เขากอดฝนเอาไว้แล้วมองพี่ชายอย่างผิดหวังที่สุด เมื่อก่อนเขาก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนน่ารัก แต่พอเริ่มโตขึ้นกลับมองว่าน้องชายอย่างเขาเป็นคู่แข่งที่จะแย่งทุกอย่างไป พยายามทำตัวให้ดีเด่นเหนือคนอื่น ยิ่งกับเกรซที่เกิดทีหลังสุด เหมือนการันต์จะเกลียดน้องมาก
“ไอ้กรินทร์นี่มึงกล้าต่อยกูเหรอ กูพี่มึงนะ”
“แค่นี้มันไม่ทำให้พี่ตายหรอก แต่ถ้ายังไม่เลิกนิสัยแบบนี้อาจจะต้องทำอย่างอื่นเพิ่มด้วย”
“ไอ้น้องเหี้ย คนอย่างมึงจะไม่ได้อยู่อย่างสงบแน่”
การันต์ลุกขึ้นมองหน้าน้องชายอย่างอาฆาตแล้วเดินเข้าบ้านไป อย่างอารมณ์เสียที่สุด
“เป็นอะไรไหม เขาทำอะไรเหรอ”
“เอ่อ...เขายังไม่ได้ทำอะไรค่ะ แค่...” ฝนไม่อยากนึกถึงสัมผัสที่น่าแขยงนั่น น้ำตาร่วงลงมาหลายหยด
“ไม่เป็นไร ๆ ฉันขอโทษนะที่คิดว่าที่นี่จะปลอดภัยสำหรับเธอ”
“ไม่ใช่ความผิดคุณค่ะ ฉันเป็นภาระของคุณต่างหาก ถ้าเป็นไปได้ให้ฉันไปอยู่ที่อื่นเถอะค่ะ”
“ไม่ได้เธอยังไม่หายป่วยเลย ถ้าเธอรู้ว่าเธอจะต้องไปที่ไหนเมื่อไหร่ฉันจะให้เธอไปแน่ ๆ”
ฝนไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรเพราะตัวเองก็ไม่มีที่จะไปจริง ๆ นั่นแหละ ส่วนกรินทร์คงต้องจัดการอะไรสักอย่างถึงแม้ว่ามันจะเป็นการทำให้พี่ชายเดือดร้อนครั้งใหญ่ก็ตาม เขาจะปกป้องเด็กคนนี้เอง ไม่รู้จากสาเหตุอะไรแต่เพราะเขาทำให้เธอบาดเจ็บหนัก ถึงแม้ว่ามันจะเป็นอุบัติเหตุที่ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นก็ตาม
เช้าวันอาทิตย์
กรินทร์ลงมาทานข้าวในเช้าวันนั้น มีพี่ชายที่หน้าเขียวช้ำนั่งอยู่ด้วยพร้อมพ่อกับแม่ วันนี้ถือได้ว่าคงจะเป็นวันที่แปลกประหลาดสำหรับทุกคนในบ้านที่เห็นกรินทร์ลงมา เพราะปกติเขาจะออกแต่เช้ากลับค่ำหรือไม่ก็เย็น ๆ
“กรินทร์ตั้งแต่กลับมาแม่เพิ่งจะได้เห็นหน้าลูกชายก็วันนี้นะเนี่ย”
“ครับ แม่ขอโทษที่มาแล้วไม่ได้อยู่รอทานข้าวด้วยเลยสักวันนะครับ”
“ไม่เป็นไร แม่เข้าใจช่วงนี้บริษัทกำลังไปได้ดี”
“ใช่ครับ งานมันเร่งทุกงานเลยครับ ไม่มีเวลากลับบ้านมานั่งทานข้าวด้วย”
ในส่วนของพ่อของพวกเขานั้นเป็นคนพูดน้อย ไม่ชอบคุยแต่การกระทำก็พอจะบอกได้ว่าดีใจที่ได้เห็นภาพแบบนี้ พี่ชายกับน้องชายมองหน้ากัน สภาพใบหน้าอันหล่อเหลาเป็นแบบนั้นคิดว่าคงจะไม่พ้นสายตาของคนเป็นพ่อแม่ได้อยู่แล้ว และคงโกหกไปแล้วด้วยว่าตัวเองเป็นอะไรแล้วคงไม่กล้าบอกว่าใครเป็นคนทำไม่อย่างนั้นคุณพ่อของบ้านจะต้องเรียกมาสอบสวนแล้ว
การันต์อิ่มก่อนคนอื่นแล้วเดินหายไปยังห้องทำงาน เขาหงุดหงิดตลอดการรับประทานอาหารเช้าในวันนี้ ส่วนกรินทร์ก็ไม่รีบร้อนเพราะวันนี้เขาจะอยู่บ้านทั้งวัน ขอหยุดงานบ้างจากที่ไม่เคยหยุดเลยนานมากแล้ว ฝนมีความสุขมากขึ้นที่เห็นเขาอยู่บ้านและยังมีปฏิสัมพันธ์กับที่บ้านเป็นอย่างดี
“วันนี้พ่อกับแม่จะไปบ้านคุณอาวิเศษ จะไปด้วยกันไหมเมื่อก่อนไปเที่ยวบ้านเขาบ่อย ๆ”
“ไม่ไปหรอกครับ ผมอยากใช้ชีวิตแบบนี้อยู่เฉย ๆ ไม่ทำอะไรเลยทั้งวันดูว่ามันจะดีขนาดไหน”
“ได้ ๆ งั้นฝากดูแลบ้านด้วย ดูน้องด้วยนะพักนี้ไม่ค่อยลงมาให้เห็นหน้าเลย”
“น้องป่วยอยู่คงไม่อยากพบใครอย่าให้น้องฝืนใจเลยครับแม่”
“แม่ก็พอจะเข้าใจนะว่าไม่อยากเจอใคร แต่แบบนี้มันก็อันตรายไม่ใช่เหรอลูก”
“ไม่ต้องห่วงนะครับ คุณแม่บ้านคอยอยู่เป็นเพื่อนน้องตลอดเลยไม่ปล่อยให้น้องได้อยู่คนเดียวนานเหมือนเมื่อก่อนหรอกครับ ผมเองจะไปชวนน้องคุยด้วย”
“ดีลูก ขอบใจมากนะ”
