บทที่ 4 ลาออก

ระหว่างมื้ออาหาร ทั้งปราณปภัสและนลได้เปิดใจพูดคุยกันมากขึ้น แม้จะเป็นเพียงการเริ่มต้นทำความรู้จักกันแต่ก็ไม่เป็นปัญหา ในเมื่อตัดสินใจลงเรือลำเดียวกันแล้ว การจะรู้จักกันให้ได้มากที่สุดนับว่าเป็นเรื่องที่ควรทำ

“พาสต้ากับซุปเนื้อที่สั่งมาอร่อยดีนะ”

ปราณเอ่ยขึ้นระหว่างที่บทสนทนาเงียบลงไป

“สองเมนูนี้เป็นเมนูขึ้นชื่อของร้านนี้เลย ฉันคิดไว้แล้วว่าคุณต้องชอบแน่ ๆ”

น้ำเสียงที่ส่งมาดูสดใสขึ้นมาหน่อย แววตาของคนตรงหน้าเปลี่ยนไปจากตอนเจอกันบนเครื่อง ราวกับว่าแอร์โฮสเตสสาวคนนี้ยอมสลัดภาพลักษณ์แสนเย่อหยิ่งออกไปบ้างแล้ว

“แล้วนี่ไม่ต้องทำงานแล้วรึไง?”

“ฉันมีวันพักสองวันค่ะ เป็นปกติของการบินไฟลต์ยาว”

“งั้นก็แปลว่าพรุ่งนี้ว่างอีกวัน”

“อื้อ”

นลพยักหน้าแล้วตักพาสต้าในจานของเธอเข้าปากต่อ ท่าทีกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยของคนตรงหน้าทำให้ปราณยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง”

“ไม่ได้สิ ฉันจ่ายเอง เป็นการขอโทษตามที่เมลไปบอกไง”

“ช่างเมลนั้นเถอะ อีกหน่อยถ้าเราแต่งงานกันแล้วเธอก็ต้องทำตามที่ฉันบอกทุกอย่างในทุกเงื่อนไข ซ้อมไว้ตั้งแต่ตอนนี้ก็ดี”

ความตั้งใจที่จะเป็นเจ้ามือต้องชะงักในทันทีเมื่อปราณเอาเงื่อนไขนี้มาเอ่ย เห็นภาพอนาคตได้เลยตั้งแต่ตอนนี้ว่าถ้าเกิดงานแต่งเกิดขึ้นจริง หลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง นลคงกลายเป็นอะไรสักอย่างที่ต้องทำตามความต้องการของปราณปภัสทุกอย่างโดยเลี่ยงไม่ได้

“งั้นก็ตามใจ”

ปราณปภัสยกยิ้มมุมปาก เธอดูชอบใจเป็นอย่างมากที่อีกฝ่ายกลายเป็นคนไม่มีปากไม่มีเสียง เหมือนว่าการทำข้อตกลงเกี่ยวกับงานแต่งปลอม ๆ ชักจะสนุกแล้วสิ

“เธอมีธุระต่อรึเปล่า ถ้าไม่รีบไปเดินเล่นกัน”

นลแปลกใจในคำชวนนั้นเล็กน้อย แต่ก็เลือกที่จะไม่ปฏิเสธ หลังจากเสร็จสิ้นมื้ออาหารทั้งคู่เลยพากันมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ร้านอาหาร

บรรยากาศยามค่ำคืนที่มีแสงไฟจากโคมไฟดวงเล็ก ๆ ตามจุดต่าง ๆ ในสวนสาธารณะทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นมากยิ่งขึ้น มีม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ทอดเงาอย่างอ่อนโยน บริเวณกลางสวนมีน้ำพุที่ล้อมรอบด้วยดอกไม้ เพิ่มความผ่อนคลายและความมีชีวิตชีวาให้กับพื้นที่แห่งนี้

