EP 7

ร่างเล็ก ๆ ของธามค่อย ๆ ขยับ เขานอนซมเพราะพิษไข้มาทั้งคืนแล้ว และตอนนี้รู้สึกดีขึ้นมาก

แต่ทว่า… เสียงหนึ่งทำให้ธามสะดุ้งสุดตัว

“ตื่นแล้ว ธามนายตื่นแล้วใช่ไหม?” น้ำเสียงที่คุ้นเคยสุดๆ

“อาร์ต… นาย...” กลีบปากของธามขยับเรียกชื่อของอาชวินออกมา ส่องดวงตาของธามเปิดขึ้น และมองหน้าของคนตรงหน้า

“อาร์ต” ธามเอ่ยปากเรียกเขาอีกครั้งหนึ่ง

“ทำไมเอาแต่เรียก… อาร์ต… อาร์ต… ฮะ! ธาม ใช่ฉัน! คนที่นายผลักไสเนี่ย อาร์ตไง… นายมองไม่ผิดหรอกน่า และฉันจะบอกว่าฉันยังไม่ตาย ฉันไม่ได้เป็นผี” น้ำเสียงที่กระแทกกระทั้นเสียงดังแบบดุเข้ม จนทำเอาธามต้องตื่นเต็มตา

“รู้สึกดีขึ้นหรือยัง เมื่อคืนนายไข้สูงมาก”

“ดีขึ้นมากแล้ว” และก็คลี่ยิ้มออกมาให้กับอาชวินด้วย

คนตรงหน้าถึงกับไปไม่เป็น ไม่ได้เห็นรอยยิ้มที่ถวิลหาคิดถึงตลอดเวลา เขาจึงหันหน้าหนี แล้วก็รีบลุกขึ้นไปนั่งห้อยขาอยู่ที่เตียง

“จะว่าไปนายต้องกินยาอีกนะ ยาลดไข้น่ะ เพราะไข้ของนายยังไม่ลดหรอก แค่รู้สึกดีขึ้นเท่านั้นเอง”

“ขอบคุณมากนะอาร์ตที่อยู่ดูแล”

“มันเป็นเรื่องของมนุษยธรรมน่ะ ยังไงก็เป็นเพื่อนร่วมห้องกัน จะปล่อยให้นายตายในห้องนี้ได้อย่างไรกันเล่า”

เรื่องราวในหัวที่สนทนากันเมื่อวานกับวนเวียนเข้ามาอีกครั้งนึง ใบหน้าของธามซีดจางลงไป

อาชวินรีบเอ่ย “ฉันจะไปทำข้าวต้มให้นายกินก็แล้วกันนะ รอสักครู่ แต่ทางที่ดี นายลุกขึ้นไปอาบน้ำดีกว่า จะได้รู้สึกสดชื่นขึ้น…”

“ขอบคุณมากอาร์ต” แต่พอธามลุกขึ้นนั่ง ผ้าที่ปกคลุมอยู่ที่หน้าอกก็หลุดลงไป เขารีบลุกจะห้อยขาที่เตียง ก็เห็นว่าตัวเองนั้นเปลือยเปล่าล่อนจ้อน ไม่มีเสื้อผ้าปกคลุมกายเหมือนกับอาชวินเลย

ธามรู้สึกกระอักกระอ่วนในใจ และก็เขินอายอาชวินมาก ทั้งสองไม่เคยอยู่ในบรรยากาศแบบนี้ด้วยกันนานแล้ว

ทันทีที่ธามจะเอ่ยปากอะไร อาชวินก็ลุกขึ้นเดินก้าวขาไวๆออกไปจากห้องเสียแล้ว หัวคิ้วของอาชวินขมวดแข็งเกร็ง ความรู้สึกอีกหนึ่งจุก อีกหนึ่งรู้สึกดีใจที่ได้กลับมาเจอกับอาชวินอีกครั้ง แม้จะถูกเขาดูถูกก็ตาม ธามค่อย ๆ ลุกขึ้น แล้วไปอาบน้ำ

