บทที่ 7 คืนนี้เราจะนอนด้วยกัน

ทันทีที่กลุ่มนักข่าวเห็นปราณปภัสและคนข้างกายของเธอเดินจับมือมาด้วยกัน หลายคนรีบพุ่งมาหาเพื่อจะสัมภาษณ์ ไม่ต่างจากกลุ่มอีแร้งที่หมายจะรุมทึ้งเหยื่ออันโอชะยังไงอย่างงั้น

“ขอสัมภาษณ์หน่อยนะคะคุณปราณ ไม่ทราบว่าวันนี้มาทานข้าวกับใครเหรอคะ ใช่คนรักคนใหม่รึเปล่า คบหาดูใจกันมานานรึยังคะ”

คำถามแรกถูกส่งมาพร้อมไมค์อันใหญ่ที่ยื่นมาตรงหน้า ตามด้วยเทปอัดเสียง และมือถืออีกหลายเครื่องของสื่อสำนักอื่น ๆ ปราณปภัสจับมือนลไว้แน่น เธอสัมผัสได้ถึงความเย็นที่แผ่ออกมาจากมือคู่นั้น อีกฝ่ายกำลังตกใจและตื่นกลัวเธอรู้ดี แต่นลก็ยังคงฝืนยิ้มและยิ้มให้ได้มากที่สุดตามที่เธอเอ่ยขอ

“คนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ฉันวันนี้คือคนรักของฉันเองค่ะ เราคบกันมาประมาณหนึ่งปีแล้ว เธอชื่อนลค่ะ เป็นแอร์โฮสเตส”

“ว้าว แฟนสาวนอกวงการเหรอคะเนี่ย นอกจากสวยแล้วยังเป็นแอร์โฮสเตสด้วย แล้วการคบกันมีปัญหาอะไรบ้างรึเปล่าคะ คุณชาญชัยว่ายังไงบ้างที่ลูกสาวมีแฟนเป็นเพศเดียวกัน”

ปราณชะงักไปครู่หนึ่ง แม้จะเตรียมใจเอาไว้แล้วว่าคงจะต้องเจอคำถามทำนองนี้

“คุณพ่อไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ ตอนนี้โลกเราเปิดกว้างแล้ว ประเทศไทยเราก็เพิ่งผลักดันเรื่องสมรสเท่าเทียมผ่าน มันเป็นเรื่องของสิทธิเสรีภาพส่วนบุคคล พ่อฉันเข้าใจค่ะ”

“ดีจังค่ะ ที่ผู้นำประเทศของเราเปิดกว้างเรื่องแบบนี้ แล้วแบบนี้ถ้าความสัมพันธ์ของคุณปราณจะถูกจับตามอง คุณปราณจะรู้สึกอึดอัดมั้ยคะ”

“ไม่เลยค่ะ จริง ๆ ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่ด้วยซ้ำ เราสองคนก็ใช้ชีวิตกันอย่างปกติเหมือนคู่รักทั่วไปนั่นแหละค่ะ ตอนนี้เราสองคนก็กำลังวางแผนเรื่องงานแต่งงาน เอาไว้ถึงตอนนั้นจะเชิญสื่อทุกสำนักมาร่วมงานนะคะ”

“คุณปราณคะ อยากให้เล่าหน่อยค่ะว่าคุณนลมีบทบาทยังไงในชีวิตบ้าง เพราะการที่คบกันมาหนึ่งปีแล้วก็คงจะรู้ใจกันมากแล้วใช่มั้ยคะ”

“จริง ๆ เราสองคนยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่ต้องปรับปรุงกันไปเรื่อย ๆ และเรียนรู้กันตลอดเวลา ส่วนบทบาทในชีวิตนั้น นลเป็นทุกอย่างของฉันเลยค่ะ”

ปราณปภัสหันมองคนข้างกายแล้วแย้มรอยยิ้มกว้าง เป็นยิ้มที่นลเพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก อีกทั้งแววตาเปล่งประกายที่มองเธอด้วยความรักใคร่ มันช่างเหมือนคู่รักที่รักกันมากเหลือเกิน

