Chapter 30 จูบปลอบใจ

“โอ๊ะ! / อุ๊ย!” ดิเอโกแสร้งอุทานเมื่อสุพิชญาดึงรั้งเสื้อเชิ้ตให้หลุดออกจากแขนแกร่ง หญิงสาวพลอยอุทานไปกับเขาด้วย

“ขอโทษค่ะ ฉันจะระวังให้มากกว่านี้นะคะ คุณช่วยยกแขนข้างนี้ขึ้นสูงอีกนิดได้ไหมคะ ไหวไหม” ท้ายประโยคถามด้วยความห่วงใยหลังจากที่สั่งให้เขาขยับแขนข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บขึ้นเพื่อเธอจะได้ถอดเสื้อได้ง่ายขึ้น

“ดะ...ได้ครับ” เจ้าพ่อใหญ่เอ่ยตอบเสียงตะกุกตะกักใบหน้าเหยเกเต็มที ดวงตาคู่สนิมหรี่มองหญิงสาวที่ค่อยๆ บรรจงถอดเสื้อ

“แล้วกางเกง...”

สุพิชญาหน้าแดงซ่านราวลูกตำลึงสุกเมื่อดิเอโกถามค้างเพียงเท่านั้น หญิงสาวหลุบตาต่ำอย่างเขินอายก่อนตวัดสายตาขึ้นมองสบดวงตาสีสนิม ในที่สุดเธอก็กลั้นหายใจกัดฟันตอบออกไป

“ฉะ...ฉัน เอ่อ... ฉันช่วยถอดให้ก็ได้ค่ะ”

“ขอบคุณนะครับยาหยี เพราะผมเจ็บแบบนี้คุณเลยต้องลำบาก”

ดิเอโกบอกพร้อมทอดสายตาอ่อนโยนเป็นการขอบคุณ สุพิชญายิ้มหวานให้ก่อนเอ่ยบอกจากใจจริงเช่นกัน

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่คุณยังหายใจอยู่ ฉันก็ดีใจแล้ว เพราะหากคุณเป็นอะไรไปใครจะอนุญาตให้ฉันกลับบ้านล่ะคะ” ท้ายประโยคสัพยอกนั่นทำให้ดิเอโกหลุดหัวเราะออกมากับวาจาค่อนแคะเขา

“ยาหยี นี่ผมมีค่าแค่นั้นเองเหรอ” คนตัวโตส่งน้ำเสียงตัดพ้อออดอ้อนทั้งสีหน้าแววตาและคำพูด สุพิชญาอมยิ้มพลางเลิกคิ้วมองอย่างล้อเลียนที่เจ้าพ่อใหญ่แสดงกิริยาราวเด็กน้อยก็ไม่ปาน

“อย่าบอกนะคะว่าคุณน้อยใจ”

“ก็มันน่าน้อยใจไหมล่ะครับ ผมบาดเจ็บแต่คุณคิดแต่เรื่องกลับบ้าน” ยิ่งตัดพ้อหนักเข้าใบหน้าคมเข้มยามนี้กระเง้ากระงอดราวอิสตรีจนสุพิชญาอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้

“ดิเอโกคะฉันขอโทษ ฉันแค่หยอกคุณเล่น ไม่คิดนี่คะว่าผู้ชายตัวโต แถมยังปากร้ายอย่างคุณจะน้อยใจเป็นด้วย”

“ผมมีหัวใจนะครับยาหยี มีความรู้สึก” เขาออดอ้อนต่อเนื่องเมื่อเห็นสายตารู้สึกผิดของคนตรงหน้า เจ้าพ่อใหญ่แทบอยากคว้าร่างน้อยมากอดแล้วพรมจูบให้หายคิดถึง แต่ทว่าเขาต้องยั้งใจไว้เฝ้าบอกตัวเองว่า... อีกนิด... อีกนิด...

“แล้วฉันต้องทำยังไงคะ ถึงจะทำให้คุณอภัยและหายน้อยใจได้” สุพิชญาถามแล้วจ้องมองคนตัวโตนิ่งอย่างรอคอยคำตอบ หากเธอฉุกคิดสักนิดว่าเจ้าพ่อใหญ่ไม่ใช่คนที่จะมานั่งน้อยอกน้อยใจอะไรง่ายๆ เธอคงไม่เอ่ยคำถามนี้ออกไป

ดิเอโกลอบยิ้มในใจเมื่อได้ฟังคำถามนั้น เจ้าพ่อรูปหล่อกู่ร้องไชโยในใจอย่างลิงโลด แต่สีหน้าช่างตรงกันข้ามกับความรู้สึกภายในอย่างสิ้นเชิง เพราะสิ่งที่สุพิชญาเห็นนั้นดวงตาคมกล้ายิ่งเว้าวอนหนักเข้า

“คุณต้องทำยังไงน่ะเหรอ” เขาทวนคำพร้อมทำหน้าครุ่นคิด ในที่สุดก็ดีดนิ้วเปาะราวกับเรื่องที่คิดได้นั้นช่างมหัศจรรย์เหลือเกิน

“อ๊ะ! รู้แล้วล่ะ” เจ้าพ่อใหญ่ว่าพลางทำปากจู๋แล้วใช้นิ้วชี้จิ้มที่ริมฝีปากตัวเองก่อนหลับตาพริ้ม

“อะไรคะ” สุพิชญาเลิกคิ้วสูงทำหน้าฉงน ดวงหน้าหวานแดงซ่านแสร้งทำเป็นไม่รู้ ทั้งที่ในใจวูบไหวไปหมดแล้ว

“เร็วสิครับยาหยี อย่าทำแกล้งไม่รู้หน่อยเลย น่านะ... นะครับ” คนตัวโตส่งเสียงเร่งเร้าเว้าวอนตามมาติดๆ เมื่อเห็นว่าสุพิชญายังคงอิดออดทำราวกับไม่รู้ความหมายที่เขาต้องการสื่อ

“เอ่อ... แต่ว่า... ”

“น่านะ แค่จูบปลอบใจแค่นิดเดียวเองนะครับ... นะ”

สุพิชญามองผู้ชายใบหน้าคมเข้มทำปากยื่นหลับตาพริ้มก็ยิ้มเอียงอาย หญิงสาวลังเลอยู่ชั่วครู่ก็ตัดสินใจเอ่ยบอกออกไปด้วยใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ

“ถ้าอย่างนั้น... คุณก็หลับตาก่อนสิคะ”

“โอเคครับผม เร็วๆนะ” เสียงทุ้มเร่งเร้ามาราวกับดีใจเสียหนักหนา

สุพิชญาแอบส่งค้อนให้วงน้อยก่อนยกแขนขึ้นโอบรอบคอโน้มใบหน้าเขาให้ต่ำลง แล้วเขย่งปลายเท้าขึ้นขณะยื่นใบหน้าหวานละมุนเข้าหา ค่อยๆ ทาบทับริมฝีปากนุ่มนิ่มเข้ากับริมฝีปากบางเฉียบของคนขี้งอน

“อื้อ!” เสียงหวานอุทานอย่างพยายามทักท้วงเพราะเพียงริมฝีปากเธอประกบปิดริมฝีปากของเขา ดิเอโกก็คว้าร่างโปร่งระหงเข้าหาแล้วกอดรัดเสียจนแทบหายใจไม่ออก ริมฝีปากบางเฉียบบดเคล้ากลีบปากอิ่มแนบแน่นไม่ปล่อยให้เธอตั้งตัวสักนิด

เนิ่นนานเกินกว่าจะประมาณได้ที่เขาเฝ้าครอบครองกลีบปากอิ่มด้วยจุมพิตแสนเร่าร้อน คนถูกรุกเร้าเข่าอ่อนจนไม่อาจทรงตัวยืนด้วยตัวเองได้ โชคดีที่มีวงแขนแกร่งรึงรัดไว้ไม่เช่นนั้นเธอคงทรุดร่วงลงกองกับพื้นแน่แท้

“ดิเอโก... อย่าค่ะ” เสียงหวานออกสั่นพร่าพยายามทักท้วง เมื่อริมฝีปากเป็นอิสระ แต่เจ้าพ่อใหญ่หาได้ใส่ใจไม่กลับใช้วงแขนเพียงข้างเดียวรึงรัดรั้งร่างน้อยให้เดินตามนำพาไปยังเตียงกว้าง

เพียงแค่ท่อนขาสวยสัมผัสขอบเตียงเท่านั้นดิเอโกก็ใช้เรือนกายหนาแน่นดันร่างนุ่มนิ่มให้ล้มทาบไปบนเตียงนุ่มแล้วโน้มกายหนาตามลงไปติดๆ

“ดิเอโก... อื้อ!” ทักท้วงได้เพียงเท่านั้นเสียงหวานก็ถูกกลืนหายไปในลำคออีกครั้ง มือน้อยที่ตั้งท่าผลักไสเขาออกแปรเปลี่ยนเป็นขยุ้มเชิ้ตเนื้อดีที่ปิดกั้นแผงอกกว้างแน่นก่อนค่อยๆ เคลื่อนเรียวแขนสวยขึ้นโอบรัดต้นคอแกร่งยามปล่อยอารมณ์ให้คล้อยตามไปกับจุมพิตหวามหวานนั้น

“ดิเอโกคะ คุณบาดเจ็บ” เสียงหวานทักท้วงเมื่อเขาปล่อยให้ริมฝีปากอิ่มเป็นอิสระ

“เจ็บแค่ไหล่ไม่ได้เจ็บไปทั้งตัวนี่ครับ” เขาพึมพำเสียงสั่นพร่า สุพิชญาฟังแล้วก็พาลวาบหวิวซาบซ่านร่ำๆจะคล้อยตามเขาไปอยู่รอมร่อ แต่ก็พยายามแข็งขืนใจไม่ยอมหลงเข้าสู่วังวนเสน่หาของเขาง่ายๆ

“ดิเอโก อย่าค่ะ พอเถอะ”

“นะครับ... ผมคิดถึงคุณใจจะขาด ขอสัมผัสคุณให้หายคิดถึงหน่อยนะครับยาหยี”

จบคำเว้าวอนเจ้าพ่อใหญ่ก็ไม่รีรอคำตอบสักนิด ริมฝีปากบางเฉียบประกบปิดกลีบปากนุ่มนิ่มไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายทักท้วงอีกต่อไป ปลายลิ้นร้ายค่อยๆ แทรกผ่านกลีบปากนุ่มนิ่มเข้าไปลิ้มรสน้ำผึ้งแสนหวานในโพรงปากนุ่มเฝ้าดูดดื่มราวหิวกระหาย สุพิชญารู้สึกราวจะขาดอากาศหายใจหากเขาไม่ผละออก หญิงสาวเริ่มรู้สึกหายใจติดขัดอีกครั้ง

แม้อารมณ์จะเตลิดไปไกลแสนไกลแค่ไหน เขาก็ยังจำมั่นขึ้นใจว่า ยามนี้... เขาสวมบทชายพิการชั่วคราวเพราะอาการบาดเจ็บที่หัวไหล่ข้างซ้าย แต่นั่นหาได้เป็นอุปสรรคไม่ ดิเอโกกลับใช้เป็นไม้ตายออดอ้อนให้คนด้อยประสบการณ์จำต้องปฏิบัติภารกิจรักสนองตอบความต้องการของเขาและเธออย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ และเจ้าพ่อใหญ่ก็ไม่ผิดหวังสักนิด เพราะสุพิชญากลายเป็นนักเรียนหัวไวที่นำพาทั้งเขาและเธอถึงฝั่งฝันครั้งแล้วครั้งเล่า จากที่คิดจะโลมเล้าให้คลายคิดถึง กลายเป็นต่างช่วยกันฉุดดึงไปตามเส้นทางแห่งสรวงสวรรค์จวบจนกระทั่งแสงสีทองของวันใหม่มาเยือน