Chapter 7 สินค้าราคาแพง

ทางเดินด้านหน้าเป็นถนนเส้นยาวที่ไกลสุดหูสุดตาไม่อาจคาดเดาได้ว่าปลายทางไปบรรจบลงตรงที่ใด สองข้างทางถูกปกคลุมไปด้วยม่านหมอกสีขาวจางที่พอรวมตัวกันทำให้มองรอบข้างได้ไม่ชัดเจนนัก หญิงสาวพยายามเพ่งมองไปข้างหน้าตามเส้นทางที่พอมองเห็นเลือนลาง เธอไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้เธอกำลังอยู่ที่ใดแล้วใครๆ หายไปไหนกันหมด

หญิงสาวพยายามเปล่งเสียงเพื่อตะโกนเรียกหาใครสักคนแต่กลับไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา สุพิชญารู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมาในใจลึกๆ พลันสายตาก็เริ่มมองเห็นใครคนหนึ่งเดินอยู่ด้านหน้าไม่ไกลนัก หญิงสาวพยายามวิ่งตามแต่ไม่รู้เรี่ยวแรงหายไปไหน ภาพเบื้องหน้าค่อยๆ ไกลออกไปแต่กลับยิ่งชัดเจนในดวงตาคู่งาม

‘พี่ติ’

สุพิชญาส่งเสียงเรียกชายหนุ่มตรงหน้าแผ่วเบาแต่เหมือนเขาจะได้ยินเสียงเรียกนั้น เขาหันกลับมามองเธอ ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน คล้ายกับว่าเขากำลังพูดอะไรสักอย่างกับเธอ หญิงสาวพยายามตั้งใจฟัง เสียงที่ลอยมาแผ่วเบาแต่เธอรู้สึกเหมือนมันดังก้องอยู่ในหัว

‘พิชชา... พี่รักเธอ’

ได้ยินเท่านั้นพลันสุพิชญาก็รู้สึกราวถูกตีอย่างแรงที่หัว ความรู้สึกหมุนคว้างดังกำลังตกจากที่สูง แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป เธอก็รู้สึกสะดุ้งสุดตัว

แกร๊ง!! แกร๊ง!!

สุพิชญากระพริบตาน้อยๆ เพื่อปรับสายตารับเข้ากับแสงอ่อนๆ ที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา หญิงสาวพยุงตัวลุกขึ้นนั่งด้วยอาการมึนงงเพราะ ฤทธิ์ยาสลบยังคงคั่งค้างอยู่ พยาบาลสาวผู้โชคชะตากำลังนำพาชีวิตให้พลิกผันไปในเส้นทางที่ไม่คาดฝัน ยามนี้เธอกำลังมองไปรอบข้างด้วยความตื่นกลัว

เสียงโห่ร้อง เสียงกร๊องแกร๊งของระฆังที่ดังกังวานนั้นช่างหนาวเหน็บเสียเหลือเกินในความรู้สึก สุพิชญารับรู้ในนาทีนั้นเองว่า บัดนี้เธอกำลังอยู่ที่ใดสักที่ที่ผู้ชายใจทรามคนนั้นเอ่ยวาจาสั่งให้พาเธอมาประมูล

“ดิเอโก… ทำไมคุณใจร้ายกับฉันแบบนี้ ใครก็ได้ช่วยฉันที” สุพิชญาได้แต่พร่ำรำพันกับตัวเองอย่างรวดร้าวใจ หญิงสาวรู้สึกน้อยใจในโชคชะตาของตัวเอง มีชีวิตเกิดมาโดยที่ไม่มีใครต้องการและชายคนรักยังแอบแทงข้างหลังลักลอบคบหาและมีสัมพันธ์กับพี่สาวเพียงคนเดียวของเธอนั้น สุพิชญาคิดว่ามันโหดร้ายสำหรับเธอแล้ว แต่สถานการณ์เลวร้ายที่กำลังเผชิญอยู่นี้กลับยิ่งโหดร้ายกว่าหลายเท่าพันเท่า

