LOGINShare
Chapter 5 ทางเลือกของคุณ
“ว่าไงนะ” ดิเอโกเลิกคิ้วมองหญิงสาวตรงหน้าที่หาญกล้าว่าเขาเป็นผู้ชายบ้ากามและโมโหร้ายอย่างไม่เกรงกลัว แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาสะทกสะท้านหรืองุนงงเท่ากับสิ่งที่หญิงสาวกล่าวหาว่าเขาเป็นฝ่ายลักพาตัวเธอมา
“นี่คุณ! หูตึงรึไง ฉันถามคุณว่า คุณจับตัวฉันมาทำไม ฉันไม่มีเงินมากพอขนาดที่จะเรียกค่าไถ่ได้หรอกนะ” สุพิชญาสบถด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ดวงตาคู่งามวาววับอย่างไม่คิดเกรงกลัวสักนิด เจ้าพ่อหนุ่มถึงกับตะลึงอึ้งอีกครั้งกับวาจากล่าวหานั้น
“ผมเนี่ยนะจับคุณมาเรียกค่าไถ่”
“ถ้าไม่ใช่ แล้วคุณจะจับฉันมาทำไม ฉันไปทำอะไรให้คุณ” สุพิชญา ตวาดกลับเสียงขุ่น หญิงสาวจับจ้องผู้ชายที่ทำหน้าเหรอหราราวกับไม่รู้เรื่องใดๆ อย่างหมายมาดเอาเรื่องให้จงได้
ผู้ชายบ้า! หน้าไม่อาย ข่มเหงรังแกฉันแล้วยังมีหน้ามาทำไม่รู้เรื่อง อย่าให้ฉันหลุดรอดออกไปได้นะ ฉันจะลากคอนายเข้าตะรางแน่ นายดิเอโก!
ดิเอโกจ้องตอบอย่างไม่เกรงกลัว ดวงตาสีสนิมแปรเปลี่ยนเป็นเรืองรองยามหลุบต่ำจ้องมองเนินอกที่โผล่พ้นผ้าห่มผืนหนา อาการหายใจแรงๆ ทำให้เนินอกกระเพื่อมเคลื่อนไหววับๆ แวมๆ ล่อตาล่อใจให้อยากโน้มใบหน้าไปฝากฝังปลายจมูกซุกไซ้เฉกเช่นที่เคยสัมผัสมาเมื่อค่ำคืน
“ผมก็จับคุณมาทำเรื่องอย่างว่าน่ะสิถามได้ แล้วตอนนี้ผมว่ามันก็ได้เวลาไปต่อแล้วล่ะ” ดิเอโกกระซิบเสียงสั่นพร่ายามตวัดสายตากลับขึ้นไปจับจ้องดวงตาคู่หวานพร้อมเอ่ยวาจาที่ชวนให้สุพิชญาถึงกับสั่นสะท้านเพียงแค่ได้ยิน
“อ๊าย! ปล่อยนะไอ้คนบ้า! ในที่สุดคุณก็ยอมรับว่าจับตัวฉันมา” สุพิชญาหวีดร้องโวยวายพยายามดิ้นรนหลีกหนีปลายจมูกโด่งที่โฉบลงมาหมายเก็บเกี่ยวความหอมหวานของเนินอกอิ่ม มือน้อยปัดป่ายทุบตีไหล่กว้างของดิเอโกเป็นพัลวันจนเจ้าพ่อใหญ่หลุดตวาดลั่นด้วยความขัดใจ
“นี่คุณ!”
