ตอนที่18

“คือว่า...ตอนนั้น..........”

พาขวัญเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างในวันนั้นให้ชายหนุ่มได้ฟังทั้งหมดว่ามันเกิดอะไรขึ้นและทำไมเธอจึงต้องพาตัวหลานของเขาไปดูแลและบอกคนอื่นว่าเป็นลูกของเธอเอง

“อืม...อย่างนี้นี่เอง...ฉันต้องขอบคุณเธอมากที่ดูแลหลานฉันอย่างดีแถมยังดิ้นรนเพื่อจะหาเงินเลี้ยงหลานฉันอีกแต่ตอนนี้ฉันขอหลานฉันคืน”

เหนือเมฆพยักหน้าเข้าใจ....สีหน้าของเขาดูเคร่งเครียดอย่างมากไม่ต่างกับหญิงสาวในตอนนี้เขารู้สึกขอบคุณเธอที่เสียสละให้หลานของเขามากมายขนาดทั้งอีกทั้งยังเอาตัวเข้าแลกเพื่อที่จะมีเงินมาซื้อนมกับของใช้เด็กอ่อนเพื่อหลานของเขาอีกเขารู้สึกว่าเขาทำผิดกับเธอจริงๆกับเรื่องในวันนั้นแต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นไปแล้วเธอไม่อยากพูดถึงเขาเองก็ไม่ขอพูดถึงก็แล้วกัน

ในเมื่อเขาแน่ใจแล้วว่าสิ่งที่เขาคิดเกี่ยวกับการเกิดอุบัติเหตุมันไม่ผิดและเขาก็ได้เจอหลานแล้วต่อไปนี้เขาจะขอดูแลหลานของเขาเองหญิงสาวจะได้ไม่ต้องลำบากดูแลหลานของเขาอีกต่อไป

“แล้วฉันจะเชื่อได้ยังไงว่าคุณจะไม่ใช่คนที่จะทำร้ายลูกของฉัน”

พาขวัญมองหน้าหนูน้อยที่เธออุ้มอยู่ด้วยน้ำตาคลอเบ้านี่คือสิ่งที่เธอกลัวที่สุดในที่สุดมันก็มาถึงเธอจะต้องเสียจันทร์เจ้าส่งคืนครอบครัวจริงๆหรือหญิงสาวถามตัวเองในใจ

แต่เธอก็ยังไม่ปักใจเชื่อว่าถ้าหากจันทร์เจ้าอยู่กับชายหนุ่มแล้วจะปลอดภัยในเมื่อคนร้ายก็ยังไม่รู้ว่าเป็นใครแถมยังฆ่าคนด้วยแผนการที่แนบเนียนอีกด้วย

“ลูกเธอ??....”

เหนือเมฆตกใจกับคำที่หญิงสาวพูดเล็กน้อยถ้าเขาคิดผิดหญิงสาวคงจะตกหลุมรักหลานของเขาให้แล้ว

“ฉันรักจันทร์เจ้าฉันปล่อยลูกฉันไปไม่ได้ให้เค้าอยู่กับฉันเถอะนะฉันเชื่อว่าจันทร์เจ้าจะปลอดภัย”

พาขวัญขอร้องชายหนุ่มทั้งน้ำตาเธอตัดใจปล่อยจันทร์เจ้าให้ห่างอกเธอไม่ได้จริงๆเธอไม่รู้ว่าถ้าหากจันทร์เจ้าไปอยู่กับคนอื่นแล้วคนอื่นจะรู้ใจจันทร์เจ้าเหมือนที่เธอรู้หรือเปล่าเธอสัญญากับชายหนุ่มให้เชื่อมั่นว่าหากหลานของเขาอยู่กับเธอจันทร์เจ้าจะต้องปลอดภัยแน่นอน

“ตั้งสติหน่อยนี่มันหลานของฉันลูกของพี่ชายฉัน...ตอนนี้ฉันก็เป็นอาของเค้าฉันจะปล่อยให้เค้าเป็นอันตรายได้ยังไงล่ะฉันยืนยันว่าฉันจะไม่มีวันทำร้ายเค้าแน่นอน”

เหนือเมฆคิดว่าหญิงสาวคงจะไม่ยอมปล่อยหลานเขาคืนมาง่ายๆเพราะคิดว่าจะไม่ปลอดภัยและเธอก็น่าจะคิดว่าหลานของเขาเป็นลูกเธอจริงๆแล้วด้วยเขาจึงต้องเรียกสติของเธอคืนมาเพราะตอนนี้เธอดูจะกลัวๆอะไรบางอย่าง

“แล้วถ้าคุณพาจันทร์เจ้ากลับไปทั้งที่ยังไม่รู้ตัวคนร้ายฉันไม่เชื่อหรอกค่ะว่าจันทร์เจ้าจะปลอดภัย”