ยามนี้น้ำตาแทบร่วงรินจากสองหน่วยตา แต่ทว่าด้วยความเป็นคนที่อดทนและฮึดสู้กับสิ่งเลวร้ายต่างๆ ในชีวิตมาตลอดระยะเวลายี่สิบสี่ปี เรียกได้ว่า... เธอต้องอดทนฝืนกลั้นความเจ็บปวดรวดร้าวใจมาตั้งแต่ลืมตาดูโลกก็ว่าได้ ทำให้สุพิชญากล้ำกลืนฝืนไม่ให้น้ำตาแห่งความอัปยศอดสูที่รับรู้ว่าเธอกำลังจะกลายเป็นสินค้าที่ถูกขายทอดตลาดอย่างที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

หญิงสาวหรี่ตาลงพลางกระพริบตาถี่ยิบเพื่อปรับม่านตาให้รับกับแสงที่ส่องเข้ามาเมื่อม่านที่ปิดกั้นทั้งสี่ด้านค่อยๆ เคลื่อนออก สุพิชญาทั้งตื่นตระหนกและหวาดผวาเมื่อพบว่ายามนี้เธออยู่บนเวทีโดดเด่นกลางโถงกว้างที่มีอัฒจรรย์ล้อมโดยรอบ และยิ่งไปกว่านั้นทันทีที่ม่านเปิดออกจนหมดเสียงโห่อย่างตื่นตะลึงด้วยความพึงพอใจก็ดังกระหึ่มไปทั้งห้อง

สายตาของหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่มากหน้าหลายตาต่างพากันจับจ้องโลมเลียมายังร่างระหงที่เผยทรวดทรงสุดเซ็กซี่ภายใต้ราตรียาวสีแดงสดที่ผ่าหน้าสูงขึ้นมาจนถึงโคนขา ตัวเสื้อก็เป็นเพียงเกาะอกที่เว้าลึกจนเห็นเนินเนื้อของทรวงอกอวบอิ่มปริ่มราวจะทะลักล้นออกมา

สุพิชญากวาดสายตาไปทั่วทิศก่อนห่อไหล่เข้าหากันอย่างหวาดหวั่น ในบรรดาเหล่าชายที่จับจ้องมองมานั้นเธอไม่เห็นแม้เงาของเขาแม้แต่นิด

ดิเอโก! คนใจโฉด! ฉันจะไม่มีวันให้อภัยในสิ่งที่คุณทำกับฉัน หญิงสาวตั้งสัตย์สาบานพลางก่นด่าเจ้าพ่อใหญ่ในใจอย่างเคียดแค้นชิงชัง ก่อนปล่อยให้ใจดวงน้อยสะอื้นไห้ด้วยความสะเทือนใจในโชคชะตา แต่ทว่ากลับไร้ซึ่งน้ำตาหลั่งรินแม้แต่หยาดหยด มันเป็นสิ่งเคยชินสำหรับเธอเสียแล้วที่ร้องไห้โดยไม่ปล่อยให้น้ำตาไหลรินแม้แต่นิด

หญิงสาวหลุบตาหลบก้มหน้าต่ำลงด้วยไม่อยากเห็นแววตาหื่นกระหายของเหล่าชายพวกนั้น แต่ทว่ากิริยานั้นกลับยิ่งกระตุ้นปลุกเร้าอารมณ์ดิบให้เหล่าชายทั้งวัยกลัดมันและวัยใกล้ฝั่งต่างต้องกลืนน้ำลายกันอึกใหญ่

ภาพหญิงสาวในชุดราตรีสุดเซ็กซี่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงกว้างบนเวทีช่างดูยั่วยวนเสียจนไม่มีใครอยากปล่อยสินค้าน่าลิ้มลองนี้ให้หลุดลอยไป แล้วการช่วงชิงสินค้าน้ำงามด้วยการเสนอเงินมูลค่ามหาศาลก็เริ่มขึ้นเมื่อเสียงระฆังดังบอกสัญญาณและผู้ดำเนินการประมูลเริ่มกล่าวเปิดการประมูลขึ้น

“ผมเสนอห้าล้าน” เสียงทุ้มห้าวของหนุ่มใหญ่คนหนึ่งดังขึ้นทันทีที่ผู้ดำเนินการประมูลสาวกล่าวจบ

เม็ดเงินประมูลเริ่มต้นด้วยมูลค่าสูงจนเรียกเสียงฮือฮาอย่างตื่นตาตื่นใจได้ทั่วทั้งห้อง แต่ทว่าสำหรับสุพิชญามันราวกับคมมีดตวัดเชือดเฉือนเนื้อให้หลุดจากร่างทีละชิ้นๆ หญิงสาวรู้สึกเจ็บปวดเสียจนแทบสิ้นชีวา น้ำตาที่เก็บกลั้นไว้เริ่มเอ่อคลอสองหน่วยตาอย่างไม่อาจกักกั้นต่อไปได้