สุพิชญาชะงักอึ้งเพียงชั่ววินาทีเท่านั้น หญิงสาวก็พ่นวาจาดุดัน คาดโทษเจ้าพ่อใหญ่อย่างไม่เกรงกลัว ดิเอโกแทบอยากจับหญิงสาวหักคอให้ตายคามือเสียให้รู้แล้วรู้รอด เขาไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมาทนฟังผู้หญิงตรงหน้านี้แสดงกิริยาก้าวร้าวต่อเขาด้วย ทั้งที่หากเป็นเมื่อก่อนนี้เขาคงได้เรียกใครสักคนมาเอาตัวไปจัดการลงทัณฑ์ให้สาสมกับที่หาญกล้าต่อกรกับเขา
“คอยดูนะฉันหนีรอดไปได้จะแจ้งตำรวจจับคุณ ข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยว กระทำชำเรา แล้ว... ”
“หยุด! ถ้าคุณยังยัดเยียดข้อหาให้ผมอีก ผมจะจัดการข่มขืนแล้วฆ่าเสียเดี๋ยวนี้แหละ” ดิเอโกตวาดเสียงเข้มดุก่อนเอ่ยวาจาข่มขวัญให้อีกฝ่ายหวาดหวั่น และครั้งนี้กลับได้ผลชะงัด สุพิชญาชะงักอึ้งพร้อมหุบปากฉับทันใด
“ฟังนะยาหยี คุณเป็นฝ่ายเต็มใจเดินเข้ามาที่นี่ แล้วก็เต็มใจทอดกายให้ผมเมื่อคืนนี้”
“โกหก ถ้างั้นคุณจะมาถามฉันทำไมว่าฉันเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่” สุพิชญาสวนกลับทันทีที่ได้ยินวาจากล่าวหานั้น เธอไม่มีวันเชื่อว่าสิ่งที่เขาพูดเป็นจริง ในเมื่อสติที่เธอรับรู้ครั้งสุดท้ายก็คือ เธอเดินออกจากภัตตาคารเพื่อกลับที่พักหลังจากนั่งปล่อยอารมณ์ไปเรื่อยเปื่อย ด้วยเธอเพิ่งหอบหัวใจที่บอบช้ำมาจากเมืองไทย หลบลี้หนีงานแต่งงานพี่สาวกับอดีตคนรักของเธอมาไกลถึงบาหลี แล้วจู่ๆ เธอก็ถูกผืนผ้าเย็นชื้นโปะเข้าที่จมูกก่อนหมดสติไป รู้สึกตัวอีกทีก็...
“ผมก็แค่อยากเทสดูว่าคุณคิดจะตุกติกหรือคิดโก่งเรียกค่าตัวเพิ่มหรือเปล่า” คำตอบของเจ้าพ่อหนุ่มทำให้สุพิชญาหยุดความคิดไว้เพียงเท่านั้น หญิงสาวอ้าปากค้างเมื่อถูกกล่าวอ้างอีกหน
“จะบ้ารึไง ฉันไปตกลงค่าตัวอะไรกับคุณตั้งแต่ตอนไหน” สุพิชญาโต้ตอบทันควันตามใจนึกคิด ดวงตาคู่งามเขียวขุ่นบ่งบอกความไม่พอใจล้นเหลือ แต่ทว่าดิเอโกกลับแค่นหัวเราะพร้อมตอบด้วยน้ำเสียงยียวนสุดกำลังจนสุพิชญาแทบบ้าคลั่งด้วยความขุ่นเคืองใจ
“ยาหยี คุณเป็นฝ่ายตกลงรับเงื่อนไขเองนะที่จะรับเงินสดห้าล้านแลกกับการมาเป็นผู้หญิงของผมหนึ่งเดือน”
“เงินสดห้าล้านแลกกับเป็นผู้หญิงของคุณหนึ่งเดือนเนี่ยนะ บ้าไปแล้ว ฉันไม่รู้เรื่อง” สุพิชญาโวยวายลั่นทันทีที่จบคำของดิเอโก หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมเหยียดยิ้มกึ่งหัวเราะด้วยไม่รู้ว่าตัวเองควรรู้สึกอย่างไรดีในตอนนี้ เขาช่างหาเหตุผลที่ช่างน่าเชื่อถือเสียเหลือเกิน เธอเชื่อคำตาบ้านี่ เธอก็บ้าแล้วยัยพิชชา!
