Chapter 17 เจ้าพ่อเหลี่ยมร้าย

“บัดซบ! ไอ้ดิเอโก มึงกล้าตบตากู วันนี้กูจะทำให้มึงรู้ว่าคนอย่างกูฆ่าได้แต่หยามไม่ได้ ซาอิคเตรียมคนเอารถออกกูจะไปรังไอ้ดิเอโก” เสียงทรงอำนาจตวาดอย่างเกรี้ยวกราด เมื่อได้รับรู้ข้อมูลจากทนายความส่วนตัวว่า เอกสารการโอนกรรมสิทธิ์เดอะไนท์คาสิโนและกิจการบนเกาะบาหลันเป็นโมฆะเพราะไม่มีลายเซ็นของบลาลอส เวนนิส อดีตเจ้าพ่อผู้ชุบเลี้ยงดิเอโกมา นับตั้งแต่วางมือจากวงการและส่งมอบให้ดิเอโกสานต่อก็ไม่มีใครรู้เลยว่าเฒ่าบลาลอสไปอยู่ที่ใดในโลกนี้ นั่นจึงทำให้ เดฟ อัลเดอร์ลัส ถึงกับคุ้มคลั่งอยากไปฆ่าดิเอโกให้ตายกับมือเสียเดี๋ยวนั้น

            “เดฟครับ แต่ว่า... ”

                “กูสั่งไม่ได้ยินหรือไง” ตวาดดังลั่นอีกครั้งเมื่อบอดี้การ์ดคนสนิทตั้งท่าจะท้วงติง แต่ดูเหมือนซาอิคจะไม่ใส่ใจกับคำด่ากราดนั่น บอดี้การ์ดหนุ่มยังคงเอ่ยวาจาทัดทานต่อไปอย่างไม่เกรงกลัวอารมณ์ของผู้เป็นนาย

                “ได้ยินครับเดฟ แต่ผมคงทำตามคำสั่งเดฟไม่ได้”

                “ซาอิคมึงกล้าขัดคำสั่งกูงั้นเหรอ” กระชากคอเสื้อมาถามด้วยแรงโทสะที่พวยพุ่งขึ้นจนยากที่จะหักห้ามอารมณ์ได้ ฟากซาอิคยังคงสีหน้านิ่งไม่ไหวติง ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ มีเพียงวาจาแสดงปณิธานอันแน่วแน่เท่านั้นที่หลุดรอดจากริมฝีปากหนา

                “ถ้าเพื่อความปลอดภัยของเดฟ ต่อให้เดฟฆ่าผมตายผมก็ทำตามคำสั่งไม่ได้”

                “ซาอิค แก” เดฟเอ่ยได้เพียงเท่านั้น วาจาแสนตรงและจริงจังของลูกน้องหนุ่มทำเอาเจ้าพ่ออารมณ์ร้ายถึงกับชะงักอึ้ง

                “เดฟครับ ผมเข้าใจว่าเดฟแค้นใจ แต่ผมพาเดฟไปรังไอ้ดิเอโกไม่ได้ เดฟน่าจะรู้ว่าไอ้ดิเอโกมันเล่ห์เหลี่ยมสารพัดพิษ ยิ่งถ้าเป็นถิ่นมันด้วยแล้ว ผมเกรงว่าเดฟจะไม่ปลอดภัย” กล่าวต่อไปเมื่อผู้เป็นนายเริ่มอารมณ์เย็นลง

                “จริงของมึงซาอิค เจ็บใจนัก ไอ้ดิเอโกมันหยามหน้ากูชัดๆ คอยดูเถอะกูจะเอาคืนให้สาสม” ท้ายประโยคน้ำเสียงเต็มไปด้วยเพลิงโทสะที่ดูเหมือนจะเริ่มคุกรุ่นขึ้นแต่เจ้าของก็พยายามระงับไว้อย่างถึงที่สุด

                “นั่นใคร! มาทำลับๆ ล่อๆ อะไรอยู่ตรงนั้น ออกมา!” ตวาดลั่นอีกครั้งเมื่อหางตาเห็นใครบางคนผลุบโผล่อยู่ตรงทางเข้าโถงที่เขากับซาอิคกำลังเสวนากันอยู่ น้ำเสียงนั้นบ่งบอกพลังอำนาจเสียจนคนที่แอบซ่อนเดินตัวลีบออกมาอย่างเกรงกลัวสุดใจ

“ขอโทษค่ะเดฟ ยี่หลินเองค่ะ”

                “เธอมาทำอะไรตรงนี้” ถามเสียงดุพลางจ้องมองอย่างจับผิด เมื่อ   ยี่หลินหญิงสาวทรวดทรงสุดเซ็กซี่ก้าวออกมาจากมุมประตู

                “คะ...คือ ยี่หลินเห็นว่าเดฟเพิ่งกลับเข้ามาเลยมาดูเผื่อเดฟเรียกใช้น่ะค่ะ”

                “คราวหน้าคราวหลังถ้าฉันไม่เรียกใช้อย่าสะเออะมาเสนอหน้าแถวนี้เข้าใจไหม”

                “ค่ะเดฟ ยี่หลินขอโทษ ยี่หลินผิดไปแล้ว” เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเทาน้ำตาเริ่มคลอเบ้า เท่าที่เธออยู่ใกล้ชิดเดฟมายี่หลินรู้ดีว่าเจ้าพ่อวายร้ายนั้น อารมณ์ร้ายขนาดไหน หากใครขัดใจหรือทำอะไรไม่เข้าตาก็อาจสิ้นชีวาได้ง่ายๆ

                “เดี๋ยว! นั่นจะไปไหน” ตวาดเสียงก้องเมื่อเห็นร่างอวบอัดของยี่หลินกำลังหันหลังขยับจะกลับออกไป น้ำเสียงทรงอำนาจนั้นก็กระตุกใจเสียจนเธอเสียวหลังวาบ

                “ก็เดฟบอกว่าถ้าไม่เรียกใช้ ไม่ให้เอ่อ... ”

                “พอๆ ไม่ต้องพูด ไหนๆ ก็มาแล้ว ไปเตรียมน้ำให้ฉันหน่อย ฉันอยากแช่น้ำให้สบายอารมณ์”

                “ค่ะเดฟ” รับคำอย่างดีใจทั้งที่ก่อนหน้านี้ยืนตัวลีบด้วยเกรงกลัวว่าจะเผลอทำสิ่งใดให้ขัดใจเจ้าพ่อวายร้ายเข้า หญิงสาวร่างอวบรีบรุดออกไปทำตามคำสั่งทันทีไม่รีรอให้อีกฝ่ายต้องเอื้อนเอ่ยคำซ้ำ เมื่อคล้อยหลังยี่หลิน เดฟก็หันมาเอ่ยกับบอดี้การ์ดคนสนิทอีกครั้ง

                “ซาอิค ฉันขอบใจที่นายหวังดีและเตือนสติ วันนี้นายไปพักผ่อนเถอะ แล้วฉันจะคิดอีกทีว่าจะจัดการไอ้ดิเอโกอย่างไรให้สมกับความโอหังของมัน”

                “ครับเดฟ”

**************************************

                “มิสคะดิเอโกให้มาเชิญค่ะ”

                “ไปไหน” สุพิชญาถามอย่างสงสัยหัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักขึ้นมาอย่างไม่อาจหักห้ามได้ หญิงสาวไม่เข้าใจว่าทำไมหัวใจเธอจึงต้องเต้นรัวเร็วเช่นนี้ด้วยเพียงแค่ได้ยินชื่อของเจ้าพ่อบ้ากามเท่านั้นเธอก็รู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งกายและใจ

                หลังจากวันที่เขาให้บอดี้การ์ดสาวนำพาเธอมาพักในห้องนี้เธอก็ไม่มีโอกาสได้ย่างกรายออกไปจากห้องเลยแม้แต่นิด เธอใช้ชีวิตอยู่เยี่ยงนักโทษที่ถูกกักขังตลอดระยะเวลา 5 วันที่ผ่านมา ดีหน่อยก็ตรงที่ว่าเสื้อผ้า อาหารการกิน มีคนคอยดูแลจัดการให้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง และเธอไม่ต้องถูกใส่กุญแจมือหรือล่ามโซ่ มีเพียงแค่ถูกกักบริเวณเท่านั้น

