Chapter 29 เจ้าพ่ออ้อนสวาท

“ว่าไงนะ! ดิเอโกถูกยิงบาดเจ็บ แล้วเขาเป็นยังไงบ้าง แล้วคุณกลับมาทำไม... ทำไมไม่อยู่กับเขา” สุพิชญาอุทานดังลั่นห้องเมื่อได้ฟังคำบอกเล่าของบอดี้การ์ดใหญ่ หัวใจสาวสั่นระรัวไปหมด เพราะทั้งกังวลและหวาดกลัวเกี่ยวกับอาการของดิเอโก

“เควินคะ เอาเรือออก ฉันจะไปหาเขา พาฉันไปหาดิเอโกที”

“ใจเย็นก่อนครับมิส ตั้งสติ หายใจเข้าลึกๆ แล้วฟังครับ” บอดี้การ์ดใหญ่บอกเสียงเข้มเกือบดุหวังเรียกสติหญิงสาวที่บัดนี้ดูท่ากระเจิดกระเจิงเสียแล้ว เมื่อเห็นอีกฝ่ายมีทีท่าสงบลง เขาก็ค่อยๆ บอกเล่าเหตุการณ์ต่อไปตามบทที่ซักซ้อมมาอย่างดี

“ดิเอโกบาดเจ็บจริงแต่ว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว และอยู่ในความคุ้มครองของตำรวจ มิสไม่ต้องกังวลครับ และที่ผมกลับมานี่ เป็นเพราะดิเอโกสั่งให้ผมมาคุ้มกันมิส เพราะพวกของเดฟอาจคิดจะรุกรานมาถึงที่นี่ก็ได้”

“ต่อสายดิเอโกให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ” สุพิชญาร้องขออย่างน่าสงสารหลังจากฟังคำบอกเล่าของบอดี้การ์ดใหญ่จบ เพียงแค่ได้ยินว่าเขาปลอดภัยเธอก็เบาใจแต่ก็ยังอยากได้ยินเสียงให้แน่ใจอีกครั้งว่าเควินไม่ได้หลอกล่อให้เธอวางใจ

“ผมคงทำตามคำขอของมิสไม่ได้ เพราะตอนนี้ทุกอย่างถูกคุมเข้มห้ามใครติดต่อกับดิเอโก” ปฏิเสธออกไป ในใจคิดว่าดิเอโกช่างเดาใจผู้เป็นนายหญิงออกราวกับมานั่งในใจอย่างไรอย่างนั้น เพราะสุพิชญาร้องขอตามที่ดิเอโกคาดการณ์ไว้จริงๆ ทำให้เขามีเหตุผลในการอธิบายให้เธอฟังได้ แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังมีสีหน้ากังวล เควินก็จำต้องแอบบอกกลายๆ

“เอาเถอะครับ ผมขอให้มิสทำใจให้สบาย บางทีพรุ่งนี้ ดิเอโกอาจกลับมาเกาะบาหลันก็ได้”

“บางที...” สุพิชญาทวนคำนั้นตาโต เควินมองเห็นแววไหวระริกด้วยความยินดีกึ่งสับสนในดวงตาคู่สวย บอดี้การ์ดใหญ่จึงได้แต่แอบลอบยิ้มในใจ เห็นทีเหตุการณ์ครั้งนี้น่าจะเป็นเพราะดิเอโกคงต้องการลองใจคนตรงหน้าเขาอย่างแน่นอน

“ครับบางที...” ตอบเพียงแค่นั้นแล้วยิ้มบางๆ ให้อย่างปลอบโยน เมื่ออีกฝ่ายไม่มีทีท่าจะซักถามต่อ เควินก็บอกกล่าวต่อไป “แต่ตอนนี้มิสพักผ่อนและอยู่แต่ในห้องก่อนเถอะครับ ผมจะให้คนจัดอาหารมาให้มิส บนห้อง ส่วนผมจะดูแลความเรียบร้อยอยู่ด้านล่าง หากมิสต้องการอะไรแจ้งบอดี้การ์ดหน้าห้องได้ทันที”