“หรือคุณจะยอมให้ผมเชยชมฟรีๆ ผมก็ไม่ว่าหรอกนะ ผมว่าเมื่อคืนที่ผ่านมาก็พิสูจน์ให้เห็นว่าเราเข้ากันได้ดีแค่ไหน” จบคำใบหน้าคมก็โน้มเข้าหาพร้อมฝ่ามือใหญ่คว้าร่างน้อยที่มีผ้าห่มหนาห่อหุ้มเข้าแนบกาย ปลายจมูกโด่งซุกไซ้ซอกคอกรุ่นโดยที่สุพิชญาไม่ทันตั้งตัว
หญิงสาวขนลุกซู่ชูชันไปทั่วเรือนกายกับสัมผัสแสนวาบหวามนั้น สุพิชญาไม่อยากเชื่อว่าเธอจะกลายเป็นหญิงสาวผู้แสนไวไฟได้เท่านี้ เพียงเขาแตะนิดแตะหน่อยเธอก็อ่อนระทวยจนแทบโอนอ่อนไปกับเขา
“ดิเอโก! อย่า... ” สุพิชญาออกปากห้ามด้วยเสียงสั่นพร่า มือน้อยพยายามผลักไสใบหน้าคมให้ออกห่าง แต่เจ้าพ่อใหญ่ไม่ใคร่สนใจใยดีสักนิด ยังคงส่งปลายจมูกและริมฝีปากบางเฉียบเลาะเลียบเก็บเกี่ยวความหอมหวานไล่ลงมาตามไหล่ลาดจนสุพิชญาแทบหมดสิ้นหนทางหลบหลีกหนีจากสัมผัสหวามไหวนั้น
“เห็นไหมร่างกายคุณมันต้องการผม” ดิเอโกกระซิบเสียงแหบห้าวเมื่อไฟปรารถนาในกายลุกโชนขึ้นอีกครั้ง ยามนี้เขาไม่สนใจว่าหญิงสาวจะเป็นใครมาจากไหน เขาสนแค่ผู้หญิงในอ้อมกอดยามนี้ทำให้เขาหลงใหลจนไม่อยากให้อยู่ห่างกายแม้เสี้ยววินาที
“ไม่นะ! ปล่อย! ฉันไม่มีวันยอมให้เรื่องบ้าๆ นั่นเกิดขึ้นอีกเด็ดขาด” สุพิชญาพยายามฝืนตัวออกจากอ้อมกอดแกร่งทั้งที่แทบสิ้นเรี่ยวแรงยามถูกระดมจูบพร่างพรมไปทั่ว
“คุณจะต่อต้านผมงั้นเหรอยาหยี” ดิเอโกเงยหน้าขึ้นจากเนินอกนุ่มเมื่อได้ยินเสียงหวานออกอาการสั่นพร่าเอ่ยวาจาต่อต้านเขา ดวงตาสีสนิมเรืองรองยามจับจ้องคนในอ้อมกอดราวจะกลืนกิน
“ฉันไม่มีวันยอมแลกศักดิ์ศรีกับเงินแค่นั้นหรอก ต่อให้ตายฉันก็ไม่มีวันยอมรับเงื่อนไขที่ฉันไม่รู้เรื่องนั่น” สุพิชญาหายใจหอบลึกยามเอ่ยคำ หญิงสาวพยายามสกัดกลั้นความหวามไหวที่ก่อเกิดเมื่อเสี้ยวนาทีที่ผ่านมา เธอมั่นใจว่าหากเขาไม่หยุดการกระทำ อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเธอเองต่างหากที่จะเป็นฝ่ายร้องขอให้เขาทำอะไรต่อมิอะไรเฉกเช่นเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา
“งั้นคุณก็เลือกเองแล้วกันว่าคุณจะยอมเป็นผู้หญิงของผมเพียงคนเดียว หรือจะให้ผมเอาคุณไปประมูลขายทอดตลาดที่บ่อนคืนนี้”
Related chapters
พ่ายเพลิงพิศวาส Chapter 6 คำไหนคำนั้น
