Share

ตอนที่17

“เพื่อนพายไม่โกหกหรอกค่ะหัวหน้าไม่อย่างนั้นจะมาลำบากนั่งเลี้ยงเด็กคนนี้อยู่ทำไมไม่ส่งตัวให้ครอบครัวแล้วขอเงินไม่ดีกว่าเหรอคะ”

พระพายเห็นชายหนุ่มถามเพื่อนของเธอเหมือนไม่อยากจะเชื่อเธอจึงต้องยืนยันอีกแรง

“อืม...แล้วเพียงฟ้าบอกอะไรคุณอีกหรือเปล่า”

ภูผาอยากรู้ว่าพาขวัญนั้นได้คุยอะไรกับเพียงฟ้าอีกหรือเปล่าเผื่อเขาจะมีหลักฐานอะไรสาวถึงตัวคนทำผิดได้

“ไม่ค่ะไม่ทันได้บอกเธอรีบให้ฉันพาลูกเธอหนีมา...แต่ฉันเห็นมีผู้ชายสองคนขับรถมอเตอร์ไซต์ปิดใบหน้าทั้งหมดวนดูตรงนั้นอยู่สักครู่แล้วก็ขับออกไปหลังจากนั้นฉันก็รีบพาลูกพี่เพียงฟ้ามาที่บ้าน”

“แสดงว่าเพียงฟ้ากับอรรณพก็ต้องรู้ว่ามีคนจ้องทำร้าย”

จากคำบอกเล่าของพาขวัญภูผาก็รู้ว่าทั้งอรรณพและเพียงฟ้าน่าจะรู้ว่าเป็นคนในครอบครัวที่คิดทำร้ายแต่เพียงไม่รู้ว่าใครเท่านั้นจึงเลือกที่จะฝากลูกของเธอกับคนอื่นเช่นนี้

“ฉันคิดแบบนั้นแต่ฉันไม่กล้าบอกตำรวจเพราะฉันไม่รู้ว่าจะปลอดภัยหรือเปล่า”

“ผมเชื่อ”

ภูผาดูท่าทางของหญิงสาวแล้วเธอตอบอย่างจริงใจตรงไปตรงมาสายตาของเธอก็ดูอ่อนโยนไม่มีเล่ห์เหลี่ยมอะไรแถมเธอก็ยังดูแลหนูน้อยคนนี้อย่างดีอีกด้วยดูจากของใช้แต่ละอย่างที่เธอซื้อมาและจากที่เพื่อนของเขาที่สืบเรื่องเธอมาเล่าให้เขาฟังว่าเธอเป็นคนยังไงเขาก็พอจะเชื่อใจเธอได้

“อ้าว...ทำไมเชื่อง่ายจังล่ะคะ”

พระพายงงเล็กน้อยที่เมื่อครู่เธอรู้สึกว่าชายหนุ่มยังมีทีท่าว่าจะไม่เชื่อเพื่อนเธออยู่เลย

“ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่ยอมเลี้ยงเธออย่างดีแบบนี้หรอกใช่ไหมครับ....แต่มีคนนึงที่เค้าอยากจะเจอหลานของเขา”

“ถ้าเป็นคนในครอบครัวของสามีพี่เพียงฟ้าฉันกลัวว่าจันทร์เจ้าจะเป็นอันตราย”

พาขวัญไม่อยากจะให้คนในครอบครัวของสามีเพียงฟ้าเจอจันทร์เจ้าเท่าไรเพราะเธอไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นคนดีหรือคนร้ายและเธอก็กลัวอยู่ในใจลึกๆว่าเธอจะไม่ได้อยู่กับจันทร์เจ้าอีก

“รับรองว่าเพื่อนผมไม่อันตรายครับแล้วผมก็คิดว่าเค้าก็น่าจะรับฟังคุณด้วยเพราะเค้าก็คิดอยู่เหมือนกันว่าอุบัติเหตุครั้งนี้ไม่ใช่อุบัติเหตุธรรมดา”

ภูผายังยืนยันความบริสุทธิ์ให้เพื่อนของเขาว่าจะไม่มีวันทำร้ายเด็กคนนี้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นหลานแน่เขาเอาหัวเป็นประกันและเพื่อนเขาก็น่าจะรับฟังสิ่งที่เธอพูดด้วย

พาขวัญมองหน้าพระพายเป็นเชิงคำถามว่าจะเอาอย่างไรกับเรื่องนี้เพราะเธอคิดไม่ตกเลย

“ลองดูก็ไม่เสียหายเดี๋ยวฉันไปด้วย”

พระพายเห็นว่าลองดูสักตั้งก็ไม่เสียหายเธอจะไปพร้อมกับเพื่อนเธอเองครั้งนี้เธอจะไม่ยอมให้เพื่อนและหลานเธอเป็นอันตรายเด็ดขาดอีกอย่างภูผาก็น่าจะเชื่อใจได้ในระดับหนึ่งว่าเขาไว้ใจคนไม่ผิด