คุณหญิงไม่เคยได้รับความปรารถนาดีอย่างนี้จากลูกชายคนรองเพราะเขาออกไปอยู่ข้างนอก ตั้งแต่เรียนจบกลับมาจากอเมริกา แล้วยังไม่ถูกกับพี่ชายคนโตอีกไม่คิดว่าจะมีจิตใจที่ห่วงน้อง น้องที่ไม่ได้สนิทกันตั้งแต่เด็กด้วยซ้ำ เมื่อก่อนตอนที่พวกเขายังเด็กเกรซจะติดการันต์มากกว่ากรินทร์
แต่โตมาทำไมเกรซจึงเหมือนจะไม่ชอบพี่ชาย ยิ่งช่วงนี้ป่วยถึงขนาดจะพยายามทำร้ายตัวเองมาแล้วในครั้งนั้นยังไม่อยากเจอพี่ชายคนโตเลยด้วยซ้ำ
เมื่อได้เวลาคุณท่านและคุณหญิงออกจากบ้านไปเพื่อไปพบเพื่อนที่เป็นอดีตตำรวจยศใหญ่ที่บ้านต่างจังหวัดเพื่อร่วมงานวันเกิดปีที่ 65 ของท่าน และอาจจะไม่ได้กลับบ้านในเย็นวันนี้เพราะเส้นทางค่อนข้างไกล
กรินทร์จึงต้องเตรียมตัวรับมือกับพี่ชายที่จ้องจะเล่นงานเขาคืนอย่างแน่นอน อีกอย่างคนที่เขาเป็นห่วงคนนั้นก็น่าจะถูกเอามาเป็นหมากเอาไว้แกล้งให้เขาอาละวาดเพื่อรอใส่ร้ายอยู่ เขาเคยโดนกระทำแบบนี้มาหลายครั้ง
เห็นว่ายังเงียบอยู่จึงเดินไปหาของที่จะเอาไปให้เกรซในครัว ซึ่งคุณแม่บ้านก็จัดเตรียมไว้แล้วกำลังจะยกขึ้นไป
“เดี๋ยวผมเอาไปให้น้องเองครับ วันนี้ผมว่างจะอยู่คุยกับน้องให้นะครับ วันนี้ถือว่าให้คุณแม่บ้านพักผ่อน 1 วัน”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณกรินทร์เดี๋ยวป้าจะไปเก็บจานลงมาเอง คุณกรินทร์เอาไปให้คุณเกรซทานแค่นั้นก็พอค่ะ”
“งั้นก็ได้ครับ ผมยกไปเลยนะ”
กรินทร์ยกถาดขึ้นไปด้านบนแล้ว แม่บ้านเห็นบางอย่างวางอยู่นอกถาดเมื่อครู่จึงจะเรียกแต่เขาเป็นเจ้านายจะไปใช้เขาได้อย่างไรกัน จึงใช้ฝนที่เดินกลับเข้ามาในบ้านพอดีให้ยกขวดน้ำและแก้วน้ำตามขึ้นไปให้เกรซและกรินทร์
“เกรซพี่เข้าไปนะ” เสียงของพี่ชายคนรองนุ่มทุ้มและน่าฟังมาก เกรซส่งเสียงตอบรับ เขาจึงเดินเข้ามาวางถาดอาหารลงบนโต๊ะเล็กที่เตรียมเอาไว้ให้แล้ว
“พี่กรินทร์ ทำไมวันนี้เป็นคนยกมาเองล่ะคะ”
“พี่อยากมาดูน้องทานข้าวด้วยตัวเองไงคะ”
“ไม่มีอะไรน่าดูเลยค่ะ ปกติเกรซก็ทานได้ปกติ”
“แล้วทำไมน่าซีดขนาดนี้ล่ะ”
“เอ่อ...เพิ่งจะอาเจียนมาน่ะ”
พี่ชายคนรองเป็นคนที่รู้เรื่องที่น้องกำลังจะมีเด็กน้อยในท้องอีกคน ซึ่งเขาพยายามปิดที่บ้านไม่ให้เรื่องนี้ต้องรับรู้ถึงพ่อกับแม่เพราะเรื่องราวจะใหญ่โตและพี่ชายตัวดีที่เป็นต้นเหตุทั้งหมดจะถูกลงโทษอย่างหนักแน่นอน พ่อเขาเป็นคนเด็ดขาดมาก เขาไม่เคยกระทำสิ่งที่เรียกว่าลำเอียงเลยถ้ารู้ความจริงของเรื่องนั้น ปกติพี่ชายจะถูกแม่ปกปิดความผิดให้เสมอเพราะกลัวว่าจะถูกทำโทษตั้งแต่เด็กแล้ว พอเขาเกิดปัญหาก็เอาชื่อเสียงของพ่อมาป้องกันตัวเอง โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เรื่องเลย คนที่คอยสนับสนุนก็คุณแม่อีกนั่นแหละ
กรินทร์จึงไม่อยากจะทำให้คุณแม่ต้องมาหัวใจแตกสลายเพราะลูกชายที่ท่านรักมากทำตัวเลวทรามไม่รู้ว่าติดมาจากใคร ส่วนเกรซเองก็กลัวว่าพ่อจะเกลียดตนที่ทำตัวไม่ดีเที่ยวกลางคืน ดื่มเหล้าจนเมาแล้วชอบทำตัวเป็นนางแมวล่าเหยื่อกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้า ครั้งนี้อาจจะพลาดพลั้งแต่ก็เพราะพี่ชายคนโตทำให้ต้องเขาไปอยู่ในเกมส์ธุรกิจของพวกเขานั่นเอง
“ขออนุญาตเข้าไปได้ไหมคะ” เสียงฝนดังขึ้นหลังประตู เป็นกรินทร์ที่ไปเปิดให้เธอเข้ามา
“ว่าไงมีอะไรเหรอ”
“น้ำค่ะ เมื่อครู่คุณไม่ได้เอาขึ้นมาด้วย”
“อ๋อ ขอบใจนะฝน”
“พี่กรินทร์ คนนี้เหรอคะที่พี่พาเข้าบ้าน” เกรซที่สอบถามจากคุณแม่บ้านเรื่องของฝนมาแล้วถามขึ้นให้คลายสงสัยว่าระหว่างสองคนนี้เป็นอะไรกันแน่
“ใช่ พี่พาเขาเข้ามาขออาศัยอยู่ในบ้านเองแหละ”
แววตาของเกรซมีความเปล่งประกายบางอย่างมองสองคนอย่างเหมือนจะเข้าใจไปเองว่าทั้งสองจะเป็นมากกว่าสิ่งที่ทุกคนคาดคิด