“ดิเอโก! นี่คุณ!” สุพิชญาอุทานขานนามชายหนุ่มที่เธอรู้จักเพียงชื่อเขาอย่างตื่นตะลึง ดวงตาคู่งามเบิกกว้างจ้องมองเจ้าพ่อใหญ่อย่างไม่อยากเชื่อในคำพูดนั้น“ผมชื่อ ดิเอโก เค เวนนิส เจ้าพ่อบ่อนคาสิโนที่ใครๆ ก็ยอมสยบแทบเท้า ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธผม จำไว้!” ดิเอโกเหยียดยิ้มอย่างเย้ยหยัน เขาไม่จำเป็นต้องต่อล้อต่อเถียงหรือพะเน้าพะนอเอาใจใคร ในเมื่ออะไรที่เขาต้องการเขาต้องได้เสมอเธอไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่เขาขึ้นเตียงด้วย แม้จะติดใจในรสสวาท แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะต้องสยบแทบเท้าและปล่อยให้เธอแผลงฤทธิ์ใส่เขาอย่างไม่กลัวเกรงสุพิชญายิ่งตะลึงหนักขึ้นเมื่ออีกฝ่ายแนะนำตัวเองเสียเต็มยศ คำว่า ‘เจ้าพ่อบ่อนคาสิโน’ กระตุกใจดวงน้อยได้ดีทีเดียว แต่ทว่าคนอย่างสุพิชญาหรือจะยอมลงให้ใครง่ายๆ หากเธอถูกระรานเธอก็จะต่อต้านสุดฤทธิ์เช่นกัน“คุณไม่กล้าแน่ดิเอโก ฉันไม่ใช่คนจรจัดที่คุณจะจับมัดมือขายทอดตลาดอย่างไม่เกรงกลัวกฎหมาย หากฉันหายไป คนที่บ้านฉันเขาต้องแจ้งความและตามหา อีกไม่นานคุณก็จะถูกตำรวจจับแน่นอน”เมื่อเอ่ยวาจาท้าทายไปแล้วหญิงสาวก็ต้องกล้ำกลืนก้อนแข็งๆ ที่แล่นขึ้นมาจุกแน่นตรงลำคอ ความจริงที่เธอรู้ดี ไม
พ่ายเพลิงพิศวาส Chapter 7 สินค้าราคาแพง
ทางเดินด้านหน้าเป็นถนนเส้นยาวที่ไกลสุดหูสุดตาไม่อาจคาดเดาได้ว่าปลายทางไปบรรจบลงตรงที่ใด สองข้างทางถูกปกคลุมไปด้วยม่านหมอกสีขาวจางที่พอรวมตัวกันทำให้มองรอบข้างได้ไม่ชัดเจนนัก หญิงสาวพยายามเพ่งมองไปข้างหน้าตามเส้นทางที่พอมองเห็นเลือนลาง เธอไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้เธอกำลังอยู่ที่ใดแล้วใครๆ หายไปไหนกันหมด หญิงสาวพยายามเปล่งเสียงเพื่อตะโกนเรียกหาใครสักคนแต่กลับไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา สุพิชญารู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมาในใจลึกๆ พลันสายตาก็เริ่มมองเห็นใครคนหนึ่งเดินอยู่ด้านหน้าไม่ไกลนัก หญิงสาวพยายามวิ่งตามแต่ไม่รู้เรี่ยวแรงหายไปไหน ภาพเบื้องหน้าค่อยๆ ไกลออกไปแต่กลับยิ่งชัดเจนในดวงตาคู่งาม‘พี่ติ’สุพิชญาส่งเสียงเรียกชายหนุ่มตรงหน้าแผ่วเบาแต่เหมือนเขาจะได้ยินเสียงเรียกนั้น