินผู้เฒ่าในวันเกิดที่ใกล้จะมาถึง เลือกของได้แล้วระหว่างรอห่อ สายตาก็เห็นเกี๊ยวร้อนๆก็นึกอยากกิน

" หว่านเอ๋อเจ้ารอเอาของนะ ข้าจะไปซื้อเกี๊ยวที่ร้านนั้น"

" เจ้าค่ะฮูหยินเดี๋ยวข้าตามไป"

เมิ่งอันหลานเดินไปที่ร้านเกี๊ยวไม่คิดว่าจะเจอห่าวตี้หลุนกับหลี่หรูอี้ หลี่หรูอี้ควงแขนห่าวตี้หลุนส่งสายตาเยาะเย้ยมาให้

" พี่อันหลาน ท่านก็อยากกินเกี๊ยวเหมือนกันเหรอ"

" ข้าไม่มีน้องสาว อีกอย่างหน้าตาของเจ้าก็ดูแก่กว่าข้ามาก หากถามใครก็ต้องคิดว่าเจ้าอายุมากกว่าแน่"

" เจ้า "

" พ่อค้าข้าเอาไส้หมูกับไส้ผักอย่างละสี่"

" ได้ๆ"

กรี๊ดด ว้ายยยย 

" หนีเร็ว"

" วิ่งเร็วมีนักฆ่ามาจากไหนไม่รู้"

เสียงชาวบ้านกรีดร้องตะโกนบอกมีนักฆ่าแต่ละคนพากันวิ่งหนีกระเจิดกระเจิง กลุ่มนักฆ่ามาเร็วมาก เมิ่งอันหลานไม่ทันได้วิ่งหนีก็ถูกพวกมันรายล้อม หันไปดูห่าวตี้หลุนที่จูงมือหลี่หรูอี้วิ่งหนี นางก็ยอมรับชะตากรรม ฉึก คมดาบแทงเข้าที่ท้องของนางก่อนสติจะดับไป นางเห็นภาพเลือนลางของบุรุษชุดน้ำเงินเข้ามาต่อสู้กับพวกนักฆ่า

เมิ่งอันหลานลืมตาขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ในห้องนอน จมูกได้กลิ่นยาสมุนไพรอบอวล

" ฮูหยิน ท่านฟื้นแล้ว"

" หว่านเอ๋อ ข้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"

" คนของทางการพามาส่งเจ้าค่ะ รู้สึกว่าจะเป็นองครักษ์ ยังเป็นคนช่วยชีวิตฮูหยินด้วยนะเจ้าคะ "

" องครักษ์เหรอ เขาได้บอกชื่อใหม"

" ไม่ได้บอกเจ้าค่ะ ข้าถามก็ไม่บอกไม่พูดอะไรเลยสักคำ อ้อนี่เจ้าค่ะ ตอนเขาอุ้มฮูหยินมาส่งเผลอทำตกไว้ ข้าเลยเก็บมา"

หว่านเอ๋อส่งป้ายหยกให้เมิ่งอันหลาน นางรับมาดูแล้วขมวดคิ้ว ป้ายหยกบอกตำแหน่งองครักษ์ ป้ายแบบนี้น่าจะเป็นหัวหน้าองครักษ์ ไว้นางหายดีก่อนจะเอาป้ายไปคืนและขอบคุณเขาด้วย

" หลานเอ๋อเจ้าฟื้นแล้ว ดีจริงๆ ยังเจ็บตรงไหนอยู่ไหม เจ็บแผลมากหรือเปล่า นางฟื้นแล้วพวกเจ้ารีบไปตามหมอมาดูเร็ว"

ฮูหยินผู้เฒ่ารีบเข้ามาดูเมิ่งอันหลานใกล้ๆด้วยความห่วงใย แล้วสั่งให้บ่าวรับใช้ไปตามหมอมา

" ท่านย่า ข้าไม่เป็นอะไรแล้วเจ้าค่ะ "

" โทษหลานชั่วคนนั้น แทนที่จะปกป้องภรรยาตัวเองกับไปปกป้องนังหญิงหน้าด้านคนนั้น ไม่ต้องห่วงนะ ย่าลงโทษให้เขาคุกเข่าสำนึกผิดในห้องบรรพชนแล้ว แล้วยังสั่งห้ามไม่ให้เขาไปหาผู้หญิงคนนั้นอีกหากเขากล้าขัดคำสั่ง ข้าจะตัดขาดกับเขา"

หลายวันผ่านไปเมิ่งอันหลานอาการดีขึ้นจึงออกมาเดินเล่นในสวน บ่าวรับใช้ชายคนหนึ่งเข้ามาหาพร้อมยื่นของบางอย่างให้

" มีจดหมายถึงฮูหยินขอรับ"

