Chapter 26 คุณจะไปกับผมไหม

ตลอดช่วงสายของวันนั้นจนเวลาล่วงเลยมาค่อนคืน สุพิชญาเฝ้าคอยดูแลแม่ลูกอ่อนอย่างใกล้ชิด เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีภาวะแทรกซ้อนหลังคลอดเกิดขึ้น หญิงสาวไม่คิดว่าดิเอโกจะใจดีสั่งการให้เคลื่อนย้ายลูกน้องหญิงไปพักที่เรือนใหญ่ซึ่งเป็นที่พักส่วนตัวของเขา ซ้ำดิเอโกเองก็เฝ้าวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ไม่คิดปล่อยหญิงสาวไว้ตามลำพัง

เจ้าพ่อใหญ่สั่งการให้แม่บ้านจัดเตรียมอาหารมาให้เขาและเธอ แม้หญิงสาวจะเอ่ยปากหลายครั้งให้เขาไปพักผ่อนอย่าได้กังวลเกี่ยวกับเธอ แต่ดิเอโกก็หาได้ฟังไม่ เขายังยืนยันอยู่เป็นเพื่อนเธอและคอยสอดส่องสายตามองหาตลอดเวลาที่เธอหายเข้าไปในห้องพัก และยามนี้เวลาก็ล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่มาได้ชั่วโมงกว่าแล้วหญิงสาวตั้งใจว่าอีกสักพักเธอก็จะเอนกายพักผ่อนบ้าง ด้วยอาการของแม่หลังคลอดนั้นไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงแล้ว แต่เมื่อเธอก้าวพ้นประตูห้องออกมาก็พบดิเอโกนอนขดกายอยู่บนโซฟาที่ขนาดไม่พอดีกับร่างกายสูงใหญ่ของเขาสักนิด สุพิชญาส่ายหน้ากับภาพนั้นก่อนเดินเข้าไปหาหวังจะปลุกให้เขากลับเรือนพักไปนอนให้สะดวกสบาย

“ดิเอโกคะ ตื่น... ว้าย!!” เสียงหวานหวีดร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ๆ ก็ถูกตวัดรวบแขนบิดพ่ายไปด้านหลังเพียงแค่เธอยื่นมือไปแตะต้นแขนแกร่งเท่านั้น นั่นยังไม่เลวร้ายเท่า เขาผุดลุกขึ้นนั่งพร้อมจับเธอคว่ำกดแนบไปกับโซฟา

“ดิเอโกนี่ฉันเองค่ะ!! พิชชา”

“ยาหยี!” ดิเอโกอุทานตกใจเมื่อได้ยินเสียงนั้น และเมื่อสายตาปรับรับกับแสงเต็มที่เขาก็พบว่าร่างที่เขากำลังพันธนาการเพราะเข้าใจผิดคิดว่ามีผู้บุกรุกนั้นแท้จริงคือสุพิชญานั่นเอง

“ผมขอโทษ ผมตกใจไปหน่อย คุณเป็นอะไรไหม”

“มะ...ไม่เป็นไรค่ะ ฉันแค่ตกใจ” ตอบพร้อมส่งยิ้มอ่อนๆ ให้หลังจากชันกายลุกขึ้นนั่งตามแรงฉุดดึงของดิเอโก เจ้าพ่อใหญ่กวาดสายตาไปทั่วเรือนร่างบอบบางว่าเขาเผลอทำให้อีกฝ่ายบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่ แต่เมื่อไม่เห็นสิ่งใดผิดปกติเขาก็เบาใจ

“คุณเรียกผมมีอะไรหรือเปล่าครับ”

“ฉันจะมาบอกให้คุณกลับไปพักที่ห้องน่ะค่ะ วันนี้คุณเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว อีกอย่างนี่ก็ดึกแล้ว”

“ผมไม่เป็นไร จะอยู่เป็นเพื่อนคุณจนกว่าคุณจะเสร็จภารกิจ คุณไม่ง่วงหรือยาหยี นี่มันตีหนึ่งกว่าแล้วนะ” ปฏิเสธพร้อมยืนยันตามคำเดิมเช่นทุกครั้ง ในช่วงท้ายประโยคถามไถ่กลับด้วยความห่วงใย