“ขอบคุณที่ให้สัมภาษณ์มาก ๆ เลยนะคะ อย่าลืมส่งการ์ดเชิญให้พวกเราด้วยนะคะคุณปราณ”

“แน่นอนค่ะ”

ปราณปภัสยิ้มกว้างให้กลุ่มนักข่าวอีกครั้ง นลเองก็เช่นกัน เธอยังคงทำหน้าที่เป็นคนข้าง ๆ ได้อย่างดีเยี่ยม หลังจากออกมาจากกลุ่มนักข่าวได้ รถของปราณก็มารออยู่แล้ว ทั้งคู่รีบเข้าไปในรถแล้วปราณก็ขับรถออกไปทันที ตามมาด้วยเสียงถอนหายใจของคนที่นั่งอยู่เบาะข้าง

“ให้ตายเถอะ เรากำลังทำอะไรกันอยู่เนี่ย”

นลเอ่ยออกมาระหว่างที่สายตามองวิวข้างทางผ่านกระจกรถ ไฟสีส้มยามค่ำคืนที่เรียงรายตามแนวตึกเป็นสิ่งที่นลไม่ได้เห็นบ่อยนัก เพราะปกติแล้วหากเธอกลับมาพักที่ไทยก็มักจะนอนหมกตัวอยู่แต่ในห้อง สั่งอาหารมากิน แล้วก็หลับยาวจนกว่าจะถึงเวลาไปทำงาน เรื่องจะออกไปทานข้าวข้างนอกนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

“ฉันว่าก็ดีแล้วหนิที่มีนักข่าวมาเจอเราก่อน จะได้ดูสมจริงหน่อย คนจะได้คิดว่าเราคบหากันมาสักพักแล้ว จากนั้นก็แต่งงานกันเหมือนคู่รักทั่วไป”

“คนอื่นอาจจะคิดแบบนั้น แต่พ่อของคุณและแม่ของฉันคงไม่เชื่อแน่ ๆ หนึ่งปีที่ผ่านมาฉันไม่เคยบอกแม่เลยว่ามีแฟนอยู่แล้ว”

“ไม่เป็นไรหรอก บอกตอนไหนก็เหมือนกัน ยิ่งไม่ได้บอกก็ยิ่งเมคเซนต์ การที่เธอมีแฟนที่คบหาอยู่แล้วมาเป็นปีมันก็ไม่แปลกที่เธอจะปฏิเสธเรื่องการแต่งงานกับคนอื่นไม่ใช่เหรอ”

“มันก็ใช่ แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นแม่ฉันก็คงไม่เชื่อง่าย ๆ หรอก”

“เครียดเหรอ?”

น้ำเสียงปราณปภัสอ่อนลง เธอเหลือบสายตาหันมองคนที่นั่งอยู่เบาะข้างพร้อมกับแววตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย แต่นลไม่ได้เห็นสายตาคู่นั้นเพราะเอาแต่มองวิวข้างทางอย่างเลื่อนลอย

“นิดหน่อย”

“เครียดเรื่องอะไร เรื่องที่ต้องแต่งงานกับฉันงั้นเหรอ”

“เปล่าหรอก ช่างมันเถอะ”

ปราณได้ยินเสียงนลถอนหายใจออกมาอีกครั้ง เธอจึงเอื้อมมือไปลูบศีรษะนลเบา ๆ การกระทำนั้นทำเอานลสะดุ้งและหันมามองคนหลังพวงมาลัย

“ทำอะไรของคุณเนี่ย ลูบหัวฉันทำไม ฉันไม่ใช่เด็กสักหน่อย”

“ก็เห็นเธอดูเครียด ๆ เลยอยากปลอบ ซ้อมเป็นแฟนที่ดีไง”

“พอเลย ไม่ต้องแล้ว”

นลปัดมือของปราณที่วางอยู่บนศีรษะของเธอออก

“ไม่ให้ลูบหัว จะให้ลูบอย่างอื่นรึไง”

“ทะลึ่ง!”

