Chapter 9 ไร้ทางรอดจริงๆ หรือ

“ดิเอโกคะ แล้วโจว์” เฮเลนถามขึ้นหลังจากที่เควินก้าวออกไปแล้ว เจ้าพ่อใหญ่ตวัดสายตามองโจว์ที่ยืนก้มหน้านิ่งเพียงนิดก็เอ่ยปากสั่งการบอดี้การ์ดสาว

“ให้คนไปส่งที่สนามบิน” น้ำเสียงนั้นราบเรียบไม่บ่งบอกว่ารู้สึกอย่างไร แต่กลับสร้างความหนักใจให้กับบอดี้การ์ดสาวที่ตามติดรับใช้ใกล้ชิดเจ้าพ่อใหญ่ อะไรบางอย่างในตัวของโจว์ทำให้เธอรู้สึกว่าเขาไม่น่าไว้วางใจ

“แต่ว่า...ดิเอโก” เฮเลนพยายามท้วงติงให้เขาไตร่สวนโจว์ให้มากกว่านี้ แต่ทว่าดิเอโกกลับตวาดด้วยเสียงดุกร้าวจนเธอไม่อาจทัดทานได้

“ทำตามที่ฉันสั่ง เฮเลน”

“ค่ะดิเอโก” เฮเลนจำใจน้อมรับคำสั่งแต่โดยดี เมื่อเจ้านายตวาดกร้าวพร้อมกำกับด้วยสายตาดุเข้ม บอดี้การ์ดสาวถอยฉากพลางผายมือเชื้อเชิญชายหนุ่มนามว่าโจว์เพื่อพาเขาไปส่งยังจุดหมายตามคำสั่งการ

“ขอบคุณครับดิเอโก ผมรู้สึกละอายใจ” โจว์ก้มศีรษะเพียงนิดยามเอ่ยคำ ดิเอโกมองคนที่เอ่ยสำนึกผิดก่อนเอ่ยตัดบท เพราะยามนี้เขามีสิ่งที่ต้องทำมากกว่ามาคาดคั้นเอาความผิดใคร

“ช่างเถอะ! สิ่งผิดพลาดฉันจะแก้ไขด้วยตัวฉันเอง นายไปได้แล้วโจว์”

“ครับดิเอโก” โจว์รับคำก่อนโค้งคำนับแล้วถอยหลังก่อนเดินตามเฮเลนออกไป ชายหนุ่มคล้ายจะกระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยแต่ทว่ามันช่างรวดเร็วเสียจนไม่มีใครสังเกตเห็นนอกจากเฮเลน

****************************************************

 “เดฟให้พวกเรามาดูแลคุณค่ะเลดี้” เสียงออกห้วนผิดกับท่าทางนอบน้อมของหญิงสาวนางหนึ่งเอ่ยขึ้นทันทีที่ปรากฏกายในห้องที่เธอถูกเชิญมาพักพิง

ไม่ใช่สิ! เรียกว่าถูกพามาขังไว้น่าจะถูก! เพราะเพียงชายในชุดดำออกจากห้องไปประตูห้องก็ถูกล็อคจากด้านนอกทันที ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้หลบหนีไปไหน

“มะ...ไม่เป็นไร ฉันดูแลตัวเองได้” สุพิชญารีบปฏิเสธ ไม่ใช่เพราะเกรงใจแต่เป็นเพราะเธอไม่ไว้ใจใครต่างหาก จะให้เธอวางใจได้อย่างไรในเมื่อยามนี้เธอราวเดินอยู่บนเส้นด้ายที่ก้าวพลาดแม้ก้าวเดียวชีวิตเธอก็จะพลิกผันไปในอีกรูปแบบหนึ่งแทบทันที

“เชิญคุณอาบน้ำดีกว่าค่ะเลดี้ พวกเราจะผสมน้ำอุ่นให้ คุณจะได้รู้สึกผ่อนคลายหายเหนื่อย” เสียงเดิมยังคงเอื้อนเอ่ยต่อไปอย่างไม่ใส่ใจกับวาจาของสุพิชญา หญิงสาวที่ติดตามเข้ามาอีกสามคนต่างสาละวนกับการจัดเตรียมอะไรกันดูวุ่นวายไปหมด

“ฉันยังไม่อยากอาบ” สุพิชญาแย้งขึ้นด้วยความรู้สึกหวาดหวั่นลึกๆ เธอยังไม่อยากเดินซ้ำรอยเดิมที่ตื่นขึ้นมาก็เผชิญหน้ากับดิเอโกแล้วถูกพรากพรหมจรรย์ไปโดยที่ไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจสักนิด

“แต่เดฟคงไม่ชอบใจหากคุณดื้อดึง เดฟไม่ชอบผู้หญิงเรื่องมากค่ะเลดี้ หากคุณอยากให้เดฟเมตตา คุณต้องทำทุกอย่างให้เดฟพอใจ” สาวคนเดิมหันกลับมาเอ่ยคำราวต้องการหว่านล้อมให้เธอยินยอมทำตาม แต่เสียงนั้นห้วนสั้นจนดูเหมือนข่มขวัญเสียมากกว่า ยิ่งดวงตาที่มองมาราวนางเสือสาวเตรียมพร้อมเข้าตะปบเหยื่อได้ทุกเมื่อด้วยแล้ว สุพิชญายิ่งรู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมาทันที

“แต่ว่าฉัน... ” สุพิชญาพยายามอีกครั้งที่จะหาทางยืดเวลาออกไปให้นานที่สุดแต่ทว่าน้ำเสียงห้วนบ่งบอกความไม่พึงพอใจของสาวคนเดิมตอกกลับมาทันทีที่เธอเพียงแค่ขยับปากเอื้อนเอ่ยวาจา

“อีกครึ่งชั่วโมง เดฟจะมาที่นี่ และเขาคงหัวเสียน่าดูหากพบว่าคุณกำลังท้าทายเขา” สาวนางนั้นจับจ้องสุพิชญาไม่วางตาราวต้องการหยั่งเชิงดูทีว่าเธอจะมีปฏิกิริยาตอบโต้อย่างใด แต่เมื่อสุพิชญามีทีท่าอึกอักคล้ายไม่ยินยอมทำตามโดยง่าย สาวใช้ของเดฟก็ข่มขวัญด้วยน้ำเสียงห้วนสั้นต่อทันที

“มาเถอะค่ะ อย่าขัดใจเดฟ เพราะเดฟไม่เคยปราณีใคร โดยเฉพาะคนของดิเอโก!”

