EP 9

แรงกระทบของท่อนแข็งที่เข้า ๆ ออก ๆ ไร้การควบคุมกำลัง เพราะอาชวินก็สุขเหลือเกิน การกระทำของเขาในตอนนี้เหมือนกำลังเติมเชื้อเพลิงเข้าไปในกองไฟ

ไม่รู้เป็นอย่างไร ทำไมต้องรู้สึกมีความต้องการที่ร้อนแรงทุกครั้งเวลาอยู่กับธาม จิตใจที่ฝักใฝ่ ปรารถนาแค่คนคนนี้เพียงคนเดียว

เสียงเนื้อหนังมนุษย์กระทบกัน ผสานกับเสียงสูดปากของอาชวิน และเสียงทรมานจากร่างเพรียวบาง ตอนนี้ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะหนี หรือต่อต้าน นอกจากยินยอมให้อาชวินมอบความสุขที่ซ่านรัญจวนไปทั้งหัวใจ

“อย่าดื้อนะ เพราะยังไงดอกเบี้ยแบบนี้ ฉันจะเก็บบ่อยๆ” พูดกระซิบที่ข้างใบหู พร้อมกับจับใบหน้าของธามให้หันมามอง จูบทีบดขยี้ลงไปบนกลีบปาก ที่เผยออ้าโกยเอาลมหายใจเข้า

ส่วนล่างของอาชวินก็ยังขยับอย่างเป็นจังหวะที่เร่งเร้าอยากให้ตัวเองระเบิดความสุข

“ไม่แค่บอกว่านายต้องการอะไรก็พอ... อาชวิน... ธามจะทำให้อาชวินทุกอย่าง” คำพูดที่หลุดออกมาจากปากเหมือนจะยอมศิโรราบต่ออาชวินทุกประการ

ทั้งสองปล่อยอารมณ์ให้พาไป ปล่อยหัวใจให้ยอมรับความสุขตรงหน้า ว่าเป็นสิ่งที่ปรารถนาและรอคอย ความสุขบันดาลความพอใจ ทั้งสองเล่นเกมรักกันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เสียงกระซิบกระซาบ

และมีคนบางคนเผลอบอกว่า ยังรักอาชวินอยู่ดังไม่ขาดสาย เหมือนจะย้ำให้อาชวินได้รู้ว่า การแก้แค้นนี้มันทำให้อาชวินเกิดความสุขจริงหรือ เนื้อตัวเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ และความพอใจที่หลั่งไหลออกมาราวกับมันถูกกักขังเอาไว้แสนนาน

“ฉีดยาให้หลายเข็มแล้วนะ นายจะได้รีบหาย” คำพูดเย้าหยอก หากเป็นเมื่อก่อน มันหวานจับใจ แต่ตอนนี้ไม่ใช่ เหมือนเขากำลังหยัดและเหยียดธาม

ธามนอนหลับลงไปอย่างอ่อนเพลีย แต่ใบหน้ามีรอยยิ้ม เขาไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าของตัวเอง ไม่เคยมีความรู้สึกว่าโล่งในสมองเหมือนวันนี้มาก่อน

วันนี้อาชวินยังไม่ได้ยกโทษให้

‘แต่สักวัน... ฉันจะทำให้นาย... หยุดคิดที่จะทำร้ายกันอีก แต่... ตอนนี้ยังไงก็ยอม ขอแค่มีนาย’

บนใบหน้าของธามที่เคยมีรอยย่นขมวดที่หน้าผาก ตอนนี้หายไปหมดแล้ว

ส่วนอาชวิน เขาพยายามรวบรวมสติและความคิดของตัวเองให้กลับมา ‘อย่าใจอ่อนเด็ดขาดนะอาร์ต’ คำเตือนที่ให้กับตัวเอง พร้อมกับลุกขึ้นไปจากเตียง มุ่งตรงไปที่ห้องน้ำ

อาชวินสบตากับตัวเองในกระจก ดวงตาที่เคยดุดัน พยศ บ้าคลั่ง เหมือนจะลดทอนลงไป รวมถึงความอึดอัดสะสมที่เต็มไปด้วยความแค้นก็ลดราลงไปด้วย...

เขาเลือกที่จะกลับออกมา แล้วหายออกไปจากห้องนั้น ทิ้งให้ธามนอนหลับเพียงลำพัง

ธามตื่นนอน เขาเดินหาอาชวินไปทั่วห้อง แต่ไร้เงาของอาชวินในห้องนี้ ธามนั่งลงพับพาบอยู่ที่พื้น พร้อมกับปล่อยเสียงสะอื้นออกมา ความเสียใจถาโถม

‘ทำไมล่ะ นายจะแก้แค้นฉันแค่นี้หรืออาชวิน ทำไม?’

เหมือนโลกถล่มลงมาอีกครั้ง ธามคิดว่าอาชวินจะไปจากเขาจริง ๆ อีกครั้ง มาให้เห็นหน้า มาให้คิดถึง แล้วก็หายไป

‘อาชวิน นายจะลงโทษฉันเท่าไรก็ได้นะ ขอแค่นายอยู่ใกล้ฉัน จะด่าทอต่อว่า เสียดสีอย่างไรก็ได้ ฉันยอมทั้งนั้น’

ทั้งหัวใจและร่างกายของธามอ่อนแรง... ธามได้แต่ปล่อยเสียงโฮ ๆ และสะอื้นฮัก ๆ ไม่ได้ร้องไห้แบบนี้มานานมากแล้ว น้ำตาที่กักเก็บซ่อนเอาไว้จากลึกสุดใจ ตอนนี้ธามได้ปล่อยมันให้ไหลออกมา

