Chapter 14 คุณต้องไปกับผม

เมื่อออกจากรังของเดฟมาได้ระยะหนึ่งซึ่งเจ้าพ่อหนุ่มคะเนดูแล้วว่าปลอดภัยไม่มีคนของคู่อริติดตามมาแน่นอน จึงสั่งให้คนขับรถชะลอรถแล้วส่งสัญญาณให้เควินที่ขับรถตามมาติดๆ จอดเทียบข้างทางก่อนลงจากรถไปเพื่อสั่งความกับบอดี้การ์ดหนุ่ม

สุพิชญาที่นั่งเงียบมาตลอดทางรีบตามลงไปเพื่อหาทางเจรจาด้วยเธอไม่อยากกลับไปอยู่ในการควบคุมของดิเอโกอีก แม้ลึกๆ ในใจจะดีใจที่เขาติดตามมาพาเธอออกไปให้รอดพ้นเงื้อมมือคนโฉดอย่างเดฟ อัลเดอร์ลัส แต่นั่นแหละทุกอย่างมันเป็นความผิดเขาสุพิชญาคิดเช่นนั้น!

“เควินนายพามิสเตอร์ฟานไปที่เกาะบาหลัน ฉันจะไปที่เดอะไนท์”  ดิเอโกสั่งความ แต่บอดี้การ์ดหนุ่มกลับนิ่วหน้าด้วยความสงสัยและเอ่ยถามออกไปอย่างรวดเร็ว

“แต่ดิเอโกครับ เกาะบาหลันกับเดอะไนท์”

“ทำตามที่ฉันสั่ง คุ้มกันมิสเตอร์ฟาน อย่าให้ใครเข้าเกาะบาหลันได้” เจ้าพ่อใหญ่เอ่ยสั่งด้วยเสียงเฉียบขาดไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้ไถ่ถามให้ยืดยาวด้วยเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะนั่งอธิบายเรื่องราวใดๆ

“ไปเถอะเควินแล้วนายจะเข้าใจเอง” บอกเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นสีหน้าไม่สบายใจและไม่เข้าใจของบอดี้การ์ดคนสนิท เควินที่ไม่อาจขัดคำสั่งเจ้านายใหญ่ได้จำก้มหน้ารับคำบัญชาอย่างเสียมิได้

“ครับดิเอโก”

“ส่วนคุณไปกับผมยาหยี” ดิเอโกหันมาคว้าต้นแขนสุพิชญาที่ยืนนิ่งเงียบอยู่ข้างๆ อย่างรอคอยจังหวะที่จะเอ่ยแทรกในสิ่งที่ต้องการ

“นี่ปล่อยนะ! คุณจะพาฉันไปไหน ฉันอยากกลับบ้าน” สุพิชญาหวีดร้องโวยวายเสียงดังลั่นเมื่อดิเอโกไม่มีทีท่ายอมปล่อยมือง่ายๆ ซ้ำยังออกแรงบีบจนต้นแขนเธอร้าวระบมไปหมด

“คุณได้กลับแน่ยาหยีแต่ไม่ใช่ตอนนี้” น้ำเสียงนั้นเข้มดุหวังกำราบให้อีกฝ่ายหยุดพยศ แต่ทว่าเหมือนยิ่งยุให้สุพิชญายิ่งต่อต้านมากขึ้น

“ฉันไม่ไปกับคุณ” คนอยากหลีกหนีจากเหตุการณ์ไม่คาดฝันตอบกลับอย่างมั่นใจพร้อมเชิดหน้าท้าทายหมายถ่วงเวลาให้ถึงที่สุด หญิงสาวภาวนาในใจขอให้ใครสักคนผ่านมาทางนี้ช่วยพาเธอออกไปจากคนใจร้ายนี่เสียที เธอหลุดรอดจากเจ้าพ่อวายร้ายอย่างเดฟมาได้ แต่ต้องกลับมาเผชิญหน้ากับคนบ้าอำนาจอย่างดิเอโกมันก็ไม่ต่างอะไรกับหนีปีศาจร้ายเจอซาตานบ้ากาม

“นี่อย่าเรื่องมากได้ไหม จะไปดีๆ หรือจะให้อุ้ม” น้ำเสียงบ่งบอกว่าเริ่มรำคาญและใกล้หมดความอดทน แต่สุพิชญาหาได้ใส่ใจไม่ หญิงสาวยังคงเชิดหน้าท้าทายตั้งท่าต่อต้านอย่างถือดี

“ไม่ว่าจะอุ้ม หรือจะยังไงก็ไม่ไป ปล่อยฉัน!! ฉันจะกลับบ้าน” ว่าพลางสะบัดแขนโดยแรงหวังให้หลุดออกจากการเกาะกุม แต่ปลายนิ้วแกร่งกลับรึงรัดแน่นเข้า นั่นไม่ร้ายเท่าวาจาร้ายเหลือที่พรั่งพรูออกมาราวปลายดาบตวัดเชือดเฉือนเธอ

“ผมเสียไปตั้งมากมายจะปล่อยคุณกลับไปง่ายๆ ได้ไง” ถ้อยคำนั้นยิ่งสร้างความขุ่นเคืองใจให้พยาบาลสาวจนหาที่เปรียบไม่ได้ เขาใช้วาจาดูหมิ่นราวเธอเป็นข้าวของที่แลกง่ายๆ ด้วยเงิน

“เรื่องของคุณ! ฉันไม่ได้ขอร้องให้คุณไปพาฉันกลับมานี่” คนอวดดีเบะปากพร้อมส่งสายตาเหยียดหยันจับจ้องมองตอบเจ้าพ่อใหญ่ที่ยามนี้ดวงตาสีสนิมวาวโรจน์ด้วยเพลิงโทสะเริ่มปะทุรุนแรงขึ้นทุกวินาที เห็นทีเขาต้องจัดการสั่งสอนผู้หญิงคนนี้ให้รู้สำนึกเสียทีว่าเธอไม่มีสิทธิ์มาแสดงความโอหังกับเขาเยี่ยงนี้ โดยเฉพาะต่อหน้าลูกน้องของเขา!

“อ้อ! พูดแบบนี้แสดงว่าอยากกลับไปอยู่กับอันธพาลอย่างเดฟใช่ไหม” ถลึงตาใส่อย่างโกรธเกรี้ยวชนิดที่สุพิชญาถึงกับเสียวหลังวาบด้วยความหวาดหวั่นแต่ก็ยังดึงดันทำอวดดีโต้ตอบไม่ยอมลงให้ง่ายๆ

“ใช่! เขาแสนจะเร้าใจ คุณมันหน้าโง่เองช่วยไม่ได้ สมน้ำหน้าเสียทั้งสมบัติทั้งลูกน้อง” สุพิชญาเหยียดหยามเย้ยหยันทั้งสีหน้าแววตาอย่างไม่   ยำเกรงเสียจนเจ้าพ่อใหญ่อยากจัดการปราบพยศเสียเดี๋ยวนั้น

“ปากดีนักนะพิชชา! ดี! งั้นคืนนี้ผมขอพิสูจน์หน่อยสิว่าไปอยู่กับไอ้เดฟมันมาเสียหลายวัน มันสอนอะไรคุณมาบ้าง”

“กรี๊ดดด!! นี่คุณจะทำอะไรปล่อยฉันนะ!!” ความตกใจทำให้หวีดร้องเสียงหลงเมื่อดิเอโกกระชากร่างโปร่งบางของเธอเข้าหาแล้วรวบกอดไว้ด้วยแขนแกร่งเพียงข้างเดียว เท่านั้นยังไม่พอใบหน้าคมดุยังโน้มต่ำเข้าใกล้เสียจนหัวใจเธอเต้นรัวเร็วและแรงด้วยเกิดอาการหวามไหวโดยไม่รู้ตัว

หญิงสาวชะงักอึ้งไปชั่วขณะรีบก้มหน้าหลับตาแน่นด้วยกลัวว่าเขาจะบ้าระห่ำทำอะไรโจ๋งครึ่มต่อหน้าลูกน้องที่ยามนี้บ้างก็เสไปมองทางอื่น บ้างก็ชำเลืองมองมาเป็นระยะๆ ดิเอโกใช้โอกาสนั้นดึงรั้งลากร่างน้อยแล้วจับยัดใส่เข้าไปในรถ แต่ทว่าสุพิชญากลับหวีดร้องพร้อมพยายามดิ้นรนขัดขืนไม่ยอมเข้าไปโดยง่าย

“หยุดดิ้น! แล้วก็เลิกร้องโวยวายถ้าไม่อยากแสดงลีลาเร่าร้อนในรถนี่” ตวาดเสียงเข้มดุดันพร้อมหลุดวาจาแสนร้ายกาจทำเอาคนฟังอย่างสุพิชญาเลือดขึ้นหน้าฟาดฝ่ามือเข้าตรงโหนกแก้มสูงสุดแรง จนใบหน้าหล่อดุนั้นสะบัดไปตามแรงตกกระทบ

เพียะ!!

“บัดซบ! นี่คุณตบผมอีกแล้วนะยาหยี” ดิเอโกหันขวับมากัดฟันกรอดเค้นเสียงเข้มลอดไรฟันอย่างอดกลั้นที่จะไม่บันดาลโทสะตอบโต้กลับไป

“ถ้าฉันฆ่าคุณได้ฉันก็จะทำ” สุพิชญายังคงเค้นเสียงตอบโต้ราวต้องการตอกย้ำให้อีกฝ่ายตระหนักว่าคนอย่างเธอไม่มีวันที่จะมาหยามกันได้ง่ายๆ อย่างน้อยเธอก็ขอต่อสู้จนวินาทีสุดท้ายต่อให้ต้องตายก็ยังดีกว่าถูกข่มเหงดูหมิ่น

“ดี! งั้นผมจะคอยดูว่าคืนนี้คุณจะฆ่าผมหรือร้องครวญครางให้ผมสนองตัณหาให้คุณ”

“กรี๊ดดด!! ไอ้คนบ้า! ไอ้คนเลว! อุ๊บ! อื้อ!” เสียงหวานกรีดร้องพร้อมสบถด่าลั่นรถก่อนที่จะกลับกลายเป็นเพียงเสียงอู้อี้ในลำคอเมื่อถูกผูกมัดแน่นไปทั้งมือ ปาก และเท้า

 “เจคออกรถ!” เจ้าพ่อใหญ่หันไปออกคำสั่งเสียงเข้มกับลูกน้องเมื่อพาตัวเองเข้ามานั่งในรถเรียบร้อยโดยไม่สนใจอาการดิ้นขลุกขลักของสุพิชญาสักนิด

“ครับดิเอโก!”

“นั่งดีๆ ไม่ชอบ ชอบให้ผูกมัด รู้สึกว่าคุณจะชื่นชอบความรุนแรงจริงๆ นะยาหยี เดี๋ยวคืนนี้ผมจะสนองคุณให้ถึงใจเชียวล่ะ โทษฐานที่กล้าตบหน้าคนอย่างดิเอโก!”

ดวงตาคู่สีสนิมวาววับอย่างสะใจเมื่อสยบอีกฝ่ายลงได้แม้จะเป็นการใช้กำลังแล้วพันธนาการไว้อย่างแน่นหนาก็ตามทีและอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้เขาก็จะเปลี่ยนวิธีการปราบพยศคนอวดดีด้วยลีลารักที่แสนเร่าร้อน และเขามั่นใจว่ามันจะเป็นวิธีเดียวที่จะสยบความเจ้าพยศนี้ได้ชะงัด!