Chapter 22 เกาะผมให้แน่นๆ

“เกาะอะไรคะดิเอโก” ถามเมื่อสายตาสบเข้ากับเกาะขนาดย่อมตรงหน้า ตามการคาดเดาด้วยสายตาสุพิชญาคิดว่าอีกไม่ถึงสิบนาที เธอและเขาก็จะถึงที่นั่น อารมณ์ขุ่นมัวที่อีกฝ่ายเอาแต่ใจไม่ยอมให้เธอได้ออกความเห็นหรือเรียกร้องสิทธิ์ใดๆ มลายหายไปสิ้นตั้งแต่ขึ้นเรือมา

สุพิชญายอมรับว่า ยามที่ทอดสายตามองออกไปยังท้องทะเลที่กว้างไกลพร้อมปล่อยให้ผิวกายปะทะเข้ากับลมทะเลที่โบกพัดมาทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายขึ้น จนมีกะจิตกะใจที่จะหันไปชวนเจ้าพ่อใหญ่พูดคุย แต่ทว่าคำตอบที่ได้รับกลับมาทำให้แทบอยากเข่นฆ่าเขาเสียเดี๋ยวนั้น

“เกาะผมให้แน่นๆ ไงครับยาหยี หรือจะให้ผมเกาะคุณดี ผมเกาะไม่ปล่อยนะจะบอกให้” เขาตอบพลางโน้มกายเข้าหาราวกับว่าจะเกาะกอดเธอต่อหน้าบอดี้การ์ดจริงๆ การกระทำนั้นเรียกเสียงหวีดร้องของหญิงสาวได้เป็นอย่างดี

“คนบ้า! คนผี! ฉันหมายถึงเกาะนี้ต่างหาก ชื่อเกาะอะไร” สุพิชญาตวาดเสียงเข้มนัยน์ตาขุ่นเขียวเรียวปากสวยเม้มเข้าหากันอย่างขัดใจ นั่นเรียกเสียงหัวเราะขบขันจากดิเอโกได้มากมายนัก

“ฮ่าๆๆ ก็คุณไม่ได้ถามแบบนี้นี่”

“นี่คุณอย่ามาเล่นลิ้นนะ” หญิงสาวตั้งท่าข่มขู่ตาโต แต่เจ้าพ่อใหญ่กลับหายำเกรงไม่ ยังคงหยอกเย้าเธฮต่อไปแต่ก็กึ่งงอนง้ออยู่ในที

“ไม่เอาน่ะ หน้าบึ้งตึงแบบนี้ไม่สวยนะครับ” ว่าพลางชูนิ้วชี้ส่ายไปมาตรงหน้าเธอ สุพิชญาแม้ในใจจะแอบยิ้มขันกับการง้อราวเธอเป็นเด็กน้อย แต่ก็แสร้งทำเป็นงอนต่อไปไม่ยอมโอนอ่อนแต่โดยดี

“เอ... หน้ายับแบบนี้นี่สงสัยถึงต้องจูบปลอบขวัญเสียหน่อยละมั้ง”

“อย่านะคะ” รีบห้ามพร้อมยกมือดันแผงอกกว้างที่โน้มเข้าหาเธอจนแทบแนบชิด สุพิชญาเบนหน้าหนีด้วยกลัวว่าเขาจะทำอย่างที่พูดจริงๆ

ดิเอโกคลี่ยิ้มกว้างกับอาการหวาดหวั่นเกินเหตุของอีกฝ่าย เจ้าพ่อใหญ่ส่งปลายนิ้วลูบไล้พวงแก้มนุ่มนิ่มอย่างหลงใหลพลางกระซิบออดอ้อนเสียงหวาน

“ถ้าอย่างนั้นยิ้มหน่อยสิครับ”

สุพิชญาช้อนสายตามองก่อนค่อยๆ คลี่ริมฝีปากสวยยิ้มอ่อนๆ ให้เขาทั้งที่หัวใจเต้นตึกตักด้วยยังหวั่นเกรงอีกฝ่าย

“น่ารักจัง... แบบนี้ผมจะอดใจไหวยังไงล่ะครับ”

“อุ๊ย!!” เสียงหวานอุทานตกใจเพราะเพียงจบคำเจ้าพ่อใหญ่ก็ส่งปลายจมูกโด่งฝากฝังเข้าที่พวงแก้มนุ่มอย่างรวดเร็ว แต่ก็เพียงเท่านั้นเพราะ ดิเอโกผุดลุกขึ้นยืนทันทีที่ฉกฉวยเก็บเกี่ยวความหอมจากพวงแก้มหอมกรุ่นแล้วยื่นมือมาพร้อมเอ่ยวาจาแสนนุ่มนวล

“ไปเถอะครับถึงแล้ว”

สุพิชญากระพริบตาอย่างงงงันในอากัปกิริยานั้นด้วยยังปรับอารมณ์ไม่ทัน แต่ก็ยินยอมยื่นมือให้อีกฝ่ายฉุดดึงให้ลุกขึ้น แต่เพียงเธอยืนเต็มตัวดิเอโกก็ออกก้าวเดินนำไปทิ้งให้เธอที่ยังทอดสายตาชื่นชมความงามของเกาะที่ยังไม่รู้จักชื่อตรงหน้า

“เร็วสิครับยาหยี เรือเทียบท่าแล้ว หรือว่าต้องให้ผมอุ้ม” ดิเอโกหันกลับมาเร่งเร้าก่อนทิ้งคำถามชวนให้สุพิชญาหวามไหว หญิงสาวเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเจ้าพ่อใหญ่ขยับจะกลับมาทำตามที่พูด

“มะ...ไม่ต้อง ฉันเดินเองได้” รีบบอกพร้อมเดินเข้าไปหาอย่างไม่รอรีอีกต่อไป

“วันนี้พักก่อนแล้วกันนะครับยาหยี เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะพาชมรอบเกาะ” ดิเอโกบอกเมื่อพาหญิงสาวเข้าไปในห้องพักห้องหนึ่ง

สุพิชญาที่ตื่นตะลึงกับความโอ่อ่าของห้องพักหันกลับมาพยักหน้าเข้าใจ แล้วก็ต้องกระพริบตาถี่ยิบพึมพำตะกุกตะกักราวกับคนติดอ่างเมื่อเห็นดิเอโกปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดบนแล้วจัดการดึงชายเสื้อออกก่อนพับแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นจนถึงศอก

“เอ่อ... คือ”

“มีอะไรหรือเปล่าครับ” เขาเลิกคิ้วถามพลางก้มลงถอดถุงเท้าออกแล้วเดินไปหย่อนลงในตะกร้ามุมหนึ่งของห้อง

สุพิชญาก่นด่าตัวเองในใจที่รู้สึกว่าตัวเองสูญเสียการควบคุม หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ก่อนตัดใจถามออกไป

“คือ... คุณจะนอนห้องนี้เหรอคะดิเอโก”

คำถามนั้นเรียกรอยยิ้มขบขันให้ดิเอโกจนไม่อาจเก็บกลั้นไว้ได้ เจ้าพ่อใหญ่เดินกลับมาหาสุพิชญาที่ยังยืนตะลึงมึนงงอยู่อีกด้าน

“ก็ใช่สิครับ นี่ห้องของผม ถ้าไม่นอนนี่แล้วจะให้นอนไหนล่ยาหยีะ” เขาบอกพลางยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี เขาไม่รู้ว่าเขาชอบเธอแบบไหนมากกว่ากัน แบบที่กำลังเป็นอยู่ หรือว่าแบบที่แผลงฤทธิ์โวยวายใส่และไม่ยอมลงให้เขาแต่โดยดี

“ถ้าอย่างนั้นฉันไปนอนห้องอื่นนะคะ” หญิงสาวรีบบอกรวดเร็วพลางขยับเดินเลี่ยงไปอีกทางอย่างหมายมาดว่าจะทำเช่นที่บอกเขาจริงๆ แต่ทว่า... เดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว น้ำเสียงทรงพลังอำนาจของดิเอโกก็ตวาดลั่นทันที

“ไม่! หยุด!”

หัวใจสาวแทบหล่นไปกองที่พื้นเมื่อดิเอโกเดินเข้ามาหาพร้อมจับไหล่เธอหมุนให้หันกลับไปเผชิญหน้า เพียงสบเข้ากับสายตาที่มองมา เธอตระหนักได้ในวินาทีนั้นทันทีว่า... มันเป็นไปไม่ได้ ดิเอโกไม่มีวันยอมให้เธอออกไปจากห้องนี้แน่นอน

“ผมนอนไหนคุณก็ต้องนอนที่นั่น ผัวเมียกันจะแยกกันนอนได้ไงล่ะยาหยี”

“แต่ว่าฉัน...”

“จะไปอาบน้ำแล้วมานอนดีๆ หรือจะให้ผมอาบให้แล้วอาจไม่ได้นอน” เขายื่นข้อเสนอให้ราวใจดีเสียเหลือเกิน แต่ทำไมสุพิชญากลับรู้สึกว่าไม่ว่าข้อไหนเธอก็ไม่อาจรอดพ้นเงื้อมมือเขาไปได้ เผลอๆ บางทีคืนนี้กว่าเธอจะได้หลับนอนก็คงไม่วายค่อนรุ่งเฉกเช่นเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา

“ฉันอาบเองได้ค่ะ” เธอบอกออกไปเพราะอย่างไรก็ขอยืดเวลาให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ หญิงสาวขยับจะเดินเลี่ยงไปทำตามที่เอ่ย แต่ดิเอโกก็ขยับขวางกั้นราวกลั่นแกล้ง สุพิชญาจึงต้องขึงตาพร้อมออกคำสั่งด้วยเสียงออกอาการสั่นเล็กๆ

“หลีกทางสิคะ ฉันจะหยิบผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้า”

ดิเอโกอมยิ้มขันกับอาการขู่ฟ่อนั้น แต่ก็ยอมเบี่ยงกายหลบให้อีกฝ่ายเดินผ่านไปได้โดยง่าย ถึงอย่างนั้นเขากฌไม่วายเดินตามไปวนเวียนใกล้ๆ ราวต้องการข่มขวัญให้หญิงสาวหวาดผวาเล่น

สุพิชญาขาแข้งสั่นไปหมด ด้วยหวาดระแวงอีกฝ่ายแต่เมื่อเขาแค่เมียงมองใกล้ๆ ไม่ได้มีท่าทีที่จะคุกคามใดๆ เธอก็ผ่อนลมหายใจอย่างผ่อนคลาย