รักนิรันดร์…ในสายลม

“ใช่สิ! นายเอาแต่เชื่อในสิ่งที่คนอื่นพูดเสมอ นายฟังคนอื่นพูดได้ และเชื่อไปต่าง ๆ นานา แต่ทำไม? ถึงไม่เคยเชื่อเวลาที่ฉันพูดอะไรเลย เห็นใจกันบ้างเถอะ แต่... ก็เอาเถอะ ได้เลย! ได้! ถ้านายต้องการอย่างนี้จริง ๆ จะไม่มีเราอีกต่อไป ฉันจะไม่รั้งอีกแล้ว นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ที่ฉันทำแบบนี้ อ้อ... ห้องนี่ นายอยู่ไปเถอะ ไม่ต้องเก็บของไปไหนหรอก ฉันจะเป็นคนไปเอง!” ธามไม่ตอบอะไร เขานั่งลง ที่โต๊ะกินข้าว และหันหลังให้กับอาชวินอาชวินน้ำตาไหลริน เขารีบเก็บของที่เป็นของเขาจริง ๆ ลงกระเป๋าลากใบเดียวที่มี พร้อมกับเก็บของสำคัญอีกไม่กี่ชิ้นลงกระเป๋าเสียงประตูปิดดังปัง... แล้วธามก็หันกลับไปมองที่บานประตู อาชวินไปแล้วจริง ๆ ธามลุกขึ้น แล้วหันมองไปรอบ ๆ ห้องอีกครั้ง มองทะลุไปยังประตูห้องน้ำที่เปิดโล่งทุกมุม และทุกบริเวณห้องไร้วี่แววของอาชวิน ร่างของธามค่อยๆ ทรุดลงไปนั่งพังพาบอยู่ที่พื้น ก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดหน้า ความรู้สึกคือพังทลาย หัวใจแหลกเหลวไม่เหลือชิ้นดีอีกต่อไป‘ไม่มีอีกแล้ว ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว’‘อาร์ต... อาร์ต... อาร์ต...’ เขาเรียกชื่อของคนที่เขารักครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนจะจารึกบันทึกเอาไว้ในหัวใจ

ยังไม่ทันที่ ธามจะได้ขยับตัว มือถือของธามก็ดังขึ้นตืด... ตืด... ตืด...‘บัวบูชา’ แค่เห็นชื่อเท่านั้น ธามรีบกดรับสาย เพราะปรกติพี่บัวจะไม่โทรศัพท์มาในเวลาอย่างนี้“มีอะไรหรือครับพี่บัว”(“เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”)“เรื่องอะไรหรือครับ”(“คือ... บริษัทของเราเปลี่ยนมือเจ้าของแล้วนะ”)“หา! ว่าอย่างไรนะครับ ที่พี่บัวพูดหมายความว่ายังไงนะครับ?” ธามจ้องหน้าคนที่ทรุดตัวลงนั่งถึงกับยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา สายตาคือผู้ชนะ“พี่บัวครับ พี่ช่วยอธิบายอีกนิดสิครับ”(“เอ่อ… เรื่องนี้พี่ก็ไม่รู้แน่ชัดนะธาม แต่เรื่องจะกระจ่างภายในวันพรุ่งนี้ ตอนนี้พี่แค่ส่งข่าวให้ธามเตรียมตัว คือโครงการต่าง ๆ ที่เราเสนอไป อาจจะ...”) บัวบูชาพูดไม่ออกเช่นกัน“นั่นหมายถึง โปรเจ๊กของผม”(“ใช่”) เป็นคำตอบที่ชัดเจนมาก ๆ ธามถึงกับเข่าอ่อน(“ยังไงพรุ่งนี้มาแต่เช้านะธาม”)“ครับพี่บัว” หน้าซีด ดวงตาหม่นขึ้นมาทันทีติ้ง ๆ ติ้ง ๆ มีข้อความเข้าในมือถือของเขาอีกครั้ง ธามจึงเปิดดู และแล้ว... ตัวของธามก็ชาดิก เพราะรูปถ่าย และข้อความที่ส่งมาให้ธามดู(นี่คือคุณอาชวิน หรือว่าคุณอาร์ตนะ เขาเป็นเจ้าของคนใหม่ เผื่อพรุ่งนี้ธามเข้ามาในบริษัท แล้วเจอเขา

