ตอนที่ 8

เรื่องนี้แววรู้ว่าการันต์อยากได้ฝนมานานแล้ว และเธอก็ชอบเขาจนอยากเป็นคนโปรด แต่พอมาคิดอีกทีมันไม่ใช่เรื่องที่ควรจะทำตอนนี้ในบ้านมีแค่เธอที่สติดี และคุณเกรซที่อ่อนแอ เธอจะทำยังไงดีปล่อยให้มันเกิดขึ้นหรือจะเข้าไปขวางเอาไว้ หรือจะแค่ปล่อยให้ฝนเป็นไปตามโชคชะตา

ในที่สุดโชคชะตาของฝนก็กลับมา กรินทร์จอดรถยังไม่สนิทดีแววก็วิ่งเข้ามาหาเขาให้เขารีบลงจากรถแล้วให้เข้าไปในบ้านละล่ำละลักบอกเรื่องราวไม่ปะติดปะต่อ กรินทร์รู้แค่ว่าฝนกำลังตกอยู่ในอันตรายจากพี่ชายของเขา

บนห้องปีกขวาชั้นสอง

การันต์ก้มลงดมกลิ่นกายสาวจากซอกคอลงไปเรื่อย ๆ มือแกะกระดุมชุดทำงานของบ้านเขาอย่างใจเย็น เสื้อชั้นในลายลูกไม้สีขาวห่อหุ้มอกอวบอยู่ ผู้หญิงคนนี้ซ่อนของดีเอาไว้จริง ๆ ผิวที่ขาวสะอาดนี่ก็ล่อตาล่อใจให้เขาอยากดอมดม ชิมรสชาติว่าจะเป็นอย่างไรแล้วถ้าได้กินไปทั้งตัว เขาคงจะมีความสุขจนสำลักออกมาแน่ ๆ น่าเสียดายนิดหน่อยที่เธอจะไม่รู้ว่าเขากำลังจะเป็นผัวให้เธอ

ทุกอย่างกำลังจะสำเร็จเพียงแค่เขา ถอดชุดนี้ออกไปให้พ้นทางแต่เพราะใจเย็น รอให้ตัวเองถึงจุดที่ต้องการไม่ไหวเสียก่อน ผิวอ่อนนุ่มนี้ทำให้เขาอยากค่อย ๆ ชิมไปเรื่อย ๆ

ประตูถูกผลักเปิดออกเพราะเขาไม่ได้ล็อคเอาไว้เพราะย่ามใจว่าไม่มีใครเข้ามาขวางได้แน่นอน ร่างกำยำของน้องชายปรากฏตัวด้วยใบหน้า ท่าทางที่โมโหสุดขีดเขาเข้ามากระชากพี่ชายจนปลิวไปติดผนังห้องด้านหนึ่ง แล้วต่อยแบบไม่ยั้ง ไม่รู้ว่าเพราะอะไรภาพที่เห็นเบื้องหน้าคือพี่ชายตัวเองกับหญิงสาวที่เขาช่วยชีวิตมากำลังนัวเนียกันอยู่บนเตียง

“เฮ้ย ไอ้กรินทร์มึงกล้าดียังไงต่อยกู”

“กูจะฆ่ามึงด้วยซ้ำไอ้เหี้ยเอ้ย”

เขาใส่แรงไปทั้งหมดจนพี่ชายที่ยังไงก็สู้ไม่ได้ต้องยอมถอยให้ลงไปนอนกอง ปากแตกเลือดอาบใบหน้าเพราะคิ้วแตกด้วย ฝนที่เหมือนจะได้ยินเสียงเอะอะ จึงรู้สึกตัวขึ้นมาแต่ลืมตาไม่ขึ้น พอกรินทร์ได้ยินเสียงจึงหันไปสนใจฝนแทนพี่ชายที่เหมือนกำลังจะตายอยู่บนพื้น

ร่างกายขาวบอบบางเสื้อผ้าหลุดลุ่ยจนเกือบจะเปลือย รอยแดง ๆ บางจุดยิ่งสร้างความไม่พอใจให้กับกรินทร์เพิ่มมากขึ้น เขาอุ้มร่างบางขึ้นมามองกลับไปที่พี่ชายที่นอนกุมซี่โครงของตัวเองอยู่ เดินเข้ามากระทืบซ้ำลงไปอีกรอบ แล้วพาหญิงสาวออกไปจากที่นี่ เขาคงไม่พากลับไปที่ห้องของฝนหรอกเพราะมันอยู่ชั้นล่าง เขาพาไปที่ห้องของเขาเองที่อยู่ถัดไปจากตรงนี้ ตอนนี้ฝนพอจะกระดุกกระดิกได้ แต่ก็ยังไม่หายจากอาการมึนเมาจากยาที่กินเข้าไป

“ฝน เธอได้ยินฉันไหม” เขาเรียกให้เธอได้สติ แต่ตอนนี้ฝนยังคงเบลออยู่ ร่างกายของเธอเขาใช้ผ้ามาปิดไว้แล้ว และพยายามดูอาการว่าเธอยังรู้สึกตัวอยู่ไหม ไม่อย่างนั้นเขาจะพาเธอไปหาหมอตอนนี้ แต่เหมือนกับว่าฝนยังไม่ถึงกับอันตรายถึงชีวิต เขาจึงไม่ได้พาเธอไป

เกรซที่ตื่นขึ้นมาหลังจากได้ยินเสียงเอะอะโวยวายและเสียงครวญครางของพี่ชายคนโต เสียงโมโหสุดขีดของพี่ชายคนรอง เขาเคยเห็นสองคนนี้ทะเลาะกันตอนที่พี่ชายคนโตฟ้องแม่เรื่องที่น้องชายคนรองขโมยของเล่นที่เขาซื้อมาเองในตอนเด็ก ๆ ซึ่งพี่ชายคนรองของเธอปฏิเสธเสียงแข็งว่าไม่เคยทำแบบนั้น จนทั้งคู่เข้าชกต่อยกัน จนแม่ต้องทำโทษ หลังจากนั้นพวกเขาก็ไม่ลงรอยกันอีกเลย

วันนี้เกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่ชายที่ปกติก็ใจเย็นมีเหตุผลถึงได้ฟิวส์ขาดได้ขนาดนั้น

แวววิ่งไปหลบในห้องที่มีนกกระจิบนอนหลับไม่รู้เรื่อง เธอตัวสั่นไปหมดกลัวว่าการันต์จะรู้ว่าเธอให้กรินทร์ไปช่วยฝน เธอจะถูกไล่ออกจากบ้าน แต่คืนนี้ทุกอย่างเงียบลงไปแล้วคงจะไม่เกิดเรื่องร้ายแรงอะไรขึ้นหรอกมั้ง

สรุปว่าคืนนั้นการันต์นอนบาดเจ็บอยู่ในห้องได้แต่ร้องเพราะเจ็บปากและคิ้วที่แตก แถมซี่โครงอาจจะหักด้วย ส่วนฝนนั้นหลับไปอีกครั้งเพราะฤทธิ์ยานอนหลับ ส่วนกรินทร์นั่งเฝ้าฝนทั้งคืนเพราะกลัวว่าเธอจะเป็นอะไร

ตอนเช้า ฝนรู้สึกตัวตื่นเพราะปกติต้องตื่นแต่เช้า วันนี้งัวเงียมากกว่าทุกวัน พยายามลืมตาขึ้นเพดานห้องและผนังห้องไม่คุ้นเคย เธอมองไปรอบ ๆ เห็นใครคนหนึ่งนอนอยู่บนโซฟาข้างเตียงซึ่งก็คือกรินทร์

พอตกใจกับภาพที่เห็น จึงเริ่มคิดได้ว่าเมื่อคืนตัวองไม่ปกติเหมือนโดนวางยา ซึ่งอาการมันคุ้น ๆ แปลก ๆ

“คุณกรินทร์” ฝนลองเรียกเขา

“หือ ตื่นแล้วเหรอ” เขารู้สึกตัวขึ้นทันทีเพราะทั้งคืนก็ระแวงอยู่แล้วว่าฝนจะเป็นอะไร

“ทำไมฝนถึงมาอยู่ในห้องของคุณคะ”

“ช่างมันเถอะ เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”

“ไม่ได้ค่ะบอกมาว่าเกิดอะไรขึ้น”

ฝนอยากจะร้องไห้ เมื่อคืนเธอรู้สึกง่วงจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ และยังไปไม่ถึงห้องตัวเองด้วยซ้ำแล้วเช้ามาเธอก็มาอยู่ที่นี่ หรือว่าเมื่อคืนการันต์คิดแผนร้ายอะไรอีกแล้ว

