Chapter 16 พิศวาสขาดตอน

ความคิดสะดุดลงฉับพลันเมื่อดิเอโกส่งฝ่ามือร้อนเข้ากอบกุมทรวงอกนุ่มหยุ่นอย่างถือสิทธิ์ กายสาวเริ่มบิดเร่าราวถูกของร้อนเพราะหลังก้อนเนื้อนุ่มถูกครอบครองไว้ในอุ้งมือ เจ้าพ่อใหญ่ก็โน้มตัวต่ำลงพร้อมส่งปลายลิ้นร้อนตวัดไล้ปลายยอดสีหวานที่ชูชันอวดโฉมเชิญชวนให้ลองลิ้มชิมรสว่าหอมหวานเฉกเช่นเดียวกับรูปโฉมที่เย้ายวนตาหรือไม่

หัวใจดวงน้อยแทบหลุดลอยตามเพราะเขาเพียงแค่ตวัดไล้แผ่วเบาแต่ไม่ยอมคลุกเคล้าหนักหน่วงอย่างที่ส่วนลึกในใจเรียกร้อง เสียงหวานกรีดร้องก้องในลำคอราวทุกข์ทรมานเหลือแสนเมื่อเจ้าพ่อใหญ่ไม่ใส่ใจที่จะครอบครองก้อนเนื้อนุ่มมากไปกว่านั้นกลับกันกลับส่งปลายจมูกโด่งและ    ริมฝีปากบางเฉียบเลาะเลียบลงไปตามหน้าท้องแบนราบพรมจูบแผ่วเบาราวกลัวว่าเรือนร่างบอบบางจะบุบสลาย เพียงเท่านั้นกายสาวก็ดิ้นพล่านอย่างทุรนทุราย

มือน้อยร้าวระบมไปหมดเพราะเจ้าของออกแรงบิดหวังให้หลุดพ้นจากพันธนาการนั้น ดิเอโกกระตุกยิ้มย่องอย่างลำพองใจยามนี้ไม่จำเป็นที่จะต้องพึ่งพาผืนผ้าที่พันธนาการข้อมือบางอีกต่อไปเขาจะใช้ประสบการณ์อันเหนือชั้นจัดการปราบพยศคนอวดดีให้สิ้นฤทธิ์และยินยอมพร้อมใจไปกับเขาเฉกเช่นวันวาน

เพียงแค่ถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสระเรียวแขนสวยก็ผวาเกาะกอดเรือนกายแกร่งแนบแน่นพร้อมกับแอ่นอกรองรับอุ้งปากร้อนชื้นที่ตรงเข้าดูดกลืนสตรอเบอร์รี่รสหวานซ่อนเปรี้ยวแทบทันทีอย่างไม่รีรอให้อีกฝ่ายได้ยั้งสติตั้งตัวต่อต้านสักนิด สองกายเบียดชิดเข้าหากันอย่างต้องการเติมเต็มให้แก่กัน

ดิเอโกครางฮือเมื่อมือน้อยเริ่มลูบไล้ปัดป่ายไปทั่วยามเขานัวเนียเก็บเกี่ยวความหอมหวานของทรวงอกสล้าง เสียงหวานที่ครวญครางอย่างอึดอัดในลำคอทำให้เจ้าพ่อใหญ่ต้องผงกศีรษะสวยขึ้นอย่างนึกได้ว่าคนใต้การบังคับยังถูกผืนผ้าพันธนาการเรียวปากไว้ กายหนาเคลื่อนสูงขึ้นพร้อมยื่นมือไปปลดเปลื้องราวต้องการคืนอิสรภาพให้อีกฝ่าย แต่เพียงแค่ผืนผ้าลอยละล่องไปอย่างไร้ทิศทาง ริมฝีปากบางเฉียบก็ตรงเข้าพันธนาการกลีบปากนุ่มนิ่มนั้นแทนไม่รั้งรอให้เจ้าของได้มีโอกาสทักท้วงแต่อย่างใด