เขาหันกลับมามองเธอ ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน คล้ายกับว่าเขากำลังพูดอะไรสักอย่างกับเธอ หญิงสาวพยายามตั้งใจฟัง เสียงที่ลอยมาแผ่วเบาแต่เธอรู้สึกเหมือนมันดังก้องอยู่ในหัว‘พิชชา... พี่รักเธอ’ได้ยินเท่านั้นพลันสุพิชญาก็รู้สึกราวถูกตีอย่างแรงที่หัว ความรู้สึกหมุนคว้างดังกำลังตกจากที่สูง แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป เธอก็รู้สึกสะดุ้งสุดตัวแกร๊
พ่ายเพลิงพิศวาส Chapter 8 ผิดแผน
เสียงปรบมือกับเสียงโห่ร้องดังกึกก้องกังวานจนสุพิชญารู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งใจ ยามนี้หญิงสาวรู้สึกดวงตาทั้งสองข้างพร่ามัวไปด้วยธารน้ำตาที่เอ่อล้นจนแทบจะไหลริน มือน้อยขย้ำผ้าปูแสนสวยแน่นเมื่อตระหนักถึงชะตากรรมที่กำลังเผชิญ เวรกรรมใดหนอถึงนำพาให้เธอต้องเจอแต่ความเจ็บแค้นแสนสาหัสเช่นนี้“เชิญครับคุณผู้หญิง” เสียงทุ้มกังวานของบุรุษเพศเอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อมฉุดดึงให้สุพิชญาหลุดออกจากห้วงความคิด หญิงสาวรีบกระพริบเปลือกตาขับไล่น้ำตาแห่งความรันทดให้ไหลคืนกลับสู่ภายใน เธอไม่ต้องการเรียกร้องความเห็นใจใด และไม่จำเป็นต้องทำตัวให้เป็นที่น่าสังเวชในสายตาของคนพวกนี้“คุณจะพาฉันไปไหน” สุพิชญาถามด้วยเสียงห้วนสั้นออกกร้าวกระด้างเมื่อเงยหน้าขึ้นมาพบชายฉกรรจ์ในชุดสูทสีดำยืนตระหง่านอยู่ด้านหน้าคนพวกนี้อีกแล้ว ทำไมพวกจิตใจทรามต่ำช้าถึงต้องสวมใส่ชุดสูทเหล่านี้ให้มันเสื่อมเสียด้วยนะ คิดจะทำชั่วแต่กลัวถูกตราหน้ารึไงถึงต้องมาสวมใส่สูทให้มันดูดี! สุพิชญาคิดอย่างแค้นเคืองในใจ ตั้งแต่เธอตื่นขึ้นมาเมื่อเช้าวันใหม่เธอเจอแต่คนในสูทสีดำจนมันดูกราดเกลื่อนไปหมด“เดฟให้พวกเรามาเชิญคุณไปที่ เดอะลัส!” หนึ่งในสองคนเอ่ยขึ้นด้วยเ
พ่ายเพลิงพิศวาส Chapter 9 ไร้ทางรอดจริงๆ หรือ