“อย่ามองแบบนั้น ไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“อ้าว”
ฝนที่ได้ยินก็รู้สึกว่ามัน...เอาเถอะก็มันเรื่องจริงนี่นา ฝนพยายามจะไม่คิดอะไรมากทั้งที่ในใจของตัวเองรู้ดีว่าคิดอะไรกับกรินทร์ แต่เขาไม่สนใจ
ถึงแม้ฝนจะรู้สึกแย่นิด ๆ แต่ก็ต้องพยายามทำให้ทุกอย่างเป็นปกติ พอพวกเขาสองพี่น้องจะอยู่ด้วยกันตามลำพัง ฝนจึงถอยออกมา แล้วกลับไปทำงานของตัวเองต่อไปภายในห้องของเกรซสองพี่น้องพูดคุยกันหลายเรื่อง ทำให้น้องสาวที่สภาพจิตใจกำลังย่ำแย่เกิดความรู้สึกมีกำลังใจมากขึ้น เธอเคยเป็นที่รักของทุกคนจนถูกตามจมาตลอด นิสัยเดิมนั้นค่อนข้างเอาแต่ใจมากจนที่บ้านไม่รู้จะต้องทำอย่างไรกับเธอแล้ว จนปล่อยเธอให้ทำตามใจตัวเองมาตลอด จนเธอกลายเป็นดาราที่มีคนชื่นชม มีคนแฉถึงเรื่องราวของเธอเวลาอยู่กับทีมงานแล้วเกิดวีนใส่เข้า จึงเกิดประเด็นมากมายจนความนิยมลดลงไปมากจากที่จะกลายเป็นนางเอก หลัง ๆ จึงได้เป็นเพียงนางรอง หรือไม่ก็ตัวประกอบเท่านั้น จากเรื่องราวนี้ทำให้เธอยิ่งโกรธ ทำให้ยิ่งถูกแฉจากคนที่ไม่ชอบ จึงเลือกอยู่เงียบ ๆ มาสักระยะหนึ่งแล้ว จนมีงานเข้ามาเป็นงานเอนเตอร์เทนบุคคลที่สำคัญในงานเลี้ยงหนึ่งปกติการใช้ชีวิตของเกรซก็เที่ยวกลางคืนและหาเพื่อนคุยเป็นผู้ชายหน้าตาดีอยู่เป็นปกติอยู่แล้ว พอได้ทำงานแนวนั้นจึงค่อนข้างชอบ ทำให้ออกจากบ้านไปติด ๆ กันหลาย ๆ คืน พ่อแม่เป็นห่วงเธอก็ปฏิเสธความห่วงใยนั้นเพราะเธอสนุกกับงานเรื่องเ
เรื่องนี้แววรู้ว่าการันต์อยากได้ฝนมานานแล้ว และเธอก็ชอบเขาจนอยากเป็นคนโปรด แต่พอมาคิดอีกทีมันไม่ใช่เรื่องที่ควรจะทำตอนนี้ในบ้านมีแค่เธอที่สติดี และคุณเกรซที่อ่อนแอ เธอจะทำยังไงดีปล่อยให้มันเกิดขึ้นหรือจะเข้าไปขวางเอาไว้ หรือจะแค่ปล่อยให้ฝนเป็นไปตามโชคชะตาในที่สุดโชคชะตาของฝนก็กลับมา กรินทร์จอดรถยังไม่สนิทดีแววก็วิ่งเข้ามาหาเขาให้เขารีบลงจากรถแล้วให้เข้าไปในบ้านละล่ำละลักบอกเรื่องราวไม่ปะติดปะต่อ กรินทร์รู้แค่ว่าฝนกำลังตกอยู่ในอันตรายจากพี่ชายของเขาบนห้องปีกขวาชั้นสองการันต์ก้มลงดมกลิ่นกายสาวจากซอกคอลงไปเรื่อย ๆ มือแกะกระดุมชุดทำงานของบ้านเขาอย่างใจเย็น เสื้อชั้นในลายลูกไม้สีขาวห่อหุ้มอกอวบอยู่ ผู้หญิงคนนี้ซ่อนของดีเอาไว้จริง ๆ ผิวที่ขาวสะอาดนี่ก็ล่อตาล่อใจให้เขาอยากดอมดม ชิมรสชาติว่าจะเป็นอย่างไรแล้วถ้าได้กินไปทั้งตัว เขาคงจะมีความสุขจนสำลักออกมาแน่ ๆ น่าเสียดายนิดหน่อยที่เธอจะไม่รู้ว่าเขากำลังจะเป็นผัวให้เธอทุกอย่างกำลังจะสำเร็จเพียงแค่เขา ถอดชุดนี้ออกไปให้พ้นทางแต่เพราะใจเย็น รอให้ตัวเองถึงจุดที่ต้องการไม่ไหวเสียก่อน ผิวอ่อนนุ่มนี้ทำให้เขาอยากค่อย ๆ ชิมไปเรื่อย ๆประตูถูกผลักเปิ
เรื่องนี้แววรู้ว่าการันต์อยากได้ฝนมานานแล้ว และเธอก็ชอบเขาจนอยากเป็นคนโปรด แต่พอมาคิดอีกทีมันไม่ใช่เรื่องที่ควรจะทำตอนนี้ในบ้านมีแค่เธอที่สติดี และคุณเกรซที่อ่อนแอ เธอจะทำยังไงดีปล่อยให้มันเกิดขึ้นหรือจะเข้าไปขวางเอาไว้ หรือจะแค่ปล่อยให้ฝนเป็นไปตามโชคชะตาในที่สุดโชคชะตาของฝนก็กลับมา กรินทร์จอดรถยังไม่สนิทดีแววก็วิ่งเข้ามาหาเขาให้เขารีบลงจากรถแล้วให้เข้าไปในบ้านละล่ำละลักบอกเรื่องราวไม่ปะติดปะต่อ กรินทร์รู้แค่ว่าฝนกำลังตกอยู่ในอันตรายจากพี่ชายของเขาบนห้องปีกขวาชั้นสองการันต์ก้มลงดมกลิ่นกายสาวจากซอกคอลงไปเรื่อย ๆ มือแกะกระดุมชุดทำงานของบ้านเขาอย่างใจเย็น เสื้อชั้นในลายลูกไม้สีขาวห่อหุ้มอกอวบอยู่ ผู้หญิงคนนี้ซ่อนของดีเอาไว้จริง ๆ ผิวที่ขาวสะอาดนี่ก็ล่อตาล่อใจให้เขาอยากดอมดม ชิมรสชาติว่าจะเป็นอย่างไรแล้วถ้าได้กินไปทั้งตัว เขาคงจะมีความสุขจนสำลักออกมาแน่ ๆ น่าเสียดายนิดหน่อยที่เธอจะไม่รู้ว่าเขากำลังจะเป็นผัวให้เธอทุกอย่างกำลังจะสำเร็จเพียงแค่เขา ถอดชุดนี้ออกไปให้พ้นทางแต่เพราะใจเย็น รอให้ตัวเองถึงจุดที่ต้องการไม่ไหวเสียก่อน ผิวอ่อนนุ่มนี้ทำให้เขาอยากค่อย ๆ ชิมไปเรื่อย ๆประตูถูกผลักเปิ
