นาทีของชีวิต

ตอนที่ 1

นาทีของชีวิต

         อเรนโซมาเฟียหนุ่มลูกครึ่งอิตาลีไทยนั่งรถส่วนตัวจากบริษัทเล็ก ๆ ของครอบครัวที่เปิดสาขาในเมืองไทยจากสนามบินมายังโรงพยาบาลที่ตอนนี้มีคนที่เขารักกำลังจะจากเขาไป

         ภาพเก่าแห่งวันวานย้อนมาในความทรงจำ ความรักระหว่างมาเฟียหนุ่มกับหญิงสาวกำพร้าก่อตัวขึ้นเมื่อครั้งที่อเรนโซกลับมาดูแลบ้านและสาขาของบริษัทที่เมืองไทยเมื่อสี่ปีที่แล้ว เขาได้พบรักกับเบญญาหญิงสาวกำพร้าที่ทำงานเป็นเลขาในบริษัทนำเข้าอะไหล่รถยนต์ ทั้งคู่อยู่กินกันแบบลับ ๆ จนมีลูกด้วยกันสองคน คือเพชรกับทับทิม พอคิดขึ้นมาถึงลูก ๆ ทั้งสองคน อเรนโซพยายามเงยหน้าเพื่อไม่ให้น้ำตาที่แสนจะอ่อนแอไหลออกมาแต่สุดท้ายเขาก็พ่ายแพ้มัน

         การมาเมืองไทยครั้งนี้สำหรับอเรนโซมาเฟียที่มีเงินมากมายล้นฟ้ามันคือการมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งครอบครัวเป็นครั้งสุดท้าย เบญญากำลังจะจากไปด้วยโรคมะเร็งที่เขาเองเพิ่งจะได้รู้ว่าเธอป่วยเมื่อหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เขาทุ่มเงินเพื่อยื้อชีวิตของภรรยาไว้และตั้งใจว่าเขากลับอิตาลีไปครั้งนี้เพื่อไปจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยและจะกลับมาดูแลภรรยาจนกว่าอาการของเธอจะดีขึ้นแต่สุดท้ายเขากลับต้องบินด่วนกลับมาเมื่อหมอโทรแจ้งว่าเบญญาคงมีชีวิตอยู่ได้ไม่ถึงเดือนแล้ว

         “ไปรับคุณหนูก่อนไหมครับ”

         คนขับรถหันมาถามเจ้านายเพราะตอนนี้เด็กน้อยวัยเพียงแค่สองปีกับสิบเดือนอยู่ในการดูแลของเจ้านายของเบญญา

         ขวัญข้าวลูกสาวนักธุรกิจนำเข้าอะไหล่รถยนต์มือสองจากต่างประเทศ เธอเป็นทั้งเจ้านายและเป็นทั้งเพื่อนของเบญญา               หญิงสาวรับหน้าที่ดูแลเด็ก ๆ ตอนที่อเรนโซเดินทางกลับอิตาลี   โดยที่ชายหนุ่มไม่เคยเจอกับเธอเลยเพราะเบญญาต้องการรักษาสัญญากับสามีที่จะไม่ให้มีใครรู้เรื่องของเธอกับอเรนโซเด็ดขาด

         “ไปโรงพยาบาลเลย ฉันไม่รู้ว่าลูก ๆ อยู่ที่ไหน แต่คิดว่าเจ้านายของเบญคงพาเด็ก ๆ มาหาแม่ที่โรงพยาบาลเอง”

         ชายหนุ่มตอบลูกน้องด้วยความรู้สึกละอายใจ เขาเป็นสามี  ที่แย่เป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่อง ตอนนี้ลูกอยู่ที่ไหนเขายังไม่รู้ รู้แค่เพียงว่าอยู่กับใครเท่านั้น ทั้งที่เรื่องแค่นี้ไม่เกินความสามารถมาเฟียอย่างเขาแน่นอน

