Chapter 18 เจ้าพ่อคลั่งสวาท

“ว่าไงครับ” ถามย้ำอีกรอบไม่สนใจสีหน้าบ่งบอกอาการบุญไม่รับของอีกฝ่าย สุพิชญาได้แต่เข่นเขี้ยวในใจที่ไม่อาจทำอะไรดิเอโกได้ หญิงสาวจึงหย่อนกายนั่งลงอย่างกระแทกกระทั้น ดิเอโกกระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจพร้อมไหวไหล่อย่างผู้ชนะ

“ก็แค่นั้น”

สุพิชญาหน้าบูดบึ้งมากกว่าเดิมหลายเท่าตัวเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าคล้ายหัวเราะยั่วยวนยามเอ่ยวาจานั้น แต่เธอก็ไม่คิดจะโต้ตอบให้ป่วยการเพราะรู้ดีว่าอย่างไรเสียก็คงไม่สามารถเอาชนะผู้ชายบ้าอำนาจตรงหน้าไปได้

“เมื่อคืนนอนไม่หลับหรือว่าท้องผูกล่ะยาหยี”

“คะ” ขานรับอย่างงงงันกับคำถามที่แสนกวนนั้น

ดิเอโกยิ้มขันกับอาการตาโตหน้าเหวอของอีกฝ่าย เจ้าพ่อใหญ่รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก แต่ที่แน่ๆ เขาชอบให้เธอทำหน้าตาตื่น โวยวายเอากับเขามากกว่าร้องไห้หนักหน่วงเฉกเช่นวันนั้น

“ผมเพิ่งรู้ว่าเดี๋ยวนี้คุณกลายเป็นคนชอบให้ผมพูดซ้ำๆ” เขาเอ่ยพร้อมรอยยิ้มขันระบายเต็มใบหน้า สุพิชญาได้แต่ตะลึงอึ้งกับดวงตาพราวระยับและรอยยิ้มแสนเสน่หานั้น หัวใจสาวแกว่งไกวขึ้นมาทันใด เธอยอมรับว่าเวลานี้เขาช่างหล่อบาดตาบาดใจมากกว่ายามทำหน้าเคร่งขรึมหลายเท่านัก

“ตกลงคุณมีอะไรพูดกับฉันคะ ถ้าไม่มีฉันจะกลับ” ยังคงตอบกลับอย่างถือตัวทั้งที่ในใจเริ่มเต้นรัวด้วยหวั่นไหวกับดวงตาซุกซนของคนตรงข้ามที่มองมา และดูเหมือนว่าดิเอโกจะไม่ใส่ใจฟังวาจานั้นสักนิด

“ลองทานนี่สิอร่อยนะ รสชาติดีไม่มีที่ไหนเปรียบเชียวล่ะ แม่ครัวของผมคัดสรรวัตถุดิบจากธรรมชาติทั้งนั้น” ว่าพลางตักอาหารตรงหน้าใส่จานให้หญิงสาวอย่างที่เขาไม่เคยทำกับใครมาก่อน สุพิชญารู้สึกหัวใจอ่อนยวบกับท่าทีแสนอ่อนโยนนั้น เธอจะหวั่นไหวกับภาพลวงตาที่เขาพยายามสร้างขึ้นมาเพื่อหลอกล่อเธอไม่ได้เด็ดขาด

“ฉันไม่หิว” บอกเสียงแข็งพร้อมเบือนหน้ามองไปทางอื่นด้วยไม่อยากประสานสบตากับเขาโดยตรง พลังบางอย่างในดวงตาสีสนิมคู่นั้นช่างดึงดูดเสียเหลือเกินจนเธอคิดว่าตัวเองคงได้หลงใหลในตัวเขาแน่แท้หากยังขืนสบตากับเจ้าพ่อใหญ่ผู้นี้ต่อไป

“อันนี้ก็อร่อยนะ ลองทานดูสิไม่อ้วนหรอกนะ” ตักอาหารอีกอย่างหนึ่งใส่จานให้อีกครั้ง ซ้ำยังเอ่ยชวนเชิญอย่างไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเอาแต่นั่งเชิดหน้าไม่อยากเสวนาด้วย และนั่นก็ได้ผลสุพิชญาหันมาตวาดแว้ดใส่เขาทันทีที่ได้ฟังคำเชื้อเชิญ

“นี่คุณ! ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไงคะ”

“ถ้าคุณไม่ทานไอ้ที่ผมตักใส่จานให้ ผมจะให้คุณทานอย่างอื่นแทนนะยาหยี” พูดพร้อมส่งสายตาที่เต็มไปด้วยไฟปรารถนาจับจ้องมองอีกฝ่าย

“ลามก” สุพิชญาสบถอย่างหัวเสียเพราะแสนอายกับสายตานั้น ดิเอโกทำให้เธอร้อนผ่าวไปทั้งตัวและหัวใจ เจ้าพ่อใหญ่หัวเราะจนเห็นเรียวฟันขาวก่อนหรี่ตามองแล้วยอกย้อนคำต่อว่าของสุพิชญา

“ลามกตรงไหน ผมก็แค่จะให้แม่ครัวทำอย่างอื่นมาให้คุณหากคุณไม่ชอบอาหารพวกนี้ นี่คุณคิดอะไรของคุณนะยาหยี”

“คุณ!” อุทานพร้อมถลึงตาใส่เมื่อรู้ตัวว่าพลาดพลั้งเสียทีให้อีกฝ่ายปั่นหัวเล่น แต่ก่อนที่เธอจะทันได้สาดวาจาเผ็ดร้อนใส่เจ้าพ่อใหญ่ก็หักมุมจบชนิดที่เธอไม่ทันตั้งตัว

