Chapter 21 ผมอยู่ไหน เมียผมต้องอยู่นั่น

เพียงริมฝีปากนุ่มสัมผัสแผ่วเบาเจ้าพ่อใหญ่ก็เผยอแย้มเรียวปากกว้างขึ้นเปิดช่องให้อีกฝ่ายสอดใส่ปลายลิ้นเล็กเข้าไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ ส่วนสะโพกสอบก็ขยับขับเคลื่อนท่อนกายแกร่งที่บัดนี้แฝงตัวอย่างองอาจวาดลวดลายอยู่ในซอกหลืบนุ่ม ธารน้ำหลั่งไหลอาบตัวตนแห่งความเป็นชายจนชุ่มฉ่ำถ้วนทั่ว ยิ่งสุพิชญามอบจุมพิตแบบกล้าๆ กลัวๆ เขาก็ยิ่งเร่งจังหวะรัวเร็วขึ้นเพื่อให้อีกฝ่ายได้ปลดปล่อยตัวตนข้างในออกมา

สุพิชญาลืมเลือนไปเสียแล้วว่าเธอตั้งใจปฏิเสธเขาตั้งแต่แรก เพราะเพียงเขาแทรกกายผ่านกลางกายเข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว หัวใจเธอก็เต้นรัวเร็วทั้งตื่นตระหนก ทั้งหวามไหว ปั่นป่วนไปทั่วเรือนกาย เธอไม่คิดว่าดิเอโกจะจู่โจมฝากฝังความเป็นชายเข้าในเรือนร่างของเธอรวดเร็วเช่นนั้น ซ้ำยังแสดงลีลารักผาดโผนแบบไม่คิดเกรงใจฟ้าดิน ด้วยยามนี้ ณ ตรงที่เขาวาดลวดลายมันคือผนังกระจกทั้งด้านที่มองเห็นวิวทิวทัศน์ภายนอกถ้วนทั่ว แต่ที่ร้ายกว่านั้นคือบานกระจกใสจนภายนอกมองเข้ามาเห็นภายในได้เกือบทั่วทุกตารางนิ้ว

แต่ดูเหมือนว่าเจ้าพ่อใหญ่จะไม่ใส่ใจ เพราะเพียงตวัดเสื้อคลุมตัวโคร่งออกจากร่างเธอแล้วปลดเปลื้องพันธนาการเรือนกายท่อนร่างของตัวเองออกเขาก็สอดใส่อาวุธร้ายเข้าจู่โจมเธอทันที แม้จะอยากหลีกหนีแต่ด้วยท่วงท่าที่ช่ำชองเหนือชั้นกว่าก็พาเธอที่หวาดผวาคล้อยตามได้โดยง่าย เรียวขาสวยกระหวัดรัดเรือนกายแกร่งมั่นยามถูกคุกคามกลางกาย

ยามนี้เรือนร่างบอบบางราวถูกอัดบีบให้เป็นเนื้อเดียวกับบานกระจกกว้าง แผ่นหลังบอบบางบดเบียดกับเนื้อกระจกจนแทบกลืนกินเป็นเนื้อเดียวกัน ยิ่งอีกฝ่ายโรมรันขับเคลื่อนเข้ายึดครองพื้นที่นวลเนื้อก็ยิ่งเบียดเสียดกับเนื้อกระจกแนบแน่น

“ชู่ว... ใจเย็นก่อนนะครับยาหยี” กระซิบบอกเมื่อผละศีรษะออกห่างแล้วคนร่างบางยังตามติดหมายแนบชิดจุมพิตดูดดื่ม สุพิชญาปรือตามองเมื่อเขาค่อยๆ ถอดถอยกายแกร่งออกแล้วจับให้เธอยืนหยัดกับพื้นพรมนุ่มอีกครั้ง หญิงสาวกระพริบตาปริบๆ อย่างมึนงงที่จู่ๆ เขาก็หยุดการกระทำอันเร่าร้อน แต่เพียงเสี้ยววินาทีเธอก็เข้าใจดีในการกระทำนั้น เมื่อดิเอโกจับกายเธอหมุนให้หันหน้าเข้าหาบานกระจกเนื้อแน่น

