คำขอสุดท้าย

ตอนที่ 2

คำขอสุดท้าย

         “เบญผมขอโทษ”

         คำพูดเดียวที่อเรนโซคิดได้ในเวลานี้ สายตาที่อ่อนแอมองสบตากับภรรยาที่เขาทอดทิ้งให้เธอต้องดูแลตัวเองและลูก ๆ มาโดยลำพังตลอด

         คนป่วยส่งยิ้มแบบฝืด ๆ ให้กับชายผู้ที่เป็นเจ้าของหัวใจเธอเพียงคนเดียว

         “คุณไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อย เรื่องที่เบญป่วยมันเป็นเรื่องของร่างกายและคุณก็พยายามหาทางรักษาที่ดีที่สุดให้กับเบญแล้ว อย่าทำให้เบญไม่สบายใจที่เห็นคุณเศร้าแบบนี้สิคะ”

         สองมือซีดลูบหน้าสามีด้วยความเข้มแข็งที่มีเพียงน้อยนิดแต่เบญญาก็เลือกที่จะแสดงมันออกมาเพื่อให้ชายหนุ่มสบายใจขึ้นเพราะสิ่งที่เธอต้องการคือให้สามีเข้มแข็งเพื่อที่เขาจะต้องทำหน้าที่เป็นพ่อและดูแลลูก ๆ ทั้งสองคนต่อไปโดยที่ไม่มีเธอแล้ว

         “อเรนโซคุณสัญญาได้ไหมว่าถ้าเบญจากไปแล้วคุณจะไม่เอาลูก ๆ ไปอิตาลี เบญรู้ว่าคุณคงลำบากใจแต่คุณเข้าในใช่ไหมว่าที่นั่นไม่ได้ปลอดภัยและลูก ๆ ของเราก็ไม่เหมาะกับที่นั่น รับปากและสัญญากับเบญนะคะ”

         “ผมไม่ได้อยู่เมืองไทยแล้วลูก ๆ จะอยู่กับใคร ญาติพี่น้องทั้งของเบญและผมก็ไม่มี”

         ชายหนุ่มคิดไม่ออกว่าถ้าเขาไม่เอาลูก ๆ ไปอยู่อิตาลีแล้ว    เด็กน้อยทั้งสองคนจะอยู่กับใครเพราะเขาคงไม่กล้าพอที่จะไว้ใจ  จ้างคนมาเลี้ยงดูลูก ๆ โดยที่เขาอยู่ห่างจากลูกคนละประเทศแบบนี้แน่ ๆ

         “เจ้านายของเบญจะดูแลลูก ๆ ของเราให้ค่ะ อนาคตคุณต้องมีครอบครัวใหม่เบญไม่อยากให้ลูกต้องไปเป็นปัญหา อิตาลี            น่ากลัวเกินไปสำหรับเพชรกับทับทิม คุณเข้าใจใช่ไหมว่าเบญหมายถึงอะไร”

         คนป่วยไม่อยากพูดออกมาตรง ๆ ว่าธุรกิจของครอบครัวสามีจะนำมาซึ่งความไม่ปลอดภัยของลูก ๆ รวมทั้งเบญญาไม่ต้องการให้เด็ก ๆต้องไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องราวที่ผิดกฎหมาย

         “เบญผมไม่มีทางรักใครนอกจากคุณ” ชายหนุ่มส่ายหัวไปมา

         “ไม่ค่ะอเรนโซ คุณต้องเริ่มต้นใหม่ ชีวิตของคุณต้องดำเนินต่อไปนะคะ ฉันเชื่อเสมอว่าคุณรักฉันถึงแม้ว่าต่อจากนี้ไปคุณจะมีครอบครัวใหม่ฉันก็ยังเชื่อเสมอว่าคุณยังรักฉันไม่เปลี่ยนแปลง”

         มาเฟียหนุ่มยังคงยืนยันว่าเขาไม่ต้องการจะเริ่มต้นใหม่กับใครทั้งนั้นแต่เบญญาก็พยายามพูดให้สามีของเธอเข้าใจว่าเธอจะมีความสุขมากกว่าถ้าสามีของเธอจะมีคนคอยเคียงข้างในอนาคต อเรนโซจึงเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องพูดเพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือเรื่องลูก

         “เบญคุณมั่นใจแค่ไหนว่าเจ้านายของคุณจะดูแลและรักลูกเราได้ดีเท่าผม”

         คนเป็นพ่อคิดว่าไม่น่าจะมีใครที่จะรักและปกป้องดูแลลูกได้ดีเท่าพ่อกับแม่แน่ ๆ

         เบญญาเล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่เธอกับขวัญข้าวรู้จักกันมาไม่มีครั้งไหนที่เจ้านายคนนี้จะไม่อยู่ข้างเธอโดยเฉพาะตั้งแต่เบญญามีลูกทั้งสองคน เจ้านายที่เป็นทั้งเพื่อนและเหมือนญาติพี่น้อง                เพียงคนเดียว คอยดูแลเธอและลูกมาเป็นอย่างดี ทุกปัญหา                 ทุกความทุกข์และความสุข ไม่มีครั้งไหนที่ขวัญข้าวจะทิ้งเธอไป

         อเรนโซยิ่งฟังยิ่งรู้สึกผิด ตัวเขาเองเป็นทั้งสามีและพ่อกลับไม่เคยทำหน้าที่ได้ดีเท่ากับเจ้านายของภรรยา

         “เดี๋ยวคุณข้าวจะมาที่โรงพยาบาล เบญอยากให้คุณได้คุยกับเธอ ส่วนเรื่องลูก ๆ เบญได้บอกเธอไว้แล้วและคุณข้าวก็ยินดีที่จะดูแลเด็ก ๆทั้งสองต่อไปในฐานะแม่บุญธรรมเพราะเธอเลี้ยงทั้งสองคนมาตั้งแต่เกิด คุณสบายใจได้ค่ะ”

         อเรนโซจับมือภรรยาไว้ตลอดที่พูดคุยกัน เขาพร้อมจะรับปากและทำตามที่คนป่วยต้องการทุกอย่างเพราะที่ผ่านมาเขาให้เธอเป็นฝ่ายทำตามความต้องการเขามาตลอดเพราะคิดว่าคงมีเวลาอีกนานที่เขาจะได้ดูแลภรรยาคนนี้แต่สุดท้ายเวลาที่เขาคิดจะแก้ตัวชดเชยให้เธอ มันไม่มีอีกแล้ว

         ขวัญข้าวมาถึงโรงพยาบาลพร้อมกับเด็ก ๆ และพี่เลี้ยงที่เธอจ้างมาไว้เพื่อเตรียมตัวกับการรับช่วงดูแลเด็กน้อยทั้งสองคนนับจากนี้ไป

         อเรนโซและเจ้านายของภรรยาได้เจอกันครั้งแรกและ              ชายหนุ่มก็สัมผัสได้ว่าสายตาของขวัญข้าวที่มองเขาเป็นสายตาที่โกรธและไม่พอใจ มาเฟียหนุ่มเข้าใจว่าเพราะอะไรเขาถึงถูกมองด้วยสายตาแบบนั้นเพราะที่ผ่านมาเขาเห็นแก่ตัวที่คิดถึงแต่ตัวเองจนลืมความรู้สึกของภรรยาและขวัญข้าวก็คงรับรู้ถึงความทุกข์ใจของเบญญามาโดยตลอด

         “คุณข้าวคะเด็ก ๆ กวนคุณไหมคะ”คนป่วยเกรงใจเจ้านาย

         “ไม่เลยเบญ เด็ก ๆคือลูกของฉัน เธอไม่ต้องกังวลอะไร            ฉันจะทำทุกอย่างแทนเธอให้ดีที่สุดเพราะก่อนหน้านี้ชีวิตของเพชรกับทับทิมก็มีแค่เธออยู่แล้วต่อไปก็แค่เปลี่ยนเป็นฉันเท่านั้น เธอไม่ต้องกังวลและเกรงใจอะไรทั้งนั้น  ฉันจะรักพวกเขาให้เท่ากับที่            แม่แท้ ๆ คนหนึ่งรักลูก ฉันสัญญา”

         คนตัวใหญ่อุ้มเด็กน้อยทับทิมไว้ด้วยมือข้างหนึ่งและอีกมือจับมือลูกชายไว้ ยืนฟังบทสนทนาระหว่างเจ้านายกับลูกน้องยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดจนอายตัวเองไม่น่าที่จะได้เป็นพ่อคนเลย

         นางพยาบาลเดินเข้ามาแจ้งญาติว่าหมดเวลาเยี่ยมแล้วเพราะอยากให้คนไข้ได้พักผ่อน ขวัญข้าวจึงขอให้อเรนโซไปคุยกับเธอต่อที่ร้านกาแฟข้างโรงพยาบาล ส่าวนเด็ก ๆให้คนรถและพี่เลี้ยงพากลับไปที่บ้านของเธอ