                “ตามมาเถอะค่ะ... เดี๋ยวถึงแล้วมิสจะรู้เอง” บอกต่ออย่างไม่คิดตอบคำถามให้เสียเวลาสักนิด สุพิชญายิ่งรู้สึกอึดอัดใจ เพราะเผชิญหน้ากับดิเอโกคราใดเธอเป็นต้องเสียเปรียบทุกครั้งไป แม้ในใจลึกๆ จะรู้สึกยินดีที่จะได้เจอเขาก็ตาม

                “แต่ว่าฉัน...”

                “ดิเอโกไม่ชอบให้ขัดใจ มิสน่าจะทราบในข้อนี้ไว้นะคะ”

                “แต่ฉันมีสิทธิ์ที่จะรู้” น้ำเสียงออกขุ่นเขียวเล็กน้อยเมื่อบอดี้การ์ดสาวตั้งท่าออกแนวข่มขู่เธอเฉกเช่นเดียวกับผู้เป็นนาย ผิดกันก็แค่น้ำเสียงและท่าทีที่ดูนบนอบนั้น

                “นั่นไม่ใช่สิ่งที่มิสจะหาคำตอบในเวลานี้ค่ะ เชิญเถอะค่ะ ดิเอโกรออยู่” อีกครั้งที่ไม่คิดฟังคำผู้ที่ตัวเองเอ่ยสรรพนามแทนตัวว่ามิสสักนิด เพราะนั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญ เรื่องที่สำคัญกว่าคือดิเอโกต้องการพบผู้หญิงที่เขาให้ทุกคนเรียกว่ามิสหรือนายหญิงเดี๋ยวนี้!

                “บ้าจริง! คนบ้าอำนาจ! คอยดูเถอะอย่าหวังว่าฉันจะตามใจคุณง่ายๆ นะดิเอโก” สบถด่ากับตัวเองเบาๆ ก่อนก้าวเดินตามบอดี้การ์ดสาวของเจ้าพ่อใหญ่ไปอย่างไม่เต็มใจ ตั้งแต่วันที่เขาให้เฮเลนพาเธอมาพักที่ห้องนี่ก็หลายวันแล้ว แม้จะรู้สึกปลอดโปร่งที่ไม่มีใครมากวนใจ แต่สุพิชญาก็ยอมรับว่าเธอรู้สึกเหงา และเคว้งคว้างเหลือเกิน และดูเหมือนผู้ชายที่ชื่อดิเอโกจะวนเวียนอยู่ในหัวเธอไม่ว่างเว้นแม้วินาทีเดียว

                “ดิเอโกคะมิสมาแล้วค่ะ” บอดี้การ์ดสาวรายงานเมื่อพาสุพิชญามาถึงที่หมาย จากนั้นจึงผายมือให้หญิงสาวก้าวเข้าไปใกล้โต๊ะอาหารที่มีดิเอโกนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“เชิญค่ะมิส”

เฮเลนรู้ดีว่ายามนี้นายใหญ่ต้องการเวลาส่วนตัวจึงถอยกลับไปอย่างรู้หน้าที่เมื่อดิเอโกพยักหน้าส่งสัญญาณให้ออกไปได้

                “นั่งสิยาหยี ยืนอยู่แบบนั้นแล้วจะเริ่มทานอาหารได้ยังไงล่ะ” หันกลับมาเอ่ยกับสุพิชญาที่ยังยืนนิ่งไม่ยอมนั่งลงตรงเก้าอี้ด้านตรงข้ามเขา

                “คุณมีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ เสร็จธุระฉันจะได้กลับ” บอกพลางเชิดหน้าอย่างถือดี ดิเอโกซ่อนยิ้มขันกับท่าทางตั้งคอแข็งนั้น เจ้าพ่อใหญ่แสร้งทำหน้าขึงขังจริงจังยามเอ่ยแกมบังคับ

                “เลือกเอาว่าจะนั่งลงตรงนั้นดีๆ หรือจะย้ายที่มานั่งบนตักผม”

                “คุณ!”