         พงษ์เป็นลูกน้องคนเดียวที่รับรู้เรื่องทุกอย่างมองเจ้านายของเขาผ่านกระจกมองหลัง ถึงแม้จะไม่เห็นน้ำตาแต่เขารู้ว่าข้างในหัวใจของมาเฟียที่ทำท่าเข้มแข็งกำลังอ่อนแอและเจ็บปวดแค่ไหน

         “บางครั้งคนเราก็ต้องยอมปล่อยอดีตที่เราย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้เพื่อรักษาปัจจุบันและอนาคตไว้นะครับ เรื่องของวันนี้เดี๋ยวพรุ่งนี้มันก็กลายเป็นอดีตแล้ว เวลานี้คุณเบญคงอยากเห็นสามีของเธอเข้มแข็งเพราะคุณหนูทั้งสองยังต้องการคนดูแล”

         อเรนโซที่มองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนไม่ได้สนใจในคำพูดของลูกน้องแต่ที่จริงแล้วเขากำลังฟังและคิดตามและตั้งใจจะทำให้ได้เพราะเวลานี้เขาต้องเข้มแข็งเพื่อลูก ๆ และทำทุกอย่างให้ภรรยาของเขาเชื่อมั่น เธอจะได้จากไปอย่างสงบ

         ชายหนุ่มได้แต่มองพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าด้วยดวงตาที่อ้อนวอนขอต่อเวลาให้เขากับภรรยาอีกสักนิดเขาอยากชดเชยทุกนาทีที่เขาทิ้งให้เธอต้องอยู่กับลูก ทั้งที่เขาเคยพยายามที่จะบอกเรื่องนี้กับอมราแม่ของเขาแต่เธอกลับไม่ยอมรับ อเรนโซก็กลับไม่กล้าพอที่จะขัดขืนเขาจึงทำเหมือนว่าเรื่องที่เมืองไทยไม่เคยเกิดขึ้นและไม่เคยพูดเรื่องนี้กับมารดาอีกเลย

ครอบครัวของอมรากับมาร์โกทำธุรกิจมืดหลายอย่างล้วนแต่ผิดกฎหมาย ทั้งคู่จึงเลือกที่จะอยู่ที่อิตาลีเท่านั้นและส่งอเรนโซกลับมาดูแลธุรกิจที่ถูกกฎหมายที่ไทยแทน ส่วนลินดาลูกสาวคนเล็กทั้งคู่ไม่เคยยอมให้ห่างกายเพราะการเป็นมาเฟียศัตรูรอบด้านและวงการนี้ก็ไม่เคยใช้เหตุผลคุยกันแต่สุดท้ายลินดาก็กล้าพอที่จะยืนยันขอไปเรียนต่อที่ประเทศอังกฤษ อมราเองถึงจะเป็นคนไทยแต่เธอก็กลายเป็นผู้หญิงสายโหด เด็ดขาดและเอาจริงกับทุกเรื่องเพราะเธอเลือกเดินทางสายนี้และอยู่เคียงข้างสามีมาตั้งแต่เริ่มทำธุรกิจสีเทา

         พงษ์ขับรถมาส่งเจ้านายที่โรงพยาบาลก่อนที่จะเอารถทิ้งไว้ให้อเรนโซใช้ส่วนตัวเขาเองให้เพื่อนมารับกลับไปเอารถของตัวเองที่บริษัทอีกที

         “ขอบใจมากนะ โดยเฉพาะคำพูดที่เตือนสติ”

         อเรนโซยื่นเงินให้ลูกน้องตบไหล่อย่างอ่อนโยนก่อนที่จะรีบเดินไปยังห้องผู้ป่วยหนักที่ตอนนี้คุณหมอรอเขาอยู่ที่นั่น

        

         ทันทีที่ชายหนุ่มเปิดประตูห้องผู้ป่วยหนักที่ถูกแยกออกมาจากคนป่วยคนอื่นเพราะอเรนโซยอมจ่ายแพงให้กับโรงพยาบาลเพื่อขอแยกห้องเพราะกลัวเบญญาจะติดเชื้อ ภาพที่เห็นคือภรรยาของเขาผอมลงมากแค่เพียงไม่ถึงสามวันที่เขาไม่อยู่