เมื่อพ่อแม่รู้เรื่องก็ตกใจกันเป็นการใหญ่ว่าลูกชายถูกใครซ้อมอาการหนัก กระดูกซี่โครงร้าว ปากแตก คิ้วแตกยับไปหมด พอถามก็ไม่ได้ความอะไรบอกเพียงแค่ว่าเป็นเรื่องส่วนตัวที่ไม่อยากเอาเรื่องกับใคร ซึ่งเจ้าตัวยืนยันจึงไม่มีใครหาความอีกกรินทร์ก็รออยู่เหมือนกันว่าพี่ชายจะพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ก็ไม่มีอะไรกลับมาหาเขาเลย จึงไม่สนใจเขาอีก เตรียมตัวจะกลับไปอยู่คอนโดเหมือนเดิม แล้วให้น้องสาวพยายามทำตัวให้เหมือนเดิม อยู่บ้านแล้วลงไปทานข้าวกับพ่อแม่บ้าง ทานยาให้ครบไปพบแพทย์ตามนัด พอใกล้ถึงเวลาของเด็กในท้อง เขาจะจัดการให้เองไม่กี่วันฝนและกรินทร์ก็ออกจากบ้านไปเพราะกรินทร์บอกกับที่บ้านว่าที่บริษัทไม่มีแม่บ้านประจำอยากให้ฝนไปทำงานให้พอเรื่องราวเริ่มคลี่คลายได้แล้วฝนก็สบายใจ ได้ย้ายมาอยู่อพาร์ทเม้นใกล้ ๆ กับเขาด้วยมีคีย์การ์ดเข้าออกก็ปลอดภัยได้ในระดับหนึ่ง และเขายังอยู่ใกล้ ๆ ด้วย เพียงแค่นี้คนแอบรักอย่างฝนก็รู้สึกดีในทุกวันแล้วกรินทร์ทำงานจนเสร็จแล้วได้เวลาต้องไปพรีเซนต์งานพร้อมทีมของตัวเองให้บริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง เขากำลังจะเดินไปที่ลิฟต์บังเอิญว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งที่ถือแฟ้มเดินเข้ามาเหมือนกับรีบมาก
เมื่อกลับมาถึงห้อง ฝนนั่งกินข้าวที่ตัวเองซื้อมา ในหัวก็คอยคิดถึงรถคันนั้นอย่างสงสัยมันคุ้นตาแปลก ๆ เอ...หรือว่าเธอกำลังจะคิดอะไรออกอาทิตย์หน้าต้องไปหาหมอพอดี อาจจะพอมีเรื่องเล่าให้หมอฟังบ้างแล้ว แต่...ทำไมรถยี่ห้อหรูขนาดนั้นถึงคุ้นตาเธอฝนยังคงคิดอะไรไม่ออกมากไปกว่านี้ เรื่องรถและใบหน้าหญิงสาวคนนั้นที่ดูเหมือนตกใจกับเธอ หรือเรามีอะไรผิดปกติไปคืนนั้นฝนฝันถึงอะไรมากมาย แต่ไม่สามารถรู้ได้ว่ามันคืออะไรชลิตากลับมาที่คอนโดของตัวเอง มองไปรอบ ๆ ห้องที่เคยมีน้องสาวเดินไปเดินมาอยู่ในเมื่อก่อน ตอนนี้เธอหายไปกว่า 6 เดือนแล้ว เธอพยายามปกปิดเรื่องนี้กับพ่อแม่ ปกติแล้วน้องสาวไม่ใช่คนที่ติดครอบครัวจนต้องรายงานตัวทุกวัน ทำให้เป็นช่องทางให้ชลิตาแก้ตัวว่าน้องเหนื่อยกับงานจึงไม่อยากพูดคุยกับใคร“ทำไมมันยังอยู่” เธอคิดได้อย่างนั้นจึงรีบโทรหาคนที่เคยดีลเอาไว้เรื่องนี้ว่าเรื่องวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่รู้แค่ว่ามันหนีไป ตามหาไม่เจอซึ่งคำตอบยังคงเดิม ไม่มีใครรู้ว่าเธอหายไปตอนไหนทั้งที่เมายาขนาดนั้น ไม่น่าจะหนีรอดไปไหนได้นอกจากตายเท่านั้น ซึ่งทำให้วินดี้รู้สึกสบายใจไปบ้าง แต่ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงหน้าเหมื
เรนนี่เดินเข้ามาในสำนักงานที่ตัวเองคุ้นเคย เธอติดต่อประชาสัมพันธ์ของบริษัทเพื่อขอพบชลิตา เรนนี่คิดว่าต่อให้เกลียดกันมากแค่ไหน คนอย่างวินดี้คงยังไม่กล้าทำอะไรเธอแน่นอนเพราะถ้าคิดจะทำร้ายจริง ๆ คงไม่รอให้เธอเดินมาหาเองหรอกพอบอกว่าเรนนี่ขอเข้าพบ วินดี้ที่ตอนนี้กำลังมีปัญหาภายในบริษัทอยู่ก็ล้มเลิกความตั้งใจเรื่องอื่นไปเลยเพราะเธอเองก็ยังไม่คิดว่าเรนนี่จะกล้ากลับมาหากันได้ ทั้งที่ถูกกระทำไปหลายอย่างแบบนั้นการเผชิญหน้าในรอบ 6 เดือน เรนนี่ยังส่งยิ้มให้พี่สาวแล้วเริ่มพูดคุยเรื่องที่ตัวเองมาหาในวันนี้“สบายดีใช่ไหมคะพี่สาว”“แหม