ตอนที่15 ความจริงปรากฏ

“นี่ครับ...คุณเอริค มาติเนส..ชื่อเค้าคล้ายเพื่อนคุณเลยนะครับผลงานของแบรนด์นี้ผู้คนทั่วโลกต่างก็รู้จักเพราะฝีมือการบริหารงานของเค้าเลยนะครับคุณโชคดีมากเลยที่ได้มาทำงานที่นี่เสียดายคุณน่าจะเจอผมก่อนไม่อย่างนั้นผมคงชวนคุณมาทำงานที่บริษัทผมแน่”

วิลล์เห็นหญิงสาวจ้องมือถือด้วยสีหน้าและอาการที่ตกใจเล็กน้อยแต่เธอยังนิ่งอยู่เขาจึงค่อยๆอธิบายว่าคนในรูปเป็นใครเก่งแค่ไหนและยังไม่ลืมที่จะย้ำว่าชื่อเหมือนเพื่อนที่อยู่ข้างบ้านของเธออีกและสิ่งที่เขาเสียดายจริงๆก็คือเขาน่าจะเจอเธอก่อนเอริคนั่นเอง

“อ๋อ...ค่ะ...เหมือนเพื่อนตะวันจริงๆด้วย”

ทานตะวันค่อยๆส่งมือถือคืนชายหนุ่มด้วยมือที่สั่นเทาเล็กน้อยเธอพยายามข่มไม่ให้น้ำตาของเธอนั้นไหลลงมาเพราะที่ผ่านมาทั้งหมดเธอเหมือนโดนคนที่เธอไว้ใจปั่นหัวเล่นเหมือนเธอเป็นตัวตลกนั่นเองเธอไม่เข้าใจว่าเขานั้นต้องการอะไรจากเธอกันแน่เขาดีกับเธอทุกอย่างแต่นั่นมันก็แฝงด้วยกาหลอกลวงเธออยู่ทุกอย่างเหมือนกัน

“อืมม..นี่มันก็เริ่มดึกแล้วผมต้องขอตัวกลับก่อนนะครับตะวัน”

วิลล์เห็นสีหน้าของหญิงสาวดูไม่คอยดีสักเท่าไรเขาเองคิดว่าตอนนี้ควรจะขอตัวกลับจะดีกว่าเพราะว่าหญิงสาวอาจจะมีอะไรให้ต้องคิดอีกเยอะ

ทานตะวันเดินมาส่งชายหนุ่มที่รถของเขาที่จอดอยู่ไม่ห่างกับหน้าบ้านของเธอพร้อมบอกกับชายหนุ่มว่าให้เขานั้นขับรถกลับดีๆถึงแม้ว่าปากของเธอจะยิ้มแต่สายตาเธอนั้นเศร้าจนชายหนุ่มเห็นได้ชัด

“เอ่อ...ค่ะ...กลับดีๆนะคะคุณวิลล์”

วิลล์ยังไม่หยุดที่จะปั่นหัวของเอริคเขาเห็นว่ามีรถของใครบางคนเขาแน่ใจว่าเป็นของเอริคจอดอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเขาจึงแกล้งทำเป็นโผเข้าไปกอดหญิงสาวพร้อมลูบหลังเธออย่างปลอบใจ

“ไว้ผมจะมาหาใหม่นะครับ...วันนี้ผมมีความสุขมากๆเลย”

วิลล์โบกมือให้หญิงสาวพร้อมขับรถออกไปทันทีด้วยสีหน้าของผู้ชนะการบั่นทอนจิตใจของศรัตรูมันก็เป็นผลดีทางการค้าของเอย่างหนึ่งเพราะเขารู้ว่าถ้าหากเอริคอารมณ์ร้อนมันจะสร้างความหายนะขนาดไหนแล้วเขาก็จะใช้จังหวะนี้เล่นงาน

ทานตะวันคราแรกรู้สึกตกใจเล็กน้อยที่ชายหนุ่มเข้ามากอดแต่เธอก็เข้าใจได้ว่ามันเป็นธรรมเนียมของคนที่นี่ที่เพื่อนกันจะกอดทักทายบอกลากันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว

ปึ้งงงงงง

“ฮึ้ยยย!!!...มันจะมากเกินไปแล้วนะ”

เอริคที่นั่งอยู่ในรถเขากำมือแน่นทุบกับประตูรถอย่างระบายอารมณ์จากที่เขามีอารมณ์ที่ไม่ดีกับเรื่องหลายๆเรื่องที่มันรุมเร้าอยู่แล้วเมื่อกลับมาก็มาเจอเรื่องที่ทำให้เขาต้องปวดหัวใจอีกภาพตรงหน้าที่หญิงสาวออกมาส่งผู้ชายที่หน้าบ้านแถมยังกอดกันสนิทสนมอีกเขาไม่รู้ว่าหญิงสาวกับวิลล์นั้นไปถึงขั้นไหนแล้วดึกดื่นป่านนี้พึ่งออกมาส่งกันที่หน้าบ้าน

ทีกับเขาหญิงสาวนั้นชอบมีท่าทีที่ปฏิเสธเขาท่าเดียวทั้งๆที่เขาพยายามทำให้เธอนั้นรู้ทุกอย่างว่าเขานั้นชอบเธอขนาดบอกชอบเธอไปหญิงสาวยังวิ่งหนีเขาเลยแต่นี่กลับมากอดกับผู้ชายที่เจอแค่ไม่กี่วันแถมยังเจอกันดึกๆดื่นๆและปล่อยให้กอดอย่างไม่ปฏิเสธอีกด้วย

