ระหว่างเราใต้ขอบฟ้า

สนามบินแฟรงก์เฟิร์ต (Frankfurt Airport - FRA) คือปลายทางของเที่ยวบินนี้ หลังจากใช้เวลาเดินทางราวสิบสองชั่วโมงปราณปภัสก็มาถึงจุดหมาย ซึ่งครั้งนี้เธอต้องมาเจรจาและเสริมสร้างความสัมพันธ์ระหว่างประเทศคู่ค้าและพันธมิตร อีกทั้งยังต้องหารือเรื่องเศรษฐกิจ การค้า การลงทุน และความมั่นคงระหว่างประเทศอีกด้วย

แน่นอนว่าการก้าวมารับตำแหน่งปลัดกระทรวงการต่างประเทศเป็นงานที่หนักหน่วงสำหรับปราณปภัสเป็นอย่างมาก ยิ่งการที่เธอมีพ่อเป็นนายกรัฐมนตรี ทุกย่างก้าวย่อมเป็นที่จับตามอง แต่ครั้งนี้เป็นการมาพูดคุยเพื่อเสริมสร้างความมั่นคงระหว่างประเทศ หรือจะเรียกว่าเป็นการส่งมาดูงานก็ได้ ปราณปภัสจึงไม่ขอคนติดตามและต้องการเดินทางอย่างส่วนตัว แน่นอนว่าเธอได้ทุกอย่างตามที่ขอ

นับตั้งแต่ที่เธอเลิกรากับคนรักที่คบหามาเกือบสิบปีและยอมก้าวขามารับตำแหน่งนี้ตามความต้องการของคนเป็นพ่อ ไม่ว่าปราณปภัส จุลวงศ์กิติสกุล ต้องการอะไร เพียงแค่เอ่ยปากหรือกระดิกนิ้วเธอก็ได้ทุกอย่างตามที่ขอ สิ่งที่ปราณปภัสต้องทำคือ ช่วยรักษาภาพพจน์ของนามสกุลนี้ไว้และสร้างภาพให้ดูดียิ่ง ๆ ขึ้นไปเท่านั้น

นอกจากตัวเธอเอง ไม่เคยมีใครรู้เลยว่าปราณปภัสต้องสูญเสียอะไรบ้าง กับการมายืนตรงนี้

สนามบินแฟรงก์เฟิร์ตในเวลานี้คลาคล่ำไปด้วยผู้คน ปราณปภัสพร้อมกระเป๋าเดินทางหนึ่งใบเดินผ่านประตูเลื่อนบานแล้วบานเล่าเพื่อตรงไปยังประตูทางออกเพราะคิดว่าคนขับรถคงรออยู่แล้ว

ถึงแม้ว่าเธอจะมาต่างประเทศครั้งนี้เพียงคนเดียว แต่ด้วยบุคลิกท่าทางและชุดสูทสีเทาเข้ารูปมันกลับทำให้เธอดูสง่างามและน่าเกรงขาม ทุกย่างก้าวที่เต็มไปด้วยความมั่นใจเรียกสายตาของใครหลายคนให้หันมามองเธอ โดยเฉพาะเพศเดียวกัน

แต่ถึงอย่างนั้นปราณปภัสก็ไม่เคยปรายตามองใคร เพราะรู้ดีว่าความรักในแบบที่เธอต้องการยากจะหาคนมาเข้าใจ ด้วยวัยสามสิบห้า เธอไม่พร้อมจะเอาใครมาเสี่ยงกับเกมการเมืองของพ่อเธออีกแล้ว บางทีการใช้ชีวิตคนเดียวมันคงจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด

ในขณะที่สายตาของปราณสอดส่องมองหาใครบางคน เธอก็พบกับนลอีกครั้ง แอร์โฮสเตสสาวที่เพิ่งปะทะฝีปากกันบนเที่ยวบิน

อีกฝ่ายกำลังคุยโทรศัพท์กับใครบางคนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด และไม่รู้อะไรที่กระตุกต่อมความอยากรู้ของปราณปภัสขึ้นมาซะอย่างนั้น ทั้งที่ความจริงแล้วเธอไม่ใช่คนที่สนใจเรื่องของคนอื่นมากนัก แต่ตอนนี้สองเท้าของเธอกำลังก้าวไปใกล้อีกฝ่ายและยืนแอบมุมเสาใกล้ ๆ โดยที่นลไม่ทันได้สังเกต