สุพิชญาเบิกตากว้างขยับอ้าปากอยากจะทักท้วงว่าเธอไม่ใช่คนของใครทั้งนั้น ที่เธอมาอยู่ที่นี่เวลานี้มันไม่ได้เกิดจากความเต็มใจของเธอสักนิด แต่ทว่าสายตาที่ออกแววเหี้ยมโหดผิดกับท่าทางนอบน้อมของหญิงสาวที่เดฟส่งมาดูแลเธอมันดูน่ากลัวเสียจนเธอต้องสงบปากสงบคำแล้วจำยอมให้คนของเดฟพาเธอไปขัดสีฉวีวรรณเพื่อรอคอยเวลาปรนเปรอบำเรอสวาทให้แก่ เดฟ อัลเดอร์ลัส ผู้ทุ่มเงินประมูลเธอมาด้วยราคาสูงลิ่ว

เธอจะรอดพ้นจากคนพวกนี้ไปได้ยังไงกันพิชชา! แค่หลักล้านเธอยังไม่มีปัญญาหามาเพื่อต่อรองขอซื้ออิสระภาพคืนเลย แล้วนี่ตั้งร้อยล้านต่อให้ทำงานทั้งชีวิตก็ไม่มีทางหาได้... สุพิชญาได้แต่ปล่อยให้น้ำตาหลั่งไหลภายในอกที่ร้าวระทม ความชอกช้ำจากการอกหักเพราะคนรักไม่ซื่อสัตย์ต่อเธอนั่นดูจะเป็นเพียงแค่ถูกปลายเข็มสะกิดไปเสียแล้วเมื่อเปรียบกับความขมขื่นที่เธอกำลังเผชิญอยู่ยามนี้

เพียงไม่กี่นาทีเรือนร่างอันงดงามของเธอก็อยู่ภายใต้ชุดนอนสีหวานแสนบางเบาจนมองเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งนูนไปทุกสัดส่วน เส้นผมดำขลับที่ดูเงางามถูกปล่อยยาวสยายคลุมไหล่บอบบาง แต่สุพิชญาก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้างเมื่อหญิงหนึ่งหยิบเสื้อคลุมตัวหนามาสวมทับให้เธออีกชั้น

ทั่วทั้งห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมราวอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้นานาพันธุ์ ไม่เว้นแม้แต่ตามแอ่งชีพจรแทบทุกจุดที่ถูกน้ำหอมราคาแพงแตะแต้มจนทั่ว สุพิชญามองตัวเองในกระจกด้วยความหมองเศร้า เธอจะต้องพลีกายให้ชายแปลกหน้าถึงสองคนเพียงแค่ชั่วข้ามคืนเท่านั้น ดิเอโก! คนสารเลว!

“ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่ไหม” เสียงทุ้มกังวานดังขึ้นจากโถงด้านนอกของห้องพัก

สุพิชญาจำได้ดีว่าเสียงนั้นคือเสียงของ เดฟ อัลเดอร์ลัส ชายผู้ลั่นวาจาประมูลเธอมาด้วยราคาถึงร้อยล้าน พยาบาลสาวรู้สึกถึงแรงเต้นของหัวใจที่เปลี่ยนจังหวะการเต้นเป็นรัวเร็วและแรงจนอกสั่นสะเทือนไปทั้งทรวง หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกยาวราวต้องการรวบรวมกำลังใจเพื่อเผชิญหน้ากับผู้ที่หมายครอบครองร่างกายเธอในค่ำคืนนี้

“เรียบร้อยดีค่ะเดฟ” เสียงสาวใช้ดูอ่อนหวานนอบน้อมผิดกับที่เอ่ยกับเธอราวฟ้ากับหุบเหว แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่สุพิชญาใส่ใจเพราะถ้อยคำตอบกลับของเดฟต่างหากที่กระชากใจเธออย่างแรง

“ดี! งั้นพวกเธอออกไปได้แล้ว ฉันต้องการอยู่ตามลำพังกับผู้หญิงของฉัน”

“ค่ะเดฟ” เสียงรับคำอย่างพร้อมเพรียงกันดังขึ้นก่อนที่จะได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวห่างออกไปและตามด้วยเสียงเปิดปิดประตูก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบสงัด ทุกวินาทีช่างบีบรัดหัวใจของสุพิชญายิ่งนัก

หญิงสาวยอมรับว่า เดฟ อัลเดอร์ลัส เป็นชายหนุ่มที่มีรูปลักษณ์สะดุดตาสะดุดใจหญิงสาวทุกคนที่ได้เห็น แต่ทว่าไม่ใช่สำหรับเธอในยามนี้ เพราะเธอรู้ดีว่าภายใต้รูปลักษณ์ที่ดูดีแฝงไว้ด้วยอิทธิพลมืดที่น่ากลัว เสียงอุทานขานนามเขาอย่างตื่นตะลึงของคนในห้องประมูลนั้นการันตีได้ดีว่าทุกคนต่างเกรงกลัวเขาด้วยกันทั้งสิ้น