ตอนนี้เขาทั้งโกรธและทั้งกลัวว่าความลับจะแตกพร้อมๆกันแต่ตอนนี้เขาขอเข้าไปถามหญิงสาวให้รู้เรื่องเสียก่อนว่าทำไมวิลล์ถึงอยู่ในบ้านกับเธอจนดึกจนดื่น

ก๊อกๆๆ

ทานตะวันเดินเข้าบ้านด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวและแอบมีน้ำตาคลอเบ้าเธอเดินเข้าบ้านไม่ถึงหนึ่งนาทีก็มีเสียงเคาะประตูหญิงสาวคิดว่าอาจจะเป็นวิลล์เพราะเขาอาจจะลืมอะไรบางอย่างก็ได้จึงรีบปาดน้ำตาแบบลวกๆและเดินออกไปเปิดประตูอย่างรวดเร็วและปั้นหน้ายิ้มไว้นั่นเอง

“ลืมอะไรเหรอคะวิลล์”

เมื่อทานตะวันเห็นว่าคนที่เธอเปิดประตูมาเจอไม่ใช่ชายหนุ่มที่เธอคิดว่าเป็นเขาแต่เป็นอีกคนที่เธอกำลังเสียใจเพราะเขาต่างหากหญิงสาวจึงหุบยิ้มลงทันที

“ผมเอง”

เอริคอยากจะลากคอวิลล์มาฉีกเนื้อเสียตอนนี้เพราะโมโหขนาดหญิงสาวเปิดบ้านออกมายังเรียกหาแต่ชื่อของวิลล์จนตอนนี้เขารู้สึกน้อยใจอย่างมากแต่ก็ยังต้องปั้นสีหน้าให้เรียบเฉยท่าทางที่ไม่ยินดีที่เขามาของหญิงสาวมันทำให้ตอนนี้เขาเริ่มมีอารมณ์โกรธขึ้นมาอีกแล้วเขามันไม่น่าเจอขนาดนั้นเลยหรืออย่างไร

“ผู้ชายคนนั้นเค้าเป็นใครเหรอทำไมถึงมาหาคุณดึกๆดื่นๆแถมยังกอดกันกลมอีกด้วย”

เอริคเดินเข้ามาในบ้านของหญิงสาวพร้อมถามเธอด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่ในใจของเขานั้นร้อนลุ่มดั่งไฟสุมเพราะภาพเมื่อครู่มันยังติดตาของเขาอยู่

“แล้วตะวันทำไมต้องรายงานคุณทุกเรื่องด้วยล่ะคะ”

ทานตะวันเองที่ยังโกรธชายหนุ่มเป็นทุนเดิมอยู่แล้วยิ่งมาเจอประโยคซักถามเรื่องส่วนตัวของเธอที่เขาไม่น่าจะมายุ่งอีกก็ยิ่งโมโหเพิ่มมากขึ้นพร้อมตอบกลับด้วยน้ำเสียงและวาจาที่ประชดประชันด้วยความไม่ชอบ

“ก็เพราะผมเป็นสามีของคุณไง”

เอริคที่โมโหหึงจนหน้ามืดตามัวเขาขออ้างสิทธิ์การเป็นสามีของเธอก็แล้วกันว่าเขานั้นมีสิทธิ์ที่จะถามเธอทุกเรื่อง

“ก็ไม่ได้เป็นจริงๆสักหน่อยนี่คะ”

ทานตะวันเชื่อในความไม่มีเหตุผลของเขาเสียจริงที่เขากล้าใช้สิทธิ์ข้อนี้มาอ้างกับเธอทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าจดทะเบียนกันด้วยสาเหตุอะไรเธอจึงตอกกลับเขาไปให้เขาได้ทบทวนว่าเธอกับเขาไม่ใช่สามีภรรยากันจริงๆเสียหน่อย

“ผมไม่ชอบให้คุณไปยุ่งกับมัน”

เอริคเหมือนถูกหญิงสาวตบหนาด้วยความจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ใช่เขาและเธอไม่ได้เป็นอะไรกันการจะทะเบียนมันก็เป็นเรื่องที่เขาลวงเธอแต่เขาไม่ชอบให้หญิงสาวไปยุ่งกับวิลล์เท่านั้นเองเพราะเขารู้ดีว่าวิลล์นั้นร้ายกาจขนาดไหน

“คุณอย่ามาสั่งตะวันนะคะ...ตะวันก็ไม่ชอบให้ใครมาหลอกลวงตะวันเหมือนกันค่ะท่านประธาน”

ทานตะวันเริ่มไม่พอใจที่ชายหนุ่มนั้นดูจะเจ้ากี้เจ้าการกับเธอมากเกินไปแล้วหญิงสาวเห็นท่าทีของเขามันแตกต่างจากเอริคที่ดูสุขุมอ่อนโยนที่เธอเจอเมื่อหลายวันก่อนอยู่มากเธอไม่เข้าใจว่าเวลาที่เขาหายหน้าจากเธอไปเพียงไม่กี่วันเขาจะกลับมาดูเป็นคนโมโหร้ายผิดแปลกจากคนเดิมได้ขนาดนี้