บทที่ 3 ช่วยแต่งงานกับฉันได้ไหม

“นลมีคนที่จะแต่งงานด้วยแล้วค่ะแม่ เอาไว้ว่างแล้วจะพาไปเจอนะคะ”

หลังจากรับสายนลไม่ได้เอ่ยอะไรไปมากกว่านั้น ไม่รู้อะไรทำให้เธอตัดสินใจบอกคนที่โทรเข้ามาไปอย่างนั้น หลังจากกดวางสายนลก็ไม่คิดจะรับสายแม่ของเธออีก แม้ว่าปลายสายจะโทรเข้ามาซ้ำ ๆ อีกเกือบสิบสายก็ตาม

นลทิ้งตัวอยู่บนเตียงนุ่มในห้องพักอยู่นาน สายตายังคงเหลือบมองเบอร์หน้าจอที่ปรากฏสายไม่ได้รับอีกหลายครั้ง สุดท้ายเธอตัดสินใจที่จะติดต่อกลับไปหาปราณปภัส หลังจากค้นหาข้อมูลส่วนตัวของอีกฝ่ายและเจออีเมลสำหรับติดต่อเรื่องงาน

แม้ว่าเรื่องที่จะติดต่อไปไม่ใช่เรื่องงาน แต่ไม่มีทางเลือกอื่นสำหรับนลอีกแล้ว

“ขอบคุณสำหรับการหารือในวันนี้เป็นอย่างมากค่ะ ฉันได้แลกเปลี่ยนข้อมูลดี ๆ มากมาย และยินดีต้อนรับเสมอหากคุณไปเยือนประเทศไทย”

ปราณปภัสกล่าวกับผู้เข้าร่วมประชุมทุกคนด้วยน้ำเสียงชัดเจน สกิลการพูดภาษาอังกฤษของเธอนั้นจัดอยู่ในเกณฑ์ที่ดีมาก อีกทั้งยังมีไหวพริบทั้งเรื่องของการตอบคำถามและการวางตัว ตำแหน่งปลัดกระทรวงการต่างประเทศจึงเหมาะสมกับเธอในทุกมิติ แม้ใครหลายคนจะมองว่าเธอมายืนตรงนี้ได้เพราะมีพ่ออยู่เบื้องหลัง แต่ปราณปภัสก็ตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเองให้สมบูรณ์มากที่สุด

หลังจากเสร็จสิ้นการประชุม ปราณกลับไปที่พักซึ่งเป็นโรงแรมหรูด้วยความเหนื่อยล้า เพราะนับตั้งแต่มาถึงเธอก็ต้องเข้าประชุมในทันที กว่าจะเสร็จเรื่องงานก็ปาไปหลายชั่วโมง

ห้องพักสุดหรูของปราณมีกระจกใสรอบด้าน ออกแบบในสไตล์ยุโรปสุดประณีต ภายในห้องมีเตียงคิงไซซ์พร้อมชุดเครื่องนอนอย่างดี หน้าต่างบานใหญ่พร้อมม่านโปร่งเปิดรับอากาศภายนอกและสามารถมองวิวทิวทัศน์ซึ่งเป็นตึกสูงรอบด้านที่งดงาม

ภายในห้องพักมีพื้นที่นั่งเล่นที่ประกอบด้วยเก้าอี้ดีไซน์พิเศษ โต๊ะกาแฟและโต๊ะทำงานติดหน้าต่างมีแจกันพร้อมดอกกุหลาบสีแดงเข้ม จัดวางอย่างสวยงาม

“สวยจัง ถ้ามีสีชมพูคงดีกว่านี้”

ปราณปภัสหยิบดอกกุหลาบจากในแจกันขึ้นมาสูดดมกลิ่นหอมและนำกลับไปวางที่เดิม หากเป็นสีชมพูเธอคงเชยชมมันนานกว่านี้ แต่เพราะเป็นสีแดงปราณจึงไม่สนใจนานนัก

หลังจากเข้าห้องน้ำจัดการภารกิจส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว เธอตั้งใจจะลงมาหามื้อง่าย ๆ ทานที่ห้องอาหาร แต่เมื่อเช็กอีเมลแล้วเจอชื่อเมลที่ไม่คุ้นตา ทำให้เจ้าตัวรีบกดเข้าไปอ่านรายละเอียด

ฉันอยากจะเลี้ยงอาหารแทนคำขอโทษที่พูดไม่ดีกับคุณ ทั้งตอนที่อยู่บนเครื่อง และที่สนามบิน ถ้ายินดีรับคำขอโทษนี้ มาเจอกันที่ร้านนี้

นลินภา (แอร์โฮสเตสที่คุณเจอบนเครื่อง)

ปราณปภัสน่าจะเป็นปลัดกระทรวงคนเดียวที่ไม่มีเลขาคอยช่วยงาน เธอให้เหตุผลกับพ่อตัวเองว่าไม่อยากมีเลขา ไม่ต้องการคนติดตาม และสามารถรับมือกับงานทั้งหลายได้ การจะติดต่อเธอจึงไม่ได้ยากเย็นมากนัก แต่ก็ติดต่อได้เพียงแค่อีเมลเท่านั้น แล้วก็ไม่บ่อยที่เธอจะเปิดเช็กเมลในทันที 

คงจะเป็นโชคดีของคนที่ส่งมา ที่อีเมลได้รับการเปิดอ่านเดี๋ยวนั้น ปราณปภัสอ่านเมลด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งงุนงงและแปลกใจ หนำซ้ำยังแอบคิดไปว่าอีกฝ่ายส่งเมลผิดคนรึเปล่า เพราะการพูดจากันระหว่างเธอและนลไม่ได้มีถ้อยคำที่ชวนให้เกิดการสานต่อเลยสักนิด โดยเฉพาะท่าทีแสนเย่อหยิ่งครั้งสุดท้ายที่ปราณปภัสได้รับตอนโดนปฏิเสธการให้เบอร์โทร เธอยังคงจำภาพนั้นติดตา

แต่สุดท้ายปราณปภัสก็พาตัวเองมายังร้านกาแฟตามโลเคชันที่อีกฝ่ายแนบแผนที่มาในเมล

ร้านที่นลเลือกเป็นร้านกาแฟสไตล์ยุโรปโมเดิร์น เมื่อผลักประตูเข้ามาจะเจอเคาน์เตอร์หินอ่อนโค้งยาวที่เข้ากับตู้เค้กสองชั้นด้านบน ถัดไปคือเครื่องชงกาแฟสี่หัวขนาดใหญ่ พร้อมโถเมล็ดกาแฟหลากหลายให้เลือก กลิ่นหอมของกาแฟอบอวลทั่วร้าน การตกแต่งภายในโดดเด่นด้วยโคมไฟแชนเดอเลียร์ มีเก้าอี้นุ่มสบายประจำแต่ละโต๊ะ พร้อมกับผนังศิลปะที่เพิ่มความหรูหราอย่างลงตัว

นลในเวลาที่ไม่ได้ทำงานเธอมักจะแต่งกายด้วยชุดเดรสสายเดี่ยวสบาย ๆ ปล่อยผมยาวสยายที่ดัดลอนปลายผมเล็กน้อย กับรองเท้าผ้าใบสีครีมคู่ใจที่เดินทางไปด้วยกันในหลายประเทศแล้ว

เมื่อสายตาเจอเป้าหมายนลรีบเดินไปยังโต๊ะมุมสุดในร้านทันที แม้ว่าจะเห็นเพียงแค่แผ่นหลังแต่ก็จำได้ดีว่าเป็นใคร

“ฉันไม่ได้มาสายนะ”

ปราณปภัสเงยหน้ามองคนต้นเสียงที่กำลังหย่อนตัวลงฝั่งตรงข้าม เธอยกข้อมือซ้ายดูนาฬิกาก่อนจะตอบกลับสั้น ๆ

“ยังไม่ได้ว่าอะไรหนิ”

“บอกไว้ก่อน”

คนตรงหน้านลยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะโบกมือเรียกพนักงานมารับออเดอร์

“คุณกินอะไรมารึยัง อาหารที่นี่อร่อยมาก ร้านเด็ดเลยนะ”

ปราณปภัสขมวดคิ้วอีกครั้ง เธอละสายตาจากเล่มเมนูในมือแล้วมองคนตรงหน้าด้วยความแปลกใจ

“ไม่คิดว่าเวลาคุณถอดชุดทำงานออก คุณจะถอดฝีปากเก่งๆ ออกไปด้วย”

“นี่คุณ ฉันบอกแล้วไงว่าอยากขอโทษที่พูดไม่ดีด้วย อย่าหาเรื่องฉันสิ”

“เหอะ ใครกันแน่ที่หาเรื่อง ใครที่หาว่าฉันเป็นโรคจิต”

นลสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ นับหนึ่งถึงสิบในใจอีกครั้ง แม้ว่าอีกฝ่ายจะยังมีท่าทีหยิ่งยโส และดูเหมือนจะยียวนเธอมากกว่าเดิม แต่นลจะไม่ทำให้แผนการมาเจอกันครั้งนี้ต้องเปล่าประโยชน์ จุดประสงค์ของเธอจะต้องสำเร็จให้จนได้

นลหันไปสั่งเมนูอาหารกับพนักงานและเครื่องดื่มอีกสองแก้ว ไม่เสียเวลาถามความเห็นจากอีกฝ่าย ทำเอาปราณปภัสงงหนักกว่าเดิม ผู้หญิงคนนี้แปลกคนที่สุดเท่าที่เธอเคยเจอใครมาเลย

“ร้านนี้ฉันมาบ่อย ฉันสั่งเมนูที่อร่อยที่สุดในร้านไปแล้ว”

“แล้ว?”