“ดิเอโกคะ แล้วโจว์” เฮเลนถามขึ้นหลังจากที่เควินก้าวออกไปแล้ว เจ้าพ่อใหญ่ตวัดสายตามองโจว์ที่ยืนก้มหน้านิ่งเพียงนิดก็เอ่ยปากสั่งการบอดี้การ์ดสาว“ให้คนไปส่งที่สนามบิน” น้ำเสียงนั้นราบเรียบไม่บ่งบอกว่ารู้สึกอย่างไร แต่กลับสร้างความหนักใจให้กับบอดี้การ์ดสาวที่ตามติดรับใช้ใกล้ชิดเจ้าพ่อใหญ่ อะไรบางอย่างในตัวของโจว์ทำให้เธอรู้สึกว่าเขาไม่น่าไว้วางใจ“แต่ว่า...ดิเอโก” เฮเลนพยายามท้วงติงให้เขาไตร่สวนโจว์ให้มากกว่านี้ แต่ทว่าดิเอโกกลับตวาดด้วยเสียงดุกร้าวจนเธอไม่อาจทัดทานได้“ทำตามที่ฉันสั่ง เฮเลน”“ค่ะดิเอโก” เฮเลนจำใจน้อมรับคำสั่งแต่โดยดี เมื่อเจ้านายตวาดกร้าวพร้อมกำกับด้วยสายตาดุเข้ม บอดี้การ์ดสาวถอยฉากพลางผายมือเชื้อเชิญชายหนุ่มนามว่าโจว์เพื่อพาเขาไปส่งยังจุดหมายตามคำสั่งการ“ขอบคุณครับดิเอโก ผมรู้สึกละอายใจ” โจว์ก้มศีรษะเพียงนิดยามเอ่ยคำ ดิเอโกมองคนที่เอ่ยสำนึกผิดก่อนเอ่ยตัดบท เพราะยามนี้เขามีสิ่งที่ต้องทำมากกว่ามาคาดคั้นเอาความผิดใคร“ช่างเถอะ! สิ่งผิดพลาดฉันจะแก้ไขด้วยตัวฉันเอง นายไปได้แล้วโจว์”“ครับดิเอโก” โจว์รับคำก่อนโค้งคำนับแล้วถอยหลังก่อนเดินตามเฮเลนออกไป ชายหนุ่มคล้ายจะกระตุกยิ้
พ่ายเพลิงพิศวาส Chapter 10 ใครก็ได้ช่วยที
สุพิชญาสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงม่านโมบายดังขึ้นบ่งบอกว่าเจ้าพ่อผู้น่าเกรงขามได้ก้าวผ่านเข้ามายังตัวห้องด้านในแล้ว หญิงสาวเฝ้าภาวนาขอให้เขาเห็นใจและฟังคำร้องขอจากเธอ“อยู่นี่เองรึสาวน้อย คุณทำให้ผมเสียเวลาตามหารู้ไหม” เสียงทุ้มดูน่าฟังดังขึ้นด้านหลังขณะที่สุพิชญายืนนิ่งตัวเกร็งด้วยความหวาดหวั่น หากเป็นยามปกติเธอคงหลงใหลไปกับน้ำเสียงชวนอบอุ่นนั้น แต่ทว่าไม่ใช่ยามนี้ที่น้ำเสียงนั้นช่างดุจดั่งเสียงของราชสีห์ที่จ้องตระครุบเหยื่อในความรู้สึกของสุพิชญา“ไหนขอมองคุณใกล้ๆหน่อยสิ อยากรู้ว่าจะสวยเหมือนตอนที่อยู่บนเวทีไหม” เดฟช่างทอดเสียงทุ้มได้นุ่มนวลน่าฟังนักยามเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ใกล้ๆ จนแผงอกกว้างใต้เสื้อคลุมตัวโคร่งแทบแนบชิดแผ่นหลังบอบบางของสุพิชญา“ว้าว! สวยมาก!” เสียงนั้นบ่งบอกความตื่นตาตื่นใจยิ่งนักยามเมื่อ ฝ่ามือร้อนผ่าวเกาะกุมไหล่บอบบางแล้วเหนี่ยวรั้งหมุนร่างของสุพิชญาให้หันมาเผชิญหน้า“สวยจนไม่อยากเชื่อว่าดิเอโกจะขายคุณได้ลงคอ” น้ำเสียงติดจะเยาะหยันอยู่ในทีเมื่อปลายนิ้วแกร่งเชยคางมนของสุพิชญาให้แหงนเงยใบหน้าหวานล้ำขึ้นเพื่อเขาจะได้ชื่นชมความงามบนใบหน้านั้นอย่างเต็มตาสุพิชญาลอบกลื
