เพียงเธอในดวงใจ

ฝนที่กำลังกระหน่ำตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา บรรยากาศยามดึกที่มีน้ำเฉอะแฉะเต็มถนนเขาซึ่งกลับบ้านในเวลานี้เป็นประจำเพราะงานที่กำลังทำนั้นเร่งมากจนต้องยอมกลับบ้านดึกทุกคืน ช่วงนี้เป็นฤดูฝนที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เขาขับรถยี่ห้อหรูผ่านน้ำที่ขังเจิ่งนองนั้นด้วยความเร็วพอประมาณ

แสงไฟที่ส่องสว่างไปข้างหน้า เงาของอะไรบางอย่างตัดหน้ารถเขาอย่างจัง และใช่เขาขับรถชนอะไรบางอย่างเข้า และตอนนี้แอบคิดในใจว่าขอให้ไม่ใช่คนก็แล้วกัน

โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

หญิงสาวผิวขาวซีดเหมือนเปียกฝนมานานหลายชั่วโมงนอนสลบบนเตียงโรงพยาบาล ซึ่งชายหนุ่มที่ขับรถชนเธอเมื่อครู่ได้พามาส่งเอาไว้แล้วกลับไปเพราะเขาเปียกไปทั้งตัว ให้ข้อมูลการติดต่อไว้กับเจ้าหน้าที่แล้ว

เธอมีอาการหัวแตก กระดูกหัก ฟกช้ำทั้งร่างกายแต่โชคยังดีที่ยังไม่ตาย ในตัวเธอหาสิ่งยืนยันตัวตนไม่ได้เลยว่าเธอเป็นใคร

กรินทร์ชายหนุ่มวัย 30 ที่ตอนนี้กำลังสร้างบริษัทโฆษณาของตัวเองขึ้นมาได้ 5 ปี เพราะที่บ้านที่มีธุรกิจส่วนตัวให้ทำแล้วพี่น้องแย่งกันจนเขาต้องแยกตัวออกมา และกำลังได้รับทำงานที่ตอนนี้กำลังเร่งทำจนไม่มีเวลาพักผ่อน

เขากลับมาที่คอนโดของตัวเองและคิดว่าวันนี้เขาได้พบกับอะไรกันเนี่ย เขาไม่ได้หนีไปไหน แถมยังพาเธอไปส่งโรงพยาบาลด้วย ทำไมเขาจะต้องมาซวยในวันที่ทุกอย่างกำลังจะดีด้วยนะ

เขากลุ้มใจอยู่ 2 อาทิตย์เลยทีเดียวเพราะเธอคนนั้นยังไม่ตื่นขึ้นมาให้การกับตำรวจ เขาให้การไปหมดแล้วเท่าที่เขาจำได้ คืนนั้นฝนมันตกหนักมากจริง ๆ ทัศนวิสัยของเขามันไม่ดีอย่างมาก ทำให้ไม่เห็นคนข้ามถนน อีกอย่างสีเสื้อผ้าเธอในวันนั้นก็เป็นสีดำสนิทด้วย

เมื่อเธอลืมตาตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลที่มีกลิ่นของยาฆ่าเชื้อรุนแรงจนแสบจมูก หญิงสาวมองไปรอบ ๆ ห้องที่มีเตียงอื่น ๆ นอนอยู่หลายเตียง ความรู้สึกแรกคือปวดหัวมากทำให้เธอไม่สามารถลืมตาตื่นขึ้นมาได้ จนกระทั่งมีพยาบาลเดินมาดูที่เตียงเธอ

ความวุ่นวายเกิดขึ้น แล้วเธอก็ค่อย ๆ หลับลงไปอีกครั้ง

วันนี้กรินทร์ได้รับโทรศัพท์จากตำรวจให้ไปพบคู่กรณีที่โรงพยาบาล เขาจำเป็นต้องไปและได้พบกับเธอที่ตอนนี้ลืมตาพูดคุยกับหมอและตำรวจอยู่ แต่เหมือนกับว่าไม่มีใครได้อะไรจากตัวเธอเลยเพราะเธอจำอะไรไม่ได้เลย