ปราณปภัสขมวดคิ้ว ยังงุนงงกับพนักงานรับออเดอร์ที่เดินจากไปโดยที่เธอยังไม่ทันได้สั่งอาหารสักอย่าง

“ไม่แล้วไง ฉันสั่งเผื่อแล้ว มาคุยเรื่องของเราดีกว่า”

“เรื่องของเรา?”

ใบหน้าของปลัดกระทรวงการต่างประเทศมีแต่เครื่องหมายคำถาม นับตั้งแต่ผู้หญิงตรงหน้ามานั่งอยู่ตรงนี้ปราณปภัสยังไม่หยุดขมวดคิ้วเลยสักนาที

“จริง ๆ ที่ฉันนัดคุณมา นอกจากอยากเลี้ยงอาหารแทนคำขอโทษแล้ว ฉันยังมีอีกเรื่องที่อยากให้คุณช่วย”

เมื่ออีกฝ่ายมีท่าทีจริงจัง ปราณจึงนั่งเอนตัวพิงเก้าอี้และสองมือกอดอกอย่างตั้งใจฟัง

“เรื่องอะไร?”

“ฉันอยากให้คุณช่วยแต่งงานกับฉัน”

“ช่วยแต่งงาน?”

คำขอที่อีกฝ่ายเอ่ยออกมาทำเอาปราณงงหนักมากขึ้นไปอีก น่าจะเป็นเรื่องที่ทำให้เธองุนงงที่สุดในชีวิตก็ว่าได้

“ใช่ ฉันอยากให้คุณช่วยแต่งงานกับฉัน”

“ฉันให้พูดใหม่อีกที คิดว่าตัวเองกำลังเล่นเกมอยู่รึไง พูดอะไรออกมา มีสติบ้างรึเปล่า”

นลเงียบไปชั่วครู่ เธอทำใจเอาไว้บ้างแล้วว่าวิธีนี้อาจจะไม่เป็นไปอย่างที่ใจคิด แต่หากยังมีเวลาเธอก็จะไม่ยอมทิ้งความหวังอันน้อยนิดไปเด็ดขาด

“ฉันไม่มีทางเลือก”

นลเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แอบหลุบสายตามองต่ำเพราะความไม่มั่นใจ

“หึ.. ก็ว่า ก่อนหน้านี้เธอดูเกลียดหน้าฉันจะตาย ทำไมตอนนี้ถึงอยากแต่งงานกับคนที่เคยพูดจาไม่ดีด้วยล่ะ?”

“เพราะคุณคือคนเดียวที่จะช่วยฉันได้”

สายตาของนลในตอนนี้ไม่เหลือคราบของแอร์โฮสเตสสาวผู้มีความมั่นใจในตัวเองอย่างเต็มเปี่ยม ตอนนี้เธอเหมือนลูกแมวตัวเขื่องที่กำลังอ้อนขอความรักจากเจ้านาย

“งั้นเหรอ แล้วฉันจะได้อะไรจากการเป็นคู่ชีวิตจอมปลอมของเธอ?”

นลเงียบไปชั่วครู่ พยายามร้อยเรียงคำพูดมากมายที่เตรียมมา เธอไม่แน่ใจนักว่าข้อแลกเปลี่ยนที่เตรียมไว้นั้นจะเหมาะสมที่อีกฝ่ายจะยอมช่วยเธอรึเปล่า แต่มาขนาดนี้แล้ว ยังไงเธอก็ต้องลองทุกวิถีทาง

“ฉันรู้ว่าตำแหน่งในหน้าที่การงานของคุณยังไม่สมบูรณ์แบบ เป็นถึงปลัดกระทรวงการต่างประเทศ แต่กลับต้องไปออกงานที่ไหนเพียงคนเดียว ภาพลักษณ์คุณมันดูไม่ดีเลยนะ ฉันว่าความรู้ความสามารถของฉันก็คงช่วยเรื่องงานคุณได้บ้าง”

ปราณปภัสเงียบไปชั่วขณะ ใช่ว่าที่ผ่านมาเธอไม่คิดเรื่องนี้ แม้ภายนอกเธอจะฉาบใบหน้าด้วยรอยยิ้มสดใสเวลาไปออกงานในทุกครั้ง แต่ลึก ๆ แล้วเธอก็เอือมระอาที่จะตอบคำถามนักข่าวเรื่องคนข้างกายเต็มที