เมิ่งอันหลานรับจดหมายมาเปิดอ่าน

" พี่สาว ตอนนี้ข้าสอบผ่านแล้วได้รับการแต่งตั้งเป็นขุนนางทำงานในวังหลวง ต่อไปข้าจะมีเงินแล้ว พี่สาวอดทนอีกนิดนะ ข้าจะเก็บเงินไปคืนตระกูลห่าวให้ครบจำนวนที่เขาให้เป็นค่าสินสอดในครานั้น ท่านจะได้หลุดพ้นเป็นอิสระจากสามีพิการนั่นเสียที หลายปีมานี้ท่านคงลำบากมากใช่ไหม รอข้าเก็บเงินก่อนนะ ข้าต้องช่วยท่านออกมาจากตระกูลห่าวแน่นอน ถึงข้าอยู่ไกลถึงเมืองหลวง แต่ข้าก็รับรู้ข่าวว่าตอนนี้ชายคนนั้นเดินได้แล้ว แทนที่จะดีกับท่าน กับทรยศท่านไปหารักแรกของเขา ข้าแทบทนไม่ไหวอยากจะไปฉีกเนื้อมันเสียเดี๋ยวนี้ รอข้านะอีกไม่นานข้าจะกลับไปรับท่านออกจากจวนตระกูลห่าวอย่างสมศักดิ์ศรี พี่สาวอย่าเสียใจกับผู้ชายแบบนั้นเลย มันไม่คุ้มค่าหรอก ไม่ต้องห่วง ข้าอยู่ที่นี่มองหาสามีใหม่ให้ท่านทุกวัน ไว้ข้าจะพาเขากลับไปรับท่านด้วยกันนะ รักษาสุขภาพด้วย "

เมิ่งสิงโจว

เมิ่งอันหลานอ่านจดหมายไปก็ยิ้มไป น้องชายของนางอยู่ไกลถึงเมืองหลวงยังรับรู้เรื่องราวของนาง ยังจะมองหาสามีใหม่ให้นางอีก ช่างเป็นน้องชายที่ดีจริงๆ ได้รู้ว่าเขาสอบผ่านได้เข้ารับตำแหน่งขุนนางทำงานอยู่ในวังหลวงนางก็ดีใจมากแล้ว เรื่องเงินสินสอดที่นางต้องการคืนตระกูลห่าว เพราะไม่อยากมีอะไรติดค้างกัน ไม่ให้ใครมาพูดอะไรได้ โดยเฉพาะห่าวตี้หลุน ที่ดูแคลนนางหาว่านางกินฟรีอยู่ฟรี หึ เขาลืมไปแล้วกระมัง ว่าตอนที่เขาพิการเดินไม่ได้ นางทุ่มเทแรงกายแรงใจดูแลเขาเหนื่อยยากแค่ไหน เขาไม่เห็นค่าก็ช่างเถอะ นางเองก็ทำเพื่อเงินจริงๆ หากไม่แต่งงานไม่มีค่าสินสอดตอนนั้นก็คงไม่มีเงินทุนให้เมิ่งสิงโจวเดินทางไปสอบบัณฑิตที่เมืองหลวง และไม่มีเงินใช้หนี้ให้บิดา ไม่มีเงินให้บิดาของนางเปิดโรงเตี๊ยมจนเจริญรุ่งเรืองอย่างทุกวันนี้

ระหว่างเดินกลับห้อง ห่าวตี้หลุนก็เดินสวนมา

" เจ้าหายดีแล้วรึ ถึงได้ออกมาตากลม"

" ข้าตายยาก ทำให้ท่านผิดหวังแล้ว"

" เจ้า ข้าถามดีๆทำไมต้องประชดด้วย"

" ถ้าท่านคิดว่าข้าประชด งั้นก็เอาตามที่ท่านเข้าใจนั่นแหละ "

" เจ้า ข้าไม่อยากเถียงกับเจ้า เดี๋ยวข้าจะออกไปตลาดเจ้าอยากได้อะไรหรือไม่"

เมิ่งอันหลานจ้องมองหน้าห่าวตี้หลุน ไปตลาดหรือจวนตระกูลหลี่กันแน่ คงอยากกลบเกลื่อนความผิดสินะเลยหาข้ออ้างว่าไปตลาด

" ท่านย่าไม่อยู่ไปถือศีลที่วัดโหย่วกวงตั้งเป็นเดือน สะดวกทางท่านแล้ว จะไปหาหลี่หรูอี้ก็ไปเถอะไม่ต้องมาบอกว่าไปตลาดหรอก "

" ฮูหยิน จวนตระกูลหลี่ก็อยู่ใกล้ตลาดนะเจ้าคะ คุณชายบอกจะไปตลาดก็ไม่ผิดนะ"

" อือ จริงของเจ้า"

" เจ้า นี่พวกเจ้า ช่างเถอะ ข้าจะไปตลาดจริงๆเลยถามเผื่อเจ้าอยากได้อะไร แต่เจตนาดีของข้ากลับกลายเป็นเข้าใจผิด ได้ งั้นข้าจะไปหาหลี่หรูอี้อย่างที่พวกเจ้าว่า"