เพียงทรวงอกนุ่มนาบไปกับกระจกบานใหญ่ดิเอโกก็ดึงรั้งสะโพกงามงอนให้ออกห่างกระจกบานนั้นแล้วส่งท่อนกายล่วงล้ำเข้าไปในซอกอุ่นนุ่มอีกหน ครานี้คนที่กำลังมึนงงถึงกับครางฮือ... ดวงตาที่ปรือเบิกกว้างอย่างตกใจเพราะสายตาสบเข้ากับทิวทัศน์ภายนอกอย่างจัง! เขากำลังบรรเลงเพลงรักอย่างอุกอาจไม่เกรงกลัวสักนิดว่าจะมีใครสอดส่องมองเข้ามาหรือไม่ หัวใจสาวไหวพลิ้วเป็นริ้วคลื่นตื่นตะลึงกึ่งวาบหวามกับบทรักท่ามกลางทิวทัศน์ที่กว้างไกลในเวลานี้

สุพิชญาไม่รู้ว่าเวลาผ่านเลยไปเนิ่นนานเท่าไร เธอรู้แต่ว่าทุกวินาทีมีแต่ความหวามไหวยามแก่นกายของเขาขยับเข้าออกทั้งว่องไวก่อนค่อยๆ ผ่อนคลายเป็นเชื่องช้า วิวทิวทัศน์ด้านหน้าก็พร่าเลือนราวเธอกำลังหลับแล้วฝันไป แต่ทว่าตัวตนแห่งความเป็นชายที่สอดแทรกตรงรอยแยกกลางกายเคลื่อนไหวไม่ได้หยุดหย่อนนั้นย้ำเตือนให้เธอตระหนักว่า... เธอไม่ได้ฝันไป!

กว่าเจ้าพ่อใหญ่จะปล่อยให้ร่างนุ่มนิ่มให้เป็นอิสระ เขาและเธอก็ได้ใช้แทบทุกตารางนิ้วในห้องนั้นโรมรันแลกเปลี่ยนบทรักอันเร่าร้อนจนแอร์ที่เย็นฉ่ำไร้ความหมายไปในบัดดล

*****************************************

“คุณจะพาฉันไปไหนคะ” สุพิชญาถามด้วยความสงสัยเมื่อดิเอโกสั่งให้สาวใช้เข้ามาจัดเตรียมเสื้อผ้าของเธอใส่กระเป๋า แต่ท่าทางดิเอโกเหมือนจะไม่ได้ฟังสักนิดเพราะเจ้าพ่อใหญ่หันกายกลับทันทีที่บอกให้เธอตามเขาออกไป

“เดี๋ยวสิคะดิเอโก คุณยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะ”

“ไปถึงแล้วคุณจะรู้เองยาหยี ไปกันเถอะช้าไปกว่านี้เดี๋ยวจะค่ำเสียก่อน” ตอบเพียงเท่านั้นดิเอโกก็ขยับเท้าก้าวเดิน แต่ทว่าก็ต้องหยุดชะงักเพราะสุพิชญาไม่ได้เดินตามไป ซ้ำยังเอ่ยวาจาร้องขอด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

“ดิเอโกคะ... ฉันอยากกลับบ้าน”

“คุณได้กลับแน่แต่ไม่ใช่เวลานี้” หันมาบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบสีหน้านิ่งเสียจนสุพิชญาใจเสีย แต่ความมีทิฐิทำให้ถามกลับไปด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้างขึ้น

“ทำไมคะ ทำไมกลับไม่ได้ ในเมื่อฉัน...”

