ตอนที่21 ชอบบังคับ

เช้าวันต่อมา

“จะไปไหน”

วิลล์รู้สึกตัวตื่นเพราะหญิงสาวที่นอนอยู่ในอ้อมกอดของเขานั้นกำลังขยับตัวเพื่อที่จะลุกหนีเขาออกไปชายหนุ่มจึงรั้งตัวหญิงสาวเอาไว้พร้อมถามเธอด้วยน้ำเสียงงัวเงียของคนที่พึ่งตื่นนอนว่าเธอนั้นจะไปไหน

“ปล่อย...”

มิเชลหันมามองหน้าชายหนุ่มที่กำลังรั้งตัวเธอเอาไว้ไม่ให้ลุกจากเตียงพร้อมบอกให้เขานั้นปล่อยแขนเธอเพราะเมื่อเขานั้นได้สิ่งที่เขาต้องการจากตัวเธอแล้วเขาก็ไม่ควรที่จะมายุ่มย่ามกับตัวเธออีก

“คุณทำให้ผมตื่นแต่เช้าเลยรู้ไหม”

“นี่...ไม่นะ...อื้มมม...”

วิลล์ที่มองเห็นแผ่นหลังขาวเนียนและเนินอกของหญิงสาวที่มันโผล่ออกมาจากผ้าห่มด้วยแสงแดดที่มันส่องผ่านม่านเข้ามาทำให้ตอนนี้ตัวของหญิงสาวนั้นน่ามองไปอีกเท่าตัวจนเขาอดที่จะรวบตัวเธอมานอนใต้ร่างเขาอีกไม่ได้

มิเชลนั้นถึงกับมีสีหน้าที่ตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัดเพราะเธอรู้ว่าในตอนนี้มันจะเกิดเรื่องอะไรกับเธอจึงใช้มือทั้งสองดันแผงอกของเขาให้ห่างออกจากตัวของเธออย่างเร็วที่สุดพร้อมปฏิเสธชายหนุ่มด้วยการสั่นหัวไปมาเป็นการร้องขอเพราะเธอนั้นยังรู้สึกเจ็บระบมจากเรื่องเมื่อคืนอยู่ไม่หาย

แต่ชายหนุ่มนั้นก็หาได้สนใจไม่เขาอยากจะปลดปล่อยกับเธอในตอนเช้านี้อีกสักรอบสองรอบเสียแล้วเนื้อตัวของหญิงสาวที่เป็นรอยแดงจากผลการกระทำของเขาเมื่อคืนมันยิ่งตอกย้ำว่าเมื่อคืนนี้เขามีความสุขกับร่างกายเธอแค่ไหนและตอนนี้เขาก็อยากเชยชมมันอีกไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ

ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงวันที่ชายหนุ่มยังไม่หยุดตักตวงความสุขจากหญิงสาวจนเธอนั้นระบมไปทั้งตัวและไม่มีเรี่ยวแรงที่จะฝืนอะไรกับการกระทำชายหนุ่มแม้แต่หนังตาของเธอยังไม่สามารถจะบังคับให้มันลืมขึ้นมาได้

เมื่อเสร็จจากกิจกรรมรักครั้งนี้จนหนำใจวิลล์แล้วเขาเห็นว่าหญิงสาวไม่มีเรี่ยวแรงที่จะลุกขึ้นเองได้เขาจึงจัดการอุ้มเธอไปอาบน้ำพร้อมเช็ดตัวใส่เสื้อผ้าให้เธอเสร็จสรรพเมื่อเห็นรอยเลือดที่แปดเปื้อนอยู่บนเตียงนอนสีขาวของเธอชายหนุ่มอมยิ้มเล็กน้อยพร้อมมองไปที่หญิงสาวที่นอนหลับตาพริ้มอยู่อย่างหวงแหน

เขาคิดไว้แล้วว่าหากเธอจะต่อว่าด่าทอเขาว่าไม่รักษาสัญญาหรือขี้โกงก็ไม่เป็นไรเพราะเขานั้นก็ไม่สามารถรักษาสัญญาที่จะปล่อยเธอไปได้จริงๆแต่ต่อจากนี้เขาจะไม่ใช้พ่อกับแม่ของเธอเป็นข้อต่อรองอะไรสำหรับเธอแล้วแต่เขานั้นจะลองใช้การกระทำของเขาเองเป็นการมัดใจเธอให้อยู่กับเขาอย่างเต็มใจเอง

เพนท์เฮ้าส์เอริค

“ผมจะพาคุณไปข้างนอกจะได้สดชื่นไปแต่งตัวผมให้เวลายี่สิบนาที”

เป็นเวลาสามสี่วันแล้วที่เอริคขังหญิงสาวอยู่แต่ในเพนท์เฮ้าส์ของเขาโดยที่ทังคู่ก็ไม่ค่อยได้เจอหน้ากันเท่าไรนักเพราะเอริคนั้นช่วงนี้ต้องเขาไปดูงานบ่อยได้แต่สั่งให้ลูคัสนั้นเฝ้าหญิงสาวไว้ให้ดี

แต่วันนี้เขาเคลียให้มันเป็นวันที่ว่างสำหรับเขาเพื่อที่จะพาหญิงสาวออกไปเดินเล่นข้างนอกละซื้อของใช้ส่วนตัวของเธอด้วยเพราะว่าเสื้อผ้าของเธอที่เอามาด้วยนั้นมันน้อยเสียเหลือเกินอีกอย่างเขาก็อยากหาซื้อของแพงๆให้เธอใส่จะได้สมกับเป็นภรรยาของเขาหน่อย

