บทที่ 5 กระชับความสัมพันธ์

ช่วงเวลาที่นลกำลังจัดการเรื่องการลาออกจากงาน ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและปราณปภัสเริ่มเป็นไปในทิศทางที่ดีขึ้น

แม้ว่าตั้งแต่แยกกันที่โรงแรมคราวนั้นต่างฝ่ายต่างไปทำหน้าที่ของตัวเอง แต่ทั้งคู่ไม่ได้เงียบหายกันไป หนำซ้ำปราณปภัสยังชอบทำตัวแปลก ๆ โดยให้เหตุผลแค่ว่า หนึ่งเดือนนี้เธอจะฝึกซ้อมการเป็นแฟนที่ดีให้ได้มากที่สุด

อย่างเช่นสิ่งที่นลได้รับในวันนี้ก็คงเป็นหนึ่งในการซ้อมเป็นแฟนปลอม ๆ เช่นกัน

“ว๊าย มีดอกไม้ช่อใหญ่มาส่งอีกแล้ว”

เสียงเล็กแหลมของบอยเอ่ยขึ้นระหว่างที่ทั้งคู่กำลังลากกระเป๋าเดินทางไปตามทางเดินในตัวอาคาร โดยที่ในอ้อมแขนข้างหนึ่งของนลเต็มไปด้วยช่อดอกไม้ช่อใหญ่ที่จัดตกแต่งมาอย่างสวยงาม

“แกอยากได้มั้ยล่ะ ฉันยกให้ ไม่รู้จะส่งให้ทำไมนักหนา”

นลมองหน้าบอยสลับกับช่อดอกไม้ในอ้อมแขน เธอไม่คุ้นชินสักทีกับการกระทำของอีกฝ่าย แม้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นลได้รับช่อดอกไม้ช่อใหญ่แบบนี้

“เค้าส่งให้แกก็รับไว้เถอะน่า จริงใจหรือจริงโจ้ก็รับไว้ก่อน ร้านดอกไม้ร้านนี้ดังนะเนี่ย ช่อนี้คงไม่ต่ำกว่าห้าพัน”

บอยรู้แม้กระทั่งร้านดอกไม้ดัง ๆ ที่กำลังเป็นที่นิยมในตอนนี้ ส่วนนลน่ะเหรอ เธอแทบไม่รู้อะไรเลย แม้แต่เรื่องของปราณปภัสก็มักจะติดตามทางสื่อต่าง ๆ เท่านั้น

“ชอบเล่นใหญ่เกินเบอร์ ไม่รู้ทำไมต้องลงทุนขนาดนี้”

นลยังคงถอนหายใจตามมาอีกหลายครั้งเมื่อก้มลงมองช่อดอกไม้ในอ้อมแขน

“ฉันว่านะ คุณปลัดกระทรวงคนนั้นเค้าต้องชอบแกจริง ๆ แน่นอนยัยนล ไม่งั้นไม่ยอมแต่งงานกับแกง่าย ๆ หรอก ถึงแกจะเป็นแอร์โฮสเตสที่มีหน้าตาและหน้าที่การงานที่ดี แต่มันก็ไม่คุ้มกับภาพลักษณ์ของเค้าเลย ยอมแลกขนาดนี้ก็คงตกหลุมรักแกจริง ๆ แล้วล่ะ”

“โอ้ย เพ้อเจ้อไปใหญ่ กลับบ้านไปพักเถอะบอย ฉันจะกลับแล้วเหมือนกัน”

นลรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาก่อนจะโบกมือลาเพื่อนสนิทแล้วตรงไปยังประตูทางออกเพื่อเรียกแท็กซี่กลับคอนโด

ทุกครั้งที่บินกลับมาไทยและหากมีวันพักนลมักจะแวะไปยังคอนโดที่ซื้อไว้ซึ่งอยู่ใกล้สนามบิน แน่นอนว่าเธอแทบไม่กลับบ้าน เพราะไม่อยากได้ยินคำรบเร้าเดิม ๆ เรื่องการแต่งงาน ครั้งนี้ก็เช่นกัน คอนโดยังเป็นที่พักเดียวที่เป็นจุดหมาย

“ไม่ต้องเรียกแท็กซี่หรอก”

เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นระหว่างที่นลกำลังยืนอยู่ริมฟุตบาทและมองหารถโดยสาร

“คุณ!”