เมื่อเห็นสายตามองค้อนของอีกฝ่ายปราณถึงค่อยเบาใจ อย่างน้อยเสียงบ่นของนลที่ฟังดูชวนหงุดหงิดมันก็ทำให้ปราณสบายใจมากกว่าการที่คนข้าง ๆ เงียบไป เพราะใบหน้าเศร้าหมองมันดูไม่เหมาะกับนลเลยสักนิด

“เธอตกใจรึเปล่า”

“เรื่อง?”

“เมื่อกี้ไง ที่มีไมค์มาจ่อหน้า เจอแสงไฟจากกล้องแวบวับตลอดเวลา ไหนจะคำถามมากมายที่ส่งมารัว ๆ ถ้าเกิดอนาคตข้างหน้าเธอต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้อีก หรือต้องเป็นฝ่ายตอบคำถาม คิดว่าจะรับมือไหวมั้ย”

นลเงียบไปชั่วครู่และย้อนนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านพ้นไปก่อนจะตอบคำถามขอปราณ

“เมื่อกี้ฉันตกใจนิดหน่อย แต่ถ้าเจอสถานการณ์แบบนั้นอีกหลาย ๆ ครั้งก็คงชินไปเอง เรื่องตอบคำถามก็คงจะตอบได้ แต่อาจไม่เชี่ยวชาญเท่าคุณหรอกนะ”

“ไม่ต้องเชี่ยวชาญหรอก แค่เอาตัวรอดให้ได้ก็พอ ที่สำคัญเธอต้องอย่าลืมว่าเราคือคู่รักที่คบหาดูใจกันหนึ่งปีแล้ว งานแต่งงานของเรากำลังจะเกิดขึ้น เราคือคู่รักที่รักกันอย่างคู่ปกติทั่วไป เล่นให้สมจริงด้วยล่ะ”

“รู้แล้วน่า ไม่ต้องย้ำหรอกเรื่องที่เราต้องเป็นแฟนกัน”

“ไม่ได้สิ ฉันต้องย้ำ เผื่อเธอลืม”

“หึ บอกไว้ก่อนนะว่าฉันไม่ได้พิศวาสคุณเลยสักนิด แต่ที่ต้องเป็นคุณเพราะตำแหน่งของคุณต่างหาก ไม่งั้นฉันคงไม่เอาตัวเองมาอยู่ตรงนี้หรอก”

“เรื่องนั้นฉันรู้ เราต่างมีผลประโยชน์ต่อกัน ฉันจะจำให้ขึ้นใจ”

“ดีค่ะคุณปลัด ช่วยจำให้แม่นก็แล้วกัน”

“แต่ฉันว่า มันก็ไม่แน่หรอกนะ วันใดวันนึงเธออาจจะหลงรักฉันขึ้นมาจริง ๆ ก็ได้”

“เหอะ ชาติหน้าตอนบ่ายแก่ ๆ เถอะ”

ปราณส่ายหน้าเล็กน้อยเมื่อได้ยินนลเอ่ยถ้อยคำทำนองนี้อีกครั้ง

“พูดแบบนี้บ่อย ๆ ระวังเถอะชาติหน้าเราจะได้เจอกันอีก”

“หึ ไม่มีทาง ไม่มีวัน ให้มันจบแค่ชาตินี้พอ”

ปราณไม่คิดจะต่อปากต่อคำกับอีกฝ่ายอีกเพราะรู้ดีว่าถ้าเธอไม่เป็นฝ่ายเงียบซะเอง นลก็คงหาคำพูดอีกมากมายมาต่อล้อต่อเถียงกับเธอ บทสนทนาของทั้งคู่เลยจบลงแค่นั้น และมีเพียงความเงียบในรถมาตลอดทางจนกระทั่งถึงคอนโดของปราณ

“คืนนี้เราจะนอนด้วยกัน”

“ไม่!”

นลปฏิเสธทันทีหลังจากทั้งคู่เข้ามาในห้องและปราณเอ่ยบอกไปแบบนั้น เจ้าของห้องคิดไว้แล้วว่าอีกฝ่ายคงตอบกลับมาแบบนี้ เธอเลยเตรียมแผนสำรองไว้

“ที่นี่มีห้องนอนห้องเดียว ถ้าเธอไม่โอเคก็ไปนอนตรงโซฟานู่น”

ปราณเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบหมอนกับผ้าห่มผืนบางยื่นให้นล

“พรุ่งนี้มีบินเช้าไม่ใช่เหรอ โซฟาที่นี่มันไม่นุ่มเท่าเตียงนอนคิงไซซ์หรอกนะ เลือกเอาละกัน”

ปราณยื่นเครื่องนอนให้นลแล้วปลีกตัวเดินไปห้องน้ำเพื่อจัดการภารกิจส่วนตัว จนกระทั่งเธอเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นร่างของนลนอนอยู่บนเตียง

ปราณหลุดหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นคนที่บอกปัดเสียงแข็งเมื่อครู่นอนหนุนหมอนเรียบร้อยบนเตียงใหญ่ แถมยังพลิกตัวหันหลังให้เหมือนจะประกาศว่าไม่อยากสนทนาด้วยอีกต่อไป

“ไม่ต้องนอนตัวแข็งแบบนั้นหรอกน่า ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก”

ปราณพูดขึ้นพร้อมหยิบผ้าห่มจากปลายเตียงมาคลุมตัวนล

“ฉันไม่ได้กลัว แค่ไม่อยากรุกล้ำอาณาเขตของคุณ คุณเองก็เหมือนกัน ห้ามข้ามเส้นที่กั้นด้วยหมอนข้างเข้ามาเด็ดขาด”

นลเอ่ยทั้งที่ยังหลับตาอยู่อย่างนั้น

“โอเค ฉันจะไม่ล้ำเส้นเธอ ไม่ต้องห่วง”

ปราณพูดพลางหัวเราะเล็กน้อย ก่อนเดินไปจัดหมอนอีกใบของตัวเอง เธอทรุดตัวลงนอนข้าง ๆ นล รักษาระยะห่างพอสมควร หันหน้าไปทางเดียวกับนล ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา

“นี่มันแค่เริ่มต้นต่างหาก คุณนลินภา”

“ฉันรู้ แล้วฉันก็หวังว่างานแต่งจะเกิดขึ้นเร็ว ๆ เพื่อที่ว่าจะได้ไม่ต้องมีใครจับตามองเราอีก อีกอย่าง แม่ฉันจะได้เลิกถามคำถามเดิม ๆ สักทีว่าจะแต่งงานเมื่อไหร่”

“ก็ขอให้อะไรมันง่ายเหมือนที่เธอคิดก็แล้วกัน”

ปราณมองแผ่นหลังของอีกฝ่ายในความมืด ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมคนอย่างนลถึงเดินเข้ามาหาเธอและขอร้องเรื่องการแต่งงานปลอม ๆ นี่

แค่ตำแหน่งของเธออย่างเดียวงั้นเหรอ ไม่น่าจะเป็นไปได้เลย เพราะยิ่งได้รู้จักกันมากขึ้น ปราณก็ได้รู้ว่า คนอย่างนลไม่ใช่คนทะเยอทะยานหรือหลงใหลในยศถาบรรดาศักดิ์เลยสักนิด

"ฝันดีนะนล"

เสียงปราณที่เอ่ยขึ้นเบา ๆ กลายเป็นประโยคสุดท้ายของวัน ก่อนที่ความเงียบสงบจะเข้าครอบคลุมห้องนอน ทิ้งไว้เพียงสองคนที่แม้จะอยู่ใกล้กัน แต่ในใจกลับยังมีความลับที่ไม่ได้เอื้อนเอ่ยอยู่มากมาย

จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่เต็มไปด้วยเงื่อนไขและผลประโยชน์ ทว่าในขณะเดียวกัน อาจเป็นจุดเริ่มต้นของบางสิ่งที่ทั้งคู่ไม่ทันได้คาดคิด

เพราะในค่ำคืนนี้ เสียงหัวใจของคนทั้งคู่กลับเต้นดัง และเป็นจังหวะที่แปลกไปอย่างไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

การมีบินไฟลต์เช้าทำให้นลต้องมาถึงสนามบินก่อนที่เครื่องจะออกราวสองถึงสามชั่วโมง ตอนนี้เป็นเวลาตีสี่ แอร์โฮสเตสสาวพร้อมกระเป๋าเดินทางคู่ใจมาถึงจุดหมายแล้ว เธอตัดสินใจเรียกแท็กซี่เพื่อมาที่นี่ ไม่คิดจะรบกวนคนที่กำลังนอนหลับสบายอยู่ข้างกัน จนกระทั่งมาถึงสนามบิน เสียงเรียกเข้าจากมือถือก็ดังขึ้น เป็นชื่อของคนที่เธอคาดการณ์เอาไว้แล้ว

“ทำไมเธอไม่ปลุกฉัน จะได้ไปส่ง แล้วนี่อยู่ไหนแล้ว ปลอดภัยดีรึเปล่า”

แม้น้ำเสียงจากปลายสายจะมีความงัวเงียเล็กน้อย แต่มันก็แฝงไปด้วยความห่วงใยจนนลสัมผัสได้

“ฉันเห็นคุณหลับสบายเลยไม่อยากปลุก คุณเองก็มีประชุมเช้าหนิ นอนต่อเถอะ ฉันมาถึงสนามบินแล้ว ปลอดภัยดีไม่มีใครลักพาตัว”

“ยังจะมาประชดอีก ที่ถามก็เพราะเป็นห่วงนะ”

นลเผลอยิ้มออกมาเมื่อได้ยินคำว่าเป็นห่วงจากอีกฝ่าย แต่ไม่ได้ตอบกลับไปถึงประเด็นนั้น

“คุณนอนต่อเถอะ ฉันจะไปเตรียมตัวแล้ว”

“แล้วรอบนี้จะกลับมาพักที่ไทยเมื่อไหร่อีก”

“ฉันต้องบินอีกสามไฟลต์ถึงจะได้พักอีก เอาไว้ถ้ากลับมาแล้วจะไลน์ไปบอก”

“รอบนี้บินไปไหน”

นลขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อปลายสายยังคงถามเรื่องเธอไม่หยุด ทั้งที่ก่อนหน้านี้ปราณแทบไม่สนใจเรื่องงานของเธอเลยสักนิด

“บินตรงลอนดอน คุณถามทำไมเนี่ย”

“ก็จะได้รู้ว่าเครื่องลงตอนไหน ช่วงไหนที่เธอจะมีเวลาว่างรับสายฉันได้ คนเป็นแฟนกันก็ต้องใส่ใจกันสิ”

“โอ้ย ไม่ต้องให้มันสมจริงขนาดนั้นหรอก แค่นี้ก่อนนะฉันต้องไปเตรียมตัวแล้ว”

“อื้ม ดูแลตัวเองดี ๆ”

ทั้งคู่วางสายกันไป ตามด้วยเสียงของบอยที่ดังมาแต่ไกลระหว่างที่เจ้าตัวโบกมือให้นลแล้วเดินมาหา

“นล ๆ แกเห็นข่าวนี้ยัง ฉันเห็นโซเชียลแท็กกันเต็มเลย เมื่อคืนแกไปกินข้าวกับคุณปลัดมาเหรอ แถมยังมีคลิปสัมภาษณ์ด้วย แกดังแล้วนล”

บอยยื่นมือถือของตัวเองให้นลหวังจะให้อีกฝ่ายรับไปดูข่าวตัวเอง แต่นลกลับไม่สนใจมันเลยสักนิด

“วงการบันเทิงมันก็มีแต่เรื่องมายานั่นแหละ ไปทำงานกันเถอะ”

นลดึงหูจับกระเป๋าลากขึ้นสูงแล้วก้าวฉับ ๆ ไม่สนใจความตื่นเต้นของบอยแม้แต่น้อย เธอคิดเอาไว้แล้วว่าหลังจากที่ข่าวแพร่กระจายออกไป ชีวิตของเธอนับจากนี้คงไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีก