ตอนที่20

“สวัสดีค่ะคุณเหนือ”

แม่บ้านวัยห้าสิบต้นๆมายืนรอรับคนเป็นเจ้านายที่นานๆจะกลับมาที่บ้านทีนึงทั้งสองรู้อยู่แล้วว่าวันนี้เจ้าของบ้านจะพาใครมาอยู่เพราะเขาสั่งให้พวกเธอเตรียมพร้อมสำหรับการเลี้ยงเด็กอ่อนไว้ล่วงหน้าแล้ว

“นี่ภรรยาฉันชื่อพาขวัญเรียกเธอว่าคุณขวัญส่วนนี่ลูกสาวของฉันชื่อจันทร์เจ้าทุกคนช่วยกันดูแลเธอเหมือนที่ดูแลฉันด้วย”

เหนือเมฆเดินเขามาถึงหน้าบ้านเมื่อเห็นแม่บ้านสองคนที่ดูแลบ้านของเขาก็รีบนะน้ำคนทั้งสองที่อยู่ด้านหลังของเขาให้พวกเธอได้รู้จัก

“ค่ะ/ค่ะ.คุณเหนือ”

แม่บ้านทั้งสองยินดีต้อนรับคนที่จะมาอยู่ที่นี่เสมอและยิ่งรู้ว่ามีคุณหนูตัวน้อยมาอยู่ด้วยพวกเธอก็ยิ่งยินดี

“สวัสดีค่ะทุกคนยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”

พาขวัญยิ้มทักทายทั้งสองอย่างเป็นมิตรและเดินตามาชายหนุ่มเข้าบ้านไปเพราะตอนนี้จันทร์เจ้าเริ่มรู้สึกตัวตื่นแล้วเธอจะต้องรีบเตรียมนมและเตรียมเปลี่ยนแพมเพิสให้ลูกสาวตัวน้อยของเธอ

“คุณห้องฉันกับจันทร์เจ้าอยู่ไหนฉันจะเปลี่ยนแพมเพิสให้จันทร์เจ้า”

พาขวัญต้องรีบถามชายหนุ่มว่าห้องเธออยู่ที่ไหนเพราะเธอต้องรีบจัดเตรียมที่จะชงนมและเปลี่ยนแพมเพิสให้จันทร์เจ้าก่อนที่จะงอแง

“ตามผมมา”

เหนือเมฆเดิ่นดิ่งตรงไปที่ห้องใหญ่ที่อยู่ด้านในของบ้านเป็นห้องชั้นล่างที่ติดกับสวนหย่อมของบ้านเขาย้ายของเขาลงมาชั้นล่างและในห้องยังกว้างพอที่จะวางทั้งเปลเด็กและมีพื้นที่ให้เด็กเล่นอีกด้วย

“นี่คุณซื้อของเตรียมพร้อมไว้เยอะเกินไปไหม”

พาขวัญเดินเข้าห้องมาก็เห็นอุปกรณ์และของใช้สำหรับเด็กเต็มไปหมดของที่ขนใส่รถแล้วให้นภัสขับตามมาก็น่าจะเพียงพอแล้วไม่รู้ว่าชายหนุ่มจะซื้อเพิ่มอีกทำไม

“ให้มันเหลือดีกว่าขาดจริงไหม”

เหนือเมฆไม่ได้สนใจว่าเขาจะซื้ออะไรเยอะเกินไปให้มันมีของเหลือดีกว่าของไม่พอใช้เขาคิดแบบนี้

“ว่ายังไงคะคนสวยตื่นแล้วเหรอ...หิวอีกแล้วใช่ไหมคะ”

พาขวัญวางหนูน้อยลงบนเตียงนอนสีขาวนุ่มในห้องพร้อมหยิบกระเป๋าของเธอขึ้นมาเปิดหยิบผ้ายางรองฉี่ของเด็กอ่อนมาปูที่เตียงพร้อมอุ้มหนูน้อยว่างบนผ้ารองฉี่และทำการเปลี่ยนแพมเพิสทันทีพร้อมคุยเล่นกับหนูน้อยไปพลางๆเพื่อให้หนูน้อยนั้นอารมณ์ทชดีที่มีคนคุยด้วย

“แอร้ๆๆ...แอ้.”

หนูน้อยหน้ากลมแก้มย้วยพอได้ยินเสียงของพาขวัญก็ส่งเสียงอ้อแอ้เสียงดังโต้ตอบด้วยทั้งยังฉีกยิ้มหวานโปรยเสน่ห์ให้คนที่หลงอยู่แล้วหลงหนักเข้าไปอีก

“แม่ขอเปลี่ยนแพมเพิสก่อนนะคะเดี๋ยวจะให้กินนมน้า”

“ให้ฉันช่วยอะไรไหม”

เหนือเมฆเห็นภาพตรงหน้าก็อดยิ้มตามไม่ได้เขารู้สึกอบอุ่นกับภาพตรงหน้าอย่างมากพร้อมทั้งยื่นมือเข้าช่วยหญิงสาวถ้าหากเธออยากจะให้เขาช่วย

“เอ่อ...คุณเปิดกระเป๋าชงนมก็ได้ค่ะในกระเป๋าจะมีขวดนมใส่น้ำอยู่คุณเอานมที่อยู่ในกระปุกที่เป็นชั้นใส่ได้เลยค่ะ”

พาขวัญเห็นว่าเรื่องชงนมชายหนุ่มน่าจะทำได้อย่างง่ายๆเพราะเธอใส่น้ำในขวดนมเอาไว้และนมก็แบ่งสัดส่วนไว้เรียบร้อยแล้วเช่นกัน

“อ๋อ...โอเค”

เหนือเมฆมีท่าทางเงอะๆงะๆเล็กน้อยเพราะนี่เป็นสิ่งที่แปลกที่เขาไม่เคยทำชายหนุ่มหยิบขวดนมขึ้นมาวางด้านนอกพร้อมกับกระปุกที่เป็นชั้นๆและมีนมผงอยู่ด้านใน

“ล้างมือก่อนนะคะ”

พาขวัญหันไปมองเหนือเมฆเธอต้องสั่งให้เขานั้นไปล้างมือก่อนที่จะชงนม

“เอ่อ...อืม...”

เหนือเมฆจำต้องทำตามคำสั่งของหญิงสาวเพราะเขาเองก็ลืมไปเสียสนิทว่าเขาไปไม่ได้อยู่แต่บ้านดังนั้นมือเขาอาจจะมีเชื้อโรคได้

“เรียบร้อยปิดฝาแล้วก็เขย่าเลยใช่ไหม”

“ค่ะ”

“แล้วน้ำที่ชงนมไม่ต้องใช้น้ำร้อนเหรอ”

เหนือเมฆไม่เคยรู้มาก่อนว่านมผงจะละลายในน้ำอุณหภูมิปกได้เขาคิดว่าต้องชงด้วยน้ำร้อนเสียอีก

“ไม่ค่ะเป็นน้ำต้มสุกหรือน้ำที่ยังอุ่นๆค่ะ”

“อ่อ...อืม”

ชายหนุ่มพยักหน้าเข้าใจสิ่งที่หญิงสาวบอกเขาเก็บรายละเอียดทุกอย่างที่เธอบอกไว้ในหัวหมดแล้วเพราะเขาต้องการที่จะดูแลหลานของเขาอย่างดีที่สุดที่ตอนนี้ก็ได้ชื่อว่าเป็นลูกของเขาแล้ว

“ฉันขอป้อนจันทร์เจ้าเองได้ไหม”

เหนือเมฆอยากจะลองเป็นคนที่ป้อนนมหนูน้อยดูบ้างเพราะเขาก็เห็นว่ามันไม่ได้ยากอะไรและอยากจะสานสัมพันธ์กับหนูน้อยน่ากลมเอาไว้ด้วยเมื่ออยู่ใกล้เขาจะได้ไม่ร้องให้อีก

“ค่ะ...ลองสิคะ”

พาขวัญไม่ปฏิเสธที่จะให้ชายหนุ่มลองเลี้ยงจันทร์เจ้าดูเพราะเธอก็อยากให้จันทร์เจ้าได้รับรู้ว่าเค้านั้นมีทั้งพ่อและแม่ที่คอยอยู่ข้างๆเค้าตลอดเวลา

“ทำไมจันทร์เจ้ามองฉันแบบนั้น”

เหนือเมฆอุ้มจันทร์เจ้าอย่างที่หญิงสาวเคยสอนพร้อมป้อนนมแบบที่หญิงสาวเคยป้อนเช่นกันแต่หนูน้อยกลับไปดูดนมที่เขาส่งใส่ปากแต่กลับอมจุกนมพร้อมมองหน้าของคนที่ป้อนด้วยอาการคิ้วขมวดและจ้องคนตรงหน้าเขม็งจนชายหนุ่มต้องหันหน้าไปหาหญิงสาวเพราะอยากรู้ว่านี่คืออาการปกติของหนูน้อยหรือเปล่า

“จันทร์เจ้าคะ...นี่คุณพ่อของหนูไงคะ...เอ๊...คิ้วขมวดใหญ่เลยเด็กดีกินนมกับคุณพ่อนะคะ”

พาขวัญอมยิ้มเล็กน้อยที่เห็นอาการของหนูน้อยในอ้อมแขนของชายหนุ่มเธอรู้ว่าจันทร์เจ้าคงจะแปลกใจในเมื่อคนป้อนนมไม่ใช่คนเดิมเธอค่อยๆนั่งข้างๆชายหนุ่มแล้วยื่นหน้าเข้าไปคุยกับหนูน้อยเธอรู้ว่าจันทร์เจ้าจะรับรู้สิ่งที่เธอบอกได้

“แอร๊...อืม”

หนูน้อยเห็นหญิงสาวก็ส่งเสียงตอบรับพร้อมดูดนมในขวดทันทีแต่คิ้วก็ยังคงขมวดเช่นเดิมพร้อมยังจ้องหน้าชายหนุ่มไม่ละอีกด้วย

“ดูทำหน้าเข้าสิ”

เหนือเมฆรู้ได้ยินคำว่าคุณพ่อในใจของเขามันรู้สึกดีไม่ใช่น้อยที่ดูเหมือนเขามีครอบครัวจริงๆทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยคิดว่าชีวิตเขาจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยซ้ำยิ่งเขามองหน้าคนตัวจิ๋วที่อยู่ในอ้อมแขนก็ยิ่งเอ็นดู

“555....อีกหน่อยลูกก็คงจะคุ้นกับคุณเอง”

พาขวัญอดขำกับท่าทางของจันทร์เจ้าไม่ได้เธอคิดว่าอีกไม่นานจันทร์เจ้าก็คงจะคุ้นกับชายหนุ่มเอง

“อืมม...”

เหนือเมฆละสายตามามองหญิงสาวเพราะรอยยิ้มของเธอหน้าตาของเธอตอนนี้มันบ่งบอกถึงความสุขอย่างที่ไม่ต้องพูดอะไรออกมาทำให้เขาหยุดมองเธอไม่ได้จริงๆ

“มองอะไรคะ??...”

พาขวัญมองชายหนุ่มอย่างแปลกใจที่เขาเอาแต่มองเธอทั้งที่มือยังถือขวดนมอยู่เธอจึงคิดว่าเขาอาจจะมีอะไรที่อยากจะพูดกับเธอ