 30 นาทีต่อมา

บ้านภูผา

“ถึงแล้วครับเพื่อนผมอยู่ด้านใน”

ภูผาบอกกับสองสาวที่พึ่งลงมาจากรถให้เดินตาเขาเข้ามาในบ้าน

“...อืม...ค่ะ”

พาขวัญมีสีหน้าที่กังวลค่อนข้างมากแถมตอนนี้จันทร์เจ้าก็ตื่นแล้วด้วยดีที่ไม่งอแงตอนนั่งรถมาแปลกที่

“ไปแก”

พระพายตบไหล่เพื่อนของเธอเบาๆเป็นการบอกกับเพื่อนเธอว่าเธอนั้นจะอยู่ข้างๆเสมอพร้อมเดินตามชายหนุ่มเข้าไปด้านใน

“เมื่อไรจะมากันซะทีนะ”

เหนือเมฆได้รับข่าวกับภูผาว่าเจอหลานของเขาแล้วกำลังจะพากลับมาที่บ้านเขาจึงรออย่างใจจดใจจ่อเดินไปเดินมานั่งไม่ลง

“เหนือ”

“มากันแล้วเหรอ”

เหนือเมฆได้ยินเสียงของเพื่อนเขาก็รีบหันกลับไปมองอย่างร้อนใจทันที

“คุณ!!”

พาขวัญที่อุ้มหนูน้อยอยู่ในอกด้วยสีหน้ากังวลตอนนี้เธอมีอาการหน้าตาตื่นไปอีกเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใคร

“เธอ!!”

เหนือเมฆเองก็ตกใจไม่แพ้กับหญิงสาวที่ต้องมาเจอกันอีกครั้ง

“รู้จักกันเหรอ...นี่พาขวัญคนที่ช่วยหลานแกเอาไว้”

ภูผาเห็นทั้งสองมีท่าทีแบบนั้นก็คิดว่าคงจะเคยรู้จักกันมาก่อนแต่ๆไม่รู้ว่ารู้ลึกแค่ไหนเขาจึงแนะนำตัวพาขวัญให้เหนือเมฆได้รู้ว่าที่เธอมาพร้อมเขาที่นี่เพราะเธอเป็นคนที่ช่วยหลานของเพื่อนเขาเอาไว้

“ช่วยหลานฉัน??”

เหนือเมฆยังคงงงกับคำพูดของเพื่อนเขาที่บอกว่าเธอช่วยเหลือทั้งที่ควรจะพูดว่าเป็นคนขโมยหลานเขาไปมากกว่า

“อืมเรื่องมันยาวแกต้องฟังที่คุณขวัญเล่าก่อน...คุณขวัญครับนี่เหนือเมฆน้องชายของอรรณพ”

ภูผาอยากให้เหนือเมฆได้ฟังที่พาฝันเล่าความจริงก่อนก่อนที่จะตัดสินว่าเธอทำแบบนั้นลงไปทำไมพร้อมแนะนำให้หญิงสาวได้รู้จักเหนือเมฆอย่างเป็นทางการหญิงสาวค่อนข้างอึ้งนิดหน่อยหากวันนั้นเธอได้เห็นที่พระพายเปิดรูปครอบครัวจันทร์เจ้าให้ดูชัดๆเธอก็น่าจะจำเขาได้

“ฉันขอคุยกับเธอเป็นการส่วนตัว”

เหนือเมฆอยากจะคุยกับหญิงสาวเป็นการส่วนตัวเพราะเขาและเธอมีบางอย่างที่ควรจะคุยส่วนตัวกัน

“เอ่อ...คือ...”

พาขวัญมีสีหน้าระแวงเล็กน้อยเพราะไม่รู้ว่าเขาจะมาดีหรือมาร้ายกับจันทร์เจ้าถึงพระพายจะบอกให้เธอเชื่อใจภูผาแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเชื่อใจเหนือเมฆได้นี่นา

“ได้สิ...ไปที่อื่นกันพาย”

ภูผาตกลงจะให้ทั้งสองคุยกันตามลำพังพร้อมดึงมือพระพายให้ตามเขาออกไปข้างนอกเพราะคิดว่าเมื่อเพื่อนของเขาอยากคุยับหญิงสาวตามลำพังคงมีอะไรที่อยากจะตกลงกันส่วนตัวเป็นแน่

“แต่ว่า...”

พระพายยังแอบเป็นห่วงเพื่อนเธออยู่มากจึงไม่อยากจะยอมไปจากตรงนี้สักเท่าไร

“ให้เค้าคุยกันเรื่องนี้เราไม่เกี่ยว”

ภูผาต้องกัดฟันพูดเสียงดุให้พระพายยอมทำตามเขาแต่โดยดี

“ที่เพื่อนผมบอกว่าเธอช่วยหลานฉันคืออะไร”

หลังจากที่ในห้องนี้เหลือแค่เธอและเขาสองคนแล้วเหนือเมฆก็ถามหญิงสาวเกี่ยวกับเรื่องที่เขาคาใจกับคำพูดของเพื่อนของเขาอยู่ทันที

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status