พาขวัญถึงแม้เธอจะเป็นคนไม่ค่อยทันคนเท่าไรแต่เธอก็คิดได้ว่าถ้าหากมีคนในครอบครัวของจันทร์เจ้าจ้องที่จะทำลายครอบครัวจันทร์เจ้าและถ้าหากชายหนุ่มพาจันทร์เจ้ากลับไปยังไงคนที่จ้องทำร้ายก็ต้องหาทางทำลายจันทร์เจ้าอยู่ดีเธอปล่อยให้เป็นแบบนั้นไม่ได้เธอจะปกป้องจันทร์เจ้าด้วยชีวิตของเธอ

“จริงสิ...เอายังไงดีล่ะ...งั้นฉันก็ต้องพาจันทร์เจ้าไปอยู่ด้วยในฐานะอื่น”

เหนือเมฆคิดตามที่หญิงสาวพูดมันก็น่าจะจริง....เขาเองก็ลืมคิดเรื่องนี้ไปเสียสนิทคิดก็แต่ว่าทำอย่างไรจะให้ได้หลานคืนมา

“แอ้...แอ้...”

หนูน้อยที่อยู่ในอกพาขวัญส่งเสียงอ้อแอ้ของเธอเล่นปกติเพราะพึ่งตื่นนอนส่งยิ้มหวานให้กับคนตรงหน้ารอยยิ้มไร้เดียงสานั้นทำให้พาขวัญรู้สึกเจ็บจี๊ดในหัวใจไปอีกเมื่อรู้ว่าไม่มีทางรั้งจันทร์เจ้าให้ห่างจากอกเธอได้

“...ฉันขอร้องฉันขอเลี้ยงจันทร์เจ้าเองนะคะ...”

พาขวัญยังกลั้นใจขอร้องชายหนุ่มอีกครั้งเผื่อว่าเขาจะเห็นใจเธอบ้าง

“ถ้าเธออยากจะเลี้ยงเธอก็ต้องไปอยู่กับฉันแล้วล่ะ....”

เหนือเมฆคิดอะไรบางอย่างออกแล้วเขาคิดว่ามันดีต่อทั้งตัวเขาและก็เธอด้วยคือต้องให้เธอไปอยู่กับเขานั่นเองแบบนั้นเขาและเธอก็ได้อยู่กับหลานทั้งสองฝ่าย

“อยู่กับคุณ??”

พาขวัญอึ้งกับความคิดของชายหนุ่มเล็กน้อยจะให้เธอไปอยู่กับเขาทั้งที่พึ่งรู้จักกันเธอค่อนข้างทำใจลำบากเหมือนกัน

“เลือกเอาจะไปอยู่กับฉันได้ดูแลหลานฉันและฉันจะมีเงินค่าเลี้ยงให้เธอหรือจะปล่อยให้หลานไปอยู่กับฉันคนเดียว”

“ค...คือ.ฉัน”

พาขวัญคิดไม่ตกเมื่อจู่ๆเรื่องคืนนั้นมันก็เข้ามาในหัวเสียนี่เธอยิ่งคิดหนักเข้าไปใหญ่

“ฉันบอกเธอให้สบายใจได้นะว่าฉันไม่ชอบใช้อะไรเดิมๆแล้วเรื่องเก่าๆฉันก็ไม่เก็บมาคิดด้วย...ฉันขออุ้มหลานหน่อยได้ไหม”

เหนือเมฆคิดว่าพาขวัญคงจะกลัวเขาเพราะเรื่องเก่าจึงพยายามพูดให้หญิงสาวตัดเรื่องนี้ออกไปได้เลยพร้อมขออุ้มหลานของเขาบ้าง

“ได้สิคะ...อุ้มแบบนี้นะคะ..."

“อืม”

พาขวัญไม่ได้หวงที่ชายหนุ่มจะอุ้มจันทร์เจ้าเธอส่งให้เขาพร้อมจัดให้ชายหนุ่มอุ้มให้ถูกเพราะเธอเห็นท่าแล้วเขาคงจะไม่เคยอุ้มเด็กเล็กเลย

“ขอแค่ฉันได้ดูแลจันทร์เจ้าฉันอยู่ที่ไหนก็ได้”

พาขวัญได้รับคำยืนยันจากชายหนุ่มแล้วว่าเขาจะไม่เอาเรื่องเดิมมาพูดเธอก็ค่อยสบายใจและเธอก็ตั้งใจไว้แล้วว่าหากจันทร์เจ้าอยู่ที่ไหนเธอก็จะอยู่ด้วย

“เธออยากให้จันทร์เจ้าไม่รู้สึกขาดอะไรไหมเมื่อเค้าโตขึ้น”

เหนือเมฆมองไปที่หน้าของหลานตัวน้อยของเขามันช่างเหมือนกับพี่ชายของเขาเสียจริงความรู้สึกที่ตื้นตันอยู่ในใจตอนนี้มันเรียกว่าอะไรเขาเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันหนูน้อยในอ้อมกอดของเขาช่างน่าทะนุถนอมเหลือเกิน

“อืม...อยากสิคะ”

“งั้นเธอก็มาเป็นแม่ให้จันทร์เจ้าส่วนฉันเป็นพ่อเธอจะได้อยู่ดูแลจันทร์เจ้าได้ตามสบายไง”