ตอนจบเราเป็นหนี้ชีวิตของกันและกัน

         ตอนที่ 10

เราเป็นหนี้ชีวิตของกันและกัน

         พายุฝนที่แสนน่ากลัวได้ผ่านพ้นไปแล้ว ชัยชาญเดินทางมาจากเมืองไทยอย่างเร็วที่สุดเพื่อมาดูแลลูกสาวที่ถูกยิง

         ขวัญข้าวคือคนที่มีอาการบาดเจ็บน้อยที่สุดเธอถูกยิงแค่เพียงถาก ๆ เท่านั้น แต่คนที่น่าเป็นห่วงที่สุดคืออเรนโซเพราะจุดที่                  เขาถูกลอร่ายิงคือบริเวณที่ใกล้กับปอดมากที่สุดและตอนนี้ผ่านมาสองวันแล้วเขาก็ยังไม่รู้สึกตัว

         “กลับเมืองไทยเลยไหม”

         ชัยชาญกอดลูกสาวเพียงคนเดียวของเขาเพื่อปลอบขวัญเพราะตั้งแต่เด็กจนโตเขาไม่เคยให้ขวัญข้าวต้องเจอกับเรื่องราวแบบนี้ส่วนตัวเขาก็เคยมีบ้างสมัยที่เริ่มทำธุรกิจใหม่ ๆ แต่มันก็ไม่ได้ดุเดือดป่าเถื่อนเหมือนที่เมืองนี้ อาจเป็นเพราะว่ากฎหมายที่นี่กับไทยต่างกัน

         “คุณพ่อพาเด็ก ๆ กลับเมืองไทยไปก่อนนะคะ ลูกทิ้ง               อเรนโซไปตอนนี้ไม่ได้จริง ๆ ถ้าไม่มีเขามาบังกระสุนให้ป่านนี้คนที่นอนอยู่บนเตียงคงจะเป็นลูกแทน”

         ชัยชาญไม่ท้วงไม่ห้ามเพราะเข้าใจดีว่าตอนนี้ขวัญข้าวกำลังรู้สึกอะไร เขาเห็นแววตาของความรักความเป็นห่วงอยู่ในนั้นและเขาก็แน่ในว่าถ้าอเรนโซไม่ได้รู้สึกรักในตัวลูกสาวเขาคงไม่ตัดสินใจเอาตัวเองเข้าไปตายแทนแบบนี้แน่ ๆ แต่เรื่องนี้ก็ไม่สำคัญเท่ากับตอนนี้กำลังใจคงเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับคนเจ็บที่นอนหลับไม่ยอมฟื้นเสียที

         ขวัญข้าวกินนอนอยู่ที่โรงพยาบาลเลย มาร์โกให้โรงพยาบาลจัดเตรียมห้องไว้ให้สำหรับเธอ

         “ขอบใจมากนะที่เวลานี้เธอยังอยู่ข้าง ๆ ลูกชายฉัน”

         “เราเป็นหนี้ชีวิตของกันและกันค่ะ อเรนโซฟื้นเมื่อไหร่เราจะกลับเมืองไทยไปอยู่กับลูก ๆ เราจะสร้างครอบครัวที่อบอุ่น พอกันทีค่ะกับวงการแบบนี้”

         ขวัญข้าวกล้าที่จะพูดทั้งที่เธอยังไม่ได้คุยเรื่องนี้กับอเรนโซอีกเลยตั้งแต่มาถึงแต่หญิงสาวมั่นใจว่าเธอกับเขาคิดไม่ต่างกันที่นี่ทั้งอันตรายและวุ่นวายเกินไปสำหรับเด็ก ๆ และการเริ่มต้นคำว่าครอบครัว

         มาร์โกยังคงคิดถึงหลาน ๆ เพราะตั้งแต่เพชรกับทับทิมมาอยู่อิตาลี เขาก็ใช้เวลาส่วนมากในการอยู่กับเด็ก ๆ ถ้าเรื่องนี้ไม่เกิดขึ้นอย่างน้อยเขาก็คงมีโอกาสได้อยู่กับหลาน ๆ ได้นานกว่านี้