นลอุทานออกมาเมื่อเห็นปราณปภัสมายืนอยู่ตรงหน้า แม้ว่าวันนี้อีกฝ่ายจะสวมแว่นตาสวมหมวกอีกทั้งยังมีแมสปิดหน้า แต่นลก็รู้ได้ทันทีว่าคนตรงหน้าเป็นใคร

“ตามฉันมา”

ปราณปภัสคว้าข้อมือของนลในทันทีเพื่อให้อีกฝ่ายเดินตามไปยังรถหรูของเธอที่จอดรออยู่ แน่นอนว่าระหว่างทางทั้งคู่ตกเป็นเป้าสายตาของใครหลายคน โดยเฉพาะปราณปภัสที่มีหลายคนมองเธอด้วยสายตาสงสัย

“คุณมาทำอะไรที่นี่ ไม่ทำงานทำการรึไงเนี่ย”

นลก้มลงกระซิบข้างหูคนข้าง ๆ

“ฉันเพิ่งประชุมเสร็จ เลยมารับเธอไปกินข้าว”

“ไม่ไป!”

นลสะบัดข้อมืออีกฝ่ายออกเมื่อเดินมาถึงรถสปอร์ตสีดำคันหรู คนอายุน้อยกว่าจ้องมองสายตาของปราณปภัสผ่านแว่นตาสีชาด้วยท่าทีขึงขัง

“อย่าดื้อ! เธอก็รู้ว่าฉันมีเวลาไม่มาก”

ปราณเดินอ้อมไปยังประตูฝั่งข้างคนขับ ดึงช่อดอกไม้มาจากอ้อมแขนของนลพร้อมกระเป๋าเดินทางแล้วเอาไปวางไว้เบาะหลัง จากนั้นดันตัวคนตัวเล็กเข้าไปนั่งเบาะข้างคนขับอย่างง่ายดาย

“นั่งเฉย ๆ ห้ามโวยวาย”

เสียงประตูปิดลงพร้อมกับนลที่หายใจหืดหอบ

“คุณทำบ้าอะไรเนี่ย”

“คิดถึง”

“ห้ะ!”

ไม่ทันจะได้ถามอะไรต่อ รถหรูก็เคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็วจนนลแทบหัวคะมำ เธอเลยต้องรีบนั่งหลังตรงแล้วรัดเข็มขัดนิรภัยทันทีเพราะยังรักตัวกลัวตายและยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป ถึงแม้ตอนนี้จะเจอแต่ความวุ่นวายไม่เว้นวันก็ตาม

“รอบนี้เธอได้พักกี่วัน”

คนหลังพวงมาลัยเอ่ยถามขณะประคองพวงมาลัยมือเดียว ส่วนอีกมือกำลังดึงแว่นสีชาแบรนด์ดังออกจากใบหน้า นลเลยเพิ่งสังเกตว่าวันนี้ปราณปภัสแต่งหน้าอ่อน ๆ ใบหน้าเธอดูสวยคม มีเสน่ห์มากกว่าวันที่เจอกันบนเครื่องซะอีกอีก

“วันเดียว พรุ่งนี้ฉันมีบิน”

“งั้นวันนี้เธอไปพักที่บ้านส่วนตัวของฉัน วันนี้ช่วงบ่ายฉันมีประชุมอีก คงเสร็จประมาณห้าโมง แล้วจะไปรับไปทานมื้อค่ำ แต่งตัวให้มันสวย ๆ ด้วย เผื่อมีคนเจอเรา”

“หมายความว่าไง อยากสร้างภาพเหรอ”

“ถ้าได้ก็ดี”

ปราณปภัสยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปยังซอยเล็ก ๆ ซอยหนึ่งที่นลคิดไม่ออกเลยว่าด้านในจะมีร้านอาหารตั้งอยู่ เพราะระหว่างทางที่เข้ามาแทบไม่เจอบ้านคน ออกจะดูเป็นซอยเปลี่ยวด้วยซ้ำ

“คุณจะพาฉันไปไหนเนี่ย ไม่ได้จะพาไปฆ่าหมกป่า หรือจับเป็นตัวประกันเรียกค่าไถ่หรอกนะ”

