Chapter 19 ร้องให้ดังๆ

“งั้นเราก็มาต่อกันอีกหลายๆ ครั้งแล้วกันนะยาหยี เผื่อคุณจะระลึกได้ว่าผมเป็นสามีคุณ”

“อ๊ายยย... ดิเอโก! ปล่อยนะไอ้คนบ้า ไอ้คนหื่นกาม ปล่อย! ว้าย!” ท้ายประโยคหวีดร้องสุดเสียงเมื่อเจ้าพ่อใหญ่ทุ่มร่างน้อยลงบนเตียงกว้างแล้วก้าวย่างขึ้นตามติดประชิดตัวไม่เปิดช่องให้เธอได้ถอยหนี นั่นยังไม่ร้ายเท่ามือน้อยทั้งสองข้างถูกขึงตรึงกางแนบไปกับเตียงกว้าง ทรวงอกนุ่มหยุ่นขยับขึ้นลงรัวเร็วตามแรงหายใจหอบถี่ เรียวขาสวยถูกเรือนกายท่อนร่างของเขาตรึงไว้แน่นจนไม่อาจดิ้นหนีได้

“ร้องไปนะยาหยีร้องให้ดังๆ เพราะเวลาคุณครวญครางมันดังกว่านี้หลายเท่านัก”

“กรี๊ดดดด... อื้ม!”

สุพิชญาพยายามเบี่ยงหน้าหลบหนีไม่ยอมให้อีกฝ่ายครอบครองกลีบปากนุ่มนิ่มตามใจชอบ แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นไปได้เพราะเจ้าพ่อใหญ่ก็ตามติดประกบปิดริมฝีปากแสนหวานได้ในที่สุด และนั่นก็ทำให้หัวใจดวงน้อยแทบหยุดเต้นเพราะเขาทั้งขบเม้มดูดดื่มราวกับหิวกระหายมาแรมปี จุมพิตเร่าร้อนรุนแรงช่างยาวนานไม่เปิดช่องให้เธอได้หายใจสักนิด

สุพิชญาคิดว่าเธอจะขาดอากาศหายใจเสียให้ได้ เพราะยามนี้เธอเริ่มหายใจติดขัดแต่เหมือนดิเอโกจะล่วงรู้ เจ้าพ่อใหญ่จึงปล่อยกลีบปากนุ่มนิ่มให้เป็นอิสระ แต่ทว่าเพียงแค่ผละออกห่างริมฝีปากบางเฉียบก็พรมจูบไปตามลำคอระหงมุ่งตรงสู่เนินอกนุ่มทันที หญิงสาวจึงยิ่งหายใจหอบถี่ด้วยความหวามไหวที่ท่วมท้นอยู่ในอก แทนที่จะได้เบรกพักให้ได้ตั้งหลักเก็บเกี่ยวอากาศไว้ให้มากที่สุด แต่กลับถูกรุกเร้าเสียจนครวญครางกระเส่าตามแรงอารมณ์ปรารถนาที่พวยพุ่งขึ้น

สเต๊กเนื้อนุ่มถูกดูดกลืนอย่างหิวกระหายเมื่อสาปเสื้อคลุมแยกออกจากกันด้วยฝ่ามือหนา มือน้อยผวาเกาะกอดศีรษะสวยแนบแน่นเมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ทั้งที่ใจอยากผลักไสแต่กลับดึงรั้งให้ยิ่งแนบชิด ซ้ำยังแอ่นอกยกกายบดเบียดไม่ยอมให้กายแกร่งถอยห่างแม้แต่เสี้ยววินาที

เสื้อคลุมตัวหนาถูกเหวี่ยงออกไปอย่างขัดใจเพราะมันช่างรุ่มร่ามขัดขวางการสำรวจเรือนร่างแสนสวยนั้น กายสาวสั่นสะท้านทันทีที่เรือนกายไร้อาภรณ์ห่อหุ้มมือน้อยขยุ้มกลุ่มผมดกดำดึงทึ้งราวต้องการให้เจ้าของผละออกห่าง แต่ทว่านั่นกลับทำให้เจ้าพ่อใหญ่ยิ่งนัวเนียแนบแน่นมากขึ้น

ยิ่งพยายามขัดขืนฝืนไม่ทำตามใจต้องการดิเอโกก็ยิ่งโหมกระหน่ำโรมรันต่อเนื่องไม่ยั้งหยุด ทั้งมือหนา ทั้งริมฝีปากบาง ไหนจะยังปลายจมูกโด่งที่ทำงานสอดประสานกันอย่างช่ำชอง ทุกตารางนิ้วบนเรือนร่างไม่มีส่วนไหนรอดพ้นไปจากการสำรวจตรวจตราได้

เพียงไม่นานคนถูกบังคับก็อ่อนระทวยนอนหายใจรวยรินปล่อยกายปล่อยใจให้เป็นไปตามเสียงเรียกร้องที่ตะโกนก้องอยู่ภายใน สุพิชญาไม่คิดขัดขืนอีกต่อไปแล้วเพราะยามนี้เธอร้อนรุ่มจนแทบทนไม่ได้ ทั้งกายและใจเรียกร้องอยากให้เขาฝากฝังตัวตนเข้ากลางกายที่รวดร้าวเสียเดี๋ยวนั้น แม้จะมีบ้างที่อยากดึงดันต่อต้านแต่เรือนกายก็ไหวสะท้านไปกับทุกสัมผัสที่เขามอบให้