“ไม่ล่ะค่ะ ฉันยังไม่ง่วง คุณพักเถอะค่ะ อีกสักพักฉันก็จะพักสายตาเหมือนกัน” สุพิชญาส่ายหน้าขณะตอบคำถาม

“งั้นผมพักพร้อมคุณดีกว่า” บอกพลางลุกขึ้นบิดกายขับไล่ความเมื่อยขบ ก่อนที่จะเอ่ยถามอีกครั้ง “ผมจะไปเอากาแฟสักถ้วย คุณจะเอาอะไรไหมยาหยี”

“ขอโกโก้แล้วกันค่ะ”

“รอเดี๋ยวนะ เดี๋ยวผมมา” พยักหน้ารับรู้ ก่อนหมุนกายเพื่อเดินไปจัดการหาเครื่องดื่มสำหรับเขาและเธอ แต่ทว่า...ยังไม่ทันได้ออกเดินสุพิชญาก็เรียกเขาไว้เสียก่อน “ดิเอโกคะ”

เจ้าพ่อใหญ่หันกลับไปมองพร้อมขานรับหลังจากที่ชะงักตามเสียงเรียกนั้น “ครับยาหยี”

สุพิชญามองใบหน้าคมที่ยามนี้ดูอิดโรย ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มให้ด้วยความรู้สึกดีก่อนเอ่ยคำขอบคุณจากใจจริงอีกครั้ง “ขอบคุณนะคะ”

เจ้าพ่อใหญ่ชะงักกับคำขอบคุณนั้น เขายิ้มอ่อนๆ ให้แทนคำตอบก่อนที่จะเดินจากไปเพื่อหาเครื่องดื่มสำหรับเขาและเธอ สุพิชญามองตามแผ่นหลังกว้างนั้นไปอย่างไม่อาจบรรยายความรู้สึกได้ แม้จะเริ่มต้นจากความไม่ประทับใจ แต่ยามนี้เธอมองเห็นอีกมุมของดิเอโก มุมที่ดูใส่ใจอ่อนโยนมากกว่า ผู้ชายบ้ากาม บ้าอำนาจเช่นที่เธอขนานนามเขา

*************************************

“ยาหยี... อ้าว! หลับซะแล้ว ไหนว่าจะรออีกสักพักไง” ดิเอโกคลี่ยิ้มยามทอดสายตามองร่างบางที่ทอดกายนอนบนโซฟาตัวที่เขาเพิ่งลุกออกไปเมื่อไม่กี่นาที เจ้าพ่อใหญ่วางถ้วยกาแฟและถ้วยโกโก้ลงตรงโต๊ะหน้าโซฟา ก่อนเอื้อมมือไปแตะแขน แต่เพียงแค่เขาแตะเบาๆ ร่างนั้นก็สะดุ้งสุดตัว

“อุ๊ย!”

“ขอโทษทียาหยี ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณตื่น” ขอลุแก่โทษเมื่อรู้ตัวว่าเป็นต้นเหตุทำให้อีกฝ่ายผุดลุกขึ้นนั่งหน้าตาตื่น เจ้าพ่อใหญ่อดที่จะขำในกิริยานั้นไม่ได้เพราะมันช่างไม่ต่างจากสถานการณ์เมื่อช่วงที่ผ่านมา ผิดกันแค่สลับกันจากเขาเป็นเธอ

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเผลอหลับไปเอง” บอกพลางลุกขึ้นเพื่อเดินเข้าไปดูอาการคนไข้ด้านใน แต่ยังไม่ทันได้ไปไหนไกล ดิเอโกก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย

“นั่นคุณจะไปไหน”

“ฉันขอเข้าไปดูคนไข้หน่อยค่ะ ครั้งนี้ฉันก็จะพักแล้ว เพราะตอนนี้ไม่มีอาการอะไรให้น่าห่วง” หันมาตอบก่อนขยับจะก้าวเดินต่อ แต่ทว่าดิเอโกก็ทักท้วงขึ้นอีกรอบ

“ยาหยี... ดื่มโกโก้หน่อยก่อนดีกว่าไหมครับ”

“ไม่ล่ะค่ะ เดี๋ยวออกมาดื่มแล้วพักทีเดียวเลยดีกว่า” ปฏิเสธพร้อมส่งยิ้มอ่อนๆ ให้ เจ้าพ่อใหญ่จึงไม่คิดขัดขวางความตั้งใจของเธออีกต่อไป

“งั้นตามสบายครับ ผมจะรอแล้วกัน”

“ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ”

***************************************

หลายวันต่อมา...