“แม่คะ นลบอกแล้วไงว่ายังไงนลก็ไม่แต่ง ต่อให้เป็นลูกท่านหลานใครที่ไหน ยศใหญ่ยังไงนลก็ไม่เอา นลไม่ได้ชอบผู้ชายนะแม่ นลบอกแม่ไปหลายครั้งแล้วนะ”

ปราณปภัสยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อได้ยินถ้อยคำสนทนา เธอยืนหลบมุมอยู่นานจนได้ยินทุกคำพูดของนลอย่างชัดเจน และสามารถปะติดปะต่อเรื่องราวได้แทบทั้งหมดจนรู้ว่าอะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้ผู้หญิงคนนี้เกิดความเคร่งเครียดบนใบหน้า

ดูเหมือนว่าเรื่องราวที่ได้รู้มาจะถูกใจปราณปภัสไม่น้อย จนลืมไปว่าเธอกำลังแอบฟังเรื่องของคนอื่นอย่างลืมตัว

“คุณมาทำอะไรตรงนี้!”

ปราณปภัสสะดุ้งโหยงเมื่อเจอเข้ากับสายตาของนลที่มองเธออย่างสงสัย ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจบการสนทนาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ และมายืนอยู่ตรงหน้าเธอนานแค่ไหนแล้ว

“เอ่อ คือ”

“นี่อย่าบอกว่าคุณแอบตามฉันมานะ”

“เฮ้ย ไม่ใช่ ๆ”

ปราณปภัสรีบปฏิเสธทันที แต่ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าจะไม่เชื่อคำพูดของเธอแม้แต่น้อย

“โรคจิตปะเนี่ย”

“โอ๊ย คุณ ฉันไม่ได้พิศวาสคุณนักหรอก แล้วก็ไม่ได้ตามคุณมาด้วย”

“แล้วทำไมมาอยู่ตรงนี้ หรือแอบมาฟังฉันคุยโทรศัพท์ อยากรู้เรื่องฉันเหรอ”

“คือว่า เอ่อ”

“ลองบอกเหตุผลดี ๆ มาสักข้อ เพื่อที่ฉันจะได้หายสงสัยว่าคุณไม่ได้แอบตามฉันมา ไม่งั้นฉันจะคิดว่าคุณเป็นโรคจิตจริง ๆ ด้วย”

“หนิ คุณไม่รู้จักฉันรึไง คนอย่างฉันเนี่ยนะจะเป็นโรคจิต บ้ามาก”

“ไม่ใช่โรคจิตแล้วมายืนลับ ๆ ล่อ ๆ ตรงนี้ทำไม ประตูทางออกก็ไม่ใช่สักหน่อย”

ดูเหมือนว่านลจะไม่ยอมปล่อยปราณปภัสไปง่าย ๆ อีกอย่างตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในเวลาปฏิบัติหน้าที่แล้ว จึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องโอนอ่อนให้ปราณปภัส หนำซ้ำนลยิ่งตั้งแง่กับปราณปภัสมากขึ้น จากที่รู้สึกไม่ถูกชะตาตั้งแต่แรกเห็น ยิ่งกลายเป็นไม่ชอบหน้าเข้าไปใหญ่

“ฉันอยากได้เบอร์คุณ”

“ห้ะ!”

นลแทบไม่เชื่อหูกับถ้อยคำที่ได้ยิน ส่วนปราณปภัสนั้นมีสีหน้าราบเรียบ ราวกับไม่รู้สึกอะไรในถ้อยคำที่ตัวเองเอ่ยออกมา

“อืม ที่ฉันมาอยู่ตรงนี้เพราะฉันอยากได้เบอร์ของคุณ ก็เลยตามมา โอเค ยอมรับก็ได้ว่าเดินตามมา แต่ไม่ได้เป็นโรคจิต แค่อยากได้ช่องทางติดต่อ”

คำพูดของปราณปภัสยิ่งทำให้นลขมวดคิ้วเข้าไปใหญ่ เธอจ้องหน้าอีกฝ่ายแทบไม่กะพริบตา พยายามหาความจริงใจในสายตาของผู้หญิงคนนี้

แต่สุดท้ายนลก็เจอแต่ความว่างเปล่า

“เบอร์โทรเป็นข้อมูลส่วนตัว ฉันไม่ได้ให้ใครง่าย ๆ หรอกนะ ขออภัยด้วย”

นลพูดจบก็เตรียมลากกระเป๋าเดินออกมาจากตรงนั้น แต่ปราณปภัสรีบเอาตัวเองไปขวางไว้ซะก่อน คราวนี้กลับเป็นเธอที่ไม่ยอมปล่อยอีกฝ่ายไปง่าย ๆ

