Chapter 15 พิศวาสแสนพยศ

“อื้อ! อื้อ!” สุพิชญาส่งเสียงอู้อี้อย่างขัดใจดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยแววชิงชังเคียดแค้นในตัวเจ้าพ่อหนุ่ม เขาจับเธอทุ่มเข้ามาในรถแล้วมัดมือมัดเท้าปิดปากราวกับเธอไม่ใช่คน อย่าให้เธอมีโอกาสหนีรอดไปได้ สาบานเลยว่าเธอจะเอาเรื่องเขาให้ถึงที่สุด!!

“เลิกใช้สายตามองผมแบบนั้นดีกว่ายาหยี คุณน่าจะรู้ตัวดีว่าจริงๆ แล้วคุณไม่ได้เกลียดชังผม กลับกันคุณอาจคลั่งผมเสียจนถอนตัวไม่ขึ้นโดยที่คุณยังไม่รู้ตัวก็ได้” ดิเอโกชะโงกหน้าเข้าไปใกล้พร้อมใช้ปลายนิ้วแกร่งบีบบังคับเชยคางสวยให้เธอสบตาเขา เจ้าพ่อใหญ่พึงพอใจที่เห็นท่าทีฮึดฮัดขัดใจด้วยไม่อาจทำอะไรเขาได้

คำพูดยั่วเย้านั่นช่างยั่วอารมณ์เธอให้คุกรุ่นจนแทบอยากซัดฝ่ามือเข้าใบหน้าแสนยียวนเสียครั้งสองครั้งให้สาแก่ใจ เกิดมาเธอไม่เคยพบเจอใครหยาบคายได้เท่าผู้ชายตรงหน้านี้มาก่อนเลยสักนิด ‘ให้ตายเถอะ! พิชชานี่เธอสร้างเวรกรรมกับอีตาหื่นนี่มาแต่ชาติปางไหนกัน เธอถึงต้องมาพบเจอกับเรื่องบ้าๆ นี่’

“อื้อ! อื้อ!” สุพิชญาพยายามส่งเสียงต่อต้าน เมื่อดิเอโกเพียงแค่แก้ผืนผ้าที่ผูกข้อเท้าเธอออกเท่านั้น แต่ไม่คิดปล่อยให้มือและปากของเธอเป็นอิสระ ซ้ำเขายังฉุดกระชากเธอให้เดินตามอย่างไม่ปราณีปราศรัยหลังจากที่รถคันโก้จอดลงตรงที่จอดรถส่วนตัวในอาคารของเดอะไนท์คาสิโน

“อย่าเพิ่งใจร้อนสิครับยาหยี รอให้ถึงห้องก่อนแล้วจะครวญครางเสียงดังเท่าไรผมจะไม่ห้ามคุณเลย” หันมากระซิบด้วยเสียงกึ่งเยาะหยันชนิดที่หญิงสาวแทบอยากกรีดร้องให้สาแก่ใจแต่ยามนี้สิ่งที่ทำได้ก็แค่เพียงถลึงตาใส่คนตัวโตบ้าอำนาจเท่านั้น

“เจค สั่งคนของเราคุมทุกจุดอย่าให้คนของเดฟเข้าไปในเดอะไนท์ได้แม้แต่คนเดียว” เปลี่ยนมาสั่งลูกน้องผู้ติดตามด้วยน้ำเสียงเข้มกังวาน

“ครับดิเอโก” เจครับคำสั่งทันทีอย่างไม่คิดท้วงติงใดๆ คำสั่งของดิเอโกถือเป็นที่สุด เพราะทุกคนรู้ดีว่าวาจาที่ออกจากริมฝีปากบางเฉียบคู่นั้นผ่านการไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้วเสมอ

“เฮเลนสั่งให้คนเตรียมอาหารไปให้ฉันที่ห้อง คืนนี้ฉันจะฉลองต้อนรับมิสกลับคืนอ้อมอก” สั่งบอดี้การ์ดสาวที่ออกมารอรับ หลังจากที่เจคติดต่อแจ้งข่าวการเดินทางก่อนเขาจะมาถึงเพียงไม่กี่นาที สายตาคมกล้าตวัดมองคนข้างกายที่จ้องมองเขาตาโตยามเขาเอ่ยวาจาในช่วงท้ายประโยค คำว่ามิสที่ได้ยินมันดูราบเรียบแต่ช่างกระตุกใจคนฟังเสียเหลือเกิน ไม่ใช่เพราะปลาบปลื้ม แต่เพราะคิดไม่ถึงว่าเขาจะใช้สรรพนามแทนตัวเธอด้วยคำนี้ต่างหาก

“ค่ะดิเอโก” บอดี้การ์ดสาวรับคำพลางก้าวถอยหลังกลับเข้าไปเพื่อจัดการสั่งการตามคำสั่งของนายใหญ่ ไม่มีใครปริปากถามไถ่ถึงการเปลี่ยนมือผู้ครอบครองเดอะไนท์คาสิโน หากดิเอโกไม่เอ่ยปากใดๆ ทุกคนก็มีหน้าที่เพียงปฏิบัติหน้าที่ตามคำสั่งเท่านั้น

“ไปกันเถอะยาหยี ผมชักอดใจไม่ไหวแล้วล่ะสิ อยากจะรับขวัญคุณซะเดี๋ยวนี้เลยล่ะ” หันมากระซิบบอกด้วยน้ำเสียงสุดเซ็กซี่พร้อมส่งสายตาพราวระยับจับจ้องลึกลงไปในดวงตาขุ่นเขียวของสุพิชญาที่กำลังถลึงตาใส่อย่างเคืองโกรธ แต่เจ้าพ่อใหญ่หาได้ใส่ใจสักนิด ดวงตาคู่คมกลับลากเรื่อยลงไปจับจ้องร่องอกอิ่มที่ปริ่มล้นออกมายั่วยวนสายตาอย่างเปิดเผย

“อื้อ! อื้อ!” หญิงสาวส่งเสียงอู้อี้อย่างขัดใจกับสายตาจาบจ้วงคู่นั้น ดิเอโกนอกจากจะวาจาร้ายเหลือแล้วเขายังลวนลามเธอด้วยสายตาอย่างไม่คิดให้เกียรติกัน

ฝากไว้ก่อนเถอะอีตาบ้ากาม!! แก้มัดฉันเมื่อไร ฉันจะซัดหน้านายสักทีสองที!

“นี่ อยู่เฉยๆ อย่าดิ้นได้ไหมฮึ” ดุเสียงเข้มเมื่อร่างน้อยในอ้อมกอดเอาแต่ดิ้นไปมาไม่ยอมอยู่นิ่งยามเขาแก้มัดผ้าที่ผูกมือออกให้ แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ฟังในวาจาดุดันนั้นสักนิด เพราะยิ่งดิ้นหนักขึ้นทุกขณะ เจ้าพ่อใหญ่จึงต้องใช้มาตรการเด็ดขาด

“ไม่หยุดดิ้นใช่ไหม ได้! งั้นผมจะให้คุณได้ดิ้นพล่านสมใจ” จบคำร่างบางก็ถูกเหวี่ยงขึ้นเตียงกว้างทันทีโดยทั้งมือและปากยังถูกพันธนาการไว้อย่างหนาแน่นเพราะเจ้าพ่อใหญ่ไม่ใส่ใจที่จะปลดเปลื้องมันออกเสียแล้ว เขาหมายมั่นสั่งสอนให้อีกฝ่ายหยุดพยศซะตั้งแต่ตอนนี้

สุพิชญาไม่มีโอกาสทัดทานสักนิด ซ้ำดิเอโกยังตามติดประชิดตัวอย่างรวดเร็วโดยที่เธอไม่อาจหลีกหนีได้ ที่ร้ายกว่านั้นคือ... ปลายจมูกโด่งฝากฝังลงตรงร่องอกหยุ่นพร้อมส่งริมฝีปากบางเฉียบเข้าดูดกลืนนวลเนื้อนุ่มแทบพร้อมๆ กัน นั่นยังไม่ร้ายเท่าฝ่ามืออันร้อนระอุเคลื่อนไปสัมผัสแผ่นหลังที่เปลือยเปล่าไปกว่าครึ่งดึงรั้งซิปให้ต่ำลงก่อนขยับกายถอยห่างกระชากชุดราตรีสีบาดตาให้หลุดพ้นไปในพริบตาเดียว

สุพิชญาแทบน้ำตาไหลพรากกับการกระทำอันจาบจ้วงนั้น พยายามพลิกตะแคงตัวแล้วคู้กายเข้าหากันอย่างต้องการปิดบังซ่อนเร้นสิ่งสงวน แต่ทว่าเพียงเสี้ยววินาทีดิเอโกก็จับกายหงายพลิกแล้วเริ่มจู่โจมอีกหน หญิงสาวพยายามอย่างยิ่งที่จะดิ้นรนขัดขืนแต่ทว่าไม่อาจทำได้ดังใจเพราะมือน้อยทั้งสองข้างยังถูกพันธนาการไว้อย่างแน่นหนา ไหนจะยังถูกผ้าคาดปิดปากไว้ เสียงหวีดร้องอย่างขัดใจจึงเล็ดลอดออกมากลายเป็นเพียงเสียงอู้อี้เท่านั้น

เจ้าพ่อใหญ่มองสบตาเขียวขุ่นของสุพิชญาเพียงนิดเดียวเท่านั้นก็หลุบต่ำลงสบนิ่งที่ทรวงอกนุ่มภายใต้บราเซียร์สีเดียวกับชุดราตรีที่บัดนี้ลอยไปกองอยู่ตรงมุมหนึ่งของห้อง เขาไม่สนใจอาการขัดขืนของคนใต้ร่างสักนิด   ริมฝีปากบางเฉียบกระตุกยิ้มที่มุมปากเมื่อพบเจอกับอาหารจานโปรด นั่นยิ่งสร้างความโกรธเกรี้ยวให้หญิงสาวมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า ดวงตาคู่งามร้อนผ่าวด้วยความอัดอั้นตันใจที่ไม่สามารถทำอะไรผู้ชายจอมหื่นอย่างดิเอโกได้

กายสาวกระตุกเฮือกเมื่อฝ่ามือร้อนผ่าวของเจ้าพ่อใหญ่ตรงเข้าปลดตะขอบราเซียร์ตัวน้อยให้หลุดออกจากกันแล้วเหวี่ยงทิ้งไปอย่างไม่รั้งรอให้ล่าช้าแม้เพียงเสี้ยววินาที หัวใจดวงน้อยเต้นรัวเร็วหายใจหอบถี่ด้วยตระหนกกับการกระทำนั้น ดิเอโกจับจ้องมองทรวงอกนุ่มที่ขยับขึ้นลงถี่ยิบตามจังหวะการหายใจอย่างพึงพอใจ สายตาคู่สนิมตวัดขึ้นมองดวงตาที่ฉายแววตื่นตระหนกอีกครั้งก่อนหลุบมองของหวานตรงหน้าที่เผยโฉมยวนตาให้ใจสั่นสะท้าน

เสียงหวานพยายามกรีดร้องประท้วงยามสบเข้ากับดวงตาสีสนิมคู่นั้น ไม่ต้องอธิบายให้มากความ สุพิชญาก็รู้ดีว่าชะตากรรมในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้เธอจะต้องพ่ายแพ้แก่ความช่ำชองของอีกฝ่ายอย่างไม่อาจต้านทานได้ เพียงแค่นี้เธอยังรู้สึกหวามไหวทั้งที่ใจก่นด่าเขาสารพัด แต่รสสวาทที่เขาปรนเปรอให้เมื่อหลายวันที่ผ่านมายังอยู่ในความทรงจำไม่ลางเลือน เธอจำได้ดีว่ามันช่างหอมหวานและแสนเย้ายวนใจเพียงใด ...เธอจะทำอย่างไรให้เขาหยุดการกระทำนี้ ในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้!