หัวใจสาวหวามไหวไปกับสัมผัสรวดเร็วนั้น สุพิชญาไม่อาจปฏิเสธตัวเองได้ว่ายามนี้เธออยากให้เขาสัมผัสแนบแน่นมากกว่าผลักไส แม้จะไม่ได้เริ่มที่ความเต็มใจแต่ร่างกายเธอกลับคล้อยตามเขาอย่างไม่มีปฏิกิริยาต่อต้านสักนิด ยิ่งเขาแนบชิดเชยชมเธอมากเท่าไร ลึกๆ ในใจเธอกลับภาคภูมิที่อีกฝ่ายหลงใหลเสน่หา

ที่เป็นเช่นนี้เพราะเธอรู้สึกดีกับดิเอโกจริงๆ หรือเพียงต้องการชดเชยความรู้สึกในใจที่เธอถูกอดีตคนรักอย่างอติรัญจ์หักหลังอย่างไม่เห็นคุณค่าในตัวเธอกันแน่ คิดเพียงเท่านี้ความเปรมปรีดิ์ที่เจ้าพ่อใหญ่กำลังปรนเปรอสวาทให้พลันหยุดชะงัก มือน้อยผลักไสเขาออกอย่างแรงราวกับถูกของร้อน ดิเอโกที่ไม่ทันตั้งตัวผละออกตามแรงนั้น เจ้าพ่อใหญ่งงงันกับท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วของเธอ!

สุพิชญาพลิกกายหนีหวังถอยห่างแต่ทว่ากลับช้ากว่าดิเอโกที่โถมกายเข้าหาแล้วตรึงร่างบางไว้ภายใต้เรือนกายอันหนาแน่นที่ปราศจากอาภรณ์ห่อหุ้มอีกหน หญิงสาวไม่รู้ว่าเขาปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกไปจากกายแกร่งตั้งแต่ตอนไหน แต่นั่นไม่สำคัญเท่าใบหน้าคมเข้มยามนี้ที่ดูดุดันจนสุพิชญาใจสั่น ริมฝีปากนุ่มขยับจะวอนขอแต่อีกฝ่ายไม่รั้งรอให้มีวาจาใดเอื้อนเอ่ยออกมา เพราะเพียงแค่กลีบปากอิ่มขยับแย้ม ริมฝีปากบางเฉียบก็ฉกลงมาประกบแนบแน่นทันควัน

ปลายลิ้นร้อนดุนดันแทรกผ่านเข้าไปซุกไซ้ในโพรงปากหวานอย่างเอาแต่ใจเนิ่นนานเสียจนสุพิชญาแทบขาดใจ และคงเป็นเช่นนั้นจริงๆ หากดิเอโกไม่ถอยห่าง แต่ร่างบางก็ต้องผวาเมื่อฝ่ามือหนายื่นมาใช้ปลายนิ้วเกาะเกี่ยวขอบชั้นในตัวจ้อยดึงรวดเดียวก็หลุดออกจากเรียวขาสวยจากนั้นก็แยกเรียวขากลมกลึงออกจากกันอย่างรวดเร็วดึงรั้งสะโพกงามให้เข้าประชิดหลังจากเรือนกายแกร่งลุกขึ้นนั่งในท่าคุกเข่า ดิเอโกจับจ้องมองกลางกายสาวอย่างมุ่งมั่น เตรียมพร้อมเข้าโรมรันหวังกำราบอีกฝ่ายให้ปราชัย แต่ทว่า...

“ดิเอโกอย่าค่ะ... ได้โปรด... อย่า!” เสียงหวานวอนขอพร้อมเจ้าของส่งมือน้อยยื้อยุดข้อมือแกร่งที่ประคองแก่นกายหมายมุ่งตรงเข้าสู่ซอกเนื้อนุ่ม ดิเอโกแม้จะร้อนรุ่มจวนเจียนจะยั้งใจไม่ไหวกลับชะงักไปอึดใจกับถ้อยคำวอนขอนั้น

ไม่รู้เพราะอะไรน้ำเสียงที่ออกอาการสั่นสะท้านของสุพิชญาถึงกระชากใจเขาอย่างแรง ซ้ำเมื่อตวัดสายตาขึ้นมองก็พบกับดวงตาที่เริ่มแดงเรื่อราวเจ้าของกำลังจะร่ำไห้เสียเดี๋ยวนั้น ดิเอโกหลุบตาหลบพยายามไม่ใส่ใจเพราะยามนี้เขามุ่งแต่อยากส่งท่อนกายเข้าไปสัมผัสในซอกหลืบแนบแน่นแสนคุ้นเคยนั้นโดยเร็ว แต่ยังไม่ทันที่เจ้าพ่อใหญ่จะได้ทำตามดังใจนึกคิดสุพิชญาก็วอนขอขึ้นมาอีกหน

“อย่าทำอะไรฉันอีกเลยนะคะดิเอโก ฉันขอร้อง ฉัน... ฮึก! ฮือ...”

