ตอนที่16

บ้านภูผา

“เจ้าของเบอนั้นอยู่บ้านหลังนี้เหรอ”

ภูผาดูรูปที่เพื่อนของขาถ่ายมาอย่างสงสัย

“อืม...เธอมีเด็กอ่อนเลี้ยงด้วย”

นาวาเพื่อนของภูผาที่เป็นตำรวจสืบเรื่องนี้จนได้รูปมายืนยันกับภูผาแล้วจึงมาปรึกษากันต่อที่บ้านอย่างลับๆ

“แล้วใช่ลูกของเธอหรือเปล่า”

“เห็นคนแถวนั้นบอกว่าเธอพึ่งย้ายกลับมาอยู่ที่นี่แล้วก็มีลูกติดกลับมาด้วยแต่มีบางอย่างที่น่าสงสัย...คือเธอไม่มีสามี”

“งั้นพรุ่งนี้ฉันจะไปคุยกับเธอเอง”

ภูผาคิดว่ายังไงเขาก็ต้องเข้าไปคุยกับผู้หญิงในรูปด้วยตัวเองอย่างเร็วที่สุดเพราะมันมีเรื่องที่น่าสงสัยหลายอย่างทำให้เขาค่อนข้างมั่นใจว่าเขาจะได้พบคำตอบที่ต้องการหากเขาเข้าไปหาเธอ

วันต่อมา

15.00 น.

กรุงเทพมหานคร

สนามบิน

Rrrrrr

“ว่าไง”

เหนือเมฆกำลังเตรียมตัวขึ้นเครื่องกลับตอนนี้เขาอยู่ที่สนามบินแล้วเพราะคิดว่าอยู่ที่นี่ต่อก็ไม่ได้เกิดประโยชน์อะไรพ่อของเขาก็อาการดีขึ้นแล้วอีกทังยังไม่ให้เขาไปยุ่งเรื่องการดูแลอีก

“แกกลับมาวันนี้ทันไหม”

ภูผาอยากให้เพื่อนของเขากลับมาที่บ้านขอเขาอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะเขาได้หลักฐานสำคัญมาแล้ว

“อืมฉันกำลังจะกลับไปพอดี”

“ดีงั้นเจอกันที่บ้าน”

16.30 น.

บ้านพาขวัญ

“ขวัญ”

วันนี้พระพายกลับบ้านไวเลยจะมาเล่นกับจันทร์เจ้าเสียหน่อย

“พายวันนี้ไม่ไปทำงานพิเศษเหรอ”

“ไม่อะเห็นหัวหน้าบอกว่าวันนี้ไม่ต้องไปเพราะเค้าจะไม่อยู่บ้านเดี๋ยวจะไม่มีใครมาส่งฉัน”

“อ๋อ...แกมารู้เวลาดีนะ...อีกเดี๋ยวจันทร์เจ้าก็น่าจะตื่นแล้วเดี๋ยวฉันไปเก็บผ้าที่ตากไว้ก่อนนะ”

พาขวัญคิดว่าอีกเดี๋ยวจันทร์เจ้าก็น่าจะตื่นขึ้นมาจึงรีบขอตัวจากเพื่อนเธอไปเก็บผ้าเสียก่อน

“อืม...ไปเถอะ”

พระพายชะโงกหน้าไปดูหลานของเธอในเปลครูหนึ่งยิ่งเห็นหน้าจันทร์เจ้าก็ยิ่งหลงในความน่ารักน่าชังของหนูน้อยไม่แปลกเลยที่เพื่อนของเธอจะดูหลงลูกขนาดนี้

“ใครมากันนะ”

พระพายได้ยินเสียงรถมาจอดที่หน้าบ้านของเพื่อนเธอจึงออกไปดูเพราะน้อยครั้งนักที่จะมีคนขับรถเข้ามาในท้ายหมู่บ้านแบบนี้

“หัวหน้า”

พระพายเห็นหัวหน้าเธอขับรถเข้ามาที่นี่ก็ค่อนข้างสงสัยว่าเขานั้นรู้จักกับเพื่อนเธอด้วยหรือถึงมาหาถึงบ้านได้

“คุณมาทำอะไรที่นี่”

ภูผาก็ค่อนข้างแปลกใจที่เห็นพระพายอยู่ที่บ้านหลังนี้

“มีอะไรเหรอ”

พาขวัญเก็บผ้าเสร็จก็รีบเดินออกมาที่หน้าบ้านเธอเห็นผู้ชายที่ไม่รู้จักมายืนหน้าบ้านก็ต้องหันไปถามเพื่อนเธอด้วยความสงสัย