“คุณเป็นเมียผม ผมอยู่ไหนคุณก็ต้องอยู่นั่น เข้าใจนะครับ” ดิเอโกตอบกลับก่อนที่สุพิชญาจะร่ายยาวไปมากกว่านั้น หญิงสาวชะงักงันกับสถานะที่อีกฝ่ายยัดเยียดให้ ยามนี้เธอทั้งโกรธทั้งอับอาย แต่ก็พยายามเก็บกลั้นไว้แล้วโต้กลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ฉันไม่ได้เป็นเมียคุณ! ”

ดิเอโกส่ายหน้ากับความดื้อรั้นของสุพิชญา เขาไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมต้องมาทนโต้เถียงกับเธอด้วย ชีวิตของเขามีผู้หญิงมากหน้าหลายตาที่จะยอมทอดกายให้เขาบนเตียง แต่เขากลับต้องมาเล่นล่อเอาเถิดกับคนแสนพยศเช่นเธอ

“ไอ้ที่ร้องครวญครางเมื่อชั่วโมงที่ผ่านมานี่ไม่ได้ช่วยเตือนความทรงจำคุณเลยหรือไงยาหยี”

“อีตาบ้า! ลามก” สุพิชญาตวาดแว้ดทันที หญิงสาวรู้สึกอยากกระโดดเข้าบีบคอเขาเสียเหลือเกิน

“ถึงจะบ้า... หรือลามก แต่ก็ได้ชื่อว่าสามีคุณนะ หรือจะต้องเตือนความทรงจำอีกซักกี่รอบดีคุณถึงจะยอมรับและจดจำมันยาหยี” คราวนี้ขยับเรียวฟันขบกัดริมฝีปากล่างพลางหรี่ตามองอย่างโลมเลีย พร้อมขยับเท้าก้าวเข้าหาคนปากดี

“มะ...ไม่ต้อง ฉันไม่กลับก็ได้ ว่าแต่คุณจะพาฉันไปไหนก็ไปสิ ไหนคุณว่าถ้าช้าจะค่ำไง” ปฏิเสธพลางขยับถอยหลังกรูดด้วยความตื่นตระหนก เพราะเธอรู้ดีว่าหากดิเอโกมีท่าทีแบบนี้ท้ายสุดจะต้องจบลงที่ใด

“แต่ผมชักไม่อยากไปแล้วสิ ความจริงไปพรุ่งนี้เช้าแทนก็น่าจะได้นะ” ว่าพร้อมตวัดสายตากวาดทั่วเรือนร่างก่อนดึงกลับมาจับจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่ายที่ยามนี้วูบไหวราวกวางน้อยหวาดหวั่นกับภยันตราย

สุพิชญาถอยร่นจนหลังแนบชิดติดผนัง ดิเอโกได้โอกาสก็คว้าร่างนั้นมารวบกอดพร้อมตวัดปลายนิ้วแกร่งเชยคางมนให้คนถูกคุกคามแหงนเงยใบหน้าขึ้น สุพิชญาเบิกตากว้างขยับปากทักท้วงทันที

“ดะ...ดิเอโก อย่าค่ะ อื้อ...” เสียงหวานถูกกลืนหายไปในลำคอเมื่อถูกจู่โจมจุมพิตหนักหน่วง หัวใจดวงน้อยเต้นระทึกด้วยความหวามไหว เพราะดิเอโกไม่เพียงแต่ส่งมอบจุมพิตแสนเร่าร้อนเท่านั้น ฝ่ามือร้อนผ่าวของเขายังโลมเล้าไปทั่วเรือนกายอีกด้วย

 แต่ก่อนที่สุพิชญาจะระทวยไปทั้งกายและใจ เจ้าพ่อใหญ่ก็ถอนริมฝีปากบางเฉียบออกแล้วกระซิบบอกด้วยนัยน์ตาพราวระยับ

“ไปกันเถอะครับยาหยี ให้ถึงที่หมายก่อนแล้วเราค่อยต่อให้จบนะ”

สุพิชญาตาโตกับวาจาชวนระทึกนั้น หากดิเอโกไม่ประคองกอดเธอไว้ป่านนี้คงได้ร่วงลงไปกองกับพื้นแล้ว เพราะเรียวขาสวยสั่นระริกกับสัมผัสวาบหวามเมื่อเสี้ยวนาทีที่ผ่านมา ซ้ำยังได้ยินได้ฟังวาจาแสนตรงที่ชวนขัดเขินนั้นขาก็ยิ่งสั่นจนอ่อนแรง