หลังจากเหตุฉุกเฉินในวันนั้นแล้วสุพิชญายิ่งประทับใจจนไม่อาจบรรยายได้คือ ดิเอโกมาปรึกษาเธอเรื่องการสร้างเรือนพยาบาลเพราะเหตุฉุกละหุกที่เกิดขึ้นทำให้เขาเห็นว่าควรหาทางป้องกันเอาไว้แต่เนิ่นๆ เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินขึ้นอีก คนงานจะได้มีที่รักษาพยาบาลเบื้องต้น

และนั่นก็ทำให้สุพิชญามีความรู้สึกดีๆ กับดิเอโกมากขึ้น แต่ลึกๆ ในใจของหญิงสาวยังคงเฝ้าวนเวียนตอกย้ำถึงสถานภาพระหว่างเธอกับเขา แม้จะเลิกสงสัยไปแล้วว่าเขาลักพาตัวเธอมาเพื่ออะไร แต่เธอก็ไม่เคยลืมว่าเธอไม่เคยภาคภูมิใจสักนิดในสิ่งที่เป็นอยู่

ดิเอโกเดินเข้ามาสวมกอดร่างโปร่งระหงที่ยืนแต่งตัวอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ สุพิชญาไม่ทันได้เบี่ยงตัวหลบ ริมฝีปากบางเฉียบก็จรดจุมพิตตรงขมับแผ่วเบาก่อนฝังปลายจมูกลงตรงพวงแก้มหอมกรุ่นแล้วค่อยๆ วางปลายคางสากลงบนศีรษะสวยได้รูป

แม้ว่าสุพิชญาจะจัดอยู่ในหญิงสาวที่มีเรือนร่างสูงเกินมาตรฐานหญิงไทยแล้วแต่ก็กลายเป็นคนร่างเล็กไปถนัดตาเมื่อเทียบกับเรือนร่างสูงใหญ่ของดิเอโก

“วันนี้ผมจะไปเดอะไนท์ คุณจะไปด้วยกันไหม” ถามขณะยังคงโอบกอดเธอไว้หลวมๆ ดวงตาสีสนิมมองสบตาคนในอ้อมกอดผ่านกระจกเงาบานใหญ่ แต่เพียงแค่จบคำชวน ร่างบางในอ้อมกอดก็ฝืนกายดันตัวออกห่างเพื่อหันมาเผชิญหน้าพร้อมจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยประกายแห่งความยินดี

“ฉันไปด้วยค่ะ ฉัน...”

“อย่าคิดขอผมกลับบ้านเด็ดขาด ผมไม่อนุญาต” ดักคอก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้พูดจบ สุพิชญาจึงได้แต่ชะงักอึ้งที่เขารู้เท่าทันความคิด ดวงตาคู่งามหม่นแสงลงอย่างเห็นได้ชัด

“แต่ว่าฉัน... ”

“ผมบอกแล้วไงว่าผมจะไม่ปล่อยให้คุณไปไหนจนกว่าจะครบกำหนด” ย้ำเตือนความทรงจำให้เธอได้ตระหนักถึงวาจาประกาศิตที่เขาเคยได้ประกาศกร้าวไปแล้วหลายต่อหลายครั้ง และนั่นก็ส่งผลให้สุพิชญาจำต้องปิดปากเงียบเพราะรู้ตัวดีว่าต่อให้ถกเถียงกับเขาจนเส้นเสียงอักเสบ เขาก็ไม่มีวันเปลี่ยนใจ