“ไม่...ตะวันไม่ไปไหนทั้งนั้น”

ทานตะวันปฏิเสธชายหนุ่มอย่างทันควันและยังไม่ยอมมองหน้าเขาอีกด้วยเพราะอยู่ดีๆโผล่หน้ามาก็เข้ามาสั่งๆๆเธอทุกครั้งไปจนหญิงสาวนั้นไม่ชอบใจเท่าไรนักและเธอก็ไม่อยากออกไปข้างนอกกับเขาอีกด้วยเพราะรู้สึกรำคาญการที่เธอจะอยู่ใกล้กับชายหนุ่มนั่นเอง

“จะไปดีๆหรือจะเสียเหงื่อก่อนไป”

“อื้อ...ไปก็ได้...ถอยไปสิ”

เอริคมองบนเล็กน้อยให้กับความพยศของหญิงสาวที่นับวันๆยิ่งหนักขึ้นทุกวันเขาเข้าไปหาเธอที่นั่งอยู่บนโซฟาพร้อมโน้มตัวใช้มือทั้งสองเท้ากับโซฟาเอาไว้และกระซิบที่ข้างหูของเธอเพื่อบอกให้รู้ว่าหากเธอไม่ยอมออกไปกับเขาดีๆได้มีเสียเหงื่อกันแน่

เมื่อทานตะวันได้ยินเช่นนั้นจึงรีบผลักชายหนุ่มออกแล้ววิ่งเขาไปแต่งตัวในห้องทันทีเพราะไม่อย่างนั้นมีหวังวันนี้ทั้งวันเธอคงต้องขลุกอยู่ในห้องกับเขาทั้งวันเป็นแน่

10นาทีต่อมา

ทานตะวันเดินออกมาด้วยชุดกางเกงยีนส์ขายาวเสื้อแขนยาวและเสื้อคลุมกันหนาวธรรมดาๆที่เธอชอบใส่ตอนออกไปข้างนอกเธอเปลี่ยนชุดนี้ในเวลาอันรวดเร็วและเดินออกมายืนอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มที่นั่งรอเธออยู่เพื่อเป็นการบอกกับเขาว่าเธอนั้นพร้อมแล้วจะพาเธอไปไหนก็เชิญ

ห้างสรรพสินค้า

“เข้าไปลองสิเดี๋ยวผมนั่งรออยู่แถวนี้”

เอริคเดินพาหญิงสาวเข้าร้านเสื้อผ้าแบรนด์ดังซึ่งมันก็เป็นแบรนด์ของเขาเองพร้อมทั้งเดินหยิบชุดให้หญิงสาวสิบกว่าชุดที่เห็นว่าเธอน่าจะใส่เหมาะพร้อมบอกให้หญิงสาวนั้นลองไปใส่ดู

ทานตะวันเองตอนนี้ก็เหมือนหุ่นตุ๊กตาตัวนึงที่เขาจะจับเธอแต่งตัวอะไรก็ได้แต่สีหน้าของตุ๊กตาตัวนี้นั้นมีใบหน้าที่แอบเซ็งอยู่ตลอดเวลาเพราะเธอไม่ได้อยากได้ของพวกนี้เลยสักนิดถ้าเป็นไปได้เธออยากจะหนีจากเขาไปตั้งแต่เสียตอนนี้เลยด้วยซ้ำ

“เชิญคุณผู้หญิงทางนี้ค่ะ”

พนักงานผู้หญิงสองคนที่เดินถือชุดที่เอริคเลือกให้หญิงสาวพร้อมบอกให้หญิงสาวตามพวกเธอมาที่ห้องลองเสื้อผ้า

“ฉันขอลองคนเดียวนะคะ”

ทานตะวันเห็นว่าพนักงานสาวทั้งสองยังคอยยืนจะช่วยเธอเปลี่ยนชุดอยู่แต่เธอคิดว่ามันไม่ค่อยจะดีสักเท่าไรเธอไม่คอยชินกับการที่มีใครมาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หญิงสาวไม่คิดว่าแบรนด์นี้จะบริการดีซะขนาดนี้

“เดี๋ยวดิฉันออกไปยืนรอคุณผู้หญิงที่ด้านหน้าห้องลองนะคะมีอะไรเรียกใช้กดออดได้เลยค่ะ”

พนักงานทั้งสองเห็นว่าหญิงสาวไม่ได้ต้องการให้ช่วยเธอจึงเดินออกไปด้านนอกเพื่อที่จะไปต้อนรับลูกค้าคนอื่นต่อแต่ที่นี่มีระบบที่ลูกค้าสามารถกดออกเรียกพนักงานเข้าไปบริการที่ห้องลองได้พนักงานจึงสามารถรับลูกค้าคนอื่นก่อนได้ในขณะที่มีลูกค้าอยู่ในห้องลองโดยไม่ต้องยืนรอให้เสียเวลา

“เฮ้อ...เอายังไงดี...”

ทานตะวันยืนเอาหลังพิงกับห้องลองเสื้อผ้าพร้อมถอนหายใจเพราะตอนนี้เป็นเวลาที่ดีที่สุดที่เธอนั้นจะหนีแต่เธอก็ไม่รู้ว่าเธอจะหนีไปยังไงเพราะเธอนั้นไม่มีเงินติดตัวเลย