หายหน้าไปตั้งนานกลับมาแล้วก็ดีแล้วนะ พี่อยากได้คนช่วยอยู่เลย”“แล้วที่ผ่านมาให้ใครช่วยเหรอคะ”“ก็ทำเองบ้างแหละ มันก็ยังไม่ได้ดีขึ้นขนาดนั้น”“วิธีการของพี่มันเลวเกินไปมั้งคะ จะดีขึ้นได้ไงล่ะ”“เรนนี่ มันจะมากไปแล้วนะใครสั่งสอนให้เธอด่าฉันแบบนี้”“ประสบการณ์ไงคะ เอาล่ะเรนขี้เกียจจะคุยกับพี่แล้ว ขอเอกสารของเรนทั้งหมดมาค่ะ”“จะเอาไปทำไม”“จะกลับอเมริกา และคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วล่ะไม่ต้องห่วงนะคะ พี่จะอยู่ที่นี่กับสามีอย่างมีความสุขแน่นอน”“แล้วเธอจะไม่เอาเรื่องพี่ใช่ไหม”
หลังจากนั้น เรนนี่ออกจากประเทศไทยกลับสู่อ้อมกอดของครอบครัวของเธออย่างแท้จริง อยู่กับคนที่หวังดีกับเรา อย่างไรมันก็ดีกว่าอย่างแน่นอน เธอเลือกที่จะไม่เล่าเรื่องราวเลวร้ายอะไรให้พ่อและแม่ฟัง เธออยากได้แค่ความสงบสุข วินดี้เลือกที่จะอยู่กับสามีของเธอแล้ว และคงจะไม่กลับมาอีกเรื่องราวของพี่สาวจบลงแค่ตรงนี้ เรนนี่ไม่อยากรับรู้เรื่องราวของเธออีก เพราะรู้สึกเสียใจและผิดหวังกับพี่สาวคนนี้มากเมื่อกลับมา เธอก็หางานทำและได้เป็นพนักงานของบริษัทแห่งหนึ่ง ซึ่งงานมันก็เป็นงานออฟฟิศ เลิกงานกลับมาบ้าน ตื่นเช้าไปทำงานด้วยรถไฟฟ้า ทำทุกอย่างเหมือนเดิมซ้ำ แบบนี้ไปเรื่อย ๆ แต่มีบางอย่างที่ทำให้เธอมีแรงที่จะทำอะไรเดิม ๆ ในทุก ๆ วันคือการวีดีโอคอลจากคนที่อยู่อีกฝั่งของโลก เขาเฝ้ารอในทุก ๆ วันเพียงแค่นี้พวกเขาก็พอใจแล้ว ขอแค่มีเวลาให้มากพอจะได้เจอกันในสักวันหนึ่งเวลาที่ผ่านมานานแล้ว กรินทร์ได้เวลาจะต้องเดินทางออกต่างประเทศเพราะเขามีเรื่องที่จะต้องจัดการที่ตั้งใจเอาไว้นานแล้ว และมันเป็นโอกาสที่จะได้พบกับคนรักของเขาอีกด้วยสนามบิน“ฝนเหรอพี่กรินทร์” หญิงสาวที่ตอนนี้ท้องโตขึ้นมาจนเห็นได้ชัด ตอนนี้อายุครรภ์น่าจะ
เรนนี่ได้แต่ยิ้ม เธอไม่ได้ตอบอะไรออกไป เพียงแค่หยิบขนมที่เตรียมมาเข้าปากไปเท่านั้น เขาพยายามสร้างความเชื่อมั่นให้เธอเสมอเพราะมั่นใจว่าทั้งสองคนรู้จักกันมามากพอแล้ว เหลือแค่เมื่อไหร่จะถึงเวลาให้ได้มาอยู่ด้วยกันจริง ๆ เท่านั้นสองคนคุยกันไปหลาย ๆ เรื่องวางแผนอนาคตไว้นิดหน่อยเพราะว่าถ้าเกรซแข็งแรงดีแล้ว และหลานชายแข็งแรงมากพอ ก็พากันกลับไปบ้านที่เมืองไทยครอบครัวของพวกเขาที่รอดูหลานชายก็พร้อมเตรียมรับกลับบ้านแล้ว รอเวลาอีกสักหน่อย พวกเขาโทรศัพท์อัพเดทกันอยู่โดยตลอด จากเด็กอ่อนเพิ่งคลอดได้เติบโตขึ้นจนสามารถเดินทางข้ามประเทศได้ พวกเขาได้เดินทางกลับไปแล้วเรนนี่ยังคงอยู่ที่เดิม ไม่ได้ตามกลับมาด้วยเพราะว่าหน้าที่การงานของเธอยังต้องทำต่อไปกรินทร์กลับมาทำงานของตัวเอง และบริษัทของพ่อด้วยมันสร้างความลำบากให้เขามากแต่ก็ต้องทำเพราะว่าพ่อไม่สามารถกลับมารับหน้าที่ได้อีกแล้ว ส่วนเรื่องแฟนตอนนี้ก็แค่ห่างกัน แต่ก็สามารถพูดคุยกันผ่านโทรศัพท์กันได้ตามปกติ แต่เวลาต่างกัน 12 ชม.เท่านั้น“วันนี้เป็นไงบ้างค่ะ” รอยยิ้มสวย ๆ ปรากฏหน้าจอ“วันนี้ก็เหนื่อยอีกแล้วครับ” เขาทำหน้าตาอ่อนล้าเพื่ออ้อนคนรักที่อยู่อีกซี
สองคนมานั่งลงบนโต๊ะอาหารที่จัดเตรียมเอาไว้แล้ว สองคนนั่งมองกันมากกว่าจะได้ทานอาหารในมื้อพิเศษนี้ 2 ปีแล้วที่พวกเขาคบกันแบบห่าง ๆ มาตลอด แต่วันนี้จะกลายเป็นการคบหาแบบใกล้ชิดกันมากขึ้น เพราะตามที่กรินทร์คาดการณ์เอาไว้แล้วว่า แฟนสาวของเขาจะต้องย้ายมาทำงานที่นี่อย่างแน่นอน“คุณได้มาจริง ๆ ด้วย ผมกำลังจะถามคุณอยู่ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”“เดาเก่งจังนะคะ”“ไม่ต้องเดาเลยครับ คุณเป็นคนที่น่าจะถูกเลือกอยู่แล้วเพราะว่าเคยมาที่นี่ อีกอย่างก็เคยชินกับภาษาอยู่แล้ว”“ก็ใช่นั่นแหละค่ะ อีกอย่างก็คือฉันอยากมาอยู่ที่นี่ด้วย”“อันนี้ก็ไม่เกินความคาดเดาของผม แค่ไม่คิดว่าจะเร็วกว่าที่คิด”“เร็วไปเหรอคะ อืมงั้นกลับไปคิดใหม่อีกรอบดีกว่า”“ไม่ต้องแล้วล่ะครับเพราะว่า ผมเองก็ตัดสินใจเร็วมากเหมือนกัน”“เรื่องอะไรเหรอ”ในกระเป๋าเสื้อมีกล่องกำมะหยี่สีแดงขนาดเล็กกล่องหนึ่ง เขาหยิบมันขึ้นมาแล้วยื่นไปให้คนที่อยู่ตรงข้ามกัน แหวนเพชรที่ไม่ได้ใหญ่มาก แต่มันน่ารักและน่าจะเหมาะสมกับคนตรงหน้า“แต่งงานกันเถอะ ผมไม่อยากจะรออะไรอีกแล้ว”“เร็วเกินไปหรือเปล่าคะ มั่นใจแล้วเหรอว่าจะเลือกฉัน”“มั่นใจนะ ระหว่างเราคงไม่ต้องเรียนรู้อะไร
เรนนี่ได้แต่ยิ้ม เธอไม่ได้ตอบอะไรออกไป เพียงแค่หยิบขนมที่เตรียมมาเข้าปากไปเท่านั้น เขาพยายามสร้างความเชื่อมั่นให้เธอเสมอเพราะมั่นใจว่าทั้งสองคนรู้จักกันมามากพอแล้ว เหลือแค่เมื่อไหร่จะถึงเวลาให้ได้มาอยู่ด้วยกันจริง ๆ เท่านั้นสองคนคุยกันไปหลาย ๆ เรื่องวางแผนอนาคตไว้นิดหน่อยเพราะว่าถ้าเกรซแข็งแรงดีแล้ว และหลานชายแข็งแรงมากพอ ก็พากันกลับไปบ้านที่เมืองไทยครอบครัวของพวกเขาที่รอดูหลานชายก็พร้อมเตรียมรับกลับบ้านแล้ว รอเวลาอีกสักหน่อย พวกเขาโทรศัพท์อัพเดทกันอยู่โดยตลอด จากเด็กอ่อนเพิ่งคลอดได้เติบโตขึ้นจนสามารถเดินทางข้ามประเทศได้ พวกเขาได้เดินทางกลับไปแล้วเรนนี่ยังคงอยู่ที่เดิม ไม่ได้ตามกลับมาด้วยเพราะว่าหน้าที่การงานของเธอยังต้องทำต่อไปกรินทร์กลับมาทำงานของตัวเอง และบริษัทของพ่อด้วยมันสร้างความลำบากให้เขามากแต่ก็ต้องทำเพราะว่าพ่อไม่สามารถกลับมารับหน้าที่ได้อีกแล้ว ส่วนเรื่องแฟนตอนนี้ก็แค่ห่างกัน แต่ก็สามารถพูดคุยกันผ่านโทรศัพท์กันได้ตามปกติ แต่เวลาต่างกัน 12 ชม.เท่านั้น“วันนี้เป็นไงบ้างค่ะ” รอยยิ้มสวย ๆ ปรากฏหน้าจอ“วันนี้ก็เหนื่อยอีกแล้วครับ” เขาทำหน้าตาอ่อนล้าเพื่ออ้อนคนรักที่อยู่อีกซี
หลังจากนั้น เรนนี่ออกจากประเทศไทยกลับสู่อ้อมกอดของครอบครัวของเธออย่างแท้จริง อยู่กับคนที่หวังดีกับเรา อย่างไรมันก็ดีกว่าอย่างแน่นอน เธอเลือกที่จะไม่เล่าเรื่องราวเลวร้ายอะไรให้พ่อและแม่ฟัง เธออยากได้แค่ความสงบสุข วินดี้เลือกที่จะอยู่กับสามีของเธอแล้ว และคงจะไม่กลับมาอีกเรื่องราวของพี่สาวจบลงแค่ตรงนี้ เรนนี่ไม่อยากรับรู้เรื่องราวของเธออีก เพราะรู้สึกเสียใจและผิดหวังกับพี่สาวคนนี้มากเมื่อกลับมา เธอก็หางานทำและได้เป็นพนักงานของบริษัทแห่งหนึ่ง ซึ่งงานมันก็เป็นงานออฟฟิศ เลิกงานกลับมาบ้าน ตื่นเช้าไปทำงานด้วยรถไฟฟ้า ทำทุกอย่างเหมือนเดิมซ้ำ แบบนี้ไปเรื่อย ๆ แต่มีบางอย่างที่ทำให้เธอมีแรงที่จะทำอะไรเดิม ๆ ในทุก ๆ วันคือการวีดีโอคอลจากคนที่อยู่อีกฝั่งของโลก เขาเฝ้ารอในทุก ๆ วันเพียงแค่นี้พวกเขาก็พอใจแล้ว ขอแค่มีเวลาให้มากพอจะได้เจอกันในสักวันหนึ่งเวลาที่ผ่านมานานแล้ว กรินทร์ได้เวลาจะต้องเดินทางออกต่างประเทศเพราะเขามีเรื่องที่จะต้องจัดการที่ตั้งใจเอาไว้นานแล้ว และมันเป็นโอกาสที่จะได้พบกับคนรักของเขาอีกด้วยสนามบิน“ฝนเหรอพี่กรินทร์” หญิงสาวที่ตอนนี้ท้องโตขึ้นมาจนเห็นได้ชัด ตอนนี้อายุครรภ์น่าจะ
เรนนี่เดินเข้ามาในสำนักงานที่ตัวเองคุ้นเคย เธอติดต่อประชาสัมพันธ์ของบริษัทเพื่อขอพบชลิตา เรนนี่คิดว่าต่อให้เกลียดกันมากแค่ไหน คนอย่างวินดี้คงยังไม่กล้าทำอะไรเธอแน่นอนเพราะถ้าคิดจะทำร้ายจริง ๆ คงไม่รอให้เธอเดินมาหาเองหรอกพอบอกว่าเรนนี่ขอเข้าพบ วินดี้ที่ตอนนี้กำลังมีปัญหาภายในบริษัทอยู่ก็ล้มเลิกความตั้งใจเรื่องอื่นไปเลยเพราะเธอเองก็ยังไม่คิดว่าเรนนี่จะกล้ากลับมาหากันได้ ทั้งที่ถูกกระทำไปหลายอย่างแบบนั้นการเผชิญหน้าในรอบ 6 เดือน เรนนี่ยังส่งยิ้มให้พี่สาวแล้วเริ่มพูดคุยเรื่องที่ตัวเองมาหาในวันนี้“สบายดีใช่ไหมคะพี่สาว”“แหม หายหน้าไปตั้งนานกลับมาแล้วก็ดีแล้วนะ พี่อยากได้คนช่วยอยู่เลย”“แล้วที่ผ่านมาให้ใครช่วยเหรอคะ”“ก็ทำเองบ้างแหละ มันก็ยังไม่ได้ดีขึ้นขนาดนั้น”“วิธีการของพี่มันเลวเกินไปมั้งคะ จะดีขึ้นได้ไงล่ะ”“เรนนี่ มันจะมากไปแล้วนะใครสั่งสอนให้เธอด่าฉันแบบนี้”“ประสบการณ์ไงคะ เอาล่ะเรนขี้เกียจจะคุยกับพี่แล้ว ขอเอกสารของเรนทั้งหมดมาค่ะ”“จะเอาไปทำไม”“จะกลับอเมริกา และคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วล่ะไม่ต้องห่วงนะคะ พี่จะอยู่ที่นี่กับสามีอย่างมีความสุขแน่นอน”“แล้วเธอจะไม่เอาเรื่องพี่ใช่ไหม”
เมื่อกลับมาถึงห้อง ฝนนั่งกินข้าวที่ตัวเองซื้อมา ในหัวก็คอยคิดถึงรถคันนั้นอย่างสงสัยมันคุ้นตาแปลก ๆ เอ...หรือว่าเธอกำลังจะคิดอะไรออกอาทิตย์หน้าต้องไปหาหมอพอดี อาจจะพอมีเรื่องเล่าให้หมอฟังบ้างแล้ว แต่...ทำไมรถยี่ห้อหรูขนาดนั้นถึงคุ้นตาเธอฝนยังคงคิดอะไรไม่ออกมากไปกว่านี้ เรื่องรถและใบหน้าหญิงสาวคนนั้นที่ดูเหมือนตกใจกับเธอ หรือเรามีอะไรผิดปกติไปคืนนั้นฝนฝันถึงอะไรมากมาย แต่ไม่สามารถรู้ได้ว่ามันคืออะไรชลิตากลับมาที่คอนโดของตัวเอง มองไปรอบ ๆ ห้องที่เคยมีน้องสาวเดินไปเดินมาอยู่ในเมื่อก่อน ตอนนี้เธอหายไปกว่า 6 เดือนแล้ว เธอพยายามปกปิดเรื่องนี้กับพ่อแม่ ปกติแล้วน้องสาวไม่ใช่คนที่ติดครอบครัวจนต้องรายงานตัวทุกวัน ทำให้เป็นช่องทางให้ชลิตาแก้ตัวว่าน้องเหนื่อยกับงานจึงไม่อยากพูดคุยกับใคร“ทำไมมันยังอยู่” เธอคิดได้อย่างนั้นจึงรีบโทรหาคนที่เคยดีลเอาไว้เรื่องนี้ว่าเรื่องวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่รู้แค่ว่ามันหนีไป ตามหาไม่เจอซึ่งคำตอบยังคงเดิม ไม่มีใครรู้ว่าเธอหายไปตอนไหนทั้งที่เมายาขนาดนั้น ไม่น่าจะหนีรอดไปไหนได้นอกจากตายเท่านั้น ซึ่งทำให้วินดี้รู้สึกสบายใจไปบ้าง แต่ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงหน้าเหมื
เมื่อพ่อแม่รู้เรื่องก็ตกใจกันเป็นการใหญ่ว่าลูกชายถูกใครซ้อมอาการหนัก กระดูกซี่โครงร้าว ปากแตก คิ้วแตกยับไปหมด พอถามก็ไม่ได้ความอะไรบอกเพียงแค่ว่าเป็นเรื่องส่วนตัวที่ไม่อยากเอาเรื่องกับใคร ซึ่งเจ้าตัวยืนยันจึงไม่มีใครหาความอีกกรินทร์ก็รออยู่เหมือนกันว่าพี่ชายจะพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ก็ไม่มีอะไรกลับมาหาเขาเลย จึงไม่สนใจเขาอีก เตรียมตัวจะกลับไปอยู่คอนโดเหมือนเดิม แล้วให้น้องสาวพยายามทำตัวให้เหมือนเดิม อยู่บ้านแล้วลงไปทานข้าวกับพ่อแม่บ้าง ทานยาให้ครบไปพบแพทย์ตามนัด พอใกล้ถึงเวลาของเด็กในท้อง เขาจะจัดการให้เองไม่กี่วันฝนและกรินทร์ก็ออกจากบ้านไปเพราะกรินทร์บอกกับที่บ้านว่าที่บริษัทไม่มีแม่บ้านประจำอยากให้ฝนไปทำงานให้พอเรื่องราวเริ่มคลี่คลายได้แล้วฝนก็สบายใจ ได้ย้ายมาอยู่อพาร์ทเม้นใกล้ ๆ กับเขาด้วยมีคีย์การ์ดเข้าออกก็ปลอดภัยได้ในระดับหนึ่ง และเขายังอยู่ใกล้ ๆ ด้วย เพียงแค่นี้คนแอบรักอย่างฝนก็รู้สึกดีในทุกวันแล้วกรินทร์ทำงานจนเสร็จแล้วได้เวลาต้องไปพรีเซนต์งานพร้อมทีมของตัวเองให้บริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง เขากำลังจะเดินไปที่ลิฟต์บังเอิญว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งที่ถือแฟ้มเดินเข้ามาเหมือนกับรีบมาก
เรื่องนี้แววรู้ว่าการันต์อยากได้ฝนมานานแล้ว และเธอก็ชอบเขาจนอยากเป็นคนโปรด แต่พอมาคิดอีกทีมันไม่ใช่เรื่องที่ควรจะทำตอนนี้ในบ้านมีแค่เธอที่สติดี และคุณเกรซที่อ่อนแอ เธอจะทำยังไงดีปล่อยให้มันเกิดขึ้นหรือจะเข้าไปขวางเอาไว้ หรือจะแค่ปล่อยให้ฝนเป็นไปตามโชคชะตาในที่สุดโชคชะตาของฝนก็กลับมา กรินทร์จอดรถยังไม่สนิทดีแววก็วิ่งเข้ามาหาเขาให้เขารีบลงจากรถแล้วให้เข้าไปในบ้านละล่ำละลักบอกเรื่องราวไม่ปะติดปะต่อ กรินทร์รู้แค่ว่าฝนกำลังตกอยู่ในอันตรายจากพี่ชายของเขาบนห้องปีกขวาชั้นสองการันต์ก้มลงดมกลิ่นกายสาวจากซอกคอลงไปเรื่อย ๆ มือแกะกระดุมชุดทำงานของบ้านเขาอย่างใจเย็น เสื้อชั้นในลายลูกไม้สีขาวห่อหุ้มอกอวบอยู่ ผู้หญิงคนนี้ซ่อนของดีเอาไว้จริง ๆ ผิวที่ขาวสะอาดนี่ก็ล่อตาล่อใจให้เขาอยากดอมดม ชิมรสชาติว่าจะเป็นอย่างไรแล้วถ้าได้กินไปทั้งตัว เขาคงจะมีความสุขจนสำลักออกมาแน่ ๆ น่าเสียดายนิดหน่อยที่เธอจะไม่รู้ว่าเขากำลังจะเป็นผัวให้เธอทุกอย่างกำลังจะสำเร็จเพียงแค่เขา ถอดชุดนี้ออกไปให้พ้นทางแต่เพราะใจเย็น รอให้ตัวเองถึงจุดที่ต้องการไม่ไหวเสียก่อน ผิวอ่อนนุ่มนี้ทำให้เขาอยากค่อย ๆ ชิมไปเรื่อย ๆประตูถูกผลักเปิ
เรื่องนี้แววรู้ว่าการันต์อยากได้ฝนมานานแล้ว และเธอก็ชอบเขาจนอยากเป็นคนโปรด แต่พอมาคิดอีกทีมันไม่ใช่เรื่องที่ควรจะทำตอนนี้ในบ้านมีแค่เธอที่สติดี และคุณเกรซที่อ่อนแอ เธอจะทำยังไงดีปล่อยให้มันเกิดขึ้นหรือจะเข้าไปขวางเอาไว้ หรือจะแค่ปล่อยให้ฝนเป็นไปตามโชคชะตาในที่สุดโชคชะตาของฝนก็กลับมา กรินทร์จอดรถยังไม่สนิทดีแววก็วิ่งเข้ามาหาเขาให้เขารีบลงจากรถแล้วให้เข้าไปในบ้านละล่ำละลักบอกเรื่องราวไม่ปะติดปะต่อ กรินทร์รู้แค่ว่าฝนกำลังตกอยู่ในอันตรายจากพี่ชายของเขาบนห้องปีกขวาชั้นสองการันต์ก้มลงดมกลิ่นกายสาวจากซอกคอลงไปเรื่อย ๆ มือแกะกระดุมชุดทำงานของบ้านเขาอย่างใจเย็น เสื้อชั้นในลายลูกไม้สีขาวห่อหุ้มอกอวบอยู่ ผู้หญิงคนนี้ซ่อนของดีเอาไว้จริง ๆ ผิวที่ขาวสะอาดนี่ก็ล่อตาล่อใจให้เขาอยากดอมดม ชิมรสชาติว่าจะเป็นอย่างไรแล้วถ้าได้กินไปทั้งตัว เขาคงจะมีความสุขจนสำลักออกมาแน่ ๆ น่าเสียดายนิดหน่อยที่เธอจะไม่รู้ว่าเขากำลังจะเป็นผัวให้เธอทุกอย่างกำลังจะสำเร็จเพียงแค่เขา ถอดชุดนี้ออกไปให้พ้นทางแต่เพราะใจเย็น รอให้ตัวเองถึงจุดที่ต้องการไม่ไหวเสียก่อน ผิวอ่อนนุ่มนี้ทำให้เขาอยากค่อย ๆ ชิมไปเรื่อย ๆประตูถูกผลักเปิ
ถึงแม้ฝนจะรู้สึกแย่นิด ๆ แต่ก็ต้องพยายามทำให้ทุกอย่างเป็นปกติ พอพวกเขาสองพี่น้องจะอยู่ด้วยกันตามลำพัง ฝนจึงถอยออกมา แล้วกลับไปทำงานของตัวเองต่อไปภายในห้องของเกรซสองพี่น้องพูดคุยกันหลายเรื่อง ทำให้น้องสาวที่สภาพจิตใจกำลังย่ำแย่เกิดความรู้สึกมีกำลังใจมากขึ้น เธอเคยเป็นที่รักของทุกคนจนถูกตามจมาตลอด นิสัยเดิมนั้นค่อนข้างเอาแต่ใจมากจนที่บ้านไม่รู้จะต้องทำอย่างไรกับเธอแล้ว จนปล่อยเธอให้ทำตามใจตัวเองมาตลอด จนเธอกลายเป็นดาราที่มีคนชื่นชม มีคนแฉถึงเรื่องราวของเธอเวลาอยู่กับทีมงานแล้วเกิดวีนใส่เข้า จึงเกิดประเด็นมากมายจนความนิยมลดลงไปมากจากที่จะกลายเป็นนางเอก หลัง ๆ จึงได้เป็นเพียงนางรอง หรือไม่ก็ตัวประกอบเท่านั้น จากเรื่องราวนี้ทำให้เธอยิ่งโกรธ ทำให้ยิ่งถูกแฉจากคนที่ไม่ชอบ จึงเลือกอยู่เงียบ ๆ มาสักระยะหนึ่งแล้ว จนมีงานเข้ามาเป็นงานเอนเตอร์เทนบุคคลที่สำคัญในงานเลี้ยงหนึ่งปกติการใช้ชีวิตของเกรซก็เที่ยวกลางคืนและหาเพื่อนคุยเป็นผู้ชายหน้าตาดีอยู่เป็นปกติอยู่แล้ว พอได้ทำงานแนวนั้นจึงค่อนข้างชอบ ทำให้ออกจากบ้านไปติด ๆ กันหลาย ๆ คืน พ่อแม่เป็นห่วงเธอก็ปฏิเสธความห่วงใยนั้นเพราะเธอสนุกกับงานเรื่องเ