ตอนที่ 7

ถึงแม้ฝนจะรู้สึกแย่นิด ๆ แต่ก็ต้องพยายามทำให้ทุกอย่างเป็นปกติ พอพวกเขาสองพี่น้องจะอยู่ด้วยกันตามลำพัง ฝนจึงถอยออกมา แล้วกลับไปทำงานของตัวเองต่อไป

ภายในห้องของเกรซสองพี่น้องพูดคุยกันหลายเรื่อง ทำให้น้องสาวที่สภาพจิตใจกำลังย่ำแย่เกิดความรู้สึกมีกำลังใจมากขึ้น เธอเคยเป็นที่รักของทุกคนจนถูกตามจมาตลอด นิสัยเดิมนั้นค่อนข้างเอาแต่ใจมากจนที่บ้านไม่รู้จะต้องทำอย่างไรกับเธอแล้ว จนปล่อยเธอให้ทำตามใจตัวเองมาตลอด จนเธอกลายเป็นดาราที่มีคนชื่นชม มีคนแฉถึงเรื่องราวของเธอเวลาอยู่กับทีมงานแล้วเกิดวีนใส่เข้า จึงเกิดประเด็นมากมายจนความนิยมลดลงไปมาก

จากที่จะกลายเป็นนางเอก หลัง ๆ จึงได้เป็นเพียงนางรอง หรือไม่ก็ตัวประกอบเท่านั้น จากเรื่องราวนี้ทำให้เธอยิ่งโกรธ ทำให้ยิ่งถูกแฉจากคนที่ไม่ชอบ จึงเลือกอยู่เงียบ ๆ มาสักระยะหนึ่งแล้ว จนมีงานเข้ามาเป็นงานเอนเตอร์เทนบุคคลที่สำคัญในงานเลี้ยงหนึ่ง

ปกติการใช้ชีวิตของเกรซก็เที่ยวกลางคืนและหาเพื่อนคุยเป็นผู้ชายหน้าตาดีอยู่เป็นปกติอยู่แล้ว พอได้ทำงานแนวนั้นจึงค่อนข้างชอบ ทำให้ออกจากบ้านไปติด ๆ กันหลาย ๆ คืน พ่อแม่เป็นห่วงเธอก็ปฏิเสธความห่วงใยนั้นเพราะเธอสนุกกับงาน

เรื่องเกิดขึ้นเพราะคืนนั้นเกรซได้ไปทำงานบ้านของมหาเศรษฐีคนหนึ่งที่ทุกคนเรียกเจ้าสัว เธอไม่รู้จักเขาหรอก แต่เพราะงานนี้เธอได้เงินพิเศษมาก ทำให้ยิ่งอยากทำงานนี้มากกว่าเดิม

แต่เธอตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเอง นอนเปลือยอยู่ในห้องนอนของเจ้าสัวคนนั้น เธอถูกพาออกมาส่งไว้ปากซอยทางเข้าบ้านของตัวเอง วันนั้นเธอบอบช้ำทั้งร่างกาย ดูเหมือนว่าจะเป็นที่ระบายให้ใครก็ตามที่ได้ร่วมเตียงกับเธอ

หลังจากวันนั้นใครเข้าไปหาเธอเวลาพักผ่อนหลังจากออกไปเที่ยวกลางคืนมาก็จะอารมณ์เสียใส่จนไม่มีใครกล้าเข้าไปหาอีกเลย นอกจากคุณแม่บ้านที่รักเกรซมาตลอด และยอมให้ถูกอาละวาดใส่ในช่วงแรก ๆ หลัง ๆ มาเกรซเริ่มจะยอมให้คุณแม่บ้านเข้าหาได้คนเดียว ขนาดแม่ที่รักเธอมากยังไม่อยากพบหน้าเลย

จนกระทั่งเรื่องราวผ่านมาเป็นเดือนแล้ว เธอเองก็เครียดมาตลอดจึงคิดมาก จนทำสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดว่าเธอจะพยายามทำร้ายตัวเอง โดยใช้ของมีคมกรีดไปที่ข้อมือเพื่อให้ตัวเองหลับไปในห้องน้ำส่วนตัว แต่เพราะคุณแม่บ้านขึ้นมาทำความสะอาดห้องจึงเห็นเข้าแล้วรีบพาส่งโรงพยาบาลได้ทันเวลา