“พิชชา... คุณ!” ดิเอโกเอ่ยได้เพียงเท่านั้นพลันอารมณ์ดิบที่พุ่งพล่านก็มลายหายไปสิ้นเมื่อดวงตาคู่สนิมสบเข้ากับธารน้ำตาที่หลั่งรินไม่ขาดสาย เสียงสะอื้นไห้ของอีกฝ่ายทำเอาเจ้าพ่อใหญ่ทำตัวไม่ถูกไปชั่วขณะ!

“ดิเอโก... ได้โปรด ฉันขอร้อง อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ จะให้ฉันทำอะไรก็ได้ จะให้คุกเข่าวอนขอคุณฉันทำได้ทั้งนั้น แต่ขอร้องอย่า... ”

“หยุดเถอะยาหยี ไม่ร้องไห้นะครับ” ปลอบโยนด้วยเสียงนุ่มทุ้มพลางโน้มกายต่ำลงโอบกอดอีกฝ่ายพร้อมใช้ปลายนิ้วแกร่งปาดไล้ธารน้ำตาให้พ้นจากพวงแก้ม แต่ทว่าดูเหมือนสุพิชญาจะบ่อน้ำตาแตกเสียแล้ว เพราะยิ่งดิเอโกแสดงการกระทำที่นุ่มนวลต่อเธอมากเท่าไร ธารน้ำตาก็ยิ่งหลั่งไหลไม่ขาดสายซ้ำร้ายยังยิ่งสะอื้นไห้หนักเข้า

อาการร้องไห้จนตัวโยนของคนในอ้อมกอดกลับจี้กลางใจดิเอโกอย่างแรง เจ้าพ่อใหญ่ผละออกห่างราวโดนถ่านที่ติดไฟร้อนแรงนาบเข้าให้อย่างจัง เขาโหดร้ายกับเธอมากมายขนาดนั้นเชียวหรือถึงได้ร้องไห้ปานจะขาดใจตายเสียกระนั้น ท้ายสุดเมื่อไม่อาจหยุดยั้งอีกฝ่ายให้สงบลงได้เจ้าพ่อใหญ่จึงต้องใช้ไม้ตายเพื่อสยบคนตรงหน้า

“โธ่โว้ย! หยุดร้องไห้ซะที บอกให้หยุด! เข้าใจไหม”

ได้ผล! สุพิชญาชะงักอึ้งไปชั่วอึดใจ แม้จะยังมีธารน้ำตาหลั่งไหล แต่ทว่าอาการสะอื้นไห้กลับสงบลงเดี๋ยวนั้น ดวงตาคู่งามเบิกกว้างมองเจ้าพ่อใหญ่ที่ยามนี้ใบหน้าถมึงทึงราวเกรี้ยวกราดเหลือแสนอย่างตกตะลึง

“เฮเลน! ส่งคนเอาเสื้อผ้ามาให้มิสแล้วพาเธอไปพักผ่อน” เสียงเข้มดุสั่งการผ่านอินเตอร์คอม และเพียงจบคำเจ้าพ่อใหญ่ก็คว้าเสื้อคลุมมาสวมใส่แล้วเดินออกไปจากห้องทิ้งให้สุพิชญามองตามด้วยความงงงัน

เพียงไม่นานเฮเลนก็นำสาวรับใช้เข้ามาตามคำสั่งของดิเอโกแล้วนำพาเธอไปยังอีกห้อง ตลอดทางสุพิชญาสอดส่องสายตามองหาแต่ทว่าเธอกลับไม่เห็นแม้เงาของเจ้าพ่อใหญ่ หัวใจสาวเบาโหวงขึ้นมาอย่างที่สุพิชญาไม่เข้าใจตัวเอง เธอน่าจะรู้สึกดีไม่ใช่หรือ แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกเหน็บหนาวเช่นนี้!