ตอนที่11

“โถ่...โว้ยยก็ได้วะ”

เหนือเมฆจำต้องทำตามที่หญิงสาวบอกเพราะเขาขี้เกียจฟังคำพูดอะไรของหญิงสาวอีกแล้วถ้าทำตามที่เธอขอแล้วเธอยังไม่ยอมอีกล่ะก็เขาก็จะต้องใช้วิธีบังคับแล้วหละ

“อื้อ...อื้มมม”

พาขวัญรู้สึกแปลกๆเมื่อมีอะไรนุ่มนิ่มเลื้อยไหลอยู่บนเรือนร่างของเธออย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุดและมันก็ดูจะรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆจนเธอต้องร้องออกมาจากลำคอเล็กน้อยเพราะความรู้สึกที่พึ่งเคยได้สัมผัส

“ตัวเธอนี่ทั้งนิ่มทั้งเด้งจริงๆเลยแฮะ”

เหนือเมฆพรมจูบไปทั่วร่างกายของหญิงสาวขบเม้มไปเสียทุกส่วนเขาชอบเนื้อตัวของเธอทั้งหมดทั้งยังกลิ่นหอมอ่อนๆที่เธอพึ่งจะอาบน้ำมาอีกน้ำหอมยี่ห้อไหนก็แพ้กลิ่นของเธอตอนนี้อยู่ดี

“อื้อ...ค...คุณ...อื้มมม”

พาขวัญเริ่มรู้สึกเครียดเกร็งเล็กน้อยที่จู่ๆชายหนุ่มก็ใช้ทังสองมือแร่งของเขาบีบเค้นสิ่งที่อวบตูมของเธอเล่นอย่างมันมือพร้อมทั้งประกบจูบดูดคลึงริมฝีปากของเธอเล่นอย่างสบายอารมณ์แถมลมหายใจของเขาก็ยังพ่นแรงขึ้นเรื่อยๆต่างจากเธอตอนนี้ที่แทบจะหยุดหายใจ

“อยู่เฉยๆ”

ชายหนุ่มค่อยๆแรกตัวมาตรงกลางระหว่างตัวขงหญิงสาวพร้อมหยิบสิ่งที่ป้องกันใส่อย่างชำนาญแม้ในความมืดพร้อมทั้งสั่งให้หญิงสาวที่กำลังอยู่ไม่สุขให้เธออยู่นิ่งๆเพื่อที่เขาจะได้ดำเนินกิจกรรมของเขาต่อไปอย่างไม่ยากลำบาก

“อ...อร๊ายยยยย...”

พาขวัญร้องเสียงหลงเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างมาทำให้เธอทั้งเจ็บและจุกไปในคราเดียวกันเธอถึงกับหยุดหายใจไปชั่วครู่น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลออกมาอย่างหยุดไม่ได้

“นี่เธอ!!”

เหนือเมฆรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่มันคับแน่นจนเกินไปและเขาก็รู้ว่าพึ่งผ่านอะไรในตัวของเธอไปจึงรีบเปิดไฟและมองสิ่งที่อยากรู้ในทันทีหยดเลือดที่ไหลออกมาทำให้เขาได้รู้ในทันทีว่าเธอยังบริสุทธิ์และสิ่งที่เขารู้มาว่าเธอมีลูกแล้วคืออะไร

“ฮือ...อือ...จ...เจ็บ....จะเปิดไฟทำไม”

พาขวัญเจ็บก็เจ็บแต่เธอก็ยังอายที่ชายหนุ่มเปิดไฟแล้วมองไปที่ของสงวนของเธออยู่ดี

“แล้วไหนเธอบอกมีลูกแล้วไงเล่า...อะ...อื้มม”

เหนือเมฆถอดสิ่งป้องกันทิ้งเมื่อรู้ว่าเธอยังไม่เคยเรื่องแบบนี้เขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องกลัวอะไรพร้อมทั้งยังส่งตัวตนของเขากลับไปที่ช่องทางรักของเธอต่อเขาส่งเสียงคำรามในลำคอเล็กน้อยเพราะตัวตนของเขามันถูกบีบรัดแน่นจนเขากลั้นเสียงเอาไว้ไม่ไหว

“ฮือ...อือ...พอได้ไหมฉันไม่ไหว...ฮือๆๆ...”

พาขวัญไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มเห็นเธอเจ็บขนาดนี้ยังไม่คิดจะพออีกหรือไงเพราะเธอคิดว่าร่างกายของเธอคงจะไม่ไหวกับเรื่องนี้แล้ว

“ใครจะบ้าหยุดตอนนี้ล่ะ...ทนหน่อยก็แล้วกันฉันจะเบามือ”

คนอย่างเหนือเมฆหรือจะมาหยุดกลางคันกับเรื่องแบบนี้เขารู้ว่าครั้งแรกของเธอหญิงสาวจะรู้สึกอย่างไรชายหนุ่มใช้มือปาดน้ำตาที่ไหลมาของเธอพร้อมทั้งบอกกับหญิงสาวอย่างอ่อนโยนให้เธอได้มั่นใจว่าเขาจะเบามือกับเธอพร้อมพรมจูบเรียกอารมณ์สวาทให้เธอทุเลาความเจ็บลงแล้วเขาก็ดำเนินกิจกรรมสวาทของเขาต่อจนพอใจ

02.00 น.