พอถึงมือหมอแล้ว การตรวจละเอียดจึงเกิดขึ้นเพราะเธอไม่เคยมีความคิดแบบนี้มาก่อน หมอเกรงจะเป็นพวกโรคซึมเศร้า แล้วมันก็มีส่วนจริง ๆ แล้วยังตรวจพบว่าเธอตั้งครรภ์ได้ 1 เดือนแล้ว ทำให้เกรซเมื่อรู้เข้า กรีดร้องอาละวาดยกใหญ่ จนทำให้ต้องรักษาตัวอยู่แต่ที่โรงพยาบาล 2 อาทิตย์

คนที่รู้ข่าวน้องสาวแล้วรีบไปเยี่ยมโดยเร็วคือกรินทร์ เขาพอจะรู้ว่าน้องทำตัวไม่ดีเท่าไหร่ แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีเรื่องอะไรทำให้คิดสั้นได้ขนาดนี้ พอน้องเริ่มคลายจากความเครียด และความเสียใจที่ปล่อยให้ทุกสิ่งเกิดขึ้นมาเพราะตัวเธอเองก็ยิ่งอยากตายมากขึ้น แต่เพราะพี่ชายคนรองที่อาจจะไม่ใช่คนที่เธอจะนึกถึงก่อนคนอื่น เขาเป็นคนที่มานั่งเฝ้า และคอยบอกเรื่องราวต่าง ๆ ให้เธอรู้สึกสบายใจว่า เด็กคนนี้จะไม่มีวันทำให้เธอเสียอนาคต แต่ถ้าจะตัดสินใจเอาออกไป เธอต้องมีเหตุผลพอและถ้ารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อของเธอต้องบุกไปเอาเรื่องคนชั่วนั่น จนทำให้เรื่องราวใหญ่โต

เกรซร้องไห้ สับสนกับเรื่องพวกนี้จนไม่อยากมีชีวิตหลายครั้งแล้ว แต่พี่ชายคนรองก็ช่วยให้เธอคลายใจไปได้ว่าเขาจะรับเลี้ยงเด็กคนนี้เองหลังจากปล่อยให้เขาได้ลืมตาดูโลก แต่ตอนนี้เกรซต้องเข้มแข็งและรับการรักษาก่อน หมอที่ดูแลเกรซให้ยาทุกอย่าง อย่างระมัดระวังอย่างมากเพราะตอนนี้จิตใจของเธออ่อนแอ และร่างกายยังมีอีกชีวิตอยู่ด้วย

พอกลับมาที่บ้าน เกรซที่รู้สาเหตุแล้วว่าเพราะใครที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้จากปากพี่ชายคนรอง ถึงแม้เขาไม่ได้อยู่บ้าน เขาก็รับรู้ทุกเรื่องราวได้ แล้วกรินทร์ก็สัญญากับเกรซว่าเขาจะดูแลน้องเอง ไม่ให้คนที่น้องเชื่อใจมากคนนั้นมาทำร้ายน้องได้อีก

“พี่กรินทร์ น่าจะหาคนรู้ใจได้แล้วนะคะ” หลังจากทานข้าวไปแล้ว เกรซซึ่งเป็นห่วงพี่ชายกลัวจะขึ้นคานรีบบอก เพราะในใจของเธอคิดว่าฝนคนนั้นก็ดูเหมาะสมดี แต่ว่าเขาเป็นคนใช้ในบ้าน

“ใครเขาจะกล้าเอาชีวิตมาฝากกับคนที่ไม่มีอะไรเลยอย่างพี่”

“เกรซว่ามีนะ แต่พี่ไม่ได้มองเขา”

“หมายถึงใคร”

“อืม...ก็ฝนไงคะ ถ้าไม่สำคัญพี่จะพามาที่บ้านทำไม”

“เฮ้อ ก็บอกไปแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน อีกอย่างพี่ทำผิดกับเขาก็ต้องรับผิดชอบเขาสิ”

“ไม่เห็นจำเป็นเลย”

“ไม่ได้หรอก เอาเป็นว่ารอให้เขาหายดีก่อน เรื่องนั้นเอาไว้เป็นเรื่องในอนาคตแล้วกัน”