         อมราร้องไห้ทุกวันเพราะเธอคือคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมด เธอตั้งใจจะให้เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นกับขวัญข้าวแล้ว               เวรกรรมก็ย้อนกลับมาหาเธอเมื่อลูกชายเพียงคนเดียวต้องมานอนอยู่บนเตียงแบบนี้

         ลินดาเดินทางกลับมาจากอังกฤษเพื่อมาดูแลจิตใจของทุกคนในครอบครัวและเรื่องสำคัญที่เธอจะต้องสะสางคือความแค้นของลอร่าที่มีต่อพี่ชายเธอต้องจบสิ้นลงเสียที

         “คุณพ่อไม่ต้องห่วง วันนี้ลูกจะไปตกลงทุกเรื่องกับครอบครัวลอร่าเอง”

         ลินดาเธอเด็ดเดี่ยวมาตั้งแต่เด็ก ๆ และเธอก็ตั้งใจแล้วว่าจะขายกิจการสีเทาให้กับครอบครัวของลอร่าทั้งหมดเหลือไว้แต่ธุรกิจที่ถูกกฎหมายและจะหันไปทำตลาดที่เมืองไทยแทนเพราะเธอมั่นใจว่าเธอสามารถใช้ความรู้ความสามารถของเธอและพี่ชายเริ่มต้นสร้างธุรกิจได้ใหม่โดยไม่ยาก

         อเนโซใช้เวลาในการนอนหลับพักผ่อนนานเกือบสัปดาห์ในที่สุดเขาก็ฟื้นกลับมาหาทุกคนแต่ปอดของชายหนุ่มไม่สามารถทำงานได้แข็งแรงเหมือนเดิม เขาจึงต้องพยายามทำอะไรให้เหนื่อยให้น้อยที่สุด

         คนแรกที่อเรนโซได้เห็นเมื่อเขาลืมตาขึ้นมาคือขวัญข้าวที่นอนหลับฟุบอยู่กับแขนของเขา

         “ขวัญข้าว”

         ชายหนุ่มส่งเสียงเรียกแค่เพียงเบา ๆ แต่มันกลับดังไปถึงหัวใจของคนที่เผลอนอนหลับอยู่ข้าง ๆ จนตกใจรีบลุกมากอดสามีในนามจนลืมไปว่าแผลที่ถูกยิงยังคงเจ็บอยู่

         “โอ๊ย ! ”

         “อเรนโซ ฉันขอโทษ ดีใจจนลืมตัว คุณปลอดภัยแล้วนะเป็นข่าวดีที่สุดในชีวิตของฉันเลย”

         ขวัญข้าวลืมตัวไปเสียสนิทว่าก่อนที่อเรนโซจะถูกยิงเธอกับเขาแทบจะไม่เคยโดนตัวกันแต่ตอนนี้เธอกลับทั้งกอดทั้งหอมแก้มเขาเหมือนภรรยาที่กำลังดีใจที่สามีปลอดภัย

         “คุณหายดีเรากลับไปเมืองไทยกันนะ ลูก ๆ กลับไปพร้อม   คุณพ่อแล้ว คุณจะต้องกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม เราจะพาลูก ๆ ไปเที่ยว เพชรจะต้องได้ขี่คอพ่อส่วนทับทิมก็จะได้เล่นเป็นเครื่องบิน                 บินไปบินมา ฉันสัญญาจะทำต้มยำกุ้งที่วันนั้นคุณบ่นว่าอยากกินแล้วฉันไม่ได้ทำให้กินเพราะที่นี่เครื่องไม่พร้อมเราจะกลับไปกินข้าวที่เมืองไทยพร้อมหน้ากันทุกมื้อเลยนะคะ”

         คนดีใจพูดความรู้สึกออกมาจนหมดหัวใจจนลืมไปเลยว่า  คนฟังยังคงงงอยู่เพราะเพิ่งฟื้นจากการนอนหลับไปหลายวัน

