บทที่21

"อาเซียง ทำไมวันนี้หน้าตาเจ้าดูไม่สู้ดีนักละ"

"พี่สะใภ้ เมื่อวานตอนที่พี่ชายข้ามาที่บ้าน เห็นว่าท่านแม่ได้เงินจากการช่วยงานท่าน ก็ยืนกรานจะรับตัวนางกลับไป แต่ท่านแม่ไม่ยอมกลับ พี่ชายข้าถึงกับอาละวาด ทุบทำลายข้าวของที่บ้านข้าเจ้าค่ะ"

"อาเซียง อย่าหาว่าข้ายุแยงเลยนะ กับคนบางจำพวก เจ้าควรจะทำตัวให้เห็นความร้ายกาจเสียบ้าง ข้าวของบ้านเจ้า เขามีสิทธิ์จะเข้ามาทำลายที่ไหน"

จริงๆ ซินเซียงก็เคยคิดเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน หลายครั้งที่เซียนย้งคิดจะต่อกรกับผู้เป็นพี่ชาย แต่เป็นซินเซียงที่คอยห้ามปรามไว้ เพราะเกรงว่ามารดาจะไม่สบายใจ

ต่อไปนางคงต้องยอมให้เซียนย้งจัดการพี่ชายนางดูสักครั้ง

"อาเหยา อาเหยา เจ้าอยู่หรือไม่ ข้านำคนที่เจ้าต้องการมาให้เลือกแล้ว อาเหยาเด็กสาวพวกนี้เป็นช่างฝีมือการตัดเย็บในหมู่บ้านเรา แต่ละคนขยันขันแข็ง ข้าจะแนะนำให้เจ้ารู้จักนะ นี่อาซวง อาหง อาเหมย และ อาหมิ่น ข้าบอกพวกนางแล้วว่าเจ้าต้องการคนงานเพียงสามคน แต่พวกนางล้วนแต่เป็นคนมีฝีมือ ข้าตัดสินใจไม่ได้ จึงนำพวกนางกลับมาให้เจ้าเป็นคนเลือกเอง"

"นายหญิง"

เด็กสาวทั้งสี่ทำความเคารพเว่ยเหนียนเหยาอย่างเรียบร้อย พวกนางทั้งหมด ล้วนแต่หาเงินยังชีพด้วยการเย็บปักผ้าขาย แต่สิ่งที่นางทำออกไปล้วนแต่ใช้ผ้าและด้ายธรรมดา จึงถูกคนที่เข้ามารับซื้อกดราคาจนต่ำแสนต่ำ

เมื่อนางลี่สือหลินเข้าไปทาบทามพวกนาง จากเงื่อนไขต่างๆ ที่รู้มา พวกนางต่างหมายมั่นปั้นมือว่าจะต้องได้งานนี้

"ถ้าอย่างนั้นพวกเราออกไปนั่งหน้าบ้านกันดีกว่า ในบ้านนี้ออกจะคับแคบจนเกินไป"

เว่ยเหนียนเหยาพาทุกคนออกมาปูเสื่อนั่งกันที่หน้าบ้าน นางนำชุดงานฝีมือแยกให้เด็กสาวทั้งหมดคนละชุด จากนั้นก็ให้ซินเซียงสอนวิธีการเย็บของเหล่านั้นให้พวกนาง

หญิงสาวเชิญนางลี่สือหลินเข้าไปในบ้านอีกครั้ง เพราะมีเรื่องจะหารือเพิ่มเติม

"ท่านแม่ลี่ ต่อไปข้าอยากจะรบกวนท่านให้เป็นคนดูแล และควบคุมคนงานจะได้หรือไม่ ข้าอาจจะเพิ่มอาหารกลางวันให้พวกนางคนละมื้อ ในส่วนนี้ข้าอยากให้ท่านแม่เป็นผู้รับผิดชอบ ส่วนวัตถุดิบและสถานที่ ก็ใช้ของจากบ้านข้า สำหรับค่าตอบแทน ข้าจะเพิ่มให้ท่านอีก 2ตำลึงเงิน ท่านเห็นว่าเป็นอย่างไร"

นางลี่สือหลินรีบปฏิเสธเงินที่เพิ่มมาทันที แค่นี้ครอบครัวของนางก็กินใช้กันไม่หมดอยู่แล้ว เป็นคนต้องรู้จักพอใจในวาสนา

นางยินดีรับใช้และช่วยเหลือหญิงผู้มีพระคุณผู้นี้ด้วยความสามารถทั้งหมดที่มีของนาง

"ท่านแม่ลี่ ท่านรับไว้เถอะนะเจ้าคะ ไม่อย่างนั้นต่อไป ข้าคงละอายใจที่จะขอรับความช่วยเหลือจากท่าน"