ในตัวของเธอไม่มีเอกสารอะไรที่บ่งชี้ได้ว่าเธอเป็นใครมาจากไหน แม้แต่ชื่อยังไม่รู้เลยว่าชื่ออะไร วันนี้จึงจบลงตรงที่เธอต้องอยู่โรงพยาบาลต่อไปอีกจนกว่าอาการจะดีขึ้น แล้วมีเขาที่ขับรถชนเธอต้องเป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่าย

ซึ่งก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรของกรินทร์เลย เพียงแต่เขาไม่ได้ผิดนี่ทำไมต้องมารับผิดชอบอะไรแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้

ในทุกวันของเขาต้องทำงาน คิดงานร่วมกับทีมงานในบริษัท และช่วงเย็นต้องไปดูคู่กรณีของตัวเองที่เมื่อไหร่อาการจะดีขึ้นสักที ปรากฏว่าในวันหนึ่งที่เขามาเยี่ยมภายนอกหน้าต่างนั้นมีฝนตกลงมา ทำให้เธอคนนั้นลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกไปดูฝนที่หน้าต่างกระจกใสนั้น

“ฝนตกอีกแล้ว” เธอพูดออกมา

กรินทร์เดินมาเห็นพอดี จึงเข้าไปหาเธอที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่าง

“คุณเดินได้คล่องแล้วเหรอ” เธอหันใบหน้าขาวเนียนมาหาเขา แล้วมองใบหน้าเหมือนพิจารณาอะไรสักอย่าง แล้วเหมือนนึกออกว่าเขาเป็นใคร

“คุณนั่นเอง มาอีกแล้ว”

“ใช่ ผมเองมาทุกวันคุณจำผมไม่ได้หรือไงกันนะ”

“เอ่อ...จำได้บ้าง ไม่ได้บ้าง ขอโทษด้วยนะ” เธอมองเขาอย่างจะบอกขอโทษ

“ไม่เป็นไรหรอก แล้วเดินได้ปกติไหมล่ะ”

“ก็เดินได้ แต่ปกติเป็นแบบไหน ถ้าแบบนี้ก็คงใช่” เธอเดินให้เขาดูโดยไม่มีไม้ค้ำแล้ว

“ก็ถือว่าดีแล้ว กลับไปที่เตียงเถอะวันนี้มีขนมมาฝากด้วยนะ”

“ได้ค่ะ ขอบคุณนะ”

“เมื่อไหร่จะหาย จะได้พาไปส่งบ้านซะที แล้วก็ยอมความด้วยนะเธอโดดมาใส่รถผมเอง”

“จำไม่ได้ค่ะ”

กรินทร์รู้สึกอยากจะเอาหัวโขกกำแพง ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ยังคงเป็นคนผิดที่ขับรถชนเธอจนความจำเสื่อม รอแค่เวลาจนกว่าสมองของเธอจะกลับมาเป็นปกติซึ่งหมอไม่คอนเฟิร์มว่าจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ เขาจึงต้องรับผิดชอบไปก่อน ดีที่โรงพยาบาลนี้เป็นโรงพยาบาลของรัฐราคาในแต่ละคืนจึงไม่ได้แพงมากและเธอยังอยู่ในห้องรวมด้วย

ส่วนตัวเขานั้นมาเยี่ยมบ่อย แต่ก็ไม่ได้มาทุกวันเขาแค่อยากรู้ว่าเมื่อไหร่เธอจะจำได้เสียที จะได้เลิกแล้วต่อกันเพราะเขาไม่ได้ตั้งใจกับอุบัติเหตุครั้งนี้

“วันนี้คุณว่าง”

“ใช่ ว่างก็จะมาหาคุณได้ แล้วก็ขอร้องล่ะพยายามหน่อยนะคุณ คิดให้ออกว่าคุณเป็นใคร”

“ฝน”

เขามองออกไปนอกหน้าต่างแล้วหันกลับมา

“ใช่ ฝนตกเหมือนคืนนั้นที่ผมขับรถชนคุณ”

“เปล่า ฉันหมายถึงฉันชื่อฝน”

“คุณจำชื่อตัวเองได้แล้ว”

“ไม่รู้ว่าจะใช่ไหมนะ แต่เหมือนมีคนเคยเรียกแบบนั้น”

“โอเค คุณต้องค่อย ๆ นึกก็แล้วกันนะ วันนี้อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าคุณจำชื่อตัวเองได้แล้ว”

