Chapter 20 ดิ้นทั้งคืนไม่เหนื่อยหรือไง

บรรยากาศยามเช้าวันนี้ช่างอบอุ่นหัวใจเสียเหลือเกินในความรู้สึกของสุพิชญา หญิงสาวทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างห้องนอนปล่อยใจให้ล่องลอยไปบนท้องฟ้ากว้าง ดวงตาคู่งามเหม่อมองไปไกลจนสุดปลายสายรุ้งที่ตรงโค้งฟ้า เธอไม่อาจปฏิเสธได้ว่าช่วงค่ำคืนที่ผ่านมาเธอไม่ได้เศร้าเสียใจสักนิด แต่กลับกันเธอกลับรู้สึกเหมือนเสี้ยวหนึ่งของชีวิตได้รับการเติมเต็ม

ดิเอโกทำให้เธอสั่นสะท้านไปกับทุกสัมผัสที่เร่าร้อนของเขา คำว่า “สามี” ที่เขาเฝ้าตอกย้ำให้เธอจดจำราวสายฝนที่โปรยปรายจนชุ่มฉ่ำในหัวใจ แม้จะไม่มีการเอ่ยคำว่ารัก แต่ทุกการกระทำที่เขาแสดงออกว่าหลงใหลคลั่งไคล้ในตัวเธอนั้นมันสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด

แม้เช้านี้ตื่นขึ้นมาข้างกายจะไร้ซึ่งเรือนกายแกร่งที่เธอกอดก่ายเมื่อตอนรุ่งสาง แต่ทว่านั่นไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกมัวหมองสักนิด แม้ในใจลึกๆ จะผิดหวังที่ไม่ได้เจอหน้าเขาเมื่อยามลืมตาตื่นขึ้นมา เหตุใดหนอเธอจึงเป็นไปได้มากมายเช่นนี้ ทั้งที่ปากบอกรังเกียจ แต่เพียงได้ชิดใกล้ เขากลับมาวิ่งวุ่นวายอยู่ในใจเธอไม่ว่างเว้น

 อารมณ์หงุดหงิดขุ่นเคืองใจเมื่อหลายวันก่อนหายไปไหนกัน ดิเอโกมีอิทธิพลกับเธอมากถึงเพียงนี้เชียวหรือ ไม่เคยรู้จักแต่กลับปล่อยให้เขาชมเชย ซ้ำยังปล่อยตัวปล่อยใจให้เตลิดไปกับเขาเสียได้ รู้ถึงไหนคงได้อับอายไปทั่ว ว่าสุพิชญามัวเมาไปกับกามารมณ์เสียแล้ว

“อุ๊ย!” อุทานอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆ ก็ถูกรวบกอดด้านหลังพร้อมปลายจมูกโด่งฝากฝังเข้าที่ซอกคอกรุ่น สุพิชญาพยายามเบี่ยงหนีแต่ทว่าเจ้าของปลายจมูกนั้นกลับยิ่งตามติดไม่ถอยห่าง

“อย่าค่ะ! ดิเอโก”

“อย่าดิ้นสิครับยาหยี ดิ้นมาทั้งคืนแล้วไม่เหนื่อยหรือไง”

“คุณ! นี่ปล่อยนะ! บอกให้ปล่อยไง” อุทานตาโตกับวาจาชวนหวามไหวนั้น พยายามดันกายหนาของเจ้าพ่อใหญ่ให้ออกห่าง แต่ทว่าดิเอโกกลับหาได้ใส่ใจไม่ยังคงส่งปลายจมูกซุกไซ้ไปทั่ว สุพิชญาไม่รู้เลยสักนิดว่ายิ่งดิ้นหนีก็เหมือนยิ่งยั่วเย้าอีกฝ่ายให้ยิ่งอยากครอบครองมากขึ้น ยิ่งขัดขืนฝืนดันตัวออกก็ยิ่งถูกกอดรัดแนบแน่น

“ไม่ปล่อย! เก่งจริงก็ดิ้นให้หลุดสิครับ” บอกพร้อมจับร่างบอบบางให้หมุนกายหันหน้าเข้าหา สุพิชญาเบิกตากว้างอีกครั้งเมื่อเขาส่งฝ่ามือร้อนแทรกหายเข้าไปในเสื้อคลุมตัวหนาแล้วใช้ปลายนิ้วเกี่ยวรั้งขอบชั้นในตัวน้อยให้เลื่อนต่ำลงและรวดเร็วเกินกว่าจะขัดขืนจากที่ยืนก็ย่อกายต่ำลงแล้วยกร่างเธอลอยขึ้นพร้อมถอดชั้นในตัวจ้อยให้หลุดลอยออกไปทันที

“คุณ!” เสียงหวานอุทานอย่างตกใจกับการกระทำนั้น

“หึ หึ ไปที่เตียงดีกว่านะ“ ดิเอโกเองก็สั่นสะท้านไปทั่วเรือนกาย เขาใคร่อยากครอบครองเธอจนไม่อยากรออีกต่อไป เมื่ออีกฝ่ายดีดดิ้นไม่อยู่นิ่งเจ้าพ่อใหญ่ก็จุดประกายความคิดบางอย่างทันท่วงที

“เอ๊ะ! หรือว่าเปลี่ยนบรรยากาศดี”

“ดิเอโกอย่าค่ะ... นะคะ ได้โปรดปล่อยเถอะค่ะ ฉันเหนื่อย...” รีบวอนขอเมื่อสบเข้ากับสายตาเร่าร้อน ยามนี้เจ้าพ่อใหญ่เปลี่ยนจากช้อนอุ้มร่างน้อยเป็นปล่อยให้หยัดยืนแต่ยังตระครองกอดไม่ห่างกาย

