Chapter 10 ใครก็ได้ช่วยที

สุพิชญาสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงม่านโมบายดังขึ้นบ่งบอกว่าเจ้าพ่อผู้น่าเกรงขามได้ก้าวผ่านเข้ามายังตัวห้องด้านในแล้ว หญิงสาวเฝ้าภาวนาขอให้เขาเห็นใจและฟังคำร้องขอจากเธอ

“อยู่นี่เองรึสาวน้อย คุณทำให้ผมเสียเวลาตามหารู้ไหม” เสียงทุ้มดูน่าฟังดังขึ้นด้านหลังขณะที่สุพิชญายืนนิ่งตัวเกร็งด้วยความหวาดหวั่น หากเป็นยามปกติเธอคงหลงใหลไปกับน้ำเสียงชวนอบอุ่นนั้น แต่ทว่าไม่ใช่ยามนี้ที่น้ำเสียงนั้นช่างดุจดั่งเสียงของราชสีห์ที่จ้องตระครุบเหยื่อในความรู้สึกของสุพิชญา

“ไหนขอมองคุณใกล้ๆหน่อยสิ อยากรู้ว่าจะสวยเหมือนตอนที่อยู่บนเวทีไหม” เดฟช่างทอดเสียงทุ้มได้นุ่มนวลน่าฟังนักยามเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ใกล้ๆ จนแผงอกกว้างใต้เสื้อคลุมตัวโคร่งแทบแนบชิดแผ่นหลังบอบบางของสุพิชญา

“ว้าว! สวยมาก!” เสียงนั้นบ่งบอกความตื่นตาตื่นใจยิ่งนักยามเมื่อ ฝ่ามือร้อนผ่าวเกาะกุมไหล่บอบบางแล้วเหนี่ยวรั้งหมุนร่างของสุพิชญาให้หันมาเผชิญหน้า

“สวยจนไม่อยากเชื่อว่าดิเอโกจะขายคุณได้ลงคอ” น้ำเสียงติดจะเยาะหยันอยู่ในทีเมื่อปลายนิ้วแกร่งเชยคางมนของสุพิชญาให้แหงนเงยใบหน้าหวานล้ำขึ้นเพื่อเขาจะได้ชื่นชมความงามบนใบหน้านั้นอย่างเต็มตา

สุพิชญาลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเฝื่อนเมื่อดวงตาคู่งามสบเข้ากับดวงตาคมกล้าที่ฉายแววเร่าร้อนอย่างไม่ปิดบัง คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันเพียงนิดก่อนที่เจ้าตัวจะฝืนยิ้มแล้วเอื้อนเอ่ยร้องขอหวังได้รับความเห็นใจ อย่างน้อย เดฟ อัลเดอร์ลัส ก็ไม่ได้จู่โจมจาบจ้วงอย่างกักขระเช่นที่เธอนึกคิด

“เดฟคะ ได้โปรด... ”

“ชู่ว... ไม่ต้องกลัวนะสาวน้อย รับรองผมไม่ใจร้ายกับคุณเหมือนไอ้  ดิเอโกแน่” เดฟเอ่ยแทรกขึ้นก่อนที่สุพิชญาจะทันได้ร้องขอตามใจนึกคิด ดวงตาเข้มดุฉายแววพึงพอใจที่ได้เห็นแววตื่นตระหนกในดวงตาคู่นั้น ยิ่งสุพิชญาหวาดกลัวเสียขวัญมากเท่าไร มันจะยิ่งทำให้ดิเอโกกระอักเลือดมากขึ้นเท่านั้น

“อย่าค่ะ” สุพิชญาทักท้วงอย่างตื่นตระหนกเมื่อเดฟโน้มใบหน้าคมต่ำลงพร้อมส่งปลายจมูกหมายประทับเข้าที่พวงแก้มนุ่มเก็บเกี่ยวความหอมหวาน แต่ทว่าพลาดเป้าโฉบผ่านผิวเนียนนุ่มไปอย่างเฉียดฉิวเพราะสุพิชญาเบี่ยงแก้มหลบทันควัน

“ปะ...ปล่อยฉันเถอะค่ะ นะคะ ได้โปรด... ” สุพิชญาร้องขออย่างน่าสงสารเมื่อเดฟไม่หยุดการกระทำเพียงแค่นั้น เพราะเพียงพลาดเป้าจากพวงแก้มงามเจ้าพ่อหนุ่มก็ฉกวูบเข้าสูดหาความหอมตรงซอกคอทันที

