EP 10

“เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ไหม”

“นายอยากได้อะไรตอบแทนล่ะ” ถามออกไปทันที พร้อมกับสีหน้าไม่เข้าใจ ทั้งที่ก็พอจะรู้อยู่ว่า อาชวินต้องการอะไร…

“มันไม่ใช่เวลาที่เราสองคนจะมาทำแบบนั้น”

“หื้อ! ไม่ใช่เวลาเหรอ นี่จะบอกอะไรให้นะ ฉันรอคอยเวลานี้มาตลอดเลย”

“อาร์ต… แล้วชีวิตนี้ เหมือนว่านายจะได้ทุกอย่างที่ต้องการแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วนายยังจะ…” เสียงของธามหยุดลง

เพราะอาชวินบีบแก้มของเขาจนตอบ และปากบิดเบี้ยวผิดรูป น้ำตาของธามคลอเต็มหน่วยขึ้นมาในทันที มองอาชวินอย่างเสียใจ

“ก็บอกไปแล้ว ที่กลับมาวันนี้ มีอยากหนึ่งที่ฉันยังต้องการ และมันยังไม่สาสมในใจนะ และยังอยากได้มันอยู่”

สายตาอีกฝ่ายที่เคยเรียบเฉยดูเปลี่ยนไป แม้จะดุดันเข้มจัด แต่ในแวบหนึ่ง ธามก็เห็นว่าแววตาของอาชวินอ่อนแสงความดุดันน้อยลง แถมยังมีแววสั่นไหวเล็กน้อย

ธามหายใจติดขัด รู้สึกแปลก ๆ รอคอยกลีบปากของคนตรงหน้าที่กำลังขยับเข้ามาใกล้แบบใจจดใจจ่อ ก่อนตัดสินใจถามกลับเมื่ออีกฝ่ายเว้นช่วงนานเกินไป

“นายยังมีอะไรที่อยากได้อีกที่ว่าไม่พอใจ”

“ตัวของนายที่เป็นดอกเบี้ยไง และความเชื่อใจจากนาย… ที่นายไม่เคยให้ฉันในตอนห้าปีก่อน ต่อไปไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม นายต้องเชื่อใจฉัน”

“นายหมายความว่ายังไง?” ธามรู้ความหมาย แต่ในตอนที่ให้เหตุผลในตอนจากลากับอาชวินเมื่อห้าปีก่อน เขาผิดเองที่ใส่โทษให้เป็นความผิดของอาชวินทุกอย่าง

“ห้าปีที่ผ่านมา นายได้มีอิสระ มีความสุข และได้ทำตามความต้องการของครอบครัว และตัวนายเอง นายพอใจหรือยังล่ะ”

ทั้งที่รู้ความเป็นไปเป็นมาของธามทุกอย่าง แต่อาชวินไม่ปล่อยผ่าน ก็แค่อยากจะแดกดันให้ธามรู้สึกเจ็บเหมือนเขา

อาชวินอยากให้ธามทรมานเหมือนเขา เพราะห้าปี อาชวินไม่เคยปล่อยวางได้สักวันเดียว...

“เดี๋ยวสิ ตอบคำถามฉันมานะ นายหมายความว่ายังไงที่นายพูดเมื่อกี้”

“ฉันต้องการนาย แค่นี้ยังไม่ชัดอีกเหรอ”

“นาย… ไม่ได้เกลียดฉันแล้วหรอกเหรอ”

“ก็ถ้าฉันเกลียด แล้วนายจะทำยังไง”

“ไม่รู้สิ… แต่คนที่เขาเกลียดกัน เขาจะไม่อยากเจอหน้ากันเลยด้วยซ้ำ แต่นายพึ่งบอกนี่ว่า... นายต้องการฉัน นายล้อเล่นกับฉันหรือไง บอกมาสิ”

“ฉันไม่เคยล้อเล่น ชีวิตของฉันพูดและทำจริงเสมอ ฉันบอกว่าฉันจะไป ฉันก็ไป แต่ฉันไม่ได้บอกว่า ฉันจะไม่กลับเข้ามาในชีวิตนายเพื่อทำสิ่งดี ๆ ด้วยสักหน่อย ตอนนี้ระหว่างเรา ไม่มีอุปสรรคแล้วนี่ อย่าเสียเวลา มาทำอะไรอย่างว่ากันดีกว่า”

“อาร์ต…” เสียงที่กลืนหายลงไปในลำคอ

มือหนาของอาชวินจับลงไปบนไหล่บางของธาม และในเวลาอันรวดเร็ว เขาก็ได้รูดซิป แล้วงัดเอาบางสิ่งบางอย่างออกมา

ธามถึงกับทำตาโต เงยหน้ามองเขายังไม่เข้าใจ

“นายจะทำอะไร”

“ยังจะมาถามอีก ไม่อยากเสียเวลานะ”

“เดี๋ยว… ที่นี่ มันที่ทำงานนะ”

“แล้วไง บริษัทของฉัน ฉันจะทำอะไรก็ได้”

“คนอื่นอาจจะมาเจอก็ได้นะ”

“กลัวอะไรล่ะ ที่นี่... ฉันสั่งเอาไว้แล้ว ถ้าฉันไม่เรียกใคร ก็อย่าบังอาจเข้ามาในห้องนี้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นโดนไล่ออก”

“เผด็จการ เอาแต่ใจ”

“มันมีคนบางคนเปลี่ยนฉันน่ะ เมื่อก่อนฉันก็ไม่ได้เป็นคนแบบนี้หรอกนะ นายก็รู้ดี แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว…”