อาชวินถอนหายใจเสียงดังออกมา สลับกับการยิ้มเยาะทางคนป่วย… ก็พูดแทบไม่มีเสียงดังออกมาแล้ว“แต่กลับมาหาฉันใช่ไหม แต่กลับมาทำไม อยากแก้แค้นเหรอ อยากทำอะไรกับฉันเหรอ แต่ฉันรักนาย อาร์ต...” ธามพูดเหมือนคนไม่ได้สติเพราะจับไข้นั่นแหละ"พูดอะไรก็ไม่รู้เรื่องหรอก คนบ้า..." เขาหยิบยาป้อนข้าวไปที่ปากของธาม“กินซะ” อาชวินพูดสั้น ๆ แต่น้ำเสียงนั้นกลับฟังดูอ่อนโยนกว่าที่เขาคิดธามพยายามลืมตาอย่างยากลำบาก เขามองไปที่อาชวิน ราวกับไม่แน่ใจว่า สิ่งที่เห็นเป็นความจริงหรือไม่ ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ เปิดปากรับยา“ดี... อย่างน้อยก็ยังไม่ดื้อไปกว่านี้” อาชวินพูดเสียงเบา เพราะเห็นว่าธามกินยาลงไปแล้ว เขาก็จับธามให้นอนลง อาชวินบรรจงเช็ดตัวให้กลับธามอีกครั้ง จนร่างกายของธามเย็นลง อาชวินถอนหายใจอย่างโล่ง ๆ เขาก็ได้นอนลงไปใกล้ ๆ กับธามสายตาของอาชวินมองไปที่เพดาน เขายังเห็นดาวหลายดวงที่ช่วยกันติดเมื่อครั้งก่อน เวลาปิดไฟแล้วสะท้อนแสง เขายังว่าให้กับธาม“นายน่ะมันปัญญาอ่อน เราโตแล้วนะเว้ย นี่ให้เด็ก ๆ เล่นกันเท่านั้น”“อาชวินช่วยหน่อยสิ” เสียงออดอ้อน จนในที่สุดอาชวินนั่นแหละที่เป็นคนติดให้กับธาม ก่อนที่ทั้งคู่จะนอนกอด

“ก็วัดได้จากความพอใจนะ”"อาร์ต... นายหมายความว่ายังไง?" ธามถามเสียงเบา พยายามซ่อนความหวั่นไหวในใจอาชวินหัวเราะ แววตาไม่เหลือความอบอุ่น เขาจับปลายคางของอีกฝ่ายไว้แน่น"ฉันคิดว่าคงไม่ต้องถามอะไรมากมั้ง ก็แค่ทำตามที่ฉันพอใจ ก็ฉันจ่ายหนี้ให้สองล้าน นายก็รู้อยู่แล้วว่านายต้องให้อะไรตอบแทน มันจะคุ้มค่าแก่การลงทุน อีกอย่าง... นายไม่มีเงินที่จะมาจ่ายเป็นดอกเบี้ยอยู่แล้วนี่"ธามหลบสายตา น้ำตารื้นขึ้นมาแต่เขาพยายามกดมันไว้“นายไม่ต้องการแบบนี้จริง ๆ หรอก...” อาชวินจ้องลึกลงไปในตาของธามเขาใช้น้ำเสียงเริ่มกระซิบข้างๆ ใบหูของธามอย่างเย็นชา“นายคิดว่า... ฉันจะทำเพื่ออะไรล่ะ? เพราะฉันยังรักนายอยู่เหรอ?” เว้นจังหวะ และช้อนสายตามองอย่างเย้ยหยัน“ไม่ใช่เลยธาม ฉันแค่มาทวงสิ่งที่เป็นของฉันคืน... เงิน กับสิ่งที่นายยังค้างคากับฉันอยู่”ความเจ็บปวดแทรกเข้ามาในหัวใจของธาม แต่เขากลับไม่สามารถปฏิเสธความต้องการของอาชวินได้ธามยอมรับว่าตัวเองรักอาชวินเหลือเกิน ไม่เคยลืมเลือน แม้จะต้องเจ็บปวดจากคำพูดที่ทำให้ใจเขาเหมือนถูกกรีดเป็นเสี่ยง ๆ เขายอมเพราะเขายังรอคอย รอให้อาชวินกลับมาหาสักครั้ง"ถ้าอย่างนั้น... ก็มาสิ

“เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ไหม”“นายอยากได้อะไรตอบแทนล่ะ” ถามออกไปทันที พร้อมกับสีหน้าไม่เข้าใจ ทั้งที่ก็พอจะรู้อยู่ว่า อาชวินต้องการอะไร…“มันไม่ใช่เวลาที่เราสองคนจะมาทำแบบนั้น”“หื้อ! ไม่ใช่เวลาเหรอ นี่จะบอกอะไรให้นะ ฉันรอคอยเวลานี้มาตลอดเลย”“อาร์ต… แล้วชีวิตนี้ เหมือนว่านายจะได้ทุกอย่างที่ต้องการแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วนายยังจะ…” เสียงของธามหยุดลงเพราะอาชวินบีบแก้มของเขาจนตอบ และปากบิดเบี้ยวผิดรูป น้ำตาของธามคลอเต็มหน่วยขึ้นมาในทันที มองอาชวินอย่างเสียใจ“ก็บอกไปแล้ว ที่กลับมาวันนี้ มีอยากหนึ่งที่ฉันยังต้องการ และมันยังไม่สาสมในใจนะ และยังอยากได้มันอยู่”สายตาอีกฝ่ายที่เคยเรียบเฉยดูเปลี่ยนไป แม้จะดุดันเข้มจัด แต่ในแวบหนึ่ง ธามก็เห็นว่าแววตาของอาชวินอ่อนแสงความดุดันน้อยลง แถมยังมีแววสั่นไหวเล็กน้อยธามหายใจติดขัด รู้สึกแปลก ๆ รอคอยกลีบปากของคนตรงหน้าที่กำลังขยับเข้ามาใกล้แบบใจจดใจจ่อ ก่อนตัดสินใจถามกลับเมื่ออีกฝ่ายเว้นช่วงนานเกินไป“นายยังมีอะไรที่อยากได้อีกที่ว่าไม่พอใจ”“ตัวของนายที่เป็นดอกเบี้ยไง และความเชื่อใจจากนาย… ที่นายไม่เคยให้ฉันในตอนห้าปีก่อน ต่อไปไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตา