Chapter 6 คำไหนคำนั้น

“ดิเอโก! นี่คุณ!” สุพิชญาอุทานขานนามชายหนุ่มที่เธอรู้จักเพียงชื่อเขาอย่างตื่นตะลึง ดวงตาคู่งามเบิกกว้างจ้องมองเจ้าพ่อใหญ่อย่างไม่อยากเชื่อในคำพูดนั้น

“ผมชื่อ ดิเอโก เค เวนนิส เจ้าพ่อบ่อนคาสิโนที่ใครๆ ก็ยอมสยบแทบเท้า ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธผม จำไว้!” ดิเอโกเหยียดยิ้มอย่างเย้ยหยัน เขาไม่จำเป็นต้องต่อล้อต่อเถียงหรือพะเน้าพะนอเอาใจใคร ในเมื่ออะไรที่เขาต้องการเขาต้องได้เสมอ

เธอไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่เขาขึ้นเตียงด้วย แม้จะติดใจในรสสวาท แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะต้องสยบแทบเท้าและปล่อยให้เธอแผลงฤทธิ์ใส่เขาอย่างไม่กลัวเกรง

สุพิชญายิ่งตะลึงหนักขึ้นเมื่ออีกฝ่ายแนะนำตัวเองเสียเต็มยศ คำว่า ‘เจ้าพ่อบ่อนคาสิโน’ กระตุกใจดวงน้อยได้ดีทีเดียว แต่ทว่าคนอย่างสุพิชญาหรือจะยอมลงให้ใครง่ายๆ หากเธอถูกระรานเธอก็จะต่อต้านสุดฤทธิ์เช่นกัน

“คุณไม่กล้าแน่ดิเอโก ฉันไม่ใช่คนจรจัดที่คุณจะจับมัดมือขายทอดตลาดอย่างไม่เกรงกลัวกฎหมาย หากฉันหายไป คนที่บ้านฉันเขาต้องแจ้งความและตามหา อีกไม่นานคุณก็จะถูกตำรวจจับแน่นอน”

เมื่อเอ่ยวาจาท้าทายไปแล้วหญิงสาวก็ต้องกล้ำกลืนก้อนแข็งๆ ที่แล่นขึ้นมาจุกแน่นตรงลำคอ ความจริงที่เธอรู้ดี ไม่มีใครที่เธออ้างถึงต้องการเธอสักนิด เธอเป็นเพียงส่วนเกินในบ้านหลังนั้น บ้านที่เธอก่อกำเนิดเกิดมา

“คุณท้าทายผมเองนะยาหยี แล้วจะหาว่าผมไม่เตือน” ดิเอโกขบกรามแน่นเมื่อได้ฟังวาจาแสนท้าทายนั่น ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่กล้าท้าทายเขาเช่นนี้ หรือหากมี ก็ถูกเขากำราบจนสิ้นฤทธิ์และไม่คิดต่อกรกับเขาอีกต่อไป

“แล้วเราจะได้เห็นดีกัน คุณรนหาที่เองนะ ยาหยี!” เจ้าพ่อใหญ่ผลักร่างบอบบางออกห่างทันทีด้วยแรงอารมณ์ สุพิชญาถึงกับล้มกลิ้งไปบนเตียงกว้างด้วยไม่ทันระวังตัว และไม่ทันที่หญิงสาวจะได้โต้ตอบใดๆ เจ้าของเสียงทุ้มห้าวทรงพลังอำนาจก็กดอินเตอร์คอมตรงหัวเตียงแล้วสั่งการบอดี้การ์ดสาวทันที

“เฮเลน! ส่งคนมาพาผู้หญิงในห้องฉันไปแต่งตัวแล้วขังไว้ คืนนี้เตรียมส่งเข้าประมูลที่เดอะไนท์ได้เลย”

“ดิเอโก... คุณ!” สุพิชญามองคนตัวโตด้วยความตระหนกตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน หญิงสาวหน้าซีดปากสั่น ดวงตาคู่งามไหวระริกด้วยไม่คิดว่าเขาจะหาญกล้าทำกับเธอเช่นนี้