“นี่ รู้ไหมว่าคุณเป็นคนแรกที่ปฏิเสธฉัน ถามจริง ไม่รู้จักปราณปภัส จุลวงศ์กิติสกุลรึไง” คนสูงกว่าเลิกคิ้วถาม สองมือกอดอกเข้าหากันด้วยความมั่นใจ เชื่อเหลือเกินว่าถ้าหากอีกฝ่ายรู้ว่าตนคือใครคงรีบถอนคำพูดและยินยอมให้เลขสิบตัวกลับมาแน่ ๆ แต่ปราณปภัสก็คิดผิด

“ฉันไม่รู้จักคุณค่ะ แต่ถึงรู้ก็ไม่สน ขอตัวนะคะ”

นลลากกระเป๋าคู่ใจเดินไปอีกทาง ไม่คิดจะหันมามองปราณปภัสแม้แต่น้อย มีเพียงสายตาอีกฝ่ายที่จ้องมองรูปร่างสมส่วนนั้นเดินห่างออกไปไกล

ครั้งแรกที่โดนปฏิเสธอย่างไม่ไยดี เสียใจน่ะคงไม่ แต่เสียหน้านี่สุด ๆ ไปเลย

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจเที่ยวบิน แอร์โฮสเตสมักได้รับเวลาพักตามลักษณะงานและตารางเที่ยวบิน โดยเฉพาะเที่ยวบินระยะไกล ซึ่งเวลาพักอาจยาวนานหลายชั่วโมงหรือบางครั้งกินเวลาหนึ่งถึงสองวัน โดยสายการบินมักจัดเตรียมที่พักในโรงแรมสำหรับลูกเรือเพื่อความสะดวกสบาย

ครั้งนี้นลได้รับเวลาพักผ่อนสองวันเต็ม แต่กลับกลายเป็นสองวันที่เต็มไปด้วยเรื่องราววุ่นวายใจ สิ่งที่ทำให้นลกระวนกระวายที่สุดคือเรื่องการแต่งงานที่ครอบครัวกำลังจะจัดเตรียมให้

ชายหนุ่มที่พวกเขาเลือกไว้นั้นกลายเป็นประเด็นที่ทำให้เธอคิดไม่ตก ความกังวลและคำถามต่างๆ ผุดขึ้นในใจจนไม่อาจปล่อยวางได้ แม้เวลาพักจะมี แต่จิตใจก็กลับไม่อาจสงบลงตามไปด้วย

“หน้าเป็นตูดอีกแล้วชะนี เที่ยวบินนี้ดูแกไม่แฮปปี้เลยนะ”

บอยวางจานสลัดลงตรงหน้านลก่อนจะหย่อนตัวลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ตอนนี้ทั้งคู่นั่งอยู่ที่ห้องอาหารของโรงแรมหลังจากเอากระเป๋าไปเก็บที่ห้องพักเรียบร้อยแล้ว

เพื่อนสาวปรายตามองอาหารตรงหน้าเล็กน้อยแล้วเลื่อนจานสลัดออกห่างอย่างไม่ไยดี

“แม่โทรมาเรื่องแต่งงานอีกแล้วว่ะแก ฉันจะทำยังไงดี”

นลเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย ไม่ต้องพูดอะไรให้มากบอยก็พอจะเดาสถานการณ์น่าอึดอัดใจนี้ได้ดี

“โอ๊ย แกก็บอกไปสิว่าแกไม่ได้ชอบผู้ชาย ของแบบนี้มันบังคับกันได้ที่ไหน”

บอยขยับจานสลัดมาตรงหน้าตัวเองแทน ในเมื่ออีกฝ่ายไม่สนใจ ตัวเองเลยต้องทำหน้าที่รับจบเหมือนทุกครั้ง

“ฉันบอกแม่ไปประมาณสามพันครั้งได้แล้ว ยิ่งคราวนี้เป็นลูกชายของผู้ว่าจังหวัด แม่กับพ่อยิ่งอยากให้ฉันแต่งงานกับเขาจนตัวสั่น หน้าตาเป็นยังไงฉันยังไม่รู้เลย”

“นล ถ้าฉันพูดอะไรไปแกอย่าโกรธนะ”

บอยมีสีหน้าจริงจัง วางช้อนส้อมในมือลงชั่วขณะ

“อืม ว่ามาสิ”