“เหนื่อยก็อย่าดิ้นสิครับ อยู่เฉยๆ ที่เหลือผมจัดการเอง”

“ว้าย! นั่นคุณจะทำอะไร” อุทานตกใจครั้งที่เท่าไรไม่รู้ รู้แต่เพียงว่าครั้งนี้มันชวนหวามไหวมากกว่าตื่นตระหนก เพราะเพียงเสื้อคลุมตัวโคร่งถูกเขาตวัดออกจากเรือนกายเจ้าพ่อใหญ่ก็ดันเรือนร่างบอบบางให้แนบชิดติดผนังกระจกใสบานใหญ่

“ขี้เกียจไปที่เตียงแล้วล่ะยาหยี ตรงนี้! เดี๋ยวนี้เลยแล้วกัน” บอกพลางใช้มือข้างหนึ่งปลดเปลื้องสิ่งห่อหุ้มเรือนกายท่อนล่างของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว ขณะที่อีกข้างยังพันธนาการร่างบางไว้ไม่ให้หลีกหนีไปได้

“ดิเอโก! คะ...คุณ อุ๊ย!” อุทานอีกครั้งเมื่อเรียวขาสวยถูกแยกออก ดวงตาที่เบิกกว้างอยู่แล้วยิ่งกว้างขึ้นกว่าเดิมอีกหลายเท่า ใบหน้าที่ตื่นตระหนกนั้นช่างยั่วเย้าเจ้าพ่อใหญ่เสียจนรวดร้าวไปทั่วแก่นกาย

“อย่าค่ะ...” ห้ามอีกหนเมื่อคนตัวโตเริ่มส่งตัวตนแห่งความเป็นชายทักทายกลางกาย สุพิชญาแสนเขินอายไม่รู้จะทอดสายตาลงตรงไหน หากจะสบตาเขาก็สะท้านสุดใจ หากจะหลุบต่ำลงก็สบเข้ากับแก่นกายที่ผงาดในอุ้งมือร้อน ท้ายสุดจึงเลือกที่จะหลับตาพริ้มด้วยล่วงรู้ดีว่าอีกไม่ถึงนาทีเธอจะได้ลิ้มรสสวาท ณ ตรงที่ยืนอยู่นี้แน่นอน แต่ทว่า...สุพิชญายังนึกไม่ออกว่าจะออกมารูปแบบใด แม้เธอจะสูงโปร่งแต่ดิเอโกก็สูงใหญ่กว่ามากนัก

“ชู่ว... มองตาผมสิยาหยี เชื่อใจผม ปล่อยใจโห้สบาย... อย่าฝืน” กระซิบราวจะปลอบขวัญแต่นั่นกลับทำให้หัวใจสาวยิ่งสั่นไหว และไม่ทันที่สุพิชญาจะได้ทัดทานดิเอโกก็ย่อกายช้อนร่างน้อยขึ้นพร้อมส่งตัวตนแทรกหายเข้าไปในกลางกายสาวอย่างรวดเร็ว

“ดิเอโก! อา... ” อุทานได้เพียงชื่อปลายเสียงก็เปลี่ยนเป็นครางอย่างหักห้ามความกระสันซ่านไม่ไหว สุพิชญาไม่คิดเลยว่ายามตัวตนแห่งความเป็นชายแทรกผ่านเข้าไปในซอกหลืบขณะที่สติสมบูรณ์พร้อมมันจะชวนตื่นตะลึงได้ถึงเพียงนี้

เจ้าพ่อใหญ่มองอาการปิดตาแน่นบิดกายเร่าของหญิงสาวอย่างพึงพอใจ เขาหยุดการกระทำไว้เพียงเท่านั้นหลังฝากฝังกายแกร่งในซอกหลืบที่คับแน่น ไม่คิดขยับเขยื้อนต่อ ยามนี้เขาต้องการหลอกล่อให้อีกฝ่ายกระทำตามที่ใจเขาต้องการเสียก่อน เขาถึงจะเติมเต็มให้เธอ ฝ่ามือข้างหนึ่งช้อนตระครองสะโพกกลมกลึงดึงรั้งไม่ให้เจ้าของเลื่อนหล่น อีกข้างลูบไล้พวงแก้มนุ่มนิ่มก่อนโน้มใบหน้าเข้าหากระซิบบอกราวออกคำสั่ง

“กอดผม... มองตาผม... จูบผม”

คำสั่งนั้นราวกับมีมนตร์สะกดให้สุพิชญาทำตามอย่างว่าง่าย เพราะเพียงจบคำหญิงสาวก็ปรือตาขึ้นมองจ้องสบดวงตาสีสนิมที่เต็มไปด้วยความเร่าร้อน มือน้อยที่เกาะกุมไหล่หนายืดไว้เป็นที่มั่นก็เปลี่ยนเป็นโอบกอดรอบต้นคอแกร่งพร้อมกับเคลื่อนศีรษะสวยเข้าหาเจ้าพ่อใหญ่แล้วทาบกลีบปากนุ่มลงตรงริมฝีปากบางเฉียบของอีกฝ่ายแผ่วเบา นี่นับเป็นครั้งแรกในชีวิตที่สุพิชญาเป็นฝ่ายเริ่มต้นจูบผู้ชายก่อนและเธอมั่นใจว่าดิเอโกจะคือคนแรกและคนสุดท้ายที่เธอจะทำแบบนี้