“โอ๊ย ยัยบ๊อง ดูหนังมากไปรึเปล่าเนี่ย”

“หึ ใครจะไปรู้ล่ะ มันก็ไม่แน่หรอก คนเราสมัยนี้ไว้ใจได้ซะที่ไหน”

ปราณปภัสได้แต่ส่ายหน้ากับความคิดของอีกฝ่าย ยิ่งได้รู้จักกันมากขึ้นเธอก็ยิ่งเห็นหลายอย่างในตัวของนล แม้เบื้องหน้าของผู้หญิงคนนี้จะฉาบไปด้วยหน้าตาสวยงามและหน้าที่การงานที่ดี แต่นิสัยของนลแท้จริงแล้วออกจะตรงข้ามกับภาพลักษณ์นั้นอย่างสิ้นเชิง

รถของปราณมาจอดหน้าบ้านเล็ก ๆ หลังหนึ่ง มีกำแพงบ้านก่อสูง มองผ่านประตูรั้วเข้าไปแทบไม่เห็นว่ามีใครอยู่ด้านใน จนกระทั่งปราณบีบแตรรถสองครั้งก็มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินออกมาเปิดประตูออกกว้าง ปราณจึงขับรถเข้าไปจอดในบ้านทันที

หลังจากทั้งคู่ลงจากรถได้มีผู้หญิงอีกคนกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกมา ชายหญิงคู่นี้ดูตื่นเต้นเป็นอย่างมากเมื่อเห็นปราณปภัสก้าวลงจากรถ

“คุณปราณไม่แวะมานานเลยนะครับ ผมกับภรรยายังพูดถึงกันอยู่เลย”

“ปราณไม่ว่างเลยตั้งแต่ไปช่วยงานพ่อเต็มตัว กับข้าวเสร็จแล้วใช่มั้ย”

ปราณคุยกับอีกฝ่ายด้วยท่าทีเป็นกันเอง ส่วนผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ชายวัยกลางคนก็มองคุณปราณด้วยสายตาปลาบปลื้มตลอดเวลา

“เสร็จแล้วค่ะคุณปราณ วันนี้อรทำสุดฝีมือเลยพอรู้ว่าคุณปราณจะมาทานข้าวที่นี่”

“ขอบใจจ้ะ นี่นล แฟนฉัน”

ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะเมื่อปราณเอ่ยไปแบบนั้น สองสามีภรรยามองหน้ากันเลิ่กลั่กเมื่อรู้ว่าแฟนของปราณปภัสเป็นผู้หญิง

“ไม่ต้องตกใจหรอก พ่อยังไม่รู้ ถ้ารู้ก็ค่อยว่ากัน”

ปราณจับมือนลไว้หลวม ๆ แล้วเดินนำไปยังพื้นที่หลังบ้านแห่งนี้ซึ่งเป็นสวนธรรมชาติกว้างใหญ่ รายล้อมไปด้วยต้นไม้หลากหลายชนิด หากมองผิวเผินจากหน้าบ้านคงไม่รู้เลยว่าพื้นที่ด้านหลังบ้านจะกว้างขวางและปกคลุมไปด้วยบรรยากาศร่มรื่น

“ที่นี่เป็นบ้านส่วนตัวของฉัน แม้แต่พ่อก็ไม่รู้จักที่นี่ ส่วนสองคนนั้นเป็นสามีภรรยาที่ฉันจ้างมาดูแลบ้าน อยู่กินที่นี่ตลอด ฉันไม่อยากให้บ้านมันดูเก่าน่ะถ้าเกิดไม่มีคนอยู่ ส่วนคอนโดน่ะพ่อฉันซื้อให้ แต่ฉันชอบที่นี่มากกว่า มันสงบดี”

ปราณเอ่ยกับนลขณะที่ทั้งคู่เดินไปยังสวนหลังบ้าน ระหว่างทางผ่านต้นผลไม้หลากหลายชนิดซึ่งดึงดูดความสนใจจากนลได้เป็นอย่างดี ไม่บ่อยนักที่เธอจะมีเวลามาเดินชมธรรมชาติแบบนี้ ทั้งที่มันเป็นสิ่งที่เธอชอบมากที่สุด

“คุณเลยเลือกที่จะมาทานข้าวที่นี่เพราะเป็นส่วนตัวใช่ไหม”