“ฉันว่าพ่อแม่แกเนี่ย หลงใหลพวกยศถาบรรดาศักดิ์ยิ่งกว่าอะไรเลย ผู้ชายแต่ละคนที่เค้าหามาให้แกนี่ลูกคนใหญ่คนโตทั้งนั้น ฉันว่านะ ถ้าแกอยากจะต่อรองกับเขา แกต้องหาคนยศใหญ่มาแต่งงานด้วยแล้วล่ะ ปลัดกระทรวงคนนั้นเป็นไง ลูกค้าชั้นธุรกิจจอมวุ่นวายของแกน่ะ ไม่เลวนะเว้ย”

ความคิดเห็นของบอยทำให้นลนิ่งงันไปทันที เธอมัวแต่กังวลใจจนลืมคิดเรื่องนี้ไปซะสนิท พอมาคิดดูดี ๆ ทั้งเรื่องของตำแหน่งหน้าที่การงานและการมีหน้ามีตาในสังคม ปราณปภัสไม่มีข้อติติงตรงไหนเลยแม้แต่นิดเดียว

แต่การแต่งงานก็ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ ยิ่งถ้าแต่งเพราะต้องการจัดฉากบังหน้า ยิ่งเป็นเรื่องสำคัญที่ต้องไตร่ตรองให้ดี

“คนเย่อหยิ่งแบบนั้นจะเอามาแต่งงานด้วยทำไมให้ปวดหัว”

“โอ๊ย แม่คนสวย คนตัวเลือกเยอะ งั้นก็เชิญแกกลับไปแต่งงานกับคนที่พ่อแม่แกเลือกไว้ให้เถอะย่ะ”

บอยสะบัดหน้ามองบนด้วยสีหน้าเอือมระอา ตามด้วยการตักผักสลัดในจานเข้าปากไปอีกหลายคำ หัวข้อสนทนาเรื่องนี้ถูกยกไปเพราะเป็นเรื่องที่นลไม่อยากเอ่ยถึงมากนัก แต่แน่นอนว่าในใจของเธอยังคงคิดวกวนตลอดเวลา

แต่งงานกับปราณปภัสงั้นเหรอ นลยังมองไม่เห็นภาพนั้นในหัวเลยสักนิด

หลังจากแยกย้ายกับบอยกลับไปพักผ่อน นลกลับมาทิ้งตัวที่ห้องตัวเองด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง เธอล้มตัวลงบนเตียงนอนนุ่มก่อนจะคว้ารีโมททีวีมากดดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย

และภาพในจอทีวีทำให้นลต้องดีดตัวลุกขึ้นนั่งอีกครั้งเมื่อเห็นข่าวของปราณปภัสในหน้าจอ

นลตั้งใจดูข่าวในทีวีจนได้รู้ว่าปราณปภัสเดินทางมาประชุมระหว่างประเทศและหารือเรื่องเศรษฐกิจ ภาพของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความมั่นใจและรอยยิ้มสวยสะกดทำให้นลเองเผลอมองความงามนั้นจนลืมตัวเช่นกัน

ถึงแม้จะรู้สึกไม่ชอบหน้าตั้งแต่แรกเห็นแต่เธอก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้เลยว่า ปราณปภัสเป็นคนที่มีเสน่ห์และสามารถดึงดูดสายตาของทั้งเพศตรงข้ามและเพศเดียวกันได้อย่างง่ายดาย นลเองก็เป็นหนึ่งในนั้น

“ปลัดกระทรวงการต่างประเทศงั้นเหรอ ตำแหน่งใหญ่โตดีจังคุณปราณ พ่วงด้วยสถานะลูกสาวท่านรัฐมนตรียิ่งดูดีเข้าไปใหญ่”

นลเอ่ยกับตัวเอง ในหัวคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เธอดูข่าวในทีวีจนจบ ผู้หญิงที่ได้พูดคุยด้วยไม่กี่ประโยคกลับเข้ามามีอิทธิพลในความรู้สึกของเธอเป็นอย่างมาก บวกกับเสียงของบอยที่ยังแว่วในหู

แกต้องหาคนยศใหญ่มาแต่งงานด้วยแล้วล่ะ ปลัดกระทรวงคนนั้นเป็นไง

“โอ้ย บ้าเถอะ คิดอะไรอยู่เนี่ยนล ต่อว่าเค้าไว้ตั้งเยอะ ใครจะอยากมาคุยดีด้วยอีก อีกอย่าง คนไม่รักกันจะแต่งงานกันได้ยังไง”

นลยังคงพึมพำกับตัวเอง จนกระทั่งสายเรียกเข้าของแม่ดังขึ้นอีกครั้ง มันเปรียบเสมือนระเบิดเวลาลูกใหญ่ที่นับถอยหลังรอเวลาระเบิดมากขึ้นทุกที