“ทานเถอะครับ เรายังมีเวลาเถียงกันอีกนาน อย่าเพิ่งให้เสียบรรยากาศอาหารมือนี้เลยนะ” ว่าพลางส่งรอยยิ้มแสนหวานให้ แต่สุพิชญาก็เอาแต่หน้าบึ้งตึงเพราะปรับอารมณ์ไม่ถูกที่ถูกอีกฝ่ายก่อกวนอารมณ์ ดิเอโกเลิกคิ้วเป็นเชิงถามอย่างสงสัยและเอ่ยถามออกไปเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่นิ่งไม่ยอมลงมือจัดการอาหารสักที

“หรือว่าอยากทานอย่างอื่นจริงๆ”

ครั้งนี้พูดพร้อมตวัดสายตาสำรวจเรือนร่างอย่างจาบจ้วง สุพิชญาหน้าร้อนผ่าวกับสายตาที่เต็มไปด้วยเปลวไปร้อนแรงคู่นั้น หญิงสาวกัดฟันเก็บข่มความอึดอัดและขัดเขินไว้ก่อนลงมือจัดการกับอาหารในจานที่อีกฝ่ายคอยตักส่งให้ไม่ว่างเว้น เธอคงรู้สึกเปรมปรีดิ์หากเขาและเธอเริ่มต้นด้วยความรู้สึกที่ดีต่อกัน

*******************************************

“ว้าย! ดิเอโก! คุณเข้ามาได้ยังไง ออกไปนะ” สุพิชญาอุทานลั่นอย่างตกใจเมื่อออกจากห้องน้ำแล้วพบเจ้าพ่อใหญ่นอนเอนกายอยู่บนเตียง มือน้อยกระชับเสื้อคลุมแน่นเพราะนอกจากนี้แล้วเธอก็ไม่มีอาภรณ์ใดห่อหุ้มร่างกายอีกเลย

ใจดวงน้อยเต้นระทึกเมื่อเห็นสายตาอันร้อนแรงคู่นั้น หญิงสาวรู้สึกขาสั่นขึ้นมาราวแทบไร้เรี่ยวแรงหยัดยืน ทั้งที่วันนี้เธอคลายกังวลไปมากเพราะการเผชิญหน้ากับดิเอโกนั้นก็แค่ระยะเวลาสั้นๆ ระหว่างมื้ออาหารในตอนเช้า เพราะเขาแทบจากไปทันทีที่จัดการอาหารเช้าเสร็จสิ้น แต่เธอไม่นึกเลยว่าจะต้องมาเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้งในคืนนี้ และที่สำคัญในห้องนอนอันคับแคบของเธอเสียด้วย!

“ยาหยีเมื่อไรคุณจะเลิกตกใจเสียที” เอ่ยอย่างขบขันกับท่าทีตื่นตระหนกนั้น เขาไม่จำเป็นต้องเดาให้มากความว่าเรือนร่างงดงามนั้นจะมีสิ่งใดห่อหุ้มบ้างนอกจากเสื้อคลุมตัวหนานี้ เพราะเก้าอี้ตรงโต๊ะเครื่องแป้งมีชุดนอนบางเบาของหญิงสาวพาดแขวนอยู่ ดังนั้นฟันธงได้ทันทีว่า... ไม่มี!

“ฉันบอกให้ออกไปไงไม่ได้ยินหรือไง” ตวาดเสียงกราดเกรี้ยวราวต้องการข่มขู่ทั้งที่รู้แก่ใจว่านั่นไม่ได้ทำให้ดิเอโกสะทกสะท้านสักนิด

“ได้ยิน! แต่ไม่ออกมีอะไรไหมครับ” ย้อนกลับหน้าตายพลางพาเรือนร่างแข็งแกร่งลงจากเตียงแล้วก้าวเข้ามาหาเธอราวราชสีห์กำลังต้อนเหยื่อ สุพิชญามองซ้ายขวาราวต้องการหาทางหนีทีไล่ แต่ก็ช้ากว่าดิเอโกที่เข้ามาประชิดตัวเธออย่างรวดเร็ว

“อีตาบ้า! ปล่อยนะ!” หวีดร้องเสียงหลงเมื่อถูกรวบกอดอย่างไม่ทันตั้งตัว มือน้อยทั้งสองรัวกระหน่ำทุบแผงอกกว้างหวังให้อีกฝ่ายถอยออกห่างตามคำสั่ง แต่ทว่ากลับไม่กระเทือนต่อดิเอโกสักนิด

“พูดกับสามีให้มันดีหน่อยสิจ๊ะยาหยี แบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ” ก้มลงกระซิบหลังจากรวบมือน้อยไว้ด้วยกัน นั่นทำให้สุพิชญาแหงนเงยใบหน้านวลขึ้นจ้องมองเขาเขม็ง

“ใครสามีฉันพูดให้มันดีๆ นะ”

“ก็ผมไง หรือคุณจะบอกว่าระหว่างเราไม่เคยมี...”

“ใช่! มันไม่เคยมีความหมายอะไรเลยสักนิด ก็แค่ครั้งสองครั้ง” แทรกขึ้นอย่างถือดีก่อนที่ดิเอโกจะทันได้พูดจบ ริมฝีปากแสนสวยเหยียดยิ้มหวังให้อีกฝ่ายเสียหน้าที่กล้ากล่าวอ้างว่าเขาเป็นสามีเธอ แต่กว่าหญิงสาวจะรู้ตัวว่าคิดผิดถนัด ดิเอโกก็ช้อนอุ้มร่างน้อยลอยละลิ่วตรงดิ่งไปที่เตียงกว้างเสียแล้ว