“ดีเลยค่ะ เกรซจะได้มีอะไรให้รอนอกจาก...” เธอมองไปที่หน้าท้องของตัวเอง

“เอาน่า ไม่ต้องห่วงเรื่องพวกนี้พี่จัดการเอง เธอต้องมีชีวิตต่อไปเพื่อจะกลับมาสดใสเหมือนเดิม เรื่องอะไรร้าย ๆ มันผ่านไปแล้วอย่าไปคิดถึงมันอีกก็พอ”

“ค่ะ”

เกรซพยายามจะเชื่อใจ และพยายามจะเข้มแข็งให้สมกับที่ทุกคนรอคอยให้เธอกลับไปเป็นคนเดิม แต่เธอคิดว่าคนเดิมที่ใครมองเห็นก็มีสายตารังเกียจแบบนั้นคงไม่มีอีกแล้ว ขอแค่มีชีวิตอยู่โอกาสจะมีเสมอ

ฝนที่ลงมาจากห้องของเกรซ ก็มาทำงานต่อจากคุณแม่บ้านที่ลานซักล้างหลังบ้านเพราะว่าคุณแม่บ้านต้องไปหาซื้อกับข้าวกับพวก แววกับนกกระจิบ เด็กสองคนนั้นชอบเถลไถลกลับมาช้า กลัวว่าจะเตรียมอาหารเย็นไม่ทัน

ฝนซักผ้าและเตรียมจะเอาผ้าที่อบออกไปผึ่งแดดสักครู่ แล้วจะเก็บไปรีดให้เรียบร้อย พอหันกลับมาก็พบกับ การันต์ที่ใบหน้าเขียวช้ำ ทำให้เธอรู้สึกสมน้ำหน้าในใจ เธอเผลอถอนหายใจเพราะเบื่อหน่ายกับคน ๆ นี้จริง ๆ เธอหลบหลีกขนาดนี้ยังจะวุ่นวายไม่เลิก

“คุณการันต์”

“อะไรกัน อย่าทำตัวห่างเหินขนาดนั้นสิเมื่อคืนเรายังจูบกันอยู่เลย”

“อย่าพูดจามั่วซั่วนะ จูบอะไรไม่เคยมี แล้วที่หน้าเขียวอยู่นี่ไม่รู้ตัวบ้างรึไง”

“ต้องสนใจทำไม คนอย่างมันปกป้องเธอไม่ได้หรอก เพราะในบ้านหลังนี้ฉันคือคนที่ทุกคนเกรงใจที่สุด”

“แต่ถ้าฉันพูดเรื่องที่คุณทำอะไรเมื่อคืน คงจะไม่มีใครกล้ารักหรอก”

“อย่างนั้นเหรอ เธอรู้ไหมคนใช้ที่ทำตัวไม่เป็นแค่คนใช้น่ะ ผลมันจะเป็นยังไง”

“อะไร คุณคิดจะทำอะไร”

เขาเดินเข้ามาหา บริเวณนี้ไม่มีใครเดินผ่านเลยเพราะส่วนใหญ่ ไม่มีใครมีธุระในบริเวณนี้นัก ฝนเริ่มกลัวว่าเขาจะทำอะไรบ้า ๆ แบบเมื่อคืนอีก เธอพยายามหาตัวช่วยที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน คนเดียวที่จะช่วยได้ก็อยู่ชั้นสอง เสียงของเธอจากตรงนี้ไม่น่าจะไปถึงเขาได้อย่างแน่นอน

ผู้ชายที่กำลังแค้นใจกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ตามใจ และยังไม่มีท่าทีจะชอบเขาเหมือนอดีตคนใช้คนอื่น ๆ ที่ผ่านมา ไม่เว้นแม้แต่หลานสาวของแม่บ้านที่พามาอยู่ในบ้านหลังนี้ด้วยกันเมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นน้องคนนั้นอายุเพียง 17 ปี แต่เป็นคนสวยน่ารัก เขากลับมาบ้านได้เห็นก็อยากได้ทันที จึงพยายามสร้างความประทับใจให้เด็กคนนั้น จนกระทั่งได้เสียกันในบ้านหลังนี้