“ก็ประมาณนั้น ฉันมักจะมาที่นี่เวลาที่ไม่อยากเจอใคร ส่วนมื้อค่ำวันนี้ฉันตั้งใจจะพาเธอไปทานร้านหรู ๆ ยังไงก็ช่วยแต่งตัวสวย ๆ ด้วยล่ะ เสร็จจากที่นี่ฉันจะพาเธอไปค้างที่คอนโด”

“วุ่นวายดีจัง คิดผิดหรือคิดถูกเนี่ยที่ขอให้คุณช่วยมาแต่งงานด้วย”

“ผิดหรือถูกไม่รู้ แต่เธอไม่มีสิทธิ์เปลี่ยนคำพูดแล้ว”

“แน่ล่ะ ฉันเองก็บอกแม่ไปแล้วว่าจะพาแฟนไปเจอ”

“จริงดิ เมื่อไหร่ล่ะ เธอต้องบอกฉันล่วงหน้านะ เพราะงานฉันมันแน่นมาก”

“รู้แล้วน่า ไว้จะบอกละกัน ไม่ได้จะพาไปเร็ว ๆ นี้หรอก ฉันมีอะไรอีกหลายอย่างต้องจัดการ”

“หึ ใครกันแน่ที่วุ่นวาย”

“เหอะ คุณก็ไม่ต่างกันหรอก”

บทสนทนาของทั้งคู่เงียบลงเมื่อเดินมาถึงบ้านหลังเล็กสีขาวที่อยู่ท่ามกลางต้นไม้ใหญ่โอบล้อม

เมื่อเข้ามาในบ้าน นลรับรู้ถึงกลิ่นอาหารหอมอบอวลไปทั่วบ้าน ด้านในแบ่งสัดส่วนระหว่างห้องครัวและห้องนั่งเล่นได้อย่างพอเหมาะ แม้จะมีพื้นที่ไม่มากแต่สามารถใช้สอยทุกตารางนิ้วได้คุ้มค่า อีกทั้งภายในบ้านยังตกแต่งด้วยของน่ารักสไตล์มินิมอล มีทั้งกระถางต้นไม้และกรอบรูปตามจุดต่าง ๆ วางไว้อย่างสวยงาม

“กินข้าวกัน ฉันต้องรีบไปทำงานอีก”

ปราณพยักหน้าไปยังโต๊ะกินข้าวโต๊ะกลมซึ่งเป็นโต๊ะไม้ที่มีเก้าอี้กลมสองตัวเข้าชุดตั้งวางอยู่

นลนั่งลงแล้วมองอาหารบนโต๊ะอย่างตื่นเต้น ไม่บ่อยนักที่เธอจะได้เจออาหารหลากหลายทั้งแกงเผ็ดแกงจืด เมนูผัด และผลไม้ปอกพร้อมทาน เห็นแล้วเสียงท้องร้องก็ตามมา

“ไม่คิดว่าคุณจะกินกับข้าวง่าย ๆ พวกนี้ได้ อย่างผัดผัก น้ำพริก ไข่เจียว แกงจืดหมูสับพวกนี้ดูไม่ใช่สไตล์คุณเลย”

นลเป็นฝ่ายตักข้าวสวยจากหม้อหุงข้าวใบเล็กแล้วยื่นจานข้าวให้ปราณก่อน แล้วค่อยตักของตัวเอง

“แล้วสไตล์ฉันมันต้องแบบไหน กินแต่ร้านแพง ๆ เหรอ ฉันไม่มีเวลาขนาดนั้นหรอก แล้วฉันก็ไม่ได้ชอบอาหารแบบนั้นด้วย ชอบแบบที่อยู่ตรงหน้ามากกว่า”

“คุณนี่ก็แปลกนะ ยิ่งรู้จักยิ่งไม่เหมือนที่ฉันคิดเลย”

“เธอก็เหมือนกัน กินง่ายอยู่ง่ายกว่าที่ฉันคิด มีอย่างเดียวที่ไม่เปลี่ยนตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน คือปากดีเหมือนเดิม”

นลเงยหน้ามองปราณปภัสทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น ชะงักช้อนในมือที่กำลังจะตักอาหารเข้าปากไปชั่วขณะ

“บางทีฉันอาจจะปากดีแค่กับคุณคนเดียวก็ได้นะ”