เมื่อเสร็จก็ออกมาข้างนอก อาชวินกำลังยกทุกอย่างมาไว้บนโต๊ะอาหารแล้ว…

“มาสิ มากินอะไรสักหน่อยจะได้กินยา”

คำเอ่ยชวนทำให้บ่อน้ำตาของธามตื้น ขอบตาของเขาร้อนขึ้นมาผ่าว ๆ เหมือนคำพูดเหล่านั้น ได้ปลอบโยนหัวใจของธาม ที่แหลกเหลวไม่เหลือชิ้นดี ได้รับการเยียวยารักษา

“แล้วจะไปหาหมอไหม”

“ไม่ นอนพักก็น่าจะดีขึ้น”

“โหมงานหนักเกินไปหรือเปล่า” อาชวินถามพร้อมกับยกมือขึ้นมาแตะที่หน้าผาก

“อาบน้ำดีที่สุด ไล่ไข้ได้ดี กินข้าวอิ่มก็กินยาอีกเม็ด” ธามถึงกับหัวใจเต้นแรง เผลอยิ้มออกมา

ตอนนี้น้ำตาที่กักกั้นเอาไว้ค่อยเอ่อออกมากบม่านน้ำตา แต่ธามก็เร็วรีบดึงทิชชูใกล้มือขึ้นมาเช็ดเสียก่อน แล้วธามก็รีบกินข้าวต้มตรงหน้า แต่มันก็ร้อนมาก

“กำลังจะบอกว่ามันร้อน” แล้วก็ใช้สายตาตำหนิ ก่อนจะหยิบช้อนออกมาจากมือของธาม แล้วค้น จากนั้นก็เป่าให้

ธามมองหน้าของอาชวินที่ตั้งใจเป่าข้าวต้มให้หายร้อน ก่อนจะจับช้อนยัดกลับมาในมือของธาม

“กินได้แล้ว จะได้กินยา มีน้ำมูกไหม”

“อึ” ธามสั่นหน้ารัว ๆ จากนั้นก็ไม่มีเสียงสนทนาอันใดอีก มีแต่ความเงียบ จนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน

ธามกินข้าวอิ่ม ก็กินยาหลังอาหารที่อาชวินเตรียมให้ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอน

อาชวินได้แต่มองตาม “บ้าจริง” เขาสบถออกมา เพราะตัวเองเผลอทำดี และใสใจธามมากเกินไป

‘มาเพื่อแก้แค้นไม่ใช่เหรอ’

ทว่า… อาชวินก็รับรู้ได้ว่าธามไม่มีความสุขในสายตาเลย

เขากินข้าวเสร็จ เก็บล้าง ก็ไปนั่งที่โซฟาหน้าทีวี

แมทธิวเลขานุการของเขา ก็ได้ส่งเรื่องราวที่เขาให้ไปตามสืบมาทั้งหมด

ในกล่องข้อความ

(แม่คุณธามเสียชีวิตแล้วครับ เมื่อสิ้นปีที่ผ่านมา) พร้อมกับรูปงานศพของแม่ของธามส่งมาให้ดู

(แล้วธามไม่ได้แต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นหรือ)

และเรื่องราวประวัติของธามที่หนีจากแม่ โดยการช่วยเหลือของธนดล อาชวินถึงกับยิ้มออกมาได้ นั่นแสดงว่า ที่เขาได้ยินเมื่อเย็นวาน ธามไม่มีอะไรกับธนดล จนธนดลโกรธ

อาชวินมองไปยังห้องนอนของธาม… เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

ความคิดภายในหัวของอาชวิน คือ เขาจะเรียกร้องดอกเบี้ยจากธาม หลังจากที่เขาจ่ายหนี้แทนให้กับธนดล