พูดจบเขาก็จิ้มแท่งเนื้อที่แข็ง ๆ ของตัวเองเข้าไปที่กลีบปากของคนตัวเล็ก ตอนนี้หน้าซีดจังไปหมดแล้ว พร้อมกับช้อนตาขึ้นมามองเขาอย่างไม่พอใจ

“เร็ว ๆ สิ”

ธามที่ถูกบังคับถึงกับทำหน้าไม่ถูก ก่อนจะถอนหายใจออกมาเสียงดัง แต่แล้ว... ก็ต้องทำตามความประสงค์ของอาชวิน

ดวงตาของคนตัวเล็กมองต่ำ เผยออ้าปาก ก่อนจะใช้กลีบปากของตัวเองแตะลงไปที่หัวมันหยักของคนตัวโต ที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“ก็บอกนายแล้ว ว่าอย่าดื้อ ฉันสั่งอะไรนาย นายก็ต้องทำ ตอนนี้… นายเป็นหนี้ฉันอยู่นะ”

ธามกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก ก่อนจะจัดการดูดดุนแท่งโตของอาชวินเข้าไปในโพรงปากของตัวเอง เสียงครางอื้ออ้าหลุดลอดออกมาจากริมฝีปากของอาชวิน ฝ่ามือใหญ่ของเขาจับลูบใบหน้าของธามอย่างชอบอกชอบใจ พลางขยุ้มเส้นผมของธามอีกด้วย

“อ๊อก...” เสียงที่ทรมานออกมาจากลำคอของธาม ความคืบหน้าของแท่งใหญ่อัดกระแทกเข้าไปเต็ม ๆ  

“ดูดสิ ทำให้ฉันมีความสุขหน่อย… โอ้ว… โอ้อย่างนั้นแหละ” เสียงหัวใจของทั้งสองคนเต้นสั่นรัว ๆ

เจ้าของร่างเพรียวขบงับริมฝีปากดูดดุนแท่งโตอันมีเส้นเลือดโป่งพองคับแน่น น้ำตาคลอออกมายังไม่รู้ตัว ธามรู้สึกเจ็บใจอยู่เหมือนกัน

แต่ทั้งหมดของการกดขี่ข่มเหง มันเป็นผลมาจากการกระทำของเขาในอดีต ในตอนนี้สิ่งที่ธามทำได้ คือทำตามความต้องการที่เอาแต่ใจของอาชวิน

“ฉันไม่ใช่คนโง่… ขอบคุณนะที่ทำให้ฉันตื่นจากความฝันร้าย วันนี้ฉันจะให้นายตกอยู่ในฝันร้ายนั้นบ้าง ว่าการถูกย่ำยีทางจิตใจ มันเป็นอย่างไร ฉันไม่ได้ต้องการที่จะกลับมาฟังนายพูดความจริง มันไม่มีวันนั้นอีกแล้ว ความรัก… มันเป็นเรื่องหลอกลวง การแต่งงาน และคำมั่นสัญญาที่จะอยู่ด้วยกันไปจนวันตาย งานแต่งงานที่เราเคยฝัน ฉันที่เคยคิดเอาไว้ว่า จะแห่ขันหมากไปที่บ้านของนาย  แล้วคุยต่อหน้าพ่อแม่นายเลย จากนั้น... เราก็จัดงานในแบบฉบับที่เราต้องการ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ อู้…” อาชวินลั่นปากคราง และสูดปากยาว

ธามที่ถูกบีบบังคับ… เขาพยายามจะเข้าใจว่า สิ่งที่อาชวินได้รับนั้นคืออย่างไร

จะว่าไปแล้ว... ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ธามก็จมดิ่งอยู่กับความผิดหวังเสียใจด้วยเช่นกัน ในใจของธาม ‘ยังไงฉันก็ไม่เข้าใจ นายช่วยใช้หนี้ฉันทำไม  นายควรจะเกลียดฉันสิ ฉันทอดทิ้งนายนะ แล้วคิดว่า การกระทำแบบนี้คือการแก้แค้นเหรอ ฉันรักนายนะ… อาร์ต’

สิ่งที่ธามคิด แต่ไม่ได้พูดมันออกมา เพราะว่าตอนนี้ท่อนรักของอาชวินอัดแน่นอยู่เต็มโพรงปากของเขา และคนเป็นเจ้าของแท่งใหญ่ก็กำลังขยับชักเข้าออก ๆ

“ฉันรู้สึกดีนะ ดูดแรงอีกนิดนึงสิ” เสียงของอาชวินเร่งเร้า ก่อนที่เขาจะพูดอีก

“ถ้าฉันบอกว่า ที่ผ่านมาฉันเข้าใจเหตุผลของนายดี จึงเลือกที่จะเป็นฝ่ายไป ทำให้เหมือนกับว่า ฉันและนายจบกันไปจริง ๆ ถ้าฉันจะบอกว่า ที่ผ่านมาฉันเชื่อใจนายเสมอว่า... เราจะไม่ยอมมีอะไรกับใคร และรอฉันกลับเข้ามาในสักวัน ถ้าฉันจะบอกว่า ฉันรู้ทุกอย่างตลอดระยะเวลาห้าปีที่เกี่ยวกับตัวนาย นายจะเชื่อฉันไหมล่ะ”

อาชวินพูดไปในขณะที่ โยกย้ายสะโพกสอบ พร้อมกับใช้นิ้วจิกขยุ้มเส้นผมของธามแรง ๆ เสียงสอดประสานของสองอวัยวะ เสียงน้ำลายที่เอ่อท่วมล้นกลีบปากของธาม ความรู้สึกของทั้งสองคนคือกระเจิดกระเจิง อาชวินได้ถอดด้ามแข็งออกมาจากโพรงปากของธาม