“อ้อ งั้นฉันจะถือว่าตัวเองเป็นคนโชคดีที่ได้รับสิทธิ์นั้น”

“คุณมันชอบกวนประสาท”

“ก็เธอมันน่าแกล้ง”

“หนิ กินข้าวไปเลย เลิกกวนบาทาเบื้องล่างฉันได้แล้ว”

ปราณปภัสยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย เธอชอบนักล่ะเวลาที่ได้ต่อล้อต่อเถียงกับอีกฝ่าย ตั้งแต่ได้รู้จักกับนล ปราณกลับรู้สึกว่าชีวิตของเธอมีสีสันมากขึ้น โดยเฉพาะเวลาที่ได้ปะทะฝีปากกัน แม้จะเป็นการเย้าแหย่แต่นั่นก็ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายจากงานที่หนักหน่วงได้บ้าง

บางที การลองเปิดรับนลเข้ามาในชีวิต อาจจะเป็นเรื่องที่ดีที่สุดในชีวิตของเธอก็ได้

หลังจากทานมื้อเที่ยงเรียบร้อยแล้ว ปราณพานลมายังคอนโดส่วนตัวของเธอที่มีการดูแลเรื่องความปลอดภัยอย่างเข้มงวด เป็นคอนโดย่านใจกลางเมืองที่สามารถมองเห็นวิวรอบเมืองได้ถนัดตา ห้องพักของปราณอยู่ชั้นสิบเจ็ด รอบ ๆ รายล้อมไปด้วยตึกสูงตระหง่าน มองผ่านบานหน้าต่างเห็นทิวทัศน์เมืองหลวงสวยงาม

ภายในห้องแบ่งสัดส่วนห้องต่าง ๆ ได้อย่างเหมาะสม ทั้งห้องนอน ห้องครัว ห้องนั่งเล่น และตรงระเบียงยังเต็มไปด้วยต้นไม้หลายกระถางที่ปราณซื้อมาดูแล

“รักธรรมชาติด้วยเหรอเนี่ย ดูไม่เหมาะกับหน้าตาเลย”

นลได้โอกาสเอ่ยแซว เธอวางกระเป๋าเดินทางไว้ข้างตัวแล้วเลื่อนประตูกระจกใสออกไปรับอากาศบริสุทธิ์ที่ริมระเบียง สายตาก็สอดส่องต้นไม้แต่ละกระถางของปราณ หนึ่งในนั้นมีต้นกุหลาบสีชมพูที่กำลังออกดอกชูช่อสวย

“ธรรมชาติกับหน้าตาฉันมันขัดกันตรงไหนไม่ทราบ”

ปราณเดินมาหยุดอยู่ข้างหลัง เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“เปล่า ไม่ได้ขัดหรอก ฉันแค่ไม่คิดว่าคนอย่างคุณจะรักต้นไม้กับเค้าด้วย มีเวลารดน้ำรึไง ไม่กลัวมันเฉาตายเหรอ”

“ฉันปลูกมันแล้วฉันดูแลได้ เธอไม่ต้องห่วงต้นไม้แทนมันหรอก”

“เอาไว้ถ้าฉันว่างจากไฟลต์บินฉันจะมาช่วยรดน้ำให้ละกัน”

“หึ ฉันไม่ฝันถึงวันนั้นหรอก”

เจ้าของห้องหมุนตัวเดินกลับเข้าไปแล้วคว้ากุญแจรถที่วางอยู่บนโต๊ะวางของพร้อมโทรศัพท์มือถือมาถือไว้

“ฉันต้องไปทำงานแล้ว เธอน่าจะซ้อมการปฏิบัติตัวเป็นภรรยาที่ดีเอาไว้ตั้งแต่ตอนนี้”

“ซ้อม?”

นลเดินกลับเข้ามาในห้อง จ้องมองสายตาของปราณอย่างไม่เข้าใจนัก

“ใช่ ซ้อมไว้ก่อน”

“แล้วฉันต้องทำอะไร?”

ปราณยิ้มมุมปากอย่างคนเจ้าเล่ห์แล้วเดินเข้ามาใกล้นลมากขึ้น ก่อนจะเอานิ้วตัวเองจิ้มไปที่ข้างแก้ม

“หอมแก้มฉันสิ”