เดฟชะงักไปชั่ววินาทีเมื่อสุพิชญาออกแรงผลักเขาเสียจนหน้าหงายแทบผงะล้ม เขาไม่คิดว่าหญิงสาวท่าทางบอบบางจะมีพละกำลังมากขนาดนี้ หรืออาจเป็นเพราะเขาไม่ทันตั้งตัวน่าจะประเด็นหลังมากกว่า

“ของ่ายเกินไปไหมสาวน้อย ผมเสียเงินไปตั้งมากมายจะให้นั่งมองคุณเฉยๆ โดยไม่ทำอะไรเลยได้ไง” เดฟเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวขึ้นทันที ด้วยยามนี้อารมณ์แค้นอารมณ์ใคร่ผสมปนเปกันไปหมดจนเขาไม่คิดจะอดทนไม่อาจเก็บกักอีกต่อไป

“นั่นมันเรื่องของคุณ ฉันไม่ได้ร้องขอให้คุณควักประเป๋าจ่ายนี่” สุพิชญาถึงกับอารมณ์โกรธพุ่งปรี๊ดทันทีที่ได้ยินคำว่าเสียเงินจ่ายค่าตัวเธอ พยาบาลสาวไม่คิดจะกล้ำกลืนฝืนทนอีกต่อไป ยามนี้ต่อให้เขามีอิทธิพลล้นฟ้าขนาดไหนเธอก็ไม่คิดเกรงกลัว

...สู้จนตัวตายยังดีกว่ายอมเสียตัวเพื่อเอาตัวรอดพิชชา! ในเมื่อรอดชีวิตกลับไปก็กลายเป็นคนไม่มีค่า สู้ตายเสียดีกว่าต้องถูกตราหน้าว่าขายตัว!

“ปากดี! แบบนี้ล่ะสิไอ้ดิเอโกมันถึงไม่เก็บเอาไว้ให้ระคายหูมัน” เดฟสบถก่อนเหยียดยิ้มเย้ยหยัน ท่าทีดูถูกของคนตรงหน้าไม่ทำให้สั่นสะท้านเท่าคำพูดว่าดิเอโกไม่คิดเก็บเธอไว้ ...ผู้ชายมันเลวเหมือนกันหมดรึไง!

“คุณ!” สุพิชญาเค้นเสียงอย่างพยายามเก็บกลั้นความสะเทือนใจไม่ให้อีกฝ่ายได้เห็น เรียวฟันงามขบเข้าหากันแน่นเสียจนเส้นเลือดตรงขมับเต้นตุ้บตั้บ ดวงตาคู่งามจ้อง เดฟ อัลเดอร์ลัส เขม็งอย่างไม่เกรงกลัว

ดวงตาแข็งกร้าวของเจ้าพ่อผู้ทรงอำนาจจับจ้องหญิงสาวราวสัตว์ร้ายจับจ้องเหยื่ออันโอชะ ริมฝีปากหนาเหยียดยิ้มแสยะก่อนคำรามขู่ให้อีกฝ่ายหวาดผวา

“รู้ไว้ซะคนสวย หลังจากฉันเชยชมเธอจนสาแก่ใจ ฉันจะส่งเธอให้เป็นของขวัญชิ้นงามสำหรับลูกน้องเดนตายของฉัน ให้มันย่ำยีเธอให้สมใจ แล้วฉันจะส่งซากที่เหลือกากเดนของเธอแพ็คกล่องไปให้ไอ้ดิเอโกมันกระอักเลือดเล่น ฮ่าๆๆๆ”

“เลว!” สุพิชญาสบถด่าอย่างไม่ยำเกรง แม้จะสั่นสะท้านไปทั้งกายและใจกับคำข่มขวัญและเสียงหัวเราะที่ดังลั่นกึกก้องไปทั้งห้องนั้น

“หึๆ ด่าได้ด่าไป เพราะยังไงวันนี้เธอก็รอดเงื้อมมือฉันไปไม่ได้แน่นอน”

“กรี๊ดดดด!!” สุพิชญากรีดร้องอย่างตื่นตกใจเมื่อ เดฟ อัลเดอร์ลัส กระชากไหล่บอบบางเข้าหาแล้วจับเธอเหวี่ยงไปบนเตียงอย่างไม่ปราณี  หญิงสาวไม่ทันได้ขยับหลีกหนีเรือนร่างแข็งแกร่งของปีศาจร้อยก็กระโจนขึ้นเตียงแล้วตรงขึ้นคร่อมร่างของเธอทันที

แคว่ก!! ...แคว่ก!!

เสียงชุดนอนฉีกขาดจากการดึงทึ้งอย่างไม่สนใจใยดีของเดฟที่ยามนี้สิ่งเดียวที่เขาต้องการคือปลดปล่อยความแค้นความใคร่ให้สาแก่ใจ ยิ่งคิดว่าได้ย่ำยีผู้หญิงของดิเอโก จิตใจอันหยาบกระด้างของเขาก็ยิ่งกร้าวกระด้างขึ้นกว่าเดิมเป็นพันเท่าและก่อนที่เจ้าพ่อใจหยาบช้าจะได้ครอบครองดอกบัวคู่งามที่ชูชันอวดโฉมหลังจากอาภรณ์ที่ห่อหุ้มถูกกระชากทิ้งไป ฝ่ามือหนาใหญ่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงสัญญาณของอินเตอร์คอมดังขึ้นเสียก่อน

ติ้ด ติ้ด! ติ้ด ติ้ด!

“บัดซบ! ฉันสั่งเอาไว้ว่ายังไงไม่จำกันเลยรึไง” เดฟผละออกจากเรือนร่างนั้นอย่างหัวเสียก่อนกดปุ่มอินเตอร์คอมแล้วตวาดลั่นกลับไป

“ขอโทษครับเดฟ ดิเอโกมาครับ” เสียงห้าวห้วนแต่แฝงด้วยความยำเกรงตอบกลับมาทันควันราวเกรงว่าจะไม่มีโอกาสได้พูด

“หึ! มาแล้วรึดิเอโก เร็วดีนี่” เดฟ อัลเดอร์ลัส แค่นหัวเราะอย่างพึงพอใจเมื่อได้ฟังคำของลูกน้อง เจ้าพ่อใจโฉดกรอกเสียงทรงพลังอำนาจกลับไปทันทีอย่างไม่รีรอ

“บอกคนของเราให้มันเข้ามา ฉันจะลงไป”

“ครับเดฟ” เสียงห้าวนั้นตอบรับคำก่อนปิดการสื่อสารไปสั่งการตามคำของเจ้านายใหญ่ทันที

“รอฉันก่อนนะสาวน้อย ฉันจะไปดูหน้าไอ้ดิเอโกมันหน่อย แล้วฉันจะกลับมาพาเธอขึ้นสวรรค์ ฮ่าๆๆๆ” เดฟ อัลเดอร์ลัส หันมาคำรามกร้าวกับสุพิชญาที่ยามนี้ใช้ผ้าห่มผืนหนาพันห่อกายหลบหนีไปทรุดตัวนั่งซุกตรงซอกมุมห้องอย่างสั่นสะท้านหวาดผวา ดวงตาคู่งามจับจ้องคนใจโฉดอย่างเคืองแค้นยาม เดฟ อัลเดอร์ลัส ใช้ปลายนิ้วบีบปลายคางบังคับให้เธอแหงนเงยหน้าขึ้นสบตา

“ฉันคิดไม่ผิดจริงๆ ที่เสียเงินประมูลเธอมา ฮ่าๆๆๆ” เดฟหัวเราะร่าก่อนเดินออกจากห้องไปทิ้งให้สุพิชญาทิ้งตัวทรุดนั่งลงกับพื้นอย่างสิ้นเรี่ยวแรง น้ำตาแห่งความอดสูที่สู้ทนเก็บกลั้นไว้ทะลักไหลไม่ขาดสาย ยามนี้หญิงสาวราวเหมือนคนที่ทะลึ่งพรวดขึ้นมาตอนกำลังจะจมน้ำแล้วพบขอนไม้เล็กๆ ให้พักพิง แม้มันจะช่วยพยุงตัวไปได้ไม่นานแต่ก็พอต่อลมหายใจให้คิดหาหนทางเพื่อรอดพ้นจากหายนะที่กำลังค่อยๆ คืบคลานเข้ามา

ดิเอโก! คุณมาช่วยฉันใช่ไหม... ไม่จริงหรอกพิชชา! เขาจะมาช่วยเธอทำไม! ในเมื่อเขาเป็นคนขายเธอ!