“ขอบคุณค่ะเควิน” เอ่ยขอบคุณแผ่วเบาทอดสายตามองตามร่างสูงของบอดี้การ์ดใหญ่ เมื่อในห้องเหลือเธอเพียงคนเดียว สุพิชญาก็ได้แต่ถอนใจก่อนพาตัวเองไปทิ้งกายนั่งลงบนเตียงนอนอย่างอ่อนล้า สายตาคู่งามหม่นเศร้ายามเหม่อมองออกไปยังทิวทัศน์เบื้องนอกผนังกระจกบานใหญ่

********************************************

“ดิเอโก!” เสียงหวานอุทานดังลั่นมาจากชั้นบนของตัวบ้านเมื่อเห็นเจ้าพ่อใหญ่ปรากฏกายในโถงรับแขกด้านล่าง สองเท้ารีบก้าวลงบันไดอย่างรวดเร็วไม่ผิดไปจากเมื่อวานสักนิดจะต่างกันก็เพียงแค่เมื่อก้าวลงจากบันไดขั้นสุดท้ายหญิงสาวก็ถลาเข้าหาเจ้าของชื่อที่เธอเรียกขานทันที

“ยาหยี” ดิเอโกกางแขนข้างหนึ่งออกรับร่างบางที่โผเข้าหาก่อนเหนี่ยวรั้งร่างนั้นเข้าแนบอกแล้วจรดปลายจมูกโด่งที่ศีรษะสวยได้รูปสูดเก็บกลิ่นหอมอ่อนๆ ของยาสระผมชั้นดีเข้าเต็มปอด แล้วประทับจูบหนักๆ ที่หน้าผากมนเมื่อเจ้าของแหงนเงยใบหน้าขึ้นสบตาเขา

“คุณกลับมาแล้ว คุณเป็นยังไงบ้างคะ ตายจริง! นี่คุณบาดเจ็บขนาดนี้เลยหรือนี่ แล้วทำไมรีบกลับมาคะ ทำไมไม่นอนโรงพยาบาลให้หายดีก่อน แล้วหมอตรวจอาการละเอียดแล้วหรือยัง” ถามไถ่ด้วยความห่วงใย นั่นทำให้เจ้าพ่อใหญ่แทบฉีกยิ้มกว้างด้วยความยินดี แต่เพราะยังต้องแสดงบทบาทผู้ได้รับบาดเจ็บอยู่จึงได้แต่แค่ยิ้มให้ด้วยท่าทางดูอ่อนระโหย

“ชู่ว... ใจเย็นๆ ครับยาหยี ผมไม่เป็นไรนะ”

“แต่คุณบาดเจ็บนี่คะ” ไม่วายแย้งด้วยความกังวล เพราะคนตัวโตเหนื่อยอ่อนเต็มทีราวกับว่าจะทรุดลงได้ในนาทีใดนาทีหนึ่ง ดิเอโกมองสบดวงตาคู่งามด้วยความรู้สึกซาบซึ้งอย่างแท้จริง หากไม่ติดว่ามีสายตาบอดี้การ์ดนับสิบคู่จ้องมองอยู่ เขาคงได้มอบรางวัลเป็นจูบแสนหวานให้เธอแล้ว

“ใช่ครับยาหยี ผมบาดเจ็บ แต่ตอนนี้คิดว่าหายแล้ว”

“คะ” อุทานเชิงถามพลางกระพริบตาปริบๆ ขณะมองเขา ดิเอโกอมยิ้มแอบหัวเราะขันหญิงสาวในใจ หากเธอจับได้ว่าเขาสร้างเรื่องราวโกหกเธอจะเคืองโกรธเขามากไหมนั่นสุดจะคาดเดา

“แค่รู้ว่าคุณเป็นห่วงผมก็หายแล้วล่ะ” ตอบพลางใช้ปลายนิ้วโป้งลูบไล้พวงแก้มแผ่วเบาพร้อมส่งยิ้มอบอุ่นให้ สายตาคู่สีสนิมเต็มไปด้วยแววหวามหวาน สุพิชญาขัดเขินกับท่าทีนั้น มือน้อยพลอยเกิดอาการเกะกะไปด้วย หญิงสาวจึงยกขึ้นฟาดเผียะเข้าที่ต้นแขนแกร่งข้างที่มีผ้าพันแผลแปะอยู่ด้วยความเขินอาย “บ้าจริงคุณนี่”