“เสียใจด้วยนะยาหยี ถ้าจะเปลี่ยนใจตอนนี้มันสายไปแล้ว” ดิเอโกกระตุกยิ้มที่มุมปากราวกำลังเหยียดหยันเมื่อเห็นคนปากกล้าถือดีสั่นระริกไปทั้งกายราวลูกนกหลงฝูง ดวงตาคู่สีสนิมฉายแววสมเพชยามเจ้าของส่ายหน้าอย่างดูแคลน ในเมื่อกล้าท้าทาย เขาก็จะตอบแทนให้สาสม

สุพิชญากระถดกายถอยหนีทันทีที่ประตูห้องเปิดออกพร้อมการปรากฎกายของสตรีในชุดดำดูทะมัดทะแมงแข็งแกร่งดุจชายชาตรี หญิงสาวพยายามมองหาหนทางหลบหนีแต่ทว่าหญิงชุดดำเหล่านั้นดูจะเคลื่อนไหวรวดเร็วเสียจนเธอแทบไม่ทันตั้งตัว เพราะเพียงชั่วพริบตาสตรีเหล่านั้นก็เข้ามารายล้อมรอบเตียงจนสุพิชญาไม่อาจถอยหนีไปไหนได้

“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย! ดิเอโกคุณทำกับฉันอย่างนี้ไม่ได้นะ กรี๊ดดด… อุ๊บ!” เสียงหวานขาดหายไปเมื่อถูกผืนผ้าโปะเข้าครึ่งปากครึ่งจมูก สุพิชญาดิ้นรนขัดขืนเมื่อสัมผัสถึงความเย็นชื้นบนผืนผ้า หญิงสาวพยายามกลั้นหายใจไม่สูดดมกลิ่นหอมเย็นนั้นเข้าไป แต่ด้วยเผลอสูดเข้าไปเต็มๆ เมื่อครั้งแรกก็ทำให้สติค่อยๆ ลางเลือนก่อนดับวูบไป ท้ายสุดของสายตาหญิงสาวมองเห็นดวงตาคู่สีสนิมจับจ้องมองมาด้วยสายตาวาววับดูน่ากลัว

******************************************************

           

“ดิเอโกครับ... ข้อมูลของผู้หญิงคนนั้นครับ” เควินรายงานพร้อมยื่นแทปเล็ตซึ่งมีข้อมูลของหญิงสาวที่เขาพามาผิดฝาผิดตัวให้เจ้านายหนุ่ม

“เร็วดีนี่!” ดิเอโกยกยิ้มอย่างถูกใจในการทำงานที่แสนรวดเร็วของลูกน้องคนสนิท เจ้าพ่อหนุ่มยื่นมือไปรับแทปเล็ตมาเลื่อนดูข้อมูลของหญิงสาว คิ้วเข้มเลิกสูงขึ้นอย่างตะลึงชั่วขณะ หัวใจแกร่งเต้นตึกตักอย่างไม่อาจหักห้ามได้

“นางสาวสุพิชญา นาฏดิลก ชื่อเล่นพิชชา อายุยี่สิบสี่ปี ปัจจุบันทำงานเป็นพยาบาลอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนในกรุงเทพฯ ประเทศไทย พ่อแม่ตายตั้งแต่ยังเด็ก มีพี่สาวหนึ่งคน อายุยี่สิบหกปี เพิ่งแต่งงานไปเมื่อวานนี้”

“ผมสืบดูหมดแล้วครับ พิชชา เอ่อ...คุณสุพิชญาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับพวกไหนเลยครับดิเอโก” เควินรายงานข้อมูลเพิ่มเติมให้เจ้าพ่อใหญ่ได้รับรู้ ดวงตาคู่สีน้ำทะเลลอบสังเกตปฏิกิริยาเมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มมีทีท่าสนใจหญิงสาว

“งั้นเหรอ!” ดิเอโกกระตุกยิ้มที่มุมปาก ดวงตาสีสนิมคู่นั้นนิ่งสนิทยากที่จะคาดเดาว่ากำลังรู้สึกนึกคิดเช่นใด

“ขอบใจนะ นายไปได้แล้วล่ะ” เจ้าพ่อใหญ่เพียงแค่ยื่นแทปเล็ตเครื่องนั้นคืนบอดี้การ์ดหนุ่มพร้อมเอ่ยปากอนุญาตให้เขาออกไปจากห้องพักนั้น