เช้าวันถัดมา

ในทันที อาชวินเดินไปนั่งที่เก้าอี้ทำงาน ร่างสูงของท่านประธานบริษัทคนใหม่ก็เดินเข้ามา

‘อาชวิน... อาร์ต...’ ในใจของเขาเผลอยิ้ม

ธามได้แต่มองตามร่างสูงนั้นไป ไม่รู้ว่าจะต้องเอ่ยคำพูดใดออกมา นอกจากคำว่าดีใจ และโล่งใจ ที่อาชวินไม่ได้ไปไหน ยังคงอยู่ที่นี่ และอยู่กับเขา

ไม่ใช่สิ… ทำงานที่เดียวกัน

“หล่อจังเลยเนอะ”

“ใช่ อายุยังน้อยนี่ดิ โคตรเก่งเลยอะ”

“ได้ข่าวว่าพ่อของคุณอาชวินเป็นถึงเจ้าสัวใหญ่ของปักกิ่งนะ”

“อิจฉาเลยอะ คนเราทำไมจะโชคดีอะไรอย่างนั้น”

“จีบเลยไหม”

“หื้อ! คุณอาชวินเขาไม่สนใจหญิงจ้า”

“บ้าน่า!”

“จริง เขาประกาศออกสื่อชัดเจนนะ ว่าเขาเป็นอะไร?”

“หล่อนไปเห็นที่ไหนมายะ”

“เคยมีอีช้อยร้อยแปด อะไรสักอย่าง แบบมีตัวย่อนะ อชว…”

“เชอะ! แกก็ใส่ไคร้เสียมากกว่า อะไรจะรู้ลึก และคิดว่าเป็นเจ้านายคนใหม่ของเราล่ะฮึ!”

“บ้า! เรื่องจริงย่ะ แล้วฉันไปหา ส่งให้แกอ่านก็แล้วกัน”

สาว ๆ ในออฟฟิศพากันเมาท์มอย...

จนกระทั่ง… คุณบัวบูชาเดินเข้ามา...

“พวกหล่อนหุบปากกันหน่อยนะ พูดกันดังมาก และวิจารณ์ใครไม่วิจารณ์ นั่นเจ้าของบริษัทคนใหม่นะยะ” ทุกคนพากันหลบสายตา และแตกหือไปคนละทิศะลทาง

คุณบัวบูชาเดินมาที่โต๊ะของธาม... “คุณอาชวินอยากจะคุยกับธามก่อนคนอื่นนะ เพราะทุกโปรเจ็กต่าง ๆ อยู่ในมือของธาม”

“ตอนไหนครับพี่บัว”

“ตอนนี้สิ”

“ครับ” ธามสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะหยิบแฟ้มการทำงานของเขา เข้าไปในห้องของอาชวิน ตามคำสั่งของพี่บัว

คุณบัวบูชาหันไปเล่นงานสาว ๆ ที่จับกลุ่มเมาท์กันเมื่อสักครู่

ส่วนธามเดินตรงไปที่หน้าห้องทำงานของอาชวิน เขาหยุดยืนอ่านป้ายที่มีคนมาเปลี่ยนแล้ว

‘อาชวิน พรเพชร ประธานบริษัท’

‘อาร์ต… ฉันควรดีใจกับนายสินะ’ ธามก็รู้สึกแบบนั้นจริงๆ ก่อนที่เขาจะยืดตัว และสูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้ง

ทำไมการกลับมาครั้งนี้ ธามประหม่าลงไปมากอย่างไม่รู้ตัว อาจจะเป็นเพราะสายตาที่เคียดแค้นหนักของอาชวินอย่างนั้นหรือ หรือว่าเพราะความกลัวที่ตัวเองยังรักอาชวินไม่เคยเปลี่ยน!

ก๊อก... ก๊อก... ก๊อก... ธามเคาะประตูอยู่ข้างนอก

“เข้ามาสิ” เสียงคนข้างในตอบกลับมา ธามจึงเปิดประตูห้องทำงานของอาชวินเข้าไป

สายตาของคนสองคนประสานสอดกันแน่น... ธามดีใจที่ยังเห็นเขาอยู่ตรงหน้านี้ ใบหน้าเปื้อนยิ้มยินดีอย่างไม่รู้ตัว

“ไม่คิดจะขอบคุณกันหน่อยเหรอ”

“เอ่อ… ขอบคุณเรื่องอะไร” ถามกลับทันที แต่ก็นึกขึ้นได้ ธามไม่ควรทำให้อาชวินไม่พอใจ

“อ่า! ขอบคุณนะ ขอบคุณที่ช่วยดูแลตอนที่ไม่สบาย”

“แล้วดีขึ้นแล้วหรือ” ถามเหมือนเจ้านายถามลูกน้อง สายตาว่างเปล่า จนธามเจ็บที่หน้าอก

“เข้ามาใกล้ ๆ สิ เชิญนั่ง เพราะเราต้องคุยงานกันอีกนาน”

“เอ่อ… ผมได้ส่งงานที่คุณขอมากับพี่บัวให้ทางอีเมลแล้ว”

“มันจะเหมือนที่จะมาคุยด้วยตัวเองได้อย่างไร”

“อ้อ… ครับ”

พอเห็นความเป็นทางการของธามแล้ว อาชวินก็หงุดหงิด เมื่อเขาเห็นธามนั่งลง เขาก็ลุกขึ้นทันที ธามมองตามเขา อย่างไม่เข้าใจ เพราะอาชวินเดินอ้อมโต๊ะแล้วมาที่ตัวเอง

หมับ… สองมือของเขาจับลงไปที่หัวไหล่ของธาม