"ได้ ได้ เด็กดี แต่ว่าต่อไปหากมีอะไร ให้ช่วยเจ้าต้องรีบบอกข้าทันทีรู้ไหม"

"ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะท่านแม่ลี่ แต่ตอนนี้พวกเราออกไปดูผลงานของพวกนางกันดีกว่า"

หญิงสาวต่างวัยเดินกลับไปหากลุ่มหญิงสาวที่นั่งอยู่หน้าบ้าน

"พี่สะใภ้ ท่านดูสิเจ้าคะ น้องสาวพวกนี้ช่างเก่งกาจยิ่งนัก งานแต่ชิ้นทั้งรวดเร็วและประณีต"

เว่ยเหนียนเหยาหยิบผลงานของพวกนางแต่ละคนขึ้นมาดู ท่านแม่ลี่เลือกคนเก่งนัก ฝีมือของพวกนางร้ายกาจไม่เบา

แต่ตอนนี้นางต้องการคนงานเพิ่มแค่สามคน แล้วนางจะเลือกใครดีละ

"ท่านแม่" "ท่านแม่" "ท่านแม่"

เสียงเด็กๆ ทั้งสามคนร้องเรียกอยู่บนรถเกวียนที่กำลังวิ่งเข้ามา เมื่อรถเกวียนหยุดลงเด็กๆ ก็รีบวิ่งเข้าไปหาผู้เป็นมารดา

"ท่านแม่ ท่านดูนี่สิขอรับ ท่านพ่อซื้อน้ำตาลปั้นให้ข้า พี่ใหญ่ และพี่เหยาด้วย"

"ท่านแม่น้ำตาลปั้นนี้หวานอร่อยยิ่งนัก ข้าชอบมากเลยขอรับ"

หานชิงและหานเหนียนต่างแย่งกันเล่าเรื่องให้มารดาฟัง วันนี้นางให้สามีเข้าไปส่งของให้กับชุนเหมยตามสัญญา แต่ของที่ต้องส่งไปมีจำนวนมาก ต้องใช้รถถึงสองคัน

นางจึงไหว้วานให้เซียนย้งเดินทางไปเป็นเพื่อนสามี ทั้งยังใช้โอกาสนี้ไปหานายช่างใหญ่ เพื่อปรึกษาเรื่องการเร่งมือสร้างบ้านอีกด้วย

เด็กทั้งสามต่างออดอ้อนขอตามบิดาของตนไปด้วย นางทนลูกตื้อของปีศาจหัวไชเท้าน้อยไม่ไหว จึงจำใจอนุญาต

"ท่านแม่ พี่สะใภ้ข้ากลับมาแล้วขอรับ"

เซียงย้งส่งสัญญาณให้นางเข้าไปในบ้าน เมื่อเห็นว่ามีหญิงแปลกหน้าอยู่ที่หน้าบ้านถึงสี่นาง

"ท่านพี่ อาย้งกลับมาเหนื่อยๆ เข้าไปดื่มน้ำชาก่อนเถอะเจ้าค่ะ"

หญิงสาวเดินนำบุรุษทั้งสองเข้าบ้าน นางนำชาเกสรดอกบัวออกมารินให้คนทั้งสองดื่ม ชานี้เมื่อดื่มเข้าไปจะรู้สึกขมเล็กน้อย

หลังจากนั้นจะค่อยๆ มีความหวานอ่อนๆ ทำให้ชุ่มคอเข้ามาแทนที่ แถมยังมีกลิ่นหอมของบัวรวยรินขึ้นมาให้สัมผัสอย่างบางเบา เรียกว่าเป็นความสุนทรีย์ที่ครบสูตรจริงๆ

"พี่สะใภ้ นายช่างใหญ่กล่าวว่า ถ้าจะเร่งงาน จะต้องจ้างคนเพิ่ม หากยอมจ้างช่างเพิ่มอีกสิบสองคน งานอาจจะส่งมอบได้เร็วขึ้นอีกสิบห้าวัน แต่ทางเราต้องเพิ่มเงินอีก ห้าสิบตำลึงขอรับ"

"ได้พรุ่งนี้เจ้าบอกให้นายช่างใหญ่จัดการได้เลย"

"ท่านพี่ รบกวนท่านร่างสัญญาเพิ่มเติมขึ้นมาอีกหนึ่งฉบับ พรุ่งนี้ข้าจะให้อาย้งนำไปให้นายช่างใหญ่พร้อมกับเงินห้าสิบตำลึง"

"ได้ขอรับ ถ้ายังงั้นข้าขอไปตรวจดูงานเพิ่มก่อน ส่วนพรุ่งนี้ข้าจะเข้ามารับเงินพร้อมสัญญากับท่านที่บ้าน"