“ข้อเสนอน่าสนใจ แต่ยังไม่มากพอที่ฉันจะตัดสินใจได้ เธอต้องทำให้ฉันมั่นใจว่าทุกอย่างจะไม่จบแค่การช่วยเหลือกันครั้งเดียว”

“งั้น..ฉันจะยอมเป็นทุกอย่างที่คุณต้องการ จนกว่าเราจะตกลงยุติสัญญาแต่งงานนี้กันเอง”

“รู้ตัวไหมว่าความคิดนี้มันเหมือนแมลงตัวเล็กๆ กำลังบินเข้ากองไฟ”

“ฉันไม่คิดงั้นหรอก ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะตายในกองไฟ แต่ไฟอาจจะเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันรอด”

“ถ้าเกิดว่าฉันตกลง เธอต้องทำตามเงื่อนไขของฉันทุกอย่างโดยไม่มีข้อแม้ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม แม้แต่หน้าที่การงาน หรืออิสระในการใช้ชีวิต”

“ได้”

นลตอบรับทันทีโดยไม่ต้องคิดให้นาน นาทีนี้เธอคิดว่าไม่มีอะไรที่จะเสียอีกแล้ว

“สิ่งที่เรากำลังจะทำ มันคือการเล่นละครตบตาคนทั้งประเทศเลยนะ เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันเป็นใคร เรื่องราวของฉัน ตื้นลึกหนาบาง เธอรู้มันมากพอรึเปล่า”

นลเงียบไปอีกครั้ง คำตอบในเรื่องนี้เธอไม่ได้เตรียมมา ยิ่งเป็นเรื่องของคนตรงหน้าแล้ว หากไม่นับข้อมูลที่บอยพูดให้ฟัง นลแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้เลย

“ฉันไม่ได้รู้จักคุณดีนักหรอก แต่ฉันยินดีที่จะใช้เวลาหลังจากนี้เรียนรู้คุณมากขึ้น”

ปราณปภัสมองลึกเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย ตอนนี้เธอไม่เห็นแววตาของคนที่มีความมั่นอกมั่นใจอย่างก่อนหน้านี้เลยสักนิด กลับเจอเพียงแววตาความใสซื่อที่ซ่อนความเหนื่อยล้าเอาไว้อย่างแสนสาหัส เธอเองก็ไม่ได้รู้จักคนตรงหน้าดี แต่สิ่งหนึ่งที่ปราณมองเห็นคือผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีพิษภัยใด ๆ จนเธอต้องปฏิเสธ

“คุณกับฉันเราไม่ต่างกันนักหรอกคุณปราณ เรื่องที่พ่อคุณไม่ยอมรับในตัวคุณ กับเรื่องที่ฉันโดนจับคลุมถุงชนมันย่ำแย่พอ ๆ กัน ถ้าคุณยอมช่วยฉัน ฉันจะทำหน้าที่คนข้างกายของคุณให้อย่างดีที่สุด”

“เธอไม่กลัวพ่อฉันรึไง?”

คำถามสั้น ๆ แต่กลับหาคำตอบยากยิ่ง ปราณเห็นคนตรงหน้าเงียบไปจึงใช้โอกาสนี้พูดต่อเพื่อดูท่าทีของอีกฝ่าย

“ถ้าคิดว่าตัวเองคิดผิดก็คิดใหม่ได้นะ”

“ฉันไม่กลัวหรอก”

ดวงตาของนลฉายแววมั่นคง

“ถ้ากลัว ฉันคงไม่นัดคุณมาที่นี่ ฉันรู้ว่าการทำให้พ่อคุณยอมรับไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ถ้าคุณพร้อมที่จะต่อสู้เพื่อสิ่งที่คุณต้องการ ฉันก็พร้อมที่จะยืนข้างคุณเหมือนกัน ถ้าคุณยอมที่จะลงเรือลำเดียวกัน เราก็เป็นทีมเดียวกัน”

ปราณเลิกคิ้วเล็กน้อยกับคำตอบนั้น แต่ยังไม่ทันที่จะพูดอะไร นลก็เสริมต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ชีวิตคนเรามันไม่มีอะไรง่ายหรอก แต่อะไรที่ได้มายาก ๆ มันก็ยิ่งมีค่า คุณว่ามั้ย?”

รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าของปราณ แม้จะพยายามซ่อนมันไว้ แต่ก็อดยอมรับในใจไม่ได้ว่าผู้หญิงตรงหน้ามีความกล้าหาญเกินกว่าที่เธอคาดคิดไว้มากนัก

“งั้นก็มาดูกันว่าอะไรที่มันยาก ๆ มันจะคุ้มค่าอย่างที่เธอว่ารึเปล่า”