EP 2

“ใช่สิ! นายเอาแต่เชื่อในสิ่งที่คนอื่นพูดเสมอ นายฟังคนอื่นพูดได้ และเชื่อไปต่าง ๆ นานา แต่ทำไม? ถึงไม่เคยเชื่อเวลาที่ฉันพูดอะไรเลย เห็นใจกันบ้างเถอะ แต่... ก็เอาเถอะ ได้เลย! ได้! ถ้านายต้องการอย่างนี้จริง ๆ จะไม่มีเราอีกต่อไป ฉันจะไม่รั้งอีกแล้ว นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ที่ฉันทำแบบนี้ อ้อ... ห้องนี่ นายอยู่ไปเถอะ ไม่ต้องเก็บของไปไหนหรอก ฉันจะเป็นคนไปเอง!” ธามไม่ตอบอะไร เขานั่งลง ที่โต๊ะกินข้าว และหันหลังให้กับอาชวิน

อาชวินน้ำตาไหลริน เขารีบเก็บของที่เป็นของเขาจริง ๆ ลงกระเป๋าลากใบเดียวที่มี พร้อมกับเก็บของสำคัญอีกไม่กี่ชิ้นลงกระเป๋า

เสียงประตูปิดดังปัง... แล้วธามก็หันกลับไปมองที่บานประตู อาชวินไปแล้วจริง ๆ ธามลุกขึ้น แล้วหันมองไปรอบ ๆ ห้องอีกครั้ง มองทะลุไปยังประตูห้องน้ำที่เปิดโล่ง

ทุกมุม และทุกบริเวณห้องไร้วี่แววของอาชวิน ร่างของธามค่อยๆ ทรุดลงไปนั่งพังพาบอยู่ที่พื้น ก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดหน้า ความรู้สึกคือพังทลาย หัวใจแหลกเหลวไม่เหลือชิ้นดีอีกต่อไป

‘ไม่มีอีกแล้ว ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว’

‘อาร์ต... อาร์ต... อาร์ต...’ เขาเรียกชื่อของคนที่เขารักครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนจะจารึกบันทึกเอาไว้ในหัวใจ ไม่มีวันที่จะได้เห็นหน้า ได้กอด ได้จูบ หรือมีอะไรกันอีกแล้ว

‘ไม่มีแล้วจริง ๆ’ เสียงสะอึกร่ำไห้ดังออกมาเงียบ ๆ ไม่มีการปล่อยโฮ ก้อนแข็ง ๆ จุกแน่นไปทั้งหน้าอก จนเจ้าของรู้สึกร้าว

ใช่! มันร้าวราน

‘ลาก่อน ลาก่อน ลาก่อน มันจะไม่มีวันนั้นอีกแล้ว ไม่มีวันที่เราจะได้เจอกันใช่ไหม อาร์ต...’ ธามล้มหน้าฟุบลงไป ร้องไห้กับหลังมือของตัวเอง อย่างไม่รู้จะทำอะไรดี

บางครั้งก็มีคำถามวนเวียนในหัว ตัวเขาที่ชื่อ... ธามคนนี้ ยังคงเป็นของเขาจริง ๆ หรือเปล่า หรือว่าไม่ใช่อีกต่อไป

คำว่า... กตัญญูมันค้ำคอของเขามาก

‘แม่ผมรักแม่ครับ ทุกอย่างที่ทำลงไปเพื่อแม่ แต่ผมจะบอกแม่เอาไว้นะครับ ว่าขอเป็นแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น’

ห้าปีต่อมา

ธามเดินเข้าประตูบ้านมาอย่างอ่อนหล้า ยิ่งเห็นหน้าของธนดล เขาก็ยิ่งทำเหนื่อย ๆ เดินผ่านหน้าของธนดลไปอย่างรวดเร็ว ธามเดินไปเปิดตู้เย็น แล้วหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม

ธนดลเดินเข้ามาหา และซ้อนตัวเข้าไปข้างหลัง แล้วจุ๊บลงไปที่แก้มของธาม ธามสะบัดออก และเบี่ยงตัวหลบ

สีหน้าของธนดลเปลี่ยนไปทันที ก่อนจะสบถเสียงแข็งขึ้นมา

“บ้าเอ้ย!” พร้อมกับปัดแก้วน้ำที่อยู่บนโต๊ะหล่นร่วงลงไปที่พื้น

เพล้ง...

เสียงแก้วกระทบกับพื้นห้อง และแตกกระจาย สีหน้าของธนดลไม่พอใจมาก

“ทำบ้าอะไร” เสียงของธาม และหันไปหาไม้กวาดกับที่โกยขยะ

“ฮึ! ทำบ้าอะไรหรือ?” น้ำเสียงของธนดลไม่พอใจเท่าไร

“ดล ธามกลับมาเหนื่อย ๆ นะ แล้วก็ไม่มีอารมณ์จะมาทะเลาะกับใครหรอก”

“แล้วทำไมฮึ!” หน้าตาของธนดลในตอนนี้เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

“แหม... กูมันก็แค่หมานี่” เริ่มขึ้นเสียงดัง และกำลังจะโวยวาย

หากว่ามีอีหรอบนี้ แสดงว่าธนดลจะสาวเท้าความเรื่องราวเก่าๆ ที่เกิดขึ้น และทำให้ความสัมพันธ์มาอยู่ ณ จุดจุดนี้

“มึงบอกมาเถอะวะ มึจะเอายังไงธาม” คนถามต้องการคำตอบ แม้จะหยุดยืนมองตามร่างที่เล็กกว่า กวาดและโกยเศษแก้วที่แตกใส่ที่โกยขยะ

“เอายังไง เรื่องอะไรล่ะ”

“ฮ่า...” ธนดลหัวเราะลั่น ก่อนที่จะทิ้งตัวนั่งลงไปที่เก้าอี้ ขาอีกข้างยกขึ้นมาไขว้ห้าง

“ยังทำไม่รู้ไม่ชี้เสียอีก เฮ้อ... มึง! ตอนจะให้กูช่วยก็พูดท่านั้นท่านนี้ แล้วตอนนี้ กูไม่มีบุญคุณ เอาสิ! เอาเลย แหม... แตะนิดแตะหน่อยก็ไม่ได้ จูบก็ไม่ได้จูบ ลูบคลำยังไม่เคย นี่กูมันมีเขาหงอกออกมาที่บนหัวหรือยังไงกัน”

ธนดลลูบไปที่หัวของตัวเอง อารมณ์เสีย เลือดขึ้นหน้า

“ขอให้ช่วย แล้วให้สัญญาว่าจะให้กูเป็นผัว นี่! ให้มันได้แตะ ได้ลูบ ได้คลำข้างนอกบ้างก็ยังดีนะ”

“พูดจาหยาบคาย” รีบเอาเศษแก้วที่โกยได้ไปใส่ถุงพลาสติก ต้องแยกทิ้ง เพราะอาจจะเป็นอันตรายต่อคนที่เก็บขยะ

“ตรงไหนวะ หยาบคายตรงไหน?”

คนหาเรื่องก็ยังคงหาเรื่องอยู่ดี

“จำอะไรได้มั้ง... ธาม หรือว่ามึงความจำเสื่อม เกือบจะสี่ปีแล้วมั้ง ที่ได้ออกมาจากบ้านของแม่ แล้วไง... จำได้หรือยัง นึกสิ ใครกันแน่ที่ช่วยนาย กว่าจะหลุดออกมา แล้วคำมั่นสัญญาที่รับปากเอาไว้ ฮึ! บ้าสิ้นดี รับปากว่ามึงจะแต่งกับกู ให้กูรอนะ กี่ปีแล้ว?”

ธามเอ่ยก็คิดตาม แต่หัวใจมันไม่รักดีนี่ หัวใจของธามมีใครอื่นไม่ได้หรอก เพราะมันยังมีแต่คนที่ชื่อ ‘อาชวิน’ ธามไม่เคยลืมอาชวิน ไม่ว่าจะผ่านมาสักปีกี่วัน เขาไม่มีทางลืม

“ฮึ-ฮึ ห้ามโน่น! ห้ามนี่! ห้ามแตะเนื้อต้องตัว แตะนิดแตะหน่อยก็ไม่ได้! ตกลงมึงเห็นกูเป็นอะไรวะธาม? ควายให้มึงสนตะพายหรือยังไง?” ดวงตากร้าว ความรวดร้าวเกิดขึ้นในตัวของธนดล

“กูรอมึงมานานขนาดนี้ เสือกบอกว่าจะไม่ให้กูยุ่งด้วย มึงคิดเห็นอะไรดี ๆ ในตัวกูบ้าง เงินเกือบห้าล้านที่ให้แม่ของมึงไป แล้วเอามึงออกมาจากการแต่งงานที่ถูกบังคับ คลุมถุงชน แล้วยังไงก่อน ธาม... มึงนึกว่า เราเล่นขายของอยู่เหรอวะ ฮะ!”

“ขอโทษด้วยนะดล แต่ว่า...” ธามพูดไม่ออก เหมือนกับไม่มีคำแก้ตัวอะไรอีก

“แต่ว่าอะไร?”

“ฉันก็กำลังพยายามหาเงินอยู่ อีกอย่างเงินที่ให้แม่ไป ตอนนี้มันก็เหลือแค่สองล้าน ฉันก็คืนนายไปบ้างแล้วดล”

“ธาม มึงก็รู้ว่ากูต้องการอะไร หมั้นกับกูสิ เป็นเมียกูสิ แค่นี้ที่กูต้องการ ไม่ใช่... ให้มึงทำงานงก ๆ เพื่อจะเอาเงินมาใช้หนี้กู”

“ฉันทำงานหนักเพื่อที่จะ...”

“จะอะไร?” ธามกลืนน้ำลายดังเอื้อก มองสบตากับธนดลเหมือนจะพูดความจริงที่อัดแน่นอยู่ในหัวอก

“ก็ฉันไม่อยากเอาตัวเข้าแลก เพื่อใช้หนี้ไง คือสิ้นปีนี้ ฉันจะได้เงินอีกสองล้าน ฉันจะคืนนายทั้งหมดเลยดล ดล... นายปล่อยเราไปได้ไหม” ทั้งน้ำเสียงและสายตาอ้อนวอน