เมื่อเซียนย้งกลับออกไปแล้ว หานตงจึงเดินไปลงกลอนประตู จากนั้นจึงนำตั๋วแลกเงินจำนวนห้าใบวางลงตรงหน้านาง พร้อมจดหมายฉบับหนึ่ง

"ตอนพี่ไปส่งสินค้า พี่เห็นรถม้าคันใหญ่จอดอยู่ที่หน้าร้าน ตอนแรกก็ไม่ได้สนใจอะไร กำลังจะเดินเข้าไปขอพบแม่นางชุนเหมย แต่เด็กในร้านบอกว่า แม่นางชุนเหมยกำลังต้อนรับนายหญิงใหญ่ที่เดินทางมาจาก เมืองหลวง สักพักพี่ก็เห็นแม่นางชุนเหมยเดินหน้าบึ้งออกมา พร้อมกับผู้หญิงอีกคน พอเห็นพี่ นางก็ส่งเงินนี้กับจดหมายบอกว่าให้นำมาให้เจ้า พี่เห็นว่านางกำลังยุ่งจึงไม่ได้สอบถามอะไร เลยพาเด็กๆ จากมา"

เว่ยเหนียนเหยาแกะจดหมายฉบับนั้นออกอ่าน

"พี่ชุนเหมยบอกว่า ให้ข้าเร่งผลิตชุดผ้าปักให้มากขึ้น เพราะตอนนี้ที่เมืองหลวงมียอดจองเข้ามาอีกร้อยกว่าชุด และที่ร้านสาขาของนางทั้งสามสาขา รวมกันอีกเจ็ดสิบชุดเจ้าค่ะ ส่วนตั๋วเงินที่ให้มา เป็นส่วนแบ่งจากผลกำไรการขายเสื้อชุดนั้น นี่ยังไม่รวมค่าสินค้าที่นำส่งไปวันนี้ ส่วนในวันพรุ่งนี้นางขอให้ข้าไปพบพี่สาวนางสักครั้ง เพื่อเจรจาการค้าชิ้นใหม่ โดยนางจะส่งรถม้ามารับข้าในยามซื่อเจ้าค่ะ"

หานตงนิ่งอึ้งอยู่นาน เงินห้าร้อยตำลึงทอง นี่เป็นเงินที่ชั่วชีวิตเขาก็ไม่กล้าคิดฝัน แต่ภรรยาของเขากลับหามาได้ภายในระยะเวลาไม่ถึงเดือน ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรกับนาง

"ท่านพี่เจ้าคะ ท่านช่วยข้าสร้างคอกม้าชั่วคราวได้หรือไม่เจ้าคะ ในเมื่อมีเงินแล้ว ข้าก็อยากจะซื้อรถม้าสักคัน ต่อไปการค้าของครอบครัวเราต้องพึงพาท่านแล้ว"

หานตงทำหน้าดีใจ ในที่สุดเขาก็ได้ทำประโยชน์ให้กับภรรยาบ้างแล้ว

"เจ้าต้องการให้พี่ช่วยสิ่งใด บอกพี่มาได้เลย"

"ต่อไปการส่งสินค้า การซื้อผ้าซื้อด้ายล้วนแต่ต้องให้ท่านจัดการทั้งสิ้น"

"แต่พี่เป็นผู้ชายไม่ถนัดในเรื่องการเลือกผ้าแบบนั้น"

"ท่านไม่ต้องเป็นห่วงเจ้าค่ะ เรื่องผ้ากับด้ายข้าจะให้พี่ชุนเหมยเป็นผู้เลือกให้ ตามความนิยมของคุณหนูพวกนั้น ท่านรับหน้าที่ส่งสินค้า เก็บเงิน กับคอยรับพวกผ้ากับด้ายกลับมาเท่านั้นเจ้าค่ะ อีกทั้งงานที่ต้องติดต่อกับพวกนายช่างเรื่องการทำหุ่นไม้ ข้าเป็นผู้หญิง การที่จะไปติดต่อกับช่างพวกนั้นบ่อยครั้ง ก็เกรงจะไม่งาม เรื่องนี้คงต้องรบกวนท่านพี่อีกด้วย"

หานตงยิ่งฟังก็ยิ่งเห็นว่า ตัวเองมีความสำคัญต่อภรรยาเพียงใด ก็ยิ่งยิ้มหน้าบาน

เว่ยเหนียนเหยาลอบถอนหายใจ เกือบแล้ว นางเกือบพลาดไปแล้ว อาจเพราะโลกที่นางอยู่ ทุกอย่างล้วนแต่พึ่งพาตัวเอง นางเลยลืมคิดไปว่า ผู้ชายยุคนี้แตกต่างจากยุคที่นางจากมา

ว่าแต่ภรรยาสายแบ้ว นี่ต้องทำตัวยังไงหว๋า เฮ้อ

เอ็นดูนาง สงสัยกลัวเมียไม่รัก 55555