พ่ายเพลิงพิศวาส Chapter 11 เอาผู้หญิงของฉันคืนมา
“สวัสดีครับคุณดิเอโก... รู้สึกเป็นเกียรติจริงๆ ที่ได้ต้อนรับคุณที่นี่ฮ่าๆๆ” เดฟหัวเราะเสียงดังลั่นเมื่อยามปรากฏกายตรงเชิงบันไดของตัวตึก เสียงนั้นฉุดให้ดิเอโกและเควินที่ยืนจังก้าอยู่กลางโถงมีลูกน้องของเดฟห้อมล้อมเป็นด่านกักกั้นโดยรอบต่างพากันหันไปมองทันทีเดฟส่งสัญญาณให้ลูกน้องกระจายตัวออกแล้วก้าวลงมายืนเผชิญหน้ากับดิเอโกอย่างไม่หวั่นเกรง“ฉันมารับตัวผู้หญิงของฉันคืน” ดิเอโกเอ่ยทันที เจ้าพ่อใหญ่เช่นเขาไม่เคยเกรงกลัวคนอย่างเดฟแม้แต่นิด และไม่เคยคิดจะล้ำเส้นให้เขม่นกันมากกว่าที่เป็นอยู่ แม้ตลอดเวลาเดฟจะคอยตั้งท่าหาเรื่องอยู่เนืองนิตย์“โอ๊ว... ว้าว! ผู้หญิงของคุณ ใครไม่ทราบครับคุณดิเอโก ที่นี่มีแต่ผู้หญิงของผมเท่านั้น! ฮ่าๆๆ” เดฟยังคงหัวเราะร่าราวกับว่ากำลังพูดคุยเรื่องขบขัน แต่น้ำเสียงและสีหน้าท่าทางแสดงอาการเย้ยหยันดิเอโกสุดใจ“นี่เงินของนายเอาคืนไปแล้วส่งตัวผู้หญิงของฉันคืนมา” ดิเอโกโยนกระเป๋าในมือออกไปตรงหน้าเดฟ ลูกน้องที่รุมล้อมระวังภัยขยับหมายเข้าชาร์ตตัวฝ่ายตรงข้ามแต่เดฟยกมือสั่งห้ามไว้“ฮะ ฮะ ฮ่า มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ ฉันอุตส่าห์ลงแข่งประมูลกว่าจะได้มา แต่นายกลับจะมาโยนเงินนี่ใส่
พ่ายเพลิงพิศวาส Chapter 12 ฝันร้ายของเจ้าพ่อ
“กรี๊ดดด... ดิเอโก! อย่าเข้ามา ได้โปรด... ออกไป” เสียงกรีดร้องอย่างโหยหวนพร้อมเสียงตะโกนก้องร้องห้ามเขาดังไปทั่วบริเวณ ดิเอโกแทบถลาเข้าหาเจ้าของเสียงนั้น แต่ทว่ากลับมีกรงเหล็กขวางกั้นทำให้เขาไม่อาจเข้าไปหาคนที่กำลังร้องไห้คร่ำครวญได้“ดาราเดล! รอหน่อยนะฉันจะช่วยเธอเอง” ดิเอโกตะโกนก้องบอกคนที่กำลังร้องไห้อย่างเสียขวัญ รอบกายถูกพันธนาการด้วยสายไฟระโยงระยางไปหมด นั่นไม่ร้ายเท่ามีระเบิดเวลาผูกติดแน่นอยู่กับตัวเธอจนเขาร้อนรนแทบทนไม่ได้ดิเอโกทำทุกวิถีทางที่จะเข้าช่วยหญิงสาว ทั้งทุบทั้งงัดกรงเหล็กที่ขวางกั้นจนมือแตกเลือดไหลอาบมือเต็มไปหมด แต่ทว่า...บึ้ม! ตูม!!