น้ำตาไหลออกมาเองเพราะความกลัว กลัวว่าความจริงที่ตัวเองไม่อยากให้เกิดแต่ถ้าไม่มีสติตัวเองจะต้องพลาดอย่างแน่นอน ส่วนกรินทร์คงกลับมาจนดึกแล้ว เธอจะเหลืออะไรล่ะทีนี้

ฮือๆ อยู่ ๆ ก็ร้องไห้ออกมาจริง ๆ

“เดี๋ยวเป็นอะไรเจ็บตรงไหนบอกฉันสิ” กรินทร์งงกับอาการของฝน

“เมื่อคืน....ฉัน....” แล้วร้องไห้ต่อ

“ไม่ ๆ ฝนมันไม่มีอะไร”

เขาเข้ามาหาเธอแล้วกอดเอาไว้เพราะฝนเองก็กอดเขาแน่นเหมือนกัน พอหญิงสาวเริ่มได้สติจึงรีบคลายมือออก กรินทร์เองก็ต้องปล่อยมือเหมือนกัน

ทั้งสองมองหน้ากัน ไม่เคยอยู่ด้วยกันใกล้ขนาดนี้ พวกเขาจึงรู้สึกว่าทำตัวไม่ถูกหญิงสาวจะลุกออกจากเตียงของชายหนุ่มแล้วจะรีบลงไปชั้นล่าง

“ไม่ต้องรีบหรอก ค่อยเดินไปก็ได้ แต่รอก่อนนะ”

กรินทร์อยากเดินไปส่งเพราะเขาไม่แน่ใจว่าพี่ชายของเขาหมดฤทธิ์จริง ๆ หรือไม่ พอเขาพาฝนออกมาเกรซที่อยากรู้อยากเห็นตั้งแต่เมื่อคืนจึงเดินออกมาดู พบว่าพี่ชายพาฝนเข้าไปในห้องนอน ยืนมองตาโตอยู่อย่างนั้น เธอไม่เคยเห็นภาพแบบนี้ เขาอ่อนโยนและพร้อมจะดูแลใครคนหนึ่งได้ขนาดนี้เลยเหรอ

“เกรซ ตื่นเช้านะวันนี้” เขาทักทายน้องสาว

“เอ่อ ก็เมื่อคืนเสียงดังลั่นไปหมดก็เลยออกมาดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่เห็นใครเลยก็เลยต้องมาดูแต่เช้า”

“ไม่มีอะไรหรอกแค่สั่งสอนหมาตัวหนึ่ง ป่านนี้น่าจะยังไม่ฟื้น หรือตายไปเลยก็ดี”

เขาบอกแล้วพาฝนลงไปข้างล่างก่อนที่จะเห็นว่าพี่ชายตัวดีค่อย ๆ คลานมาเปิดประตูแล้วเรียกน้องสาวให้คนรถมาพาเขาไปโรงพยาบาลตอนนี้ เกรซเห็นสภาพพี่ชายที่หน้ามีรอยฟกช้ำ แล้วดูเหมือนว่าจะเจ็บซี่โครงมาจนแทบจะขยับไม่ไหวจึงไปกดโทรศัพท์ลงไปข้างล่างให้คนไปตามคนขับรถและคนงานผู้ชายมาพาพี่ชายไปรักษาตัว

เรื่องนี้ไม่มีการแจ้งความเกิดขึ้นอยู่แล้ว เพราะลองทำดูสิกรินทร์ก็ไม่ยอมเหมือนกัน ฝนเองที่รู้สึกหวาดกลัวไว้ใจใครไม่ได้อีกแล้วทำให้อยากออกไปจากบ้านจริง ๆ เสียที

“คุณกรินทร์คะ ฝนไม่อยากทนอีกแล้วค่ะ”

“ฉันเองก็ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้เธอลำบากมาเจอกับคนแบบนี้ ได้ ฉันจะให้เธอออกจากที่นี่”

“ขอบคุณมากค่ะ ฉันไม่รู้หรอกค่ะว่าคุณเป็นห่วงอะไรถ้าที่นั่นมันไม่ปลอดภัยงั้นเดี๋ยวลองหาที่อยู่ใหม่ก็ได้ค่ะ ตอนนี้ฝนมีเงินเก็บนิดหน่อยหาที่มันดูปลอดภัยกว่าที่เดิมก็ได้ค่ะ”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันให้คนที่บริษัทหาให้น่าจะดีกว่า ตอนนี้ทนอีกสองสามวัน เขายังอยู่โรงพยาบาลไม่น่ากลับมาเร็ว ๆ นี้หรอก”