         “วันนี้คุณดูรู้สึกผิด ดูเหมือนว่าคุณรักเบญมากแต่ฉันว่ามันสายเกินไปนะคะ”

         ขวัญข้าวเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจทันทีเมื่อทั้งคู่นั่งลงที่เก้าอี้ในร้านกาแฟในมุมที่อยู่ไกลจากโต๊ะอื่น ๆ ในร้าน

         “ผมรู้ผมผิด ผมขอโทษ” อเรนโซไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไร

         “มาเฟียร่ำรวยระดับคุณ ใช้คำว่าขอโทษแก้ปัญหาแบบนี้เองหรือ โชคร้ายของเบญจริง ๆ ที่ต้องมาเจอกับคนอย่างคุณทั้งที่ผู้หญิงดี ๆ อย่างเบญควรจะได้มีครอบครัวที่อบอุ่นมีสามีที่ดีกว่านี้”

         “ผมยอมรับแล้วว่าผมผิด คุณจะให้ผมทำอย่างไรในเมื่ออดีตมันก็กลับไปแก้ไขไม่ได้ คุณจะให้ผมเอาแต่นั่งสำนึกผิดใช่ไหมหรือผมต้องทำอย่างไร พูดออกมาเลย”

                 อเรนโซลุกขึ้นตะคอกใส่หญิงสาวตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่มันอัดอั้นไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้สึกผิดแต่เขากำลังมาถึงทางตันของชีวิตที่ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไปพอมาได้ยินคำพูดของผู้หญิงที่เขาเพิ่งจะรู้จักเหมือนพูดซ้ำเติมแบบนี้ ชายหนุ่มจึงควบคุมอารมณ์ไม่อยู่

         ขวัญข้าวลุกขึ้นคว้ากระเป๋าราคาหกหลักและหันมาพูดกับสามีของลูกน้องก่อนที่จะเดินออกจากร้านไป

         “เพชรและทับทิมต้องอยู่เมืองไทยถ้าคุณยังมีความเป็นพ่อเหลืออยู่”

         หญิงสาวเดินออกจากร้านไปแล้วแต่อเรนโซนั่งกุมมือทั้งสองข้างอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิมด้วยความรู้สึกที่สับสน เขารู้ว่าการที่ลูก ๆ               ทั้งสองคนอยู่ที่เมืองไทยคือสิ่งที่ดีที่สุดแต่เขาเป็นพ่อเขาควรจะต้องเป็นคนดูแลลูกไม่ใช่ทิ้งให้เป็นภาระของคนอื่น

         เวลาที่ทุกคนไม่อยากให้มาถึงแต่มันก็คือสิ่งที่ทุกคนต่างก็รู้ว่ามันต้องมาถึงในสักวัน เบญญาจากไปอย่างสงบ อเรนโซจัดงานศพให้ภรรยาอย่างยิ่งใหญ่เพราะมันคงเป็นสิ่งเดียวในเวลานี้ที่เขาจะทำให้เธอเป็นครั้งสุดท้าย

         “ครับผมจะรีบกลับให้เร็วที่สุดครับ”

         มาร์โกโทรศัพท์มาหาอเรนโซลูกชายคนเดียวของเขาเพื่อแจ้งว่ามารดาของชายหนุ่มกำลังป่วยหนักอาการไม่ดีให้อเรนโซรีบเดินทางกลับอิตาลีทันที

         “ผมฝากลูก ๆ ด้วยนะ ผมต้องรีบไปดูคุณแม่และจะไปจัดการงานที่นู่นให้เสร็จ ผมตัดสินใจแล้วผมจะมาอยู่เมืองไทย”

         ขวัญข้าวพยักหน้ารับฝากลูกทั้งสองคนด้วยความเต็มใจแต่เธอไม่เชื่อสักนิดว่าผู้ชายที่ทอดทิ้งลูกเมียอย่างอเรนโซจะกลับมาตามที่พูดไว้และมันก็ไม่สำคัญอะไรกับขวัญข้าวเพราะเธอเต็มใจที่จะดูแลเด็ก ๆในฐานะแม่ไปตลอดชีวิต

         ชายหนุ่มผู้สูญเสียภรรยาเดินทางกลับอิตาลีโดยที่เขาไม่รู้เลยว่าที่นั่นมีเรื่องที่จะทำให้ชีวิตของเขานับจากนี้ไปจะต้องวุ่นวายและเดือดร้อนรออยู่