“สิบล้าน” เสียงฮือฮาดังขึ้นอีกครั้งเมื่อมีเสียงเสนอค่าตัวตัวเธอสูงลิ่วขึ้นมาอีกชนิดที่เรียกว่าต้องลุ้นกันตัวโก่งเลยทีเดียว

“สิบล้านครั้งที่หนึ่ง สิบล้านครั้งที่สอง” ก่อนที่ผู้ดำเนินการประมูลสาวจะเอ่ยราคาการประมูลครั้งสุดท้ายเป็นอันสรุปจบการประมูล เสียงเข้มกังวานของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นจนทั่วทั้งห้องเงียบกริบไปในพริบตา

“ห้าสิบล้าน”

“โห... ” เสียงโห่ร้องดังกังวานขึ้นทันทีที่สปอร์ตไลต์สว่างพรึบขึ้นตรงต้นเสียง ชายหนุ่มหน้าตาดีรูปร่างเอนเอียงไปทางเอเชียอยู่ในชุดสูทสีดำดูสมาร์ท เขาเป็นใครมาจากไหนไม่มีใครรู้จัก แต่ทุกคนก็พากันพยักหงึกหงักด้วยทึ่งกับความใจกล้าของชายหนุ่ม

สุพิชญามองชายหนุ่มที่เด่นสง่าท่ามกลางสปร์อตไลต์นั้นด้วยความรู้สึกสิ้นหวังด้วยแอบหวังลึกๆ ในใจว่าดิเอโกจะมาพาเธอออกไปจากที่นี่ ที่เขาสั่งการส่งเธอมาประมูลครั้งนี้ก็เพียงแค่อยากลองใจเธอก็เท่านั้น แต่ยามนี้ความหวังนั้นดูจะเลือนลางริบหรี่ด้วยตั้งแต่เธออยู่กลางเวทีแห่งนี้เธอยังไม่เห็นแม้เงาของเขาผู้นั้น

“ห้าสิบล้านครั้งที่หนึ่ง ห้าสิบล้านครั้งที่สอง และ... ”

“หนึ่งร้อยล้าน”

“โห... ” เสียงโห่ร้องดังกระหึ่มขึ้นจนทั่วทั้งห้องอึงอลไปด้วยเสียงวิภาควิจารณ์กันอย่างเซ็งแซ่ถึงราคาประมูลในค่ำคืนนี้ บางคนถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างนึกเสียดายแทน เพราะไม่เคยมีครั้งไหนที่ผู้ร่วมประมูลจะฟาดฟันกันอย่างดุเดือดด้วยการเสนอราคาสูงลิ่วเช่นนี้

“เดฟ!” เสียงขานนามนั้นดังกึกก้องทั่วทั้งห้องประมูลเมื่อสปอร์ตไลต์สว่างพรึบไปทางต้นเสียง

เดฟ อัลเดอร์ลัส เจ้าพ่อผู้กุมบังเหียนบ่อนคาสิโนครอบคลุมไปทั่ว ทุกมุมโลกที่ใครๆ ต่างก็รู้ว่าเป็นคู่แข่งตัวฉกาจของดิเอโก

 ทั่วทั้งห้องเงียบกริบในบัดดลไม่มีใครหาญกล้าเสนอราคามากไปกว่านี้ ด้วยรู้ดีว่าหากทำเช่นนั้นนั่นหมายถึงการท้าทาย เดฟ อัลเดอร์ลัส อย่างไม่เกรงกลัวอำนาจของเจ้าพ่อผู้ยิ่งใหญ่คนนี้นี่เอง

“หนึ่งร้อยล้านครั้งที่หนึ่ง หนึ่งร้อยล้านครั้งที่สอง และหนึ่งร้อยล้านครั้งที่สาม สิ้นสุดการประมูลค่ะ” เสียงของผู้ดำเนินการประมูลสรุปจบทันทีที่ประกาศราคาประมูลครั้งที่สาม

“และผู้ที่ได้สาวงามไปครอบครองในค่ำคืนนี้ด้วยการเสนอราคาประมูลถึงหนึ่งร้อยล้าน ก็คือ เดฟ อัลเดอร์ลัส จาก เดอะลัสคาสิโนค่ะ”