 เควินจำต้องยื่นมือไปรับแทปเล็ตกลับคืนมา แต่ทว่าในใจกำลังครุ่นคิดกังวลถึงหญิงสาวที่เขาพามา บอดี้การ์ดหนุ่มรู้สึกผิดที่ทำให้ชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งเปลี่ยนแปลงไปชั่วพริบตาโดยที่อีกฝ่ายไม่รู้เรื่องใดๆ เลยสักนิด ยิ่งคิดถึงการประมูลที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้ เขายิ่งร้อนรุ่มใจจนไม่อาจเก็บงำความในใจเอาไว้ได้

“ดิเอโกครับ! ดิเอโกจะส่งคุณพิชชาไปประมูลจริงๆ เหรอครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มตัดสินใจถามออกไปแทนการถอยหลังกลับออกจากห้องทันทีที่มีคำสั่ง

ดิเอโกเลิกคิ้วมองลูกน้องคนสนิทอย่างสงสัย เจ้าพ่อใหญ่ไม่ถือโทษโกรธที่บอดี้การ์ดผู้รู้ใจถามไถ่ เพราะเขาให้สิทธิ์เควินได้อภิสิทธิ์เหนือใครที่สามารถถกประเด็นกับเขาได้ทันทีหากไม่เห็นด้วย

เควินหลุบตาต่ำหลบสายตาคมกล้าที่จับจ้องมองมา บอดี้การ์ดหนุ่มยืนนิ่งสงบรอฟังคำตอบ แล้วหัวใจแกร่งก็แทบหยุดเต้นเมื่อได้ฟังถ้อยคำที่ออกจากปากเจ้าพ่อใหญ่อย่างไม่ลังเล

“ก็ใช่น่ะสิ นายถามทำไม”

“ผมก็แค่สงสารเธอ” เควินหลุดปากออกไปก็ก้มหน้านิ่งสงบอีกครั้ง บอดี้การ์ดคนเก่งครุ่นคิดอย่างหนักที่จะหาประเด็นทัดทานดิเอโก เพราะเขารู้ดีว่างานนี้มันเป็นความไม่พอใจส่วนตัวหาได้มีเรื่องอื่นใดมาเกี่ยวข้อง

“นายกำลังไม่เห็นด้วยกับฉันนะเควิน” ดิเอโกเอ่ยด้วยน้ำเสียงและสีหน้านิ่งเรียบอย่างยากจะคาดเดาความรู้สึกได้ แต่เควินไม่ละความพยายาม บอดี้การ์ดหนุ่มยังคงเดินหน้าโต้แย้งต่อไป

“แต่ว่าดิเอโกครับ”

“ฉันยืนยันคำสั่งเดิม พิชชาจะต้องถูกส่งเข้าประมูลไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ ” ดิเอโกเอ่ยขัดขึ้นด้วยวาจากร้าวกังวานก่อนที่บอดี้การ์ดหนุ่มจะทันได้เอ่ยจนจบ ดวงตาคู่สีสนิมจับจ้องดวงตาคู่สีน้ำทะเลนิ่งไม่ไหวติงจนเควินต้องเก็บงำคำพูดไว้ด้วยรู้ดีว่าเจ้าพ่อใหญ่ต้องการยุติการสนทนาเพียงเท่านี้

“ครับดิเอโก” เควินโค้งคำนับรับคำสั่งอย่างจำใจ บอดี้การ์ดคนเก่งถอยหลังกลับออกไปด้วยความอึดอัด เขารู้ดีว่าชีวิตของผู้หญิงที่ชื่อสุพิชญาจะไม่มีวันเป็นอิสระอีกต่อไป เธอจะกลายเป็นของเล่นแสนสวยที่ถูกขายทอดต่อไปและต่อไปไม่มีสิ้นสุด

ผมจะช่วยคุณได้ยังไงพิชชา ผมคงไม่มีปัญญาประมูลคุณด้วยเม็ดเงินราคาแพงเหมือนเศรษฐีพวกนั้นแน่นอน ผมขอโทษ!

ใบหน้าหล่อเหลาของบอดี้การ์ดหนุ่มหมองเศร้ายามพร่ำรำพันขอโทษใครอีกคนที่นอนสลบไสลอยู่บนเตียงกว้างด้วยฤทธิ์ยาสลบในห้องที่มีบอดี้การ์ดสาวเฝ้าอย่างหนาแน่น รอเวลาพาตัวเข้าสู่ลานประมูลที่อีกไม่กี่อึดใจก็จะได้เวลาเริ่มขึ้น