Chapter 4 ความผิดพลาดแสนหวาม

“แกว่าอะไรนะเควิน” เจ้าพ่อใหญ่ตวาดกร้าวราวกำลังเกรี้ยวกราดอย่างสุดแสน

เควิน เมดิสัน ผู้เป็นทั้งคนสนิทและมือขวาของ ดิเอโก เค เวนนิส  เจ้าพ่อบ่อนคาสิโนผู้ยิ่งใหญ่ ได้แต่ยืนก้มหน้าสงบนิ่งอย่างยอมรับความผิดพลาดในงานที่ได้รับมอบหมาย ดวงตาสีน้ำทะเลภายใต้แว่นกันแดดสีดำสนิทมองผ่านเลนส์แว่นนั้นจับจ้องที่ผืนพรมนิ่งไม่ไหวติง

“มันเกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง” ดิเอโกเค้นเสียงถามอย่างหงุดหงิดใจเมื่อลูกน้องคู่ใจเอาแต่สงบเงียบ เจ้าพ่อใหญ่หัวเสียกับสิ่งที่ได้รับรู้เมื่อแรกอรุณของวันใหม่ ทั้งที่เมื่อช่วงค่ำคืนที่ผ่านมาช่างเป็นช่วงเวลาที่แสนอิ่มเอมใจ หญิงสาวแสนบริสุทธิ์ผู้เร่าร้อนทำให้กระทิงถึกอย่างเขาคึกคะนองจนแทบไม่ได้หลับนอนตลอดทั้งคืน

“เจ๊ใหญ่บอกว่าผู้หญิงที่เจ๊ส่งตัวมาเกิดหลงทางเลยมาถึงที่นัดหมายช้ากว่ากำหนด แล้วแบตเตอรี่มือถือก็หมดเลยทำให้ติดต่อกันไม่ได้ครับ ดิเอโก”

“แล้วผู้หญิงที่นายพามาเป็นใคร” เจ้าพ่อใหญ่ขมวดคิ้วมุ่นยามตวัดสายตาคมกล้าจับจ้องลูกน้องคนสนิทอย่างคาดคั้น เขาไว้วางใจให้เควินทำงานให้นับครั้งไม่ถ้วนทั้งงานใหญ่งานเล็ก เควินไม่เคยผิดพลาด แต่ทว่าครั้งนี้เควินกลับพลาดอย่างไม่น่าให้อภัย

“ไม่ทราบครับ ผมเห็นผู้หญิงคนนี้ยืนอยู่ตรงจุดนัดหมาย รูปพรรณสัณฐานการแต่งกายก็ตรงกับที่เจ๊ใหญ่นัดแนะกับเราไว้ ผมก็เลยเข้าใจว่าเป็นคนที่เจ๊ส่งตัวมาครับดิเอโก” เควินรายงานตามความเป็นจริง ภารกิจที่เขาเป็นผู้รับผิดชอบครั้งนี้ไม่ใช่ไม่เคยทำแต่เขาทำเป็นประจำจนเป็นกิจวัตรเรื่องผิดพลาดควรน่าจะเป็นศูนย์ แต่ก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้

“บัดซบ! ใครบังอาจเล่นตลกกับฉัน” ดิเอโกสบถอย่างหัวเสียนัยน์ตาสีสนิมวาวโรจน์ราวมีเปลวเพลิงลุกโชนอยู่ในนั้น

“ผมให้คนของเราตามสืบเรื่องอยู่ครับ”

“ดี! ได้เรื่องแล้วรีบรายงานฉันด่วน ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าใครหน้าไหนมันพยายามมาลูบคมฉัน”

“ครับ! เอ่อ... แล้วผู้หญิงคนนั้นดิเอโกจะให้ผมจัดการยังไงครับ” เควินเอ่ยถามก่อนหลุบหลบสายตาคมกร้าวของเจ้านายหนุ่มเตรียมพร้อมรอรับคำบัญชา