เมื่ออาชวินย่างขาเข้าไปในห้อง บนเตียงก็เห็นว่า ธามหลับแล้ว ที่จริงธามไม่ได้หลับ แต่ไม่อยากต่อสายตากับอาชวินต่างหาก

บรรยากาศในห้องเงียบลงอย่างน่ากดดัน ธามนอนนิ่งแกล้งหลับไม่ไหวติงอยู่บนเตียง ร่างกายยังคงอ่อนแรงจากการป่วยที่ผ่านมา แม้ว่าอาการต่าง ๆ จะหายไปหมดแล้ว

ทว่าหัวใจของธามกลับเต้นระรัว ด้วยความกลัวและหวาดหวั่นที่แฝงอยู่ในจิตใจ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ธามหวังที่จะได้เจอกับอาชวินอีกสักครั้ง แต่อยากจะขอโทษ

อาชวินเดินมาถึงที่เตียง เขายืนกอดอกมองหน้าของธามที่สงบนิ่ง มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋า มืออีกข้างหนึ่งมีมือถือ ที่พีทได้ร่างเอกสารสัญญาที่จะให้ธามเซ็น ก็คือเป็นสัญญาเงินกู้ที่อาชวินเพิ่งจ่ายคืนให้กับธนดลก่อนหน้านี้ แทนธามทั้งหมด

‘แบบนี้สินะที่เรียกว่า ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องใช้เวทมนตร์’ คิดเอง และก็ขบขันเอง

อาชวินนั่งลงใกล้ พร้อมกับแตะไปที่หน้าผากของธาม เช็กว่าตัวยังร้อนอยู่ไหม แต่ปากก็พูด...

"นายรู้ไหม ฉันจ่ายเงินก้อนที่ใช้หนี้ให้นายเท่าไหร่?" อาชวินถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่เย็นชา แม้ว่าคนที่นอนอยู่จะไม่ลืมตามามองก็ตาม

ดูเหมือนอาชวินจะรู้อยู่เหมือนกันว่า ธามแกล้งหลับ

“เปิดตาขึ้นมามองกันดีกว่า จะได้ตกลงอะไรบางอย่าง”

ทำให้ธามต้องเปิดเปลือกตาขึ้นมาสบตากับอาชวิน ธามที่มองมาด้วยความรู้สึกผิดปะปนกับความรักที่ยังค้างคาอยู่

"อาร์ต..." ธามเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนล้า เสียงของเขาสั่นสะท้าน ราวกับกลัวว่าคำพูดของอาชวินจะทำให้ทุกสิ่งที่เหลืออยู่ระหว่างพวกเขาพังทลายลง...

แม้จะรู้ว่าตัวเองฝากความชอกช้ำให้กับอาชวินแค่ไหน แต่ตัวเขาก็ไม่อยากจะฟังคำที่บั่นทอนจิตใจของตัวเองนัก

"อย่าเพิ่งพูดอะไร" อาชวินตอบกลับ พร้อมกับขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิม และนอนลง เท้าแขนมองหน้าธาม

"ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าฉันต้องการอะไร?”

“แล้วนายต้องการอะไรล่ะอาร์ต” แววตาท้อแท้มาก จากคนที่รัก เขาทำให้อาชวินเกลียดตัวเองได้ขนาดนี้

“ฉันต้องการดอกเบี้ยจากนาย"

“เท่าไร?” ถามทันควัน ธามเงยหน้ามองอาชวิน รู้ทันทีว่าสิ่งที่อาชวินกำลังพูดไม่ใช่แค่เงิน แต่เป็นสิ่งที่มากกว่านั้น

เขารู้ดีว่าอาชวินเป็นคนปากแข็งปากหนัก ถ้าจะให้ใครพูด ก็ต้องเป็นธามเอง ทว่าอาชวินในความทรงจำของธาม เขาเป็นคนที่อ่อนโยนเสมอ และเคยรักธามมาก