         “ขวัญข้าวคุณจะไม่หย่ากับผมตามที่เราสัญญากันไว้แล้วใช่ไหม คุณแน่ใจนะเพราะผมอาจจะไม่เหมือนเดิม ขาผมถูกยิง              ผมอาจจะกลับมาเดินไม่ปกติ คุณรับได้ใช่ไหม”

         คำถามจากคนนอนเจ็บอยู่ทำให้หญิงสาวเพิ่งรู้สึกตัวว่าเธอเผลอพูดทุกอย่างภายในหัวใจออกไปหมดแล้ว ทั้งที่ความจริงคำพูดพวกนี้อเรนโซควรจะเป็นคนพูดไม่ใช่เธอ

         “ฉันเป็นผู้หญิงไม่น่าที่จะเป็นคนพูดเรื่องนี้ก่อนเลยแต่ไม่เป็นไรชีวิตของคุณที่ยอมเสี่ยงตายเพื่อรักษาชีวิตฉันมันมีค่ากว่าศักดิ์ศรีบ้า ๆ บอ ๆ พวกนี้ ฉันจะไม่หย่ากับคุณถ้าคุณยังต้องการให้ฉันเป็นภรรยาของคุณอยู่”

         ชายหนุ่มจับมือของหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างเตียงขึ้นมาจูบและจับมือของเธอไปแนบกับหน้าพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลออกมา

         “ผมจะรักคุณให้มากกว่าที่ผมเคยรักเบญเพราะเบญสอนให้ผมรู้ว่าผมรักเธอไม่มากพอผมถึงได้เสียเธอไป แต่งงานกับผมนะ”

         ขวัญข้าวตอบตกลงทันทีเป็นการขอแต่งงานที่ไร้แหวนเพชรไร้ดอกกุหลาบมีเพียงแค่สายน้ำเกลือและสายระโยงระยางตามตัว อเรนโซเท่านั้นที่เป็นสักขีพยาน

         อเรนโซใช้เวลารักษาตัวที่โรงพยาบาลต่ออีกหนึ่งเดือน             ชัยชาญพาเด็ก ๆ บินมาเยี่ยมแค่เพียงครั้งเดียวเพราะตอนนี้เพชรต้องเข้าโรงเรียนแล้ว

         อมรายอมรับผิดทุกอย่างเธอกล้าพอที่จะยอมขอโทษ             ขวัญข้าวถึงแม้เธอจะเป็นผู้ใหญ่กว่าเพราะสิ่งที่เธอทำผิดไว้               มันใหญ่หลวงมากนัก

         “ฉันขอโทษนะนับจากนี้ไปเธอคือลูกสะใภ้คือแม่ของหลาน ฉัน อโหสิกรรมให้กับคนที่คิดอะไรเห็นแก่ตัวคนนี้ด้วย อเรนโซต้องนอนเจ็บอยู่เป็นเดือนแบบนี้ฉันเชื่อแล้วว่าเวรกรรมมีจริง”

         ขวัญข้าวให้อภัยทุกอย่างที่แม่สามีทำกับเธอเพราะเธอเองก็ใช่ว่าจะไม่ได้ทำผิดเพราะทั้งเธอและอเรนโซต่างก็โกหกบุพการีทั้งคู่ว่าเธอคือแม่ของเพชรและทับทิม

         อเรนโซทำหน้าที่เล่าความจริงทั้งหมดให้แม่และน้องฟัง เพราะนับจากนี้ขวัญข้าวจะไม่ต้องเป็นตัวแทนของใครอีกแล้ว                 ต่อแต่นี้ขวัญข้าวคือภรรยาของเขาและคือแม่ของเด็ก ๆ อย่างแท้จริงและตลอดไป

         งานแต่งงานถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายที่เมืองไทย อเรนโซยังคงต้องนั่งรถเข็นเพราะคุณหมอยังไม่อนุญาตให้เดินมากแต่คนป่วยอดใจรอไม่ไหวอยากแต่งงานให้ไวที่สุด

         “ขอบคุณนะที่คุณไม่รังเกียจผม”

