Chapter 28 หรือว่าจะตกบ่วงรัก

“หยุดก่อน!” เสียงหวานของสุพิชญาดังมาจากตรงเชิงบันได 

บอดี้การ์ดหนุ่มที่เดินอยู่ในบริเวณนั้นหยุดชะงักก่อนหันมาทำความเคารพนายหญิง

“ครับมิส”

“ฉันได้ยินแว่วๆ ว่าใครเป็นอะไร” สุพิชญาถามรัวเร็วเมื่อก้าวเดินเข้าไปใกล้บอดี้การ์ด เหตุเพราะเธอได้ยินบทสนทนาที่ดูเหมือนว่าใครเกิดการปะทะกับใคร ความใจร้อนทำให้เธอตะโกนเรียกเหล่าบอดี้การ์ดไว้เมื่อเห็นว่าพวกเขากำลังจะแยกย้ายกันไปตามจุดต่างๆ

“เอ่อ... คือ... ”

“ว่าไงคะ” หญิงสาวยิงคำถามจี้ถามติดๆ กันเมื่อพากันเอาแต่อ้ำอึ้ง สุพิชญาเค้นเอาคำตอบด้วยการจ้องเขม็งสายตานิ่งสนิทเป็นการบอกกลายๆ ว่าหากไม่ได้รับคำตอบเธอจะไม่มีวันปล่อยให้ใครเดินจากไปเด็ดขาด

หัวหน้าบอดี้การ์ด ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนตัดสินใจบอกกล่าวผู้เป็นนายหญิง

“เควินสั่งการมาให้พวกเราคุมเข้มทุกจุด เพราะเกิดการปะทะกับเดฟที่เดอะไนท์ครับมิส”

“ปะทะกับเดฟ! ที่เดอะไนท์” สุพิชญาอุทานตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน หัวใจแทบหล่นไปอยู่ตาตุ่ม หญิงสาวร้อนรุ่มไปหมด ในใจลึกๆ ยังปฏิเสธว่าสิ่งที่ได้ยินไม่ใช่เรื่องจริง แต่ทว่า...

“ครับมิส เชิญมิสขึ้นไปพักบนห้องดีกว่าครับ ผมจะให้คนไปคุ้มกันความปลอดภัยที่หน้าห้อง”

“เดี๋ยว! แล้วดิเอโก...” เธอร้องเรียกบอดี้การ์ดไว้ทันทีเมื่อเหล่าบอดี้การ์ดตั้งท่าแยกย้ายกันไปปฏิบัติหน้าที่ หัวหน้าบอดี้การ์ดมองสบดวงตาคู่งามเพียงเสี้ยววินาทีก็ตอบคำถามด้วยสีหน้านิ่งสนิท

“ตอนนี้เควินคุ้มกันดิเอโกอยู่ครับ มิสไม่ต้องกังวล เชิญมิสด้านบนเถอะครับ” จบคำก็หันไปสั่งการลูกน้อง

“นายสองคนมานี่ พามิสขึ้นไปพักบนห้อง แล้วคุ้มกันมิสให้ดี หากเกิดอะไรขึ้นมิสต้องปลอดภัยจำไว้”

“ครับ” เสียงลูกน้องรับคำหนักแน่น สุพิชญาทำอะไรไม่ได้จึงได้แต่เก็บงำความกังวลไว้ เพราะตอนนี้ดูเหมือนไม่มีใครคิดจะอธิบายให้เธอได้สบายใจไปกว่าที่เป็นอยู่

“เชิญครับมิส” หัวหน้าบอดี้การ์ดบอกอีกครั้งพร้อมลูกน้องสองนายที่ได้รับมอบหมายผายมือเชื้อเชิญให้เธอก้าวเดินตาม

*******************************************

“ดิเอโก... ป่านนี้คุณจะเป็นอย่างไรบ้าง” สุพิชญาเฝ้ารำพันกับตัวเอง หญิงสาวเดินวนไปวนมาในห้องราวหนูติดจั่น ใจกระหวัดถึงแต่เจ้าพ่อใหญ่ ตั้งแต่ได้รับข่าวว่าเกิดการปะทะกับเดฟ อัลเดอร์ลัส เจ้าพ่อวายร้ายที่เธอรู้ดีว่าร้ายกาจเพียงใด เธอได้แต่ภาวนาขอให้เขาปลอดภัยเพราะหากเขาเป็นอะไรไปเธอคงแทบขาดใจตายตามเป็นแน่

‘บ้าไปแล้วพิชชา! อย่าบอกนะว่าเธอหลงรักผู้ชายใจร้ายแสนบ้ากามอย่างดิเอโก’

‘ใจร้ายเหรอ ฉันเห็นเขาก็ดีกับเธอนะ หรือเธอว่าไม่จริง’

จิตใต้สำนึกถกเถียงกันไปมาจนเธอรู้สึกว่าตัวเองฟุ้งซ่านไปกันใหญ่แล้ว สุพิชญาจึงได้แต่สลัดศีรษะขับไล่ความคิดขัดแย้งให้หลุดออกไป

“ให้ตายเถอะ! เลิกฟุ้งซ่านได้แล้วพิชชา ตอนนี้เธอควรคิดต่างหากว่า จะทำยังไงถึงจะได้ข่าวดิเอโก” บ่นเป็นหมีกินผึ้งสองมือบีบกันแน่นขณะเดินไปเดินมาอย่างใช้ความคิด และในที่สุด...

“ใช่แล้ว! บอดี้การ์ดคนใดคนหนึ่งต้องติดต่อกับเควินและดิเอโกตลอด ไม่อย่างนั้นคงพลาดข่าวสาร”

คิดได้ดังนั้นสุพิชญาก็แทบถลาไปยังประตู หญิงสาวกระชากประตูออกโดยแรงจนทำให้คนที่อยู่ด้านนอกหันขวับมามองอย่างตกใจ

“โอ๊ะ! มิสจะไปไหนครับ”

“ฉันอยากรู้ เควินติดต่อมาบ้างไหม มีใครรู้บ้าง แล้วดิเอโกเป็นยังไงบ้าง” หญิงสาวบอกรัวเร็วด้วยความร้อนใจ สองบอดี้การ์ดพากันมองหน้ากันไปมาเพราะต่างคนต่างไม่รู้สถานการณ์จึงไม่อาจตอบคำถามของผู้เป็นนายหญิงได้

“เอ่อ... เชิญมิสกลับเข้าห้องก่อนดีกว่าครับ ดิเอโกมีเควินคุ้มครอง คนของเราที่เดอะไนท์ก็มากมาย ผมว่าดิเอโกคงไม่ได้รับอันตรายใดๆ”

“แล้วจะแน่ใจได้ยังไงว่าดิเอโกปลอดภัยจริง” หญิงสาวท้วงติงอย่างไม่ยอมกลับเข้าห้องง่ายๆ ดิเอโกกำลังตกอยู่ในอันตราย จะให้เธอนิ่งนอนใจได้อย่างไร

“ที่มิสพูดมาก็จริงครับ แต่ว่า... หน้าที่ของพวกเราตอนนี้คือคุ้มครองมิสให้ปลอดภัย ส่วนเรื่องดิเอโกนั้นเควินจะติดต่อกลับมาเมื่อดิเอโกอยู่ในที่ที่ปลอดภัยแล้วครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มยืนยันคำเดิม ไม่ใช่พวกเขาไม่ห่วงเจ้านายใหญ่ แต่ด้วยหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายคือคุ้มกันภัยให้นายหญิง เพราะหากบกพร่องต่อหน้าที่จนเธอได้รับอันตรายนั่นหมายถึงพวกเขาจะไม่ได้รับการให้อภัยจากดิเอโก

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ฉันก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี ขอฉันลงไปถามคนข้างล่างหน่อยนะ” จบคำสุพิชญาก็สาวเท้ายาวๆ ตรงไปยังบันไดทันที

“โอ๊ะ! มิสไม่ได้นะครับ เควินสั่งให้มิสอยู่แต่ในห้องเท่านั้น” บอดี้การ์ดร้องห้ามเสียงหลง แต่เจ้าของร่างโปร่งระหงไม่สนใจสักนิด หญิงสาวตรงรี่หมายมั่นลงไปด้านล่างตามคำพูด แต่ก่อนที่เท้าของสุพิชญาจะทันได้แตะบันไดขั้นแรก เสียงคุ้นเคยดังขึ้นจากเชิงบันไดด้านล่าง

“นั่นมิสจะไปไหนครับ”

“เควิน” หญิงสาวอุทานขานชื่อหลังจากหยุดชะงักเสี้ยววินาทีก่อนที่จะวิ่งลงบันไดไปหาเจ้าของเสียงนั้นอย่างรวดเร็ว นั่นส่งผลให้เหล่าบอดี้การ์ดอุทานขึ้นพร้อมกันอย่างตื่นตระหนก

“มิส!”

“ฉันสั่งให้คุ้มกันมิสอยู่แต่ในห้อง ทำไมพวกนายปล่อยให้มิสออกมาแบบนี้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นใครจะรับผิดชอบ” เควินตวาดกร้าวเมื่อบอดี้การ์ดสองนายที่ทำหน้าที่คุ้มกันภัยให้สุพิชญาวิ่งตามลงมาติดๆ ก่อนที่จะหยุดยืนสงบนิ่งตรงหน้าบอดี้การ์ดใหญ่

“เควิน! ฉันเองที่ดื้อดึงไม่ยอมทำตามพวกเขา” สุพิชญารีบออกตัวด้วยกลัวว่าเธอจะทำให้บอดี้การ์ดทั้งสองต้องเดือดร้อน

เควินนิ่งไม่ชั่วครู่ราวต้องการเก็บกลั้นความไม่พึงพอใจไว้ นาทีต่อมาบอดี้การ์ดหนุ่มก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงกึ่งดุนิดๆ

“ความจริงมิสน่าจะเชื่อฟังพวกเขาให้มากนะครับ เพราะอย่างน้อยก็เพื่อความปลอดภัยของมิสเอง”

สุพิชญาเข้าใจดีในความห่วงใยของเควิน เธอจึงไม่ถือโทษโกรธเคืองที่เขาใช้วาจาเชิงตักเตือน และหญิงสาวก็ไม่ได้ใส่ใจนักยามนี้เธอนึกกังวลถึงแต่ดิเอโกเท่านั้น

“คือ... ฉันร้อนใจ ฉัน... ฉันเป็นห่วงดิเอโก แล้วนี่ดิเอโกไปไหน ทำไมไม่กลับมาพร้อมคุณ”

“เชิญมิสที่ห้องดีกว่าครับ แล้วผมจะเล่าให้ฟัง” เควินบอกนิ่งๆ ยังไม่ยอมตอบคำถามผู้เป็นนายหญิงในตอนนี้ เหตุเพราะเขาต้องตั้งสติให้ดีก่อนว่าจะบอกกล่าวเธออย่างไร อาการตื่นตระหนกของเธอที่มีมากมายทำให้เขาอยากบอกเธอเสียเหลือเกินว่า... มันไม่ได้มีเหตุรุนแรงอะไรสักนิด แต่ติดที่ว่าเจ้านายใหญ่สั่งกำชับมาทำให้เขาต้องเล่นไปตามบทบาทนั้น เพราะหากเขาทำเสียแผน ดิเอโกได้เล่นงานเขาเป็นคนแรกแน่นอน