“โอ๊ย!! ยาหยี นี่แผลผมนะครับ” แสร้งอุทานลั่นจนสุพิชญาพลอยตกใจไปด้วย หญิงสาวรีบร้องขอลุแก่โทษด้วยท่าทีตื่นตระหนก “ตายจริง!! ขอโทษค่ะ ฉันลืมไป เจ็บมากไหมคะ”

ดิเอโกแสร้งทำสีหน้าคล้ายพยายามเก็บกลั้นความเจ็บปวดไว้ นั่นทำให้สุพิชญายิ่งหน้าเสียหนักกว่าเดิมหลายเท่าตัว

“ไม่เป็นไรหรอกครับยาหยี” บอกพร้อมทอดสายตาอ่อนโยนมองก่อนชักชวนอีกฝ่ายกลับขึ้นห้องด้วยเหตุผลที่สุพิชญาปฏิเสธไม่ได้

“เราขึ้นไปข้างบนกันเถอะผมรู้สึกเพลียๆ เควินตรวจตราทุกจุดอย่างเคร่งครัด จัดเวรยามอย่าให้ขาด เห็นใครแปลกหน้ามาจัดการได้ทันที”

“ครับดิเอโก”

“ไปเถอะครับยาหยี ผมอยากฟัด... เอ๊ย!! อยากนอนเต็มทีแล้วล่ะ” หันมาชวนอีกครั้งหลังจากสั่งการบอดี้การ์ดคนสนิทเรียบร้อย

สุพิชญารีบถามไถ่ด้วยความห่วงใย “ไปค่ะ คุณเดินไหวไหมคะ ให้ฉันช่วยประคองดีกว่านะคะ” จบคำหญิงสาวก็ขยับเข้าประคองร่างสูงใหญ่ด้วยเกรงว่าเขาอาจบาดเจ็บในส่วนอื่นอีกที่เธอมองไม่เห็น ซึ่งอาจทำให้เคลื่อนไหวได้ไม่ถนัด

“ครับ ผมเองก็รู้สึกมึนๆ เหมือนกัน” เจ้าพ่อใหญ่ตอบรับคำเก็บซ่อนยิ้มเจ้าเล่ห์ไว้ภายใต้สีหน้าเหนื่อยอ่อน ขยับท่อนแขนแกร่งข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บขึ้นโอบไหล่หญิงสาวแล้วพากันเดินขึ้นไปยังชั้นบนของเรือนพักมีสายตาของบอดี้การ์ดคนสนิทมองตามตาไม่กระพริบด้วยอึ้งกับมารยาของผู้เป็นเจ้านาย

“ยาหยี... คุณช่วยถอดเสื้อให้ผมหน่อยสิครับ... ผมถอดไม่ถนัด” ดิเอโกเริ่มอ้อนทันทีที่ถึงห้อง เจ้าพ่อใหญ่กลายเป็นเด็กน้อยไปเสียแล้วในตอนนี้ สุพิชญาชะงักเท้าที่กำลังก้าวไปยังโซฟามุมห้องเพื่อจัดเตรียมที่นั่งให้เหมาะกับคนเจ็บ หญิงสาวหันมายิ้มบางเบาให้ก่อนเดินกลับมาหาเพื่อทำตามที่เขาร้องขอ

“มาค่ะ ฉันช่วยถอดให้” มือน้อยรับเสื้อสูทที่ใช้เพียงแค่คลุมไหล่กว้างมาพาดแขนของตัวเองไว้ แล้วค่อยๆ บรรจงปลดกระดุมเชิ้ตเนื้อดีออกทีละเม็ดๆ อย่างคล่องแคล่ว หญิงสาวพยายามคุมสติให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะหัวใจเธอมันเริ่มเต้นรัวเร็วและแรงเมื่อเห็นแผงอกกว้างที่เต็มไปด้วยไรขนสีน้ำตาลอ่อน