Chapter 24 ต้องยอมเธอ

“ที่นี่สวยจังค่ะ เงียบสงบดูไม่วุ่นวาย เป็นเกาะที่น่าอยู่มากจริงๆ” สุพิชญาเอ่ยออกมาด้วยใบหน้างามเต็มไปด้วยรอยยิ้ม หญิงสาวทอดสายตามองไปยังชายหาดขนาดย่อมความยาวไม่ไกลเกินหนึ่งกิโลเมตร ผืนทรายนั้นเป็นสีขาวดูสะอาดตากลมกลืนกับท้องทะเลสีฟ้าใส เธอเพิ่งรู้เมื่อไม่กี่นาทีนี้เองว่า สถานที่เธอยืนอยู่ยามนี้ชื่อว่า ‘เกาะบาหลัน’ เกาะส่วนตัวเล็กๆ เกาะหนึ่งของประเทศอินโดนีเซีย

“แล้วคุณอยากอยู่ไหมล่ะ”

“คะ” หันขวับไปมองคนที่เดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ พลางเลิกคิ้วถามอย่างสงสัยด้วยไม่แน่ใจในสิ่งที่อีกฝ่ายเอ่ยออกมา ดิเอโกเบือนหน้าไปมองคนข้างกายพร้อมคลี่ยิ้มบางเบาก่อนเอ่ยประโยคต่อไป

“ในเมื่อที่นี่น่าอยู่ ทำไมคุณไม่อยู่เลยล่ะ... ยาหยี”

“คะ...คือฉัน” สุพิชญาออกอาการติดอ่างขึ้นมาทันใด หญิงสาวไม่คิดว่าจะได้ยินคำเชิญชวนแสนง่ายนั้น แต่ก่อนที่เธอจะได้เอ่ยคำใดต่อไป ดิเอโกก็แทรกขึ้นด้วยประโยคที่ชวนให้เธออารมณ์กรุ่นขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยระลึกได้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตั้งแต่ต้นเธอไม่ได้เต็มใจสักนิด

“ผมยินดีนะถ้าคุณจะอยู่กับผมที่นี่มากกว่าหนึ่งเดือน ตามข้อตกลงนั่น”

“ฉันบอกคุณกี่ครั้งแล้วคะ ว่าฉันไม่รู้เรื่องข้อตกลงอะไรนั่น คุณอย่าใช้มันเป็นข้ออ้างกักขังหน่วงเหนี่ยวฉันแบบนี้” สบถเสียงเข้มบ่งบอกว่าอารมณ์กำลังขุ่นมัว แต่ดูเหมือนเจ้าพ่อใหญ่จะไม่ใส่ใจ เพราะเขายิ่งยียวนเธอหนักเข้า

“ผมเนี่ยนะกักขังคุณ”

“ใช่!” ตอบเสียงดังฟังชัด หวังให้อีกฝ่ายสำนึกผิดแต่ดิเอโกกลับไม่มีทีท่าสะทกสะท้านสักนิด เขากลับหัวเราะราวขบขันเธอเสียนี่

“หึ หึ ยาหยี ถ้าผมกักขังคุณ คุณจะมีโอกาสมายืนรับลมชมวิวแบบนี้ไหม”

“คุณ!” อุทานตาโตกับวาจาโต้ตอบนั้น สมองน้อยๆ ของเธอไม่ทันได้ประมวลคำตอบโต้ ดิเอโกก็กระหน่ำวาจาที่ทำให้เธอแสนเจ็บช้ำเข้ามาอีกระลอก

“อีกอย่างนะยาหยี ผมไม่ได้เหนี่ยวรั้งคุณสักนิด เพราะแค่ผมสะกิดคุณก็คล้อยตามผมง่ายๆ แล้ว”

“ดิเอโก!”

“ชู่ว... ไม่เอาน่า บรรยากาศดีๆ แบบนี้ อย่าทำหน้ายู่ยี่สิครับ เมื่อคืนผมว่าผมก็ปล่อยให้คุณหลับยาวนะ ไม่ได้กวนสักนิด เอ๊ะ! หรือว่าผมจัดให้ไม่พอคุณเลยหน้างอแบบนี้” จบคำหยอกเย้าเจ้าพ่อใหญ่ก็หัวเราะร่วน ทางสุพิชญาก็แทบถลาเข้าตะปบข่วนให้สาสมกับความขุ่นเคืองใจ แต่ก่อนที่ทั้งสองฝ่ายจะได้ทันทำสงครามกัน เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นพร้อมร่างของลูกน้องหนุ่มวิ่งกระหืดกระหอบมาถึงพอดี

“ดิเอโกครับ ดิเอโก! …แย่แล้วครับ”

“มีอะไรว่ามา” เจ้าพ่อใหญ่หันไปถามเชิงออกคำสั่ง สายตาคมจับจ้องลูกน้องหนุ่มนิ่งอย่างรอคำตอบ

“เมียคนงานที่ท้องแก่น่ะครับดิเอโก ปวดท้องดูท่าทางจะคลอดแน่ๆ ครับ” รายงานด้วยน้ำเสียงติดๆ ขัดๆ ด้วยยังไม่หายจากอาการเหนื่อยหอบ ดิเอโกนิ่วหน้าอย่างประหลาดใจเพราะปกติก็มีเรือสำหรับพาคนเจ็บไปส่งโรงพยาบาลอยู่แล้วไม่จำเป้นต้องมารายงานเขา

“งั้นก็เอาเรือออกพาไปโรงพยาบาลสิ ชักช้าอยู่ทำไม”