“ดาราเดล! ม่ายยยยย!! ” ดิเอโกตะโกนก้องร้องเรียกหญิงสาวที่รักด้วยหัวใจที่แตกสลายเมื่อได้เห็นเปลวไฟลุกทั่วร่างท่ามกลางเสียงระเบิดที่ดังสนั่นหวั่นไหว น้ำตาของลูกผู้ชายไหลรินยามโขกศีรษะกับกรงเหล็กอย่างบ้าคลั่ง ท้ายสุดก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดสิ้น เขาก็รู้สึกราวศีรษะถูกกระแทกอย่างแรง“ดาราเดล!” ดิเอโกตะโกนก้องก่อนสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกคล้ายหล่นวูบลงไปในหุบเหวลึกเจ้าพ่อใหญ่ลืมตาโพลงทันทีอย่างตกใจ เรือนกายแกร่งผุดลุกขึ้นนั่งทันควันเมื่อพบว่าเ
พ่ายเพลิงพิศวาส Chapter 13 กัดฟันเฉือนเนื้อเพื่อเธอ
“เยี่ยมมากครับคุณดิเอโก คุณนี่ช่างสุดยอดจริงๆ ยอมทิ้งสมบัติ ทิ้งบริวาร เพื่อแลกกับผู้หญิงคนเดียว นับถือๆ โว้ว... ฮ่าๆๆ” เดฟ อัลเดอร์ลัสหัวเราะร่าอย่างสะใจเมื่อดิเอโกติดต่อมาว่ายินดีทำตามข้อเสนอที่เขาต้องการ และตอนนี้คู่อริก็มายืนอยู่ตรงหน้าพร้อมทนายความส่วนตัว“ว่าไงเควิน เปลี่ยนใจมาอยู่กับฉันก็ยังทันนะ มีเจ้านายไม่ได้เรื่องแบบนี้แกยังจะภักดีอีกเหรอวะ ฮ่าๆๆ” หันมาถามบอดี้การ์ดคนเก่งของดิเอโกอย่างหยามหยัน ดิเอโกแทบสะกดกลั้นความขุ่นเคืองใจไว้ไม่ไหวรีบรวบรัดตัดความก่อนที่จะหมดความอดทน“หุบปาก! แล้วเลิกเห่าได้แล้วเดฟ รีบๆ จัดการ ฉันไม่อยากเสียเวลา”“ฮ่าๆๆ เควิน แกลองฟังนะ เจ้านายแกเขาอยากรีบพาน้องหนูไปขึ้นสวรรค์ ไม่สนใจสักนิดว่าพวกแกกับลูกน้องจะเป็นยังไง โว้ว! สะใจจริงโว้ย!” เดฟยังคงหัวเราะร่าอย่างบ้าคลั่งก่อนหันไปสั่งลูกน้องคนสนิทให้พาสุพิชญาออกมาแลกเปลี่ยน“ซาอิคเอาตัวผู้หญิงคนนั้นมา”“ครับเดฟ” รับคำหนักแน่นนอบน้อมก่อนเดินหายเข้าไปในห้องหนึ่ง แล้วออกมาพร้อมหญิงสาวที่ยามนี้อยู่ในชุดราตรีสีแดงสดชุดเดิมที่สวมใส่มาเมื่อสามวันก่อน“พิชชา!” ดิเอโกพึมพำขานนามนั้นเมื่อเห็นหญิงสาวยังอยู่ในสภาพพร
Latest chapter
พ่ายเพลิงพิศวาส Chapter 21 ผมอยู่ไหน เมียผมต้องอยู่นั่น
พ่ายเพลิงพิศวาส Chapter 20 ดิ้นทั้งคืนไม่เหนื่อยหรือไง
พ่ายเพลิงพิศวาส Chapter 19 ร้องให้ดังๆ
พ่ายเพลิงพิศวาส Chapter 18 เจ้าพ่อคลั่งสวาท
พ่ายเพลิงพิศวาส Chapter 17 เจ้าพ่อเหลี่ยมร้าย
พ่ายเพลิงพิศวาส Chapter 16 พิศวาสขาดตอน
พ่ายเพลิงพิศวาส Chapter 15 พิศวาสแสนพยศ
พ่ายเพลิงพิศวาส Chapter 14 คุณต้องไปกับผม
พ่ายเพลิงพิศวาส Chapter 13 กัดฟันเฉือนเนื้อเพื่อเธอ