ท้องฟ้ายามค่ำคืนใสกระจ่าง พร้อมแสงดาวที่แต่งแต้มให้บรรยากาศโรแมนติกและสวยงาม เหมาะสำหรับการเดินเล่นหรือนั่งพักผ่อนมากทีเดียว

“ไปนั่งตรงโน้นกัน”

ปราณเอ่ยบอกคนข้าง ๆ แล้วเดินนำไปยังม้านั่งยาวใต้ต้นไม้ใหญ่ นลทิ้งตัวลงข้างเธอเว้นระยะห่างไม่มากนัก

แม้ว่าตอนนี้ที่เยอรมนีจะเป็นช่วงฤดูร้อน แต่เมื่อตกกลางคืนอากาศก็จะเย็นขึ้น นลที่มีเพียงเสื้อคลุมตัวบางติดตัวมาจึงกระชับเสื้อแนบลำตัวมากกว่าเดิมเพราะรู้สึกถึงอากาศหนาวที่เพิ่มระดับ

“คราวหลังก็หาเสื้อหนา ๆ ติดตัวไว้บ้าง เป็นแอร์โฮสเตสซะเปล่า”

ปราณถอดเสื้อแจ็กเกตของเธอออกแล้วนำมันคลุมไหล่ให้อีกฝ่าย

“ไม่ได้หนาวขนาดนั้นหรอกน่า”

ปราณเอื้อมมือไปจับมืออีกฝ่ายแน่น สอดประสานนิ้วทั้งห้าเพื่อทดสอบคำพูดของคนข้าง ๆ

“เถียงเก่งเป็นบ้า มือเธอเย็นขนาดนี้”

“หึ คุณก็จับผิดเก่งที่หนึ่ง”

“คงไม่เท่าเธอหรอกมั้ง”

“เหอะ”

ปราณปภัสยิ้มมุมปากอีกครั้งเมื่อเห็นอีกฝ่ายมีสีหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย

“ปล่อยมือฉันได้แล้ว”

“รีบปล่อยทำไม ฝึกไว้สิ อีกหน่อยเธอต้องควงแขนฉันออกงานนะ”

ปราณเหลือบสายตาไปมองคนข้าง ๆ อย่างชอบใจ เธอชอบนักล่ะเวลาที่อีกฝ่ายเถียงไม่ได้ ทำได้แค่แสดงออกถึงความหงุดหงิดผ่านแววตาคู่นั้น

“เล่าเรื่องเธอให้ฟังหน่อยสิ พวกประวัติส่วนตัว ข้อมูลที่ควรรู้ สิ่งที่ชอบ สิ่งที่ไม่ชอบ”

ปราณเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาหลังจากที่ทั้งคู่นั่งเงียบกันมาครู่หนึ่ง

“คุณไม่ต้องรู้เยอะหรอก รู้แค่ว่าฉันชื่อนล ทำอาชีพเป็นแอร์โฮสเตส และกำลังจะมาเป็นแฟนปลอม ๆ ในอนาคตของคุณแค่นั้นก็พอ”

“ทำไมเธอถึงคิดว่าต้องเป็นฉัน ไอ้ตำแหน่งคู่ชีวิตจอมปลอมนี่”

“เพราะคุณเป็นถึงปลัดกระทรวงการต่างประเทศ แถมยังเป็นลูกสาวนายกรัฐมนตรี คงไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่อยากให้ลูกแต่งงานด้วยหรอก”

“แต่เราเป็นผู้หญิงเหมือนกันนะ บ้านเธอฉันไม่รู้ แต่บ้านฉันมันไม่ง่ายเลย”

ปราณปภัสเงียบไปครู่หนึ่ง ทั้งที่คิดเอาไว้แล้วว่าจะไม่ลากใครมาเกี่ยวพันกับเรื่องแบบนี้อีก แต่ตอนนี้เธอกลับนั่งจับมืออยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง คนที่กำลังจะจัดฉากการแต่งงานปลอม ๆ ขึ้นมา