เจ้าพ่อใหญ่กระหยิ่มยิ้มอย่างสมใจที่อีกฝ่ายไม่มีแม้แรงต่อต้านขัดขืน สองมือแกร่งยันที่นอนนุ่มดันกายหนาให้ลุกขึ้นนั่งก่อนดึงรั้งเรียวขาสวยลากร่างน้อยเข้าหาแล้วแยกเรียวขางามทั้งสองออกจากกัน ดวงตาคู่สนิมทอประกายวาววับเมื่อสบเข้ากับซอกหลืบที่มีธารน้ำไหลซึมออกมา กระทิงหนุ่มผงาดกล้าขึงขังขึ้นมาทันใดใคร่อยากจะซอกแซกซอกซอนเข้าไปในซอกอันคับแคบนั้นด้วยความหวังที่จะได้พบกับต้นธารที่หลั่งไหลออกมาไม่ขาดสาย

แต่ทว่าเจ้าพ่อใหญ่ยังยับยั้งไม่ให้กระทิงถึกศึกได้ครึกครื้นตามใจชอบ เขาต้องการให้แน่ใจว่าช่องทางนั้นพร้อมแล้วสำหรับกระทิงเดือดจอมคึกคะนอง สองมือต่างทำหน้าที่ขมีขมันข้างหนึ่งโรมรันคลึงเคล้าน้ำเต้าคู่งามไม่ว่างเว้น ข้างหนึ่งค่อยๆ ส่งปลายนิ้วแกร่งแทรกหายเข้าไปในซอกเร้นลับลองขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวแผ่วเบาราวกับกลัวซอกนั้นจะบุบสลาย

สายตาที่เต็มไปด้วยไฟปรารถนาจับจ้องมองใบหน้างามที่ส่ายไปมาอย่างทุรนทุราย เรือนกายงดงามก็บิดเร่ากระสับกระส่ายราวกำลังจะขาดใจเสียให้ได้ เจ้าพ่อใหญ่ดูช่างแสนใจร้ายเพราะยิ่งอีกฝ่ายกระวนกระวายมากเท่าไรเหมือนเขาจะยิ่งยืดเวลาให้ยาวนานออกไปมากเท่านั้น

“ดะ...ดิเอโก”

“หืม...ว่าไงครับยาหยี” กระซิบถามหลังถอดถอนปลายนิ้วออกแล้วโน้มกายเข้าหา สายตาเร่าร้อนจับจ้องดวงตาคู่หวานที่ปรือขึ้นมองเขาอย่างยากเย็น ฝ่ามือร้อนผ่าวยังคลึงเคล้นนวดเฟ้นก้อนเนื้อนุ่มอย่างหลงใหลราวกับว่าเขาอาจขาดใจตายได้หากหยุดการกระทำนั้น

“ไม่ตอบแบบนี้ เอาไงดีล่ะครับยาหยี” ถามกระชั้นชิดติดๆ กัน ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้ตั้งสติตอบคำ ฝ่ามือข้างที่ขยุ้มขยำก้อนเนื้อนุ่มนิ่มก็ยิ่งกระหน่ำหนักหน่วงเข้าทุกขณะ เมื่อไม่มีคำตอบรับใดๆ เพราะคนใต้ร่างเอาแต่ครวญครางกระเส่า เจ้าพ่อใหญ่ก็ยันกายขึ้นอีกหน แล้วส่งตัวตนเข้าไปในซอกหลืบอย่างรวดเร็วชนิดที่เจ้าของซอกนั้นหัวใจสั่นพลิ้วราวมีริ้วระลอกคลื่นสาดซัดเข้าหา

กระทิงถึกคักขยับกายแคล่วคล่องว่องไวเมื่อสัมผัสกับธารน้ำที่หลั่งไหลเป็นสายภายในซอกคับแคบนั้น ดิเอโกขบกัดฟันแน่นเก็บข่มอารมณ์กระสันยามโรมรันไม่ว่างเว้น ซอกเนื้อนุ่มเต้นตุ้บตั้บยามเขาขยับกายให้สัมผัสนวลเนื้อทุกตารางนิ้วในซอกหรรษานั้น กายหนุ่มที่ร้อนรุ่มเริ่มสั่นสะท้านกับสิ่งที่พบพานยามนี้ หลายวันที่อดใจยับยั้งไว้นั่นยิ่งเป็นแรงขับเคลื่อนสำคัญให้เขาเข้าโรมรันเร่งเร้ารุนแรงให้สาสมกับที่โหยหาทุกเวลาวินาที

หลายต่อหลายครั้งที่เขาเฝ้าเวียนวนส่งตัวตนเข้าไปสัมผัสซอกเนื้อนุ่ม ยิ่งมากครั้งก็ยิ่งร้อนรุ่มจวนเจียนจะขาดใจ เจ้าพ่อใหญ่แทบไม่อยากถอยห่างสักนิด อยากแนบชิดเรือนกายหอมละมุนนี้ทุกวินาทีทุกลมหายใจ กายสาวรวดร้าวราวจะแตกสลายให้ได้กับทุกสัมผัสร้อนแรงแต่แฝงไปด้วยความอบอุ่นละมุนละมัยนั้น แต่หากดิเอโกหยุดการกระทำสุพิชญามั่นใจว่าเธออาจขาดใจเสียมากกว่าที่เขาสัมผัสอยู่ตอนนี้ เวลาผ่านไปจวบจนล่วงเลยราตรีที่ยาวไกลใกล้รุ่งสางสองร่างจึงคลายความรุ่มร้อนนอนกอดรัดกันแนบแน่นหลับใหลไปด้วยกัน