ฝนกลับไปสนใจนอกหน้าต่างอีกครั้ง เหมือนพยายามจะคิดอะไรให้ออกเพราะสงสารเขาที่ต้องมาหาเป็นประจำ ไม่อยากเห็นเขาที่ดูกังวลเกี่ยวกับตัวเองมากขนาดนี้

ในช่วงเวลานั้นกรินทร์ยังคงทำงานอย่างหนักเพราะงานเริ่มใกล้จะต้องส่งแล้ว ส่วนเรื่องของฝนนั้นยังไม่คืบหน้าอะไรมากนัก เพราะนอกจากชื่อฝนแล้วยังคิดอะไรไม่ออก

เมื่อเขาสู่เดือนที่ 3 ของการรักษาตัว และกรินทร์ผ่านการคัดเลือกให้ทำโฆษณาให้บริษัทแห่งนั้นที่เขาพยายามมาตลอด และเขายังต้องพาผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าเข้ามาทำงานในบริษัทของตัวเองเพราะเธอไม่มีที่จะไป และถ้าเขายอมรับเธอเข้ามาทำงานด้วย คดีความจะจบลง เขาจึงยอมให้เธอเข้ามาทำงานที่บริษัทในตำแหน่งแม่บ้าน

ฝนสามารถทำงานได้ และสามารถอยู่คนเดียวได้ กรินทร์ได้หาเช่าที่พักใกล้สถานที่ทำงานของเธอให้ เพราะเธอไม่มีเอกสารใด ๆ ติดตัวและยังไม่สามารถทำได้เพราะว่าเธอจำอะไรไม่ได้จึงจำเป็นต้องอยู่แบบนี้ต่อไป

ในห้องทำงานของกรินทร์ วันนี้เขากำลังเคลียร์งานบางอย่างอยู่จนจะ 6 โมงเย็นแล้วยังไม่ออกไป ฝนจึงเอาเครื่องดื่มไปให้เขาเพราะว่าเขาอาจจะอยู่จนดึกอีกแล้ว

“น้ำผลไม้ค่ะคุณกรินทร์”

“อื้ม ขอบใจนะ ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ”

“กำลังจะกลับค่ะ แต่เห็นว่าคุณยังไม่กลับก็เลยไปเอาน้ำมาให้ แล้ววันนี้จะนอนที่นี่อีกหรือเปล่าคะ”

“กลับบ้านน่ะวันนี้ เดี๋ยวก็จะไปแล้วเธอกลับได้เลย”

“ค่ะ”

ฝนเดินออกมาจากห้องนั้นเพราะเขาไม่อยากให้อยู่รบกวน แล้วอยู่ ๆ เขาก็ออกมาจากห้องแล้วบอกให้ฝนอยู่ก่อน เพราะเขาอยากให้ฝนไปทำงานที่บ้านมากกว่าที่นี่ไม่มีอะไรให้ทำมากนักเพราะเขาเองก็มีแม่บ้านประจำอยู่แล้ว

ใช้เวลารอกรินทร์อยู่เกือบชั่วโมงเขาจึงออกมาแล้วให้เธอตามเขาไปขึ้นรถ ตอนนี้กรินทร์เปลี่ยนรถแล้ว เขาไม่ใช้เบนซ์คันที่เกิดเรื่องนั้น เพราะไม่อยากจะจำภาพน่ากลัวในวันนั้นเอาไว้นัก

บ้านหลังใหญ่ที่มองดูก็รู้ว่าฐานะเขาไม่ใช่ธรรมดา เพียงแต่การออกไปอยู่ข้างนอกของเขานั้นทำให้เขาต้องเป็นตัวเอง ไม่มีครอบครัวอยู่เบื้องหลังทำให้เขาต้องออกไปสู้กับอุปสรรคภายนอกให้ได้เอง

บ้านหลังนี้ดูเป็นบ้านที่น่าจะอบอุ่นเพราะเป็นครอบครัวใหญ่ ฝนมองดูด้วยความชื่นชมเพราะว่าไม่เคยเห็นภาพแบบนี้มาก่อน เท่าที่จำได้

ด้วยความที่บ้านหลังนี้ดูใหญ่โตได้ขนาดนี้ เธอมองหน้าคนที่พามามีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นในใจ เธออาจจะถูกเขาทิ้งแล้วเพราะว่าการดูแลเธอมันทำให้เขารู้สึกลำบากนั่นเอง