แต่งงานเลยนะปราณ เรื่องเล็กซะที่ไหน แถมเป็นผู้หญิงด้วยกันอีก

“ฉันรู้ว่ามันไม่ง่าย และเรื่องที่คุณต้องเลิกกับแฟน ฉันเสียใจด้วยนะ”

ก่อนที่นลจะมาเจอปราณตามนัด เธอหาข่าวของอีกฝ่ายย้อนไปหลายปีเพื่ออ่านเรื่องราวที่เกิดขึ้นตอนนั้น เนื้อหาข่าวไม่ได้ต่างจากที่บอยเปรยให้ฟังเท่าไหร่นัก แต่ภาพที่นลเห็นปราณปภัสถูกสัมภาษณ์กลางวงสื่อ ทำให้เธอรู้สึกสงสารผู้หญิงคนนี้ขึ้นมาจับใจ เพราะแววตาของเธอบ่งบอกความรู้สึกทุกอย่างได้เป็นอย่างดี

“จริง ๆ มันก็ไม่น่าเศร้าขนาดนั้นหรอก ฉันกับเจน เอ่อ แฟนเก่าคนนั้น เราก็มีปัญหากันมาสักพักแล้ว อันที่จริงการที่ฉันยอมเข้ามารับตำแหน่งนี้เพราะฉันอยากจะลืมเรื่องนั้นด้วย”

“แล้วตอนนี้คุณดีขึ้นแล้วเหรอ?”

สายตาของนลมีความเป็นห่วงแสดงออกชัดเจนโดยที่เจ้าตัวแทบไม่รู้ตัวเลย หากแต่คนที่ได้เห็นกลับรับรู้ได้ในความห่วงใยนั้น

“ถ้าไม่ดีขึ้นคงไม่นั่งจับมือเธออยู่ตรงนี้ ฉันไม่ชอบคบใครเล่น ๆ หรอกนะ ถึงจะเป็นการจัดฉากก็เถอะ”

“หมายความว่าไง?”

ปราณปภัสเอียงหน้ามองอีกฝ่ายอย่างตั้งใจแล้วจับมือนลแน่นขึ้น

“หมายความว่า หลังจากที่เราแต่งงานกันแล้ว ฉันจะปฏิบัติกับเธอเหมือนคู่รักทั่วไป เราจะเป็นคู่รักกันจริง ๆ ไม่ว่าจะต่อหน้าสื่อหรืออยู่ที่บ้าน”

“อยู่ที่บ้าน?”

นลขมวดคิ้วเข้าหากัน ปล่อยมือออกจากมืออีกฝ่ายทันที จ้องหน้าปราณแทบไม่กะพริบตาเพื่อรอคำอธิบายเพิ่มเติม

“แน่สิ ถ้าเราแต่งงานกันแล้วเธอต้องไปอยู่บ้านฉัน และลาออกจากงานที่ทำอยู่”

“จะบ้าเหรอ ฉันไม่ลาออกหรอก แค่จัดงานก็พอแล้ว ทุกคนก็รับรู้แล้วแหละน่าว่าเราคบหากัน”

“นี่ อย่าลืมคำพูดตัวเองสิ”

ปราณจ้องมองดวงตาคู่สวยของอีกฝ่ายคล้ายจะเตือนความจำให้

“เธอพูดเองนะว่าฉันสามารถควงเธอออกงานได้ แล้วถ้าถึงตอนนั้นแต่เธอบินอยู่บนฟ้าแล้วจะให้ฉันไปคว้าใครที่ไหนมาควงล่ะ ภรรยาของปลัดกระทรวงน่ะต้องสแตนด์บายตลอดเวลา”

นลเงียบไปอีกครั้ง ความสับสนมากมายเกิดขึ้นในหัว หากการแต่งงานครั้งนี้ต้องแลกมาด้วยอาชีพแอร์โฮสเตสที่เธอใฝ่ฝันมันจะคุ้มค่ารึเปล่า คำถามมากมายวกวนไม่มีหยุด