“ฮึก...ฮือๆๆ...”

หลังจากเสร็จสิ้นกิจกรรมสวาทของทั้งสองเหนือเมฆก็นอนกอดหญิงสาวไม่ยอมปล่อยแต่หญิงสาวเองนั้นก็ยังหลับไม่ลงทั้งที่ยังเจ็บและเพลียอย่างมาก

“เป็นอะไรของเธอนักหนา”

เหนือเมฆงัวเงียตื่นขึ้นมาอารมณ์เสียเล็กน้อยที่ยังได้ยินเสียงร้องให้กระซิกๆของหญิงสาวอยู่ข้างหู

“ฉัน...อยาก...ก...กลับ...บ้าน...ฮือๆ”

พาขวัญตอบไปสะอื้นไปน้ำเสียงเธอแผ่วลงมากเพราะไม่มีเรี่ยวแรงจะพูด

“เดี๋ยวเช้าแล้วฉันจะไปส่ง”

เหนือเมฆตัดรำคาญว่าเช้าแล้วเขาจะไปส่งเธอถึงบ้านเองเพราะตอนนี้เขายังอยากพักผ่อนอยู่

“ไม่...จะไปตอนนี้”

พาขวัญยังยืนยันว่าเธอจะกลับตอนนี้ถึงเขาจะไม่ไปส่งเธอขอแค่เขาปล่อยเธอให้ออกไปจากห้องนี้ก็พอแล้วเธอจะหาทางกลับเอง

“ถ้าเธอยังพูดไม่รู้เรื่องและยังสะอึกสะอื้นฉันจะไม่ปล่อยให้เธอนอนรู้เอาไว้ด้วย”

เหนือเมฆพ่นคำขู่ที่ข้างๆหูของหญิงสาวเพราะตอนนี้เขาต้องการพักผ่อน

“ฮึก...อือ...ฮึบ”

พาขวัญถึงกับต้องรีบกลั้นเสียงสะอื้นพร้อมนอนนิ่งอยู่ข้างๆเขาอย่างว่าง่ายเธอไม่อยากให้เหตุการณ์เมื่อครู่มันเกิดขึ้นซ้ำสองอีกเพราะร่างเธอคงพังแน่นอน

เช้าวันต่อมา

“นี่ของเธออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะเดี๋ยวฉันจะไปส่ง”

เหนือเมฆสั่งให้คนของเขาไปซื้อเสื้อผ้าให้เธอตั้งแต่เช้าเมื่อของมาถึงเขาก็สั่งเธอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะเห็นเธอตื่นรอกลับบ้านมานานแล้ว

“อืมม”

พาขวัญเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างทุลักทุเลเพราะเธอยังรู้สึกระบมไปทั้งตัวแต่เธอก็ต้องรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วที่สุดเพราะเธอสิ่งที่เธออยากกลับที่สุดคือบ้านและคิดถึงจันทร์เจ้าลูกน้อยของเธอด้วย

ทางด้านพระพาย

“ทำไมยังไม่กลับมาอีกนะขวัญ”

เมื่อคืนก่อที่พระพายจกลับบ้านเธอเองไม่เห็นพาขวัญเพื่อนเธอจะมาเตรียมตัวกลับเสียทีเพราะเธอรอที่ห้องแต่งตัวนานแล้วกระเป๋ากับมือถือของเพื่อนเธอก็อยู่ที่นี่จึงถามคนในร้านว่าเห็นเพื่อนเธอบ้างหรือไม่

แล้วเธอก็ได้รู้ว่าเพื่อนของเธอนั้นถูกหนูนกหลอกให้ไปทำอะไรหญิงสาวโกรธมากพร้อมต่อว่าอีกฝ่ายต่างๆนาๆแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่รู้สึกผิดเธอจึงโวยวายอาละวาดและขอไม่กลับไปทำงานที่นั่นอีก

เธอกลับมารอเพื่อนเธอที่บ้านตั้งแต่เมื่อคืนเพราะไม่อยากลับบ้านคนเดียวให้แม่เธอสงสัยแต่นี่มันก็สายแล้วเธอไม่ยักจะเห็นพาขวัญจะกลับมาเสียทีจึงค่อนข้างที่จะร้อนใจและโทษตัวเองที่ไม่ดูแลเพื่อนเธอให้ดี