“แต่ว่า... คนของเราเพิ่งออกเรือไปเมื่อครึ่งชั่วโมงนี่เองครับดิเอโก” รีบบอกเหตุผลทันทีด้วยเกรงว่าหากช้าไปกว่านี้เจ้าพ่อใหญ่อาจบันดาลโทสะได้ ดิเอโกได้ฟังถึงกับสบถด้วยความขัดใจกับสถานการณ์คับขัน อะไรจะช่างประจวบเหมาะกันเช่นนี้ เพราะตอนนี้ลูกน้องเขายังออกเรือไปทำธุระตามคำสั่งเขาก่อนหน้าไม่นาน

“บ้าฉิบ!! แล้วทีนี้จะทำยังไง”

“ฉันช่วยได้ค่ะ ให้ฉันไปดูคนท้องก่อนนะคะ เพราะบางทีอาจเป็นเจ็บครรภ์หลอก ฉันหมายถึงแค่สัญญาณเตือนก่อนเจ็บครรภ์คลอดจริงน่ะค่ะ หรือถ้าเจ็บครรภ์คลอดจริง ก็ยังมีเวลาเหลืออีกหลายชั่วโมง” สุพิชญาที่ยืนฟังอยู่แทรกขึ้น นั่นเหมือนราวเสียงจากสวรรค์ที่ช่วยกู้สถานการณ์ให้ดิเอโกในตอนนี้ แต่เจ้าพ่อใหญ่ก็ไม่วายถามออกไปอย่างไม่แน่ใจ เพราะนี่มันไม่ใช่การเจ็บป่วยธรรมดา

“คุณแน่ใจหรือพิชชา”

“แล้วตอนนี้คุณมีทางเลือกอื่นหรือคะดิเอโก อีกอย่างฉันจบพยาบาลมา เรื่องแค่นี้ไม่เหลือบ่ากว่าแรงหรอกค่ะ”

ถ้อยคำยอกย้อนพร้อมการันตีดีกรีของตัวเองนั้นทำให้ดิเอโกชะงักอึ้งเขาลืมไปจริงๆ ว่าหญิงสาวรูปร่างโปร่งระหงตรงหน้านี้เป็นถึงพยาบาลไม่ใช่หญิงสาวทั่วไป

“งั้นผมฝากคุณด้วยนะยาหยี” บอกด้วยน้ำเสียงเชื่อมั่นแต่ในใจยังคิดกังวล เกรงว่าหญิงสาวจะรับมือกับสถานการณ์ไม่ไหว แต่ถึงอย่างไรก็อาจยังพอมีเวลาที่จะเรียกให้คนของเขานำเรือกลับมาหากสุพิชญาดูแล้วว่าไม่อาจจัดการด้วยตัวเองได้

“ยืนอยู่ทำไมล่ะรีบนำทางมิสไปสิ” หันมาบอกลูกน้องด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจเมื่อเห็นยังยืนนิ่งไม่ไหวติง

ลูกน้องหนุ่มออกอาการสะดุ้งก่อนที่จะรีบค้อมศีรษะรับคำแล้วผายมือเชื้อเชิญสุพิชญาให้ตามตนไป “ครับดิเอโก เชิญทางนี้ครับมิส”

“ดิเอโกคะ เราไม่มีเวลาแล้วค่ะ ตอนนี้คนท้องใกล้คลอดเต็มที” สุพิชญาบอกด้วยน้ำเสียงรัวเร็วสีหน้าออกอาการจริงจัง แต่กลับไม่เห็นแววตื่นตระหนกในดวงตาคู่งามสักนิด จะมีเพียงแววกังวลเล็กน้อยเท่านั้น แต่สำหรับดิเอโกเขากลับรู้สึกว่าสิ่งที่ได้ฟังนั้นชวนปวดหัวไม่ใช่น้อย ทั้งที่ปัญหาน้อยใหญ่ที่เขาเผชิญมาไม่เคยมีสิ่งใดที่เขารับมือไม่ได้ แต่เรื่องนี้มันเป็นเรื่องแปลกใหม่ที่เขารู้สึกกังวล

“จะทำยังไงดีล่ะทีนี้”

“คงต้องทำคลอดที่นี่” สุพิชญาตอบฉะฉานราวเป็นเรื่องปกติ แต่กลับทำให้ดิเอโกถึงกับตาโต

“ทำคลอด! ใครจะทำได้ล่ะยาหยี ผมเคยจับแต่ปืน เอ่อ... ถึงจะเคยจับมีดก็จริงแต่เพื่อการอื่นไม่ใช่...”

“ฉันจะเป็นคนทำคลอดเอง” อีกครั้งที่บอกอย่างมั่นใจ และดิเอโกก็อุทานอย่างตกใจอีกเช่นกัน

“คุณเนี่ยนะยาหยี”

“ดิเอโกคะ ฉันบอกคุณแล้วไงคะว่า ฉัน... จบการพยาบาลมา เรื่องทำคลอดถ้าทำไม่ได้ก็คงต้องเอาใบอนุญาตไปคืนแล้วล่ะค่ะ”

“คือผม...”

“อย่าเพิ่งมาถกเถียงกันตอนนี้เลยค่ะ” เธอแทรกขึ้นเมื่อเห็นดิเอโกกลายเป็นคนติดอ่างไปเสียแล้ว และเมื่อเจ้าพ่อใหญ่เอาแต่ทำตาปริบๆ สุพิชญาก็บอกสิ่งที่ตัวเองต้องการราวออกคำสั่งกลายๆ