         “สวัสดีครับคุณหมอ”

         สองมือมาเฟียหนุ่มยกมือไหว้ตามแบบคนไทยก่อนที่จะรีบเดินเข้าไปหอมแก้มภรรยาที่นอนหลับตาแต่ความจริงเธอยังไม่ได้หลับ

         “ไว้คุณคุยกับภรรยาเสร็จตามผมไปที่ห้องนะครับ”

         คุณหมอไม่อยากพูดถึงอาการของคนป่วยต่อหน้าเธอ               ในเวลานี้แต่คุณหมอก็ต้องเปลี่ยนใจ

         “พูดทุกอย่างต่อหน้าฉันเถอะค่ะ ฉันอยากรู้ว่าฉันเหลือเวลาเท่าไหร่ จะได้จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยไม่อยากห่วงอะไรตอน            ที่หมดลมไปแล้ว”

         ความเข้มแข็งที่ตั้งใจมาอย่างเด็ดเดี่ยวขาดลงทันที อเรนโซซบหน้าลงกับฝ่ามือของตัวเองและร้องไห้ออกมาเหมือนคนเสียสติ

         “ร้องทำไมคะที่รัก เราโชคดีกว่าคนอื่นอีกมากมาย               เราจากกันในเวลาที่เรารักกัน เรารู้ว่าเราต้องจากกันวันไหน                 เรามีโอกาสได้ร่ำลากันก่อน บางคู่เขาไม่มีแม้แต่โอกาสจะได้เห็นหน้ากันในนาทีสุดท้ายของชีวิตด้วยซ้ำ เข้มแข็งนะอเรนโซสามีของฉัน”

         คุณหมอถึงจะเจอกับการจากลามามากแต่ก็ไม่มีครั้งไหนที่ คุณหมอจะไม่รู้สึกเจ็บปวดร่วมด้วยสักครั้ง โดยเฉพาะกับเบญญาเพราะเธออายุแค่เพียงยี่สิบแปดเท่านั้นและลูก ๆ ก็ยังเล็กอยู่ เธอรู้ตัวว่าป่วยก็เกินจะรักษาแล้ว

         มาเฟียหนุ่มลุกขึ้นยืนหันหลังให้กับคนป่วยเขาพยายามรวบรวมสติและความเข้มแข็งให้กลับมาอีกครั้ง

         “คุณหมอว่ามาเลยครับ ผมพร้อมรับฟังทุกอย่างแล้ว”

         มือหนาจับมือซีดของภรรยาไว้แน่น ชายหนุ่มนั่งลงจับมือของเบญญามาจับแก้มของเขาไว้ เพื่อให้เธอรู้ว่าเขาอยู่ตรงนี้ข้าง ๆ เธอ

         “อาการของคนป่วยอยู่ในระยะสุดท้าย หมอคิดว่าเธอน่าจะอยู่กับเราได้นานที่สุดไม่เกินหนึ่งเดือนแต่อาจจะนานกว่านั้นถ้าปาฏิหาริย์เกิดขึ้น”

         คุณหมอยังคงอธิบายต่อเกี่ยวกับอาการที่จะเกิดขึ้นแต่ตอนนี้สมองของอเรนโซไม่รับรู้อะไรอีกแล้วเขารู้แค่เพียงว่าเวลาของเขากับภรรยาเหลือน้อยเหลือเกิน ยังมีอีกหลายอย่างที่เขาทำผิดต่อเธอและอยากแก้ไขแต่ทุกอย่างมันก็สายเกินไปแล้ว

         คุณหมอบอกเล่าทุกอย่างจบก็ปล่อยให้สามีภรรยาได้อยู่ด้วยกัน เพราะตอนนี้เวลาของคนทั้งคู่สำคัญต่อกันทุกนาทีเพราะ    คำว่าไม่ถึงหนึ่งเดือนอาจหมายถึงวันนี้หรือพรุ่งนี้ก็ได้