“ผมขอคุยกับคุณหน่อยเรื่องเด็กที่คุณกำลังเลี้ยงอยู่”

ภูผาปิดประเด็นที่จะคุยธุระกับหญิงสาวทันทีเพราะหลักฐานที่เขาได้มามันทำให้พาขวัญนั้นมีอะไรที่น่าสงสัยหลายอย่าง

“อ...เอ่อ...คุยเรื่องอะไรคะ”

พาขวัญรู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะกลัวว่าอีกฝ่ายจะรู้อะไรมา

“วันนั้นที่มีเหตุรถเกิดอุบัติเหตุขึ้นที่ถนนในหมู่บ้านคุณอยู่ที่เกิดเหตุด้วยใช่ไหม”

ภูผาถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เรียบเฉยเป็นการไม่กดดันหญิงสาวมากนักเพราะเขาไม่ได้อยากให้เธอกลัวแค่อยากให้เธอพูดความจริง

“เพื่อนฉันจะไปอยู่ที่นั่นได้ยังไงล่ะคะหัวหน้าไปเอาอะไรมาพูด”

พระพายเห็นท่าไม่ดีเลยช่วยพูดปัดเพื่อปกป้องให้เพื่อนเธอ

“คุณชื่อพาขวัญไม่มีประวัติการฝากครรภ์หรือคลอดลูกที่ไหน...เพราะฉะนั้นเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกคุณถ้าคุณไม่ยอมพูดความจริงมาดีๆผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าญาติของเด็กคนนี้จะเอาเรื่องอะไรกับคุณบ้าง”

คำพูดของภูผาไม่ได้ขู่หญิงสาวแต่เขาพูดกับเธอด้วยเรื่องจริงเพราะหลักฐานที่จะคิดได้ว่าหญิงสาวเป็นคนขโมยเด็กไปมันมีแน่นหนาพอที่จะดำเนินคดีกับหญิงสาวได้เขาไม่อยากให้เป็นเช่นนั้นเพียงเธอยอมส่งตัวเด็กคืนดีๆเพื่อนของเขาก็จะไม่เอาเรื่อง

“เอ่อ...คือ...”

พาขวัญถึงกับเหงื่อตกเธอไม่อยากให้ใครมาพรากจันทร์เจ้าไปจากเธอเพราะเธอรักหนูน้อยคนนี้ไปเสียแล้วและเธอก็ยังจำได้ขึ้นใจว่าหากต้องส่งหนูน้อยคืนให้ครอบครัวตัวของหนูน้อยเองก็จะไม่ปลอดภัย

“เข้าไปคุยข้างในดีกว่าไหมคะ”

พระพายรู้ว่าชายหนุ่มต้องเป็นคนที่มีเหตุผลอยู่พอตัวจึงคิดว่าเรื่องนี้น่าจะคุยกันยาวควรที่จะไปคุยกันข้างในจะดีกว่าดูท่าเพื่อนเธอมีสีหน้ากังวลจนหน้าซีดเซียวไปหมดแล้ว

“ถ้าฉันบอกอะไรคุณไปคุณจะเชื่อไหม”

พาขวัญตัดสินใจจะเล่าเรื่องราวให้อีกฝ่ายฟังเพราะเธอไม่อยากให้เรื่องถึงตำรวจเพราะเธออาจจะเสียจันทร์เจ้าไปได้

“ว่ามาเถอะครับผมพร้อมรับฟัง”

ภูผารับฟังเหตุผลของทุกฝ่ายเสมอขอเพียงแค่พูดมาให้เขาได้ยินเท่านั้นแล้วเขาจะตัดสินใจเองว่าจะเชื่อหรือไม่เชื่อ

“คือฉันไม่ได้ตั้งใจจะขโมยเด็กคนนี้แต่พี่เพียงฟ้าเป็นคนขอร้องให้ฉันรับลูกของเธอมาดูแลและยังบอกอีกว่าให้พาลูกของเธออยู่ให้ห่างจากครอบครัวที่สุดและห้ามส่งลูกเธอให้ตำรวจเด็ดขาดฉันจึงต้องทำแบบนี้”

พาขวัญเล่าความจริงทุกอย่างอย่างจริงใจเธอไม่ได้เสแสร้งโยนความผิดไปที่ใครเธอถูกขอร้องให้พาเกคนนี้กลับมาจริงๆ

“จริงเหรอครับ”

ภูผาไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าที่เขานั้นสันนิษฐานกับเพื่อนของเขามันจะเป็นจริง