         อเรนโซคว้าตัวภรรยาในชุดแต่งงานเข้ามากอดด้วยความสุขที่เขาเฝ้าตามหามานานสุดท้ายมันกลับไม่ได้ยากอย่างที่เขาคิด            การมีครอบครัวที่อบอุ่นมีความสุขที่สุดแล้วไม่จำเป็นต้องมีเงินทองรวยล้นฟ้าแต่สุดท้ายกลับต้องอยู่อย่างหวาดกลัวชีวิตไม่มีความสงบสุข

         “ฉันเป็นหนี้ชีวิตคุณค่ะ หนี้นี้ฉันขอยกทั้งตัวและหัวใจให้เป็นของขวัญแทนคำขอบคุณ ทั้งหมดนี้มันยังน้อยไม่เท่ากับที่คุณยอมเสี่ยงตายเอาตัวเองรับความตายแทนฉันเลย อย่าคิดมากนะคะเราทั้งคู่เป็นหนี้ชีวิตกันและกัน เราจะอยู่ใช้หนี้กันไปแบบนี้จนวันสุดท้ายของชีวิต เราอาจไม่ได้เริ่มต้นจากความรักแต่ฉันเชื่อสักวันเราจะรักกันและรักกันมากกว่าที่เราคิดอีกค่ะ”

         “ไม่ใช่สักวัน ผมรักคุณขวัญข้าว”

         ค่ำคืนแรกของการแต่งงานเจ้าบ่าวของเรายังคงขาแข้งไม่ค่อยดีแต่คืนนี้มันเป็นคืนเข้าหอ.....

         “คืนนี้เป็นคืนเข้าหอของเรานะแล้วทำอย่างไรดี ผมยังไม่แข็งแรงเหมือนเดิมเลย”

         ชายหนุ่มนอนกอดภรรยาในนามที่คืนนี้เขาหวังว่าจะได้เธอเป็นภรรยาทั้งตัวและหัวใจ

         “คุณยังไม่แข้งแรงแต่ฉันไม่ได้เป็นอะไรนะคะ”

         โคมไฟหัวเตียงถูกดับลงหน้าที่รุกในเชิงรักกลายเป็นบทที่ขวัญข้าวจะต้องเล่นเอง ถึงแม้หญิงสาวจะไม่เคยผ่านเรื่องแบบนี้มาสักครั้งในชีวิตแต่ธรรมชาติของความรักก็นำพาเธอไปสู่เส้นชัยของความรู้สึกที่อิ่มเอม

         อเรนโซเมื่อได้ยาชูกำลังชั้นดีไปคืนนี้เขาจะปล่อยให้เจ้าสาวเป็นฝ่ายกระทำอยู่ฝ่ายเดียวได้อย่างไร มาเฟียหนุ่มที่ประสบการณ์บทรักไม่เคยเป็นลองใครก็เปลี่ยนบทมาเป็นฝ่ายรุกบ้าง ถึงแม้ตอนนี้ขาของเขาจะยังคงมีแรงไม่เหมือนเดิมแต่ส่วนอื่นยังคงทั้งแข็งและมีแรงไม่เคยน้อยลง

         ความรักเกิดขึ้นตอนไหนคนทั้งคู่ไม่อาจตอบได้รู้แค่เพียงว่ามันเกิดขึ้นแล้วและมันจะไม่มีวันหายไป ขวัญข้าวเธอตัดสินใจที่จะยังไม่มีลูกรอจนกว่าเพชรจะโตและรู้เรื่องมากกว่านี้เพราะทับทิมยังเล็กมากเธอไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเบญสำหรับทับทิมแล้วขวัญข้าวคือแม่ของเธอ

         “ขอบคุณอีกครั้งที่คุณดูแลผมกับลูกได้ดีกว่าที่ผมดูแลตัวเองเสียอีก ผมรักคุณมากเท่าชีวิตของผมและจะรักแบบนี้ไปจนถึงวันที่เราตายจากกัน”

         “ฉันก็รักคุณค่ะอเรนโซมาเฟียพ่อลูกดก”

จบบริบูรณ์