“อืม ออกก็ออก แต่ก็ไม่ได้เร็วทันใจอย่างที่คุณต้องการหรอกนะ ฉันต้องแจ้งล่วงหน้าและเคลียร์เอกสารหลาย ๆ อย่าง เร็วที่สุดก็อาจจะหนึ่งเดือน”

“ฉันน่ะไม่มีปัญหา เพราะคนที่รีบแต่งงานเหมือนจะเป็นเธอมากกว่า”

“จริง ๆ ฉันก็รีบนั่นแหละ เพราะแม่พูดเรื่องแต่งงานแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมง มันทำให้ฉันไม่มีสมาธิในการทำงาน เอาแต่นั่งคิดว่าทำไมฉันถึงไม่ได้เลือกอะไรด้วยตัวเองเลย ตั้งแต่ชีวิตวัยเรียน การทำงาน จนมาถึงเรื่องคู่ครอง จะว่าไป ไอ้อาชีพสวยหรูนี่มันก็ไม่ใช่ความฝันของฉันแบบจริงจังหรอก มันเป็นความฝันของแม่มากกว่า ฝันของแม่ เรียนตามแม่ ทำงานแบบที่แม่อยากให้ทำ”

ปราณปภัสแอบสังเกตเห็นแววตาของการแบกรับอะไรหลายอย่างที่หนักหนา จากที่อีกฝ่ายไม่อยากจะพูดเรื่องส่วนตัวมากนัก กลายเป็นว่าเมื่อนั่งคุยกันไปเรื่อย ๆ เรื่องราวเหล่านั้นกลับถูกเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ประหนึ่งเพื่อนสนิทคนหนึ่งกำลังบอกเล่าเรื่องราวของตัวเองให้อีกคนฟังอย่างไว้ใจ

“งั้นเพื่อความสบายใจของแม่เธอ ถ้าเธอสะดวกจะพาฉันไปเปิดตัวก็นัดมานะ อย่างน้อยแม่เธอจะได้รู้ไว้ก่อนว่าเธอมีคนที่อยากแต่งงานด้วยแล้ว”

“เป็นความคิดที่ดี งั้นฉันขอเบอร์ติดต่อของคุณหน่อย”

นลยื่นโทรศัพท์มือถือของเธอให้อีกฝ่าย แต่ปราณกลับไม่หยิบมันไปกดเบอร์ เธอปล่อยมือของนลแล้วหยิบมือถือตัวเองมาเปิดคิวอาร์โค้ดไลน์เพื่อให้อีกฝ่ายสแกน

“ไลน์ดีกว่าเบอร์ เพราะมันส่วนตัวกว่า”

นลพยักหน้าเล็กน้อยแล้วสแกนคิวอาร์โค้ดที่อีกฝ่ายยื่นให้ทันที สติกเกอร์ทักทายถูกส่งมาหนึ่งครั้งก่อนเสียงแจ้งเตือนจากมือถือของนลจะตามมา

“อีกหนึ่งอย่างที่ฉันอยากให้เธอรู้ไว้ตั้งแต่ตอนนี้ แม้ว่าเราจะยังไม่แต่งงานกัน ถ้าฉันโทรไปต้องรับ ไลน์ไปต้องตอบ ห้ามมีความลับ ห้ามโกหกปิดบัง เพราะฉันเกลียดการโกหกที่สุด”

“เรื่องพวกนี้มันเป็นพื้นฐานของการคบหากันอยู่แล้ว ไม่ต้องบอกหรอก”

“ฉันบอกไว้ก่อน เพราะไม่ใช่ทุกคนจะคิดเหมือนเธอหรอกนะ”

นลแอบเห็นความเศร้าในแววตาของปราณปภัสเมื่อพูดเรื่องนี้ ถ้าให้เดาเธอคิดว่าอีกฝ่ายคงมีความหลังฝังใจกับเรื่องของการโกหกแน่ ๆ

“โอเค ฉันจะไม่โกหกคุณ ฉันสัญญา”

“ดี ส่วนเรื่องงานของเธอ ถ้าลาออกแล้วฉันจะหางานให้ จะได้ไม่อยู่ว่าง ๆ ไม่ต้องกลัวว่าทิ้งอาชีพสวยหรูมาแล้วจะไม่มีอะไรทำหรอกนะ”

“ไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นหรอก จริง ๆ นอกจากอาชีพหลักที่ทำอยู่ ฉันยังมีอาชีพเสริมเป็นฟลิบเปอร์ด้วย”

“ฟลิบเปอร์? งานอะไรของเธอ”

“นักเก็งกำไรไง ไม่รู้จักรึไงเนี่ย ส่วนมากฉันจะซื้อพวกของแบรนด์เนมมาขายเก็งกำไรน่ะ เน้นสินค้ากระแสขายเร็ว ๆ ถึงยังไงก็ต้องเดินทางต่างประเทศบ่อยอยู่แล้ว เลยใช้โอกาสนี้ให้คุ้มค่า”

นลไม่พูดเปล่าแต่ยังเปิดช่องทางโซเชียลของเธอให้ปราณปภัสดูอย่างภาคภูมิใจ รอยยิ้มและแววตาเปล่งประกายตลอดเวลาที่พูดเกี่ยวกับอาชีพนี้ดูสดใสกว่าตอนที่เธอทำงานบนเครื่องเป็นไหน ๆ ปราณปภัสสังเกตเห็นความแตกต่างได้อย่างชัดเจน

“อย่างน้อยก็มีหนึ่งอย่างที่เธอได้ทำตามใจตัวเองนะ แต่ฉันไม่เคยจะได้ทำอะไรอย่างที่อยากทำเลย ตั้งแต่แม่เสีย พ่อก็เข้ามาปูทางชีวิตของฉันอย่างเต็มระบบ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องงาน หรือแม้แต่เรื่องความรัก เหมือน ๆ กับเธอนั่นล่ะ”

“แล้วคุณโอเครึเปล่า เรื่องที่เราจะสร้างภาพปลอม ๆ นี่ด้วยกัน มันก็เป็นอีกหนึ่งอย่างที่คุณไม่ได้เลือกเองเหมือนกันหนิ”

“ใครบอก การแต่งงานครั้งนี้อาจเป็นสิ่งเดียวในชีวิตที่ฉันได้เลือกเองก็ได้”

นลไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายเอ่ยมากนัก แต่ไม่ทันได้ถามอะไรต่อปราณปภัสก็ฉุดมือเธอให้ลุกขึ้นตาม

“กลับกันดีกว่า ดึกแล้ว เดี๋ยวฉันเดินไปส่งเธอที่โรงแรม”

“ไม่ต้องหรอกคุณ ฉันกลับเองได้”

นลพยายามปล่อยมืออีกฝ่ายแต่ดูจะยากเหลือเกิน เพราะยิ่งเธอพยายามแกะมือของปราณ อีกฝ่ายกลับจับมือเธอแน่นมากขึ้น

“ไม่รู้เมื่อไหร่เธอจะเลิกขัดใจฉันสักที”

ปราณยังคงจับมือคนข้าง ๆ แน่น ไม่สนใจคำทักท้วงด้วยเสียงเล็ก ๆ นั่น

“ชาติหน้าเถอะ ปล่อยฉันได้แล้ว”

“ไม่ปล่อย ชาติหน้าก็โอเค ไม่นานเท่าไหร่หนิ”

“คุณ!”

นลหันไปมองค้อน แต่สุดท้ายก็เถียงอะไรไม่ได้อีก เพราะอีกฝ่ายยังคงเดินจับมือเธอไปตลอดทางจนกระทั่งถึงโรงแรม