“ไม่ต้อง! นายไปตามสืบเรื่องเถอะ เรื่องผู้หญิงคนนี้ฉันจัดการเอง” คำตอบที่ได้รับทำให้บอดี้การ์ดหนุ่มต้องเงยหน้าขึ้นมองเจ้าพ่อใหญ่พร้อมขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย

“นายสงสัยอะไรเควิน” ดิเอโกเลิกคิ้วขณะถามเมื่อเห็นสีหน้างุนงงของลูกน้องคนสนิท

“เปล่าครับดิเอโก ผมแค่แปลกใจ” เควินตอบพร้อมลอบอมยิ้มด้วย  รู้ว่าเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาเจ้านายใหญ่กับสาวน้อยที่ถูกพามาคงไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว และเจ้านายของเขาคงพอใจสาวเจ้าไม่ใช่น้อยถึงไม่มีทีท่าเคืองโกรธสักนิดยามเอ่ยถึง แม้จะรับรู้ว่าเกิดเหตุการณ์ผิดฝาผิดตัวเกิดขึ้น

“ตกลงจะยืนยิ้มอีกนานไหม หรือต้องให้ฉันได้ออกกำลังก่อนถึงจะหยุดยิ้มแล้วออกไป”

“ขอโทษครับดิเอโก ลาล่ะครับ” เควินหุบยิ้มฉับแล้วโค้งคำนับก่อนพาร่างสูงใหญ่ถอยห่างออกไปแทบทันที

เควิน เมดิสัน สนิทสนมกับเจ้าพ่อใหญ่มากกว่าเจ้านายลูกน้องธรรมดา เรียกได้ว่ารักกันเสียยิ่งกว่าพี่น้องสายเลือดเดียวกันด้วยซ้ำ เขาสามารถตายแทนดิเอโกได้ทุกเมื่อ เพราะหากไม่ได้ดิเอโกช่วยเหลือไว้ เขาคงกลายเป็นคนจรจัดไม่มีที่ซุกหัวนอนหรือไม่ก็ตายอย่างอนาถท่ามกลางหิมะที่แสนเหน็บหนาวในค่ำคืนนั้น

บอดี้การ์ดหนุ่มทุ่มเทและภักดีต่อดิเอโกเสมอมา งานที่เขาได้รับมอบหมายน้อยครั้งมากที่จะผิดพลาด เขาไม่คิดว่าจะเกิดกับเรื่องที่เสี่ยงต่อความปลอดภัยของเจ้านายหนุ่มเช่นนี้ แม้เขาจะเบาใจได้เปลาะหนึ่งเพราะไม่มีเหตุการณ์ร้ายแรงกับดิเอโกตามที่คิดกังวล แต่ก็ไม่อาจนิ่งนอนใจได้หากยังไม่รู้ความเป็นจริงว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้เป็นเหตุบังเอิญหรือถูกฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งส่งมาเป็นนางนกต่อหวังลูบคมเจ้านาย

ดิเอโกมองตามร่างสูงใหญ่ของมือขวาคนสนิทที่เขาไว้ใจมากที่สุดไป เมื่อร่างนั้นหายลับออกจากห้องเจ้าพ่อใหญ่ก็ตวัดสายตาจ้องมองไปที่ประตูห้องนอนด้านใน เขายอมรับว่าติดใจรสสวาทสาวพรหมจรรย์ที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงกว้างหลังประตูบานนั้น แต่หากเธอเป็นนางนกต่อที่ศัตรูหวังส่งมาลูบคม เขาคงยอมไม่ได้ เจ้าหล่อนจะต้องได้รับการลงทัณฑ์อย่างสาสม

เจ้าพ่อใหญ่เดินดุ่มๆ ตรงไปกระชากเปิดประตูห้องนอนออกด้วยแรงโทสะที่เริ่มคุกรุ่นขึ้น ดวงตาสีสนิมคล้ายมีเปลวไฟลุกโชติช่วงยามจับจ้องไปยังเรือนร่างที่นอนสงบนิ่งภายใต้ผ้าห่มผืนหนา

“ดิเอโก” สุพิชญาอุทานตกใจเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วสายตาสบเข้ากับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่ยืนทำหน้าถมึงทึงอยู่ข้างเตียง หญิงสาวผุดลุกขึ้นนั่งพร้อมดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างเมื่อรับรู้ว่ายามนี้เรือนกายไร้อาภรณ์ใดๆ ห่อหุ้ม ดวงตาคู่หวานหลุบต่ำลงไม่กล้าสบตาเพราะรู้สึกว่าดวงตาสีสนิมที่วาววับคล้ายกำลังขุ่นเคืองคู่นั้นช่างน่ากลัวเสียเหลือเกิน

“คุณเป็นใคร” เสียงทุ้มห้าวตวาดถามด้วยเสียงดังกึกก้องราวต้องการข่มขวัญให้อีกฝ่ายหวาดผวา สุพิชญาสะดุ้งตกใจเล็กน้อยก่อนแหงนเงยหน้าขึ้นสบตากับเจ้าของคำถาม เธอต่างหากที่ควรเป็นฝ่ายถามว่าเขาเป็นใคร และเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ไม่ใช่เขา!

“ผมถามว่าคุณเป็นใคร ใครส่งคุณมา”

“โอ๊ย! ปล่อยนะ! ฉันเจ็บ! ” สุพิชญาอุทานลั่นเมื่อฝ่ามือใหญ่ขยุ้มท่อนแขนบอบบางแน่นก่อนกระชากเข้าหาเรือนร่างแข็งแกร่ง หญิงสาวทั้งตกใจและหวาดกลัวกับการกระทำและคำถามนั้น พยายามดิ้นรนขัดขืนฝืนตัวออกจากพันธนาการที่รึงรัดแน่นเสียจนร้าวระบมไปตลอดทั้งแขน

“ถ้าเจ็บก็บอกมาว่าใครส่งคุณมาฮะ!” ดิเอโกแสร้งตวาดเสียงดังลั่นเพื่อข่มขวัญหวังเพิ่มดีกรีความน่ากลัวให้อีกฝ่ายหลุดเผยความจริงออกมา แต่ทว่าสุพิชญากลับตวาดแว้ดกลับมาจนดิเอโกชะงักอึ้ง

“ฉันจะรู้ไหมเล่า” หญิงสาวหยุดหายใจหอบถี่หลังจากตวาดกลับไปสุดเสียง ดวงตาคู่หวานวาววับด้วยความขุ่นเคืองใจชายหนุ่มแปลกหน้าที่บอกแต่เพียงว่าชื่อ ดิเอโก

เขาต่างหากที่เป็นฝ่ายจับตัวเธอมาใช้เล่ห์มารยาหลอกล่อพรากพรหมจรรย์ไปจากเธอ แล้วยังจะมีหน้ามาถามว่าเธอเป็นใคร ยิ่งคิดสุพิชญาก็ยิ่งแค้นใจที่ปล่อยตัวปล่อยใจเผลอไผลไปกับรสสวาทที่เขาปรนเปรอให้

“ตื่นมาก็เจอผู้ชายบ้ากามแถมยังโมโหร้ายอย่างคุณที่นี่ ฉันต่างหากที่ต้องถามว่าคุณเป็นใครไปจับฉันมาต้องการอะไร” สุพิชญาร่ายยาวเหยียดเมื่อเห็นอีกฝ่ายชะงักค้าง หญิงสาวแทบอยากควักดวงตาคู่สนิมที่ฉายแววงุนงงสงสัยราวไม่รู้เรื่องนั